Trivia

- Ο Σταύρος Μπένος είναι ο δημιουργός του θεσμού των ΚΕΠ και των ΚΑΠΗ. Χρημάτισε επί σειρά ετών δήμαρχος Καλαμάτας, μάλιστα κατά την περίοδο των μεγάλων σεισμών.

- Η πνευματική πατρότητα του περίφημου προεκλογικού προτάγματος «επανίδρυση του κράτους» ανήκει στον Αντώνη Μακρυδημήτρη. 

- Η διοικητή διαίρεση της χώρας σε 13 περιφέρειες αποτέλεσε πρωτοβουλία του Μ. Κουτσόγιωργα, ο οποίος επεδίωκε τη διαμόρφωση της γενέτειράς του Αχαΐας ως χωριστής περιφέρειας.

- Ο Δημήτρης Βίτσας, εκτός από γραμματέας της ΚΠΕ του Συνασπισμού, είναι και διευθύνων σύμβουλος της Αυγής.

- Επί δημαρχίας Μπένου, το πολεοδομικό σχέδιο της Καλαμάτας προέβλεπε τα χαμηλότερα ύψη πολυκατοικιών πανελληνίως. Παράλληλα, εφαρμόστηκε με συνέπεια ο πολεοδομικός νόμος, ο οποίος προέβλεπε μεγάλες εισφορές για τους μεγαλοϊδιοκτήτες. Επειδή, λοιπόν, στο κέντρο της πόλης ο Δήμος έριχνε τους ορόφους και παράλληλα εφάρμοζε το νόμο που έθιγε τα συμφέροντα των μεγαλοϊδιοκτητών και των καταπατητών, δημιουργήθηκε ένας Πανελλήνιος Σύλλογος αντιδραστικών, ο οποίος μάζεψε τραμπούκους από όλη την Ελλάδα. Και κατέφθασαν, λοπόν, όλοι αυτοί στην Καλαμάτα και μπήκαν στο Δημοτικό Συμβούλιο, μολονότι ήταν σιδερόφρακτη η συνεδρίαση. Και, έχοντας εισβάλει στο χώρο των συνεδριάσεων, ήταν πλέον έτοιμοι να χιμήξουν στο δήμαρχο. Τότε ακριβώς ήταν που μπήκαν μπροστά οι Κνίτες και κάνανε ασπίδα στο δήμαρχο, για να τον προστατέψουν από την τραμπουκική επίθεση. Ουσιαστικά τον Σ. Μπένο διέσωσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, δείγμα της δυνατότητας για κατάρρευση των κομματικών συνόρων, όταν όλες οι παρατάξεις συνδέονται με το ίδιο πάθος για την πόλη.

Διάλογος με τους εισηγητές

Α) Διαφάνεια στην αυτοδιοίκηση: 

Σε ζητήματα διαφανούς οικονομικής διαχείρισης, ο Καλλικράτης προβλέπει για πρώτη φορά τον προληπτικό έλεγχο νομιμότητας του Ελεγκτικού Συνεδρίου, με στόχο την πάταξη της διαφθοράς στην παραγωγή των έργων και γενικώς των οικονομικών πράξεων. Για συμβάσεις από 100.000€ μέχρι 500.000€ το Ελεγκτικό Συνέδριο μπορεί εθελοντικά να προβαίνει σε έλεγχο νομιμότητας. Ο έλεγχος του Ελεγκτικού Συνεδρίου καθίσταται υποχρεωτικός για συμβάσεις με αντικείμενο άνω των 500.000€.

Παλαιότερα, για ποσά έως 45.000€ οι δήμαρχοι μπορούσαν να αναθέτουν απ’ ευθείας το έργο σε κάποιον ανάδοχο, με αποτέλεσμα να στηθεί μια φάμπρικα ανυπόληπτων δημάρχων, οι οποίοι κατακερμάτιζαν μεγάλα έργα αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ σε επιμέρους τμήματα, αξίας 45.000€ το καθένα, και εν συνεχεία ανέθεταν τα μερικότερα τμήματα σε γνωστούς τους. Με την εισαγωγή του ελέγχου νομιμότητας από το Ελεγκτικό Συνέδριο...

Περίληψη εισήγησης του Δ. Βίτσα

Ο Καλλικράτης ως νόμος, επιτελεί ρόλο παρακολουθηματικό του μνημονίου. Παρά τις διαβεβαιώσεις του Ι. Ραγκούση ότι η αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση περιλαμβανόταν στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, το οποίο καταρτίστηκε πριν από το μνημόνιο, ο Καλλικράτης ψηφίστηκε -ως γνωστόν- μετά τη σύναψη του μνημονίου, επομένως σειρά ρυθμίσεων που εισήγαγε το μνημόνιο, έχουν ενταχθεί τελικώς στον Καλλικράτη.

Είναι, άραγε, μεταρρύθμιση ο Καλλικράτης και, αν ναι, πρόκειται για μια προοδευτική ή για μια συντηρητική μεταρρύθμιση; Για να αξιολογήσει κανείς τον Καλλικράτη, οφείλει προηγουμένως να προβεί σε μια αποτίμηση του νόμου Καποδίστρια. Ο Καποδίστριας ελάττωσε κι αυτός τους δήμους και τις κοινότητες από περίπου 5.000 που ήταν, σε 1033. Χτυπήθηκε όντως η διαφθορά, χάρη σε αυτή τη μεταρρύθμιση, όπως επαγγελόταν η τότε πολιτική ηγεσία, και όπως επαγγέλλεται και τώρα; Πόση ήταν η διαφθορά, όταν ψηφίστηκε ο Καποδίστριας και πόση είναι σήμερα; Ενισχύθηκαν οι δημοτικές επενδύσεις σε αυτό το χρονικό διάστημα; Ποιες οι σχέσεις κόστους οφέλους του Καποδίστρια σε κοινωνικό επίπεδο; Ουσιαστική αποτίμηση των ανωτέρω μεγεθών δεν έγινε ποτέ. Εξ άλλου, το κριτήριο της μειώσεως των δήμων σε 325 δεν είναι ξεκάθαρο. Γιατί να μην τους μειώσουμε σε 400 ή σε 200; Η ανεύρεση κάποιου λογικού κριτηρίου δεν είναι ούτε κι εδώ δυνατή.

Οφείλουμε επίσης να διερωτηθούμε το εξής: «Προωθεί πράγματι ο Καλλικράτης την αυτοδιοίκηση και τι είδους αυτοδιοίκηση;». Εάν προσπαθούσαμε να δώσουμε έναν...

Περίληψη εισήγησης του Σ. Μπένου

Στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, αυτοδιοίκηση στην ουσία δεν υπήρχε. Ο δήμος δεν διέφερε από ένα επιμελητήριο ή από ένα εργατικό κέντρο. Το κράτος ήταν συγκεντρωτικό, οι δήμοι εξέδιδαν συνεχώς ψηφίσματα και επιπλέον εμφάνιζαν έντονα συνδικαλιστικά χαρακτηριστικά. Στη δεκαετία του ΄80, όμως, η αυτοδιοίκηση πραγματοποίησε ένα ποιοτικό άλμα, το ποίο έμελε να αποτελέσει το μεγάλο κεκτημένο αλλά και τη μεγάλη παγίδα της. Το κεκτημένο πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν ήταν άλλο από τη ανάληψη της διαχείρισης της τοπικής ανάπτυξης. 

Πριν όμως εξεταστεί αυτή η σπουδαία ποιοτική αλλαγή καλό είναι να γίνει μια παρένθεση σχετικά με το Κράτος. Το Κράτος υπήρξε μια μεγάλη κατάκτηση της Γαλλικής Επανάστασης. Φύγαμε τότε από το καθεστώς των ηγεμόνων που κυβερνούσαν ελέω θεού και δημιουργήσαμε το κράτος, το οποίο είχε ως αποστολή του να υπηρετεί τον πολίτη. Ωστόσο, μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο το Κράτος διόγκωσε τα γραφειοκρατικά χαρακτηριστικά του, παρέκλινε της αποστολής του να υπηρετεί τον πολίτη και εν τέλει αμφισβητήθηκε. Επικράτησε τότε η θεωρία περί δημοσίου management, η οποία εξετάζει το πώς διοικείται ένα κράτος και ούτως ώστε να παράγει αποτελέσματα. Ποιά οργανική μονάδα του σύχρονου ελληνικού κράτους έχει σήμερα μια στοχοθεσία και...

Περίληψη εισήγησης του Α. Μακρυδημήτρη

Η επιγραφή του ν.3852/2010 ως «Καλλικράτης» ίσως υποδηλώνει ότι ο νέος νόμος αποβλέπει σε ένα καλύτερο κράτος. Ο Καλλικράτης ήταν –ως γνωστόν- αρχιτέκτονας της αρχαιότητας. Αποτελούν, όμως, οι διοικητικοί και πολιτικοί θεσμοί ζήτημα αρχιτεκτονικής ή μήπως πρόκειται για κάτι ευρύτερο; Στην ουσία, οι θεσμοί είναι πολιτικά φαινόμενα, που πρώτα ωριμάζουν στη συνείδηση του λαού και του έθνους και στη συνέχεια τίθενται, για να υπηρετήσουν καλύτερα τη λογική της αυτοκυβέρνησης. Με άλλα λόγια, η επιβολή των θεσμών από τα πάνω προς τα κάτω είναι συνήθως καταδικασμένη να αποτύχει κι τούτο, γιατί τα θέματα των θεσμών και της διοικητικής κουλτούρας δεν επιβάλλονται, ωριμάζουν. Οι σκέψεις αυτές πρέπει να μας προβληματίσουν ως προς την εκ των άνω επιβολή της λογικής ενός τεκτονικού κατασκευάσματος, όπως είναι ο Καλλικράτης.

Ως προς το ρυθμιστικό του αντικείμενο, ο Καλλικράτης  επιφέρει μια αριθμητική οικονομία, η οποία όμως δεν αφορά στις αρμοδιότητες. Δηλαδή, οι 1033 πρώην δήμοι και κοινότητες γίνονται 325 και οι αποκεντρωμένες περιφέρειες μειώνονται από 13 σε 7, παράλληλα όμως, μεταβιβάζεται σωρεία αρμοδιοτήτων προς τους νέους δήμους και τις αυτοδιοικούμενες περιφέρειες.

Το ερώτημα που άπτεται άμεσα της εδώ συζητούμενης προβληματικής είναι το εξής: «μήπως η αποκέντρωση αντιστρατεύεται την αυτοδιοίκηση;». Η δυνατότητα συνύπαρξης της αποκέντρωσης του άρθρου 101 Σ με την αυτοδιοίκηση του άρθρου 102 Σ δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Ιδίως είναι αμφίβολο το...

Tα ανείπωτα "ΟΧΙ" της γενιάς μου

Του Κώστα Σερδάρη

«Μεγαλύτερος σκλάβος δεν είναι αυτός που υπηρετεί κάποιον τύραννο, όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό το κακό, αλλά αυτός που είναι δούλος της δικής του ηθικής άγνοιας, του ατομισμού και της αχρειότητας.» Σάμιουελ Σμάιλς

Ναι, το ξέρω σήμερα είναι 28η Οκτωβρίου, η επέτειος του μεγάλου ΟΧΙ. Και όχι δεν ξύπνησα να πάω να δω την παρέλαση -γιατί να πάω άλλωστε. Εξάλλου εγώ ανήκω σ' αυτή τη γενιά που προτιμάει περισσότερο το freddo cappuccino παρά τις εθνικές εορτές. Που έβλεπε τις παρελάσεις περισσότερο ως μια ευκαιρία να χάσει μάθημα και να ξεδώσει, παρά να τιμήσει εθνικούς ήρωες και ιστορικές εθνεγερσίες. Αφήστε που οι παρελάσεις είναι και μπανάλ! Όταν σε ντύνουν σαν σερβιτόρο σε τριτοκλασάτη κοσμική ταβέρνα (ξέρετε αυτό το μαύρο παντελόνι με το άσπρο πουκάμισο), με τι διάθεση να θες να βαδίσεις αγέρωχος στους δρόμους; Έτσι, λοιπόν, εμείς είπαμε το μεγάλο όχι στις παλαιολιθικές αντιλήψεις και στις εθνικοπατριωτικές εκδηλώσεις και προτιμήσαμε να γίνουμε η "γενιά του καφέ".

Δε μας κατηγορώ όμως. Ίσα ίσα που μας δικαιολογώ. Αν αναλογιστεί κανείς τα βιώματα και τις εμπειρίες μας, μόνο εθνική μνήμη δε θα μπορούσε να απαιτήσει από μας. Είμαστε αυτοί, που...

Παρελάσεις

Του Πέτρου Πούγγουρα

Εθνική επέτειος σήμερα και ο εορτασμός της συνοδεύτηκε από τις καθιερωμένες πλέον παρελάσεις. Στρατιώτες και μαθητές προελαύνουν με συγχρονισμένο βήμα υπό τον ήχο τυμπανοκρουσιών, οι επίσημοι παρακολουθούν από τις θέσεις τους και το συγκεντρωμένο πλήθος, κρατώντας ελληνικές σημαίες, φουσκώνει από εθνική υπερηφάνεια. Προσωπικά ποτέ δεν κατάλαβα σε τι εξυπηρετούν οι παρελάσεις.

Οι υποστηρικτές τους λένε ότι με τον τρόπο αυτό ενισχύεται το εθνικό φρόνημα και επομένως ενισχύονται οι δεσμοί μεταξύ των μελών της κοινωνίας. Δημιουργείται μια μορφή εθνικής συσπείρωσης. Αδυνατώ, ωστόσο, να αντιληφθώ γιατί αυτό που πρέπει να ενώνει έναν λαό είναι οι στρατιωτικές του δυνάμεις. Υποστηρίζεται, επίσης, ότι σκοπός των παρελάσεων ... 

Η αποδοχή της πραγματικότητας

Του Λεωνίδα Καραδήμου

Δύο μόλις ημέρες μετά τη διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών, σύσσωμη η αντιπολίτευση έχει ήδη καταδικάσει τον κ. Παπανδρέου, κάνοντας λόγο για πανικό προ μιας πιθανής ήττας και εκβιαστικά διλήμματα που τίθενται στο λαό για την υφαρπαγή της ψήφου του από τους υποψηφίους του κυβερνώντος κόμματος.

Σε μια πρώτη ανάγνωση, έτσι είναι.

Ο πρωθυπουργός μοιάζει για πρώτη φορά να παραδέχεται ότι δεν μπορεί να πείσει τους πολίτες να ψηφίσουν για τον καταλληλότερο δήμαρχο ή περιφερειάρχη, δεν μπορεί να τους πείσει να ψηφίσουν καν, εφ' όσον οι περισσότεροι φέρονται πεπεισμένοι πως η ψήφος έχει χαρακτήρα συναίνεσης ή απαρέσκειας προς την κυβερνητική πολιτική. Μοιάζει για πρώτη φορά να παραδέχεται πως,...

Νέοι διαδηλωτές- Γερασμένες διαδηλώσεις

Του Οδυσσέα Θεοφάνη

Στο χορό των διαδηλώσεων, απεργιών και καταλήψεων στη Γαλλία μπήκαν πρόσφατα οι μαθητές των λυκείων, ενώνοντας τις φωνές τους με αυτές των εργαζομένων, αντιδρώντας στα σχέδια της κυβέρνησης Σαρκοζί για αύξηση κατά δύο χρόνια των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Αντί να μας φαίνεται κάπως παράδοξο αυτό το φαινόμενο, δηλαδή 15χρονα να κλείνουν τα σχολεία για το ασφαλιστικό, στην Ελλάδα το θεωρούμε ελπιδοφόρο σημάδι κοινωνικής αντίδρασης απέναντι στον κυριαρχούντα παγκοσμίως νεοφιλελευθερισμό.

Θα αναρωτηθεί βέβαια κανείς, πως γίνεται να μιλάμε για (νεο)φιλελευθερισμό σε Ελλάδα και Γαλλία, χώρες υπό την κυριαρχία του κρατισμού, καταλαμβάνοντας την 64η και 73η θέση, αντίστοιχα, παγκοσμίως στην οικονομική ελευθερία, εμποδίζοντας αρκετά συχνά τις συναλλαγές, στρεβλώνοντας κίνητρα και την οικονομική αποτελεσματικότητα. Μα ακριβώς αυτό το φαινόμενο, χώρες δηλαδή με καπιταλισμό που δεν βασίζεται σε ισχυρούς θεσμούς καταπολέμησης φαινομένων διαφθοράς και ανάδειξης της αξιοκρατίας, συνδυαζόμενο με πατερναλιστικό παρεμβατικό κράτος τεραστίων διαστάσεων, οδηγεί στη κυριαρχία left- leaning απόψεων, όπως συμβαίνει σε Ελλάδα και Γαλλία. Οι πολίτες διαπιστώνουν ότι...

Η κοινωνία δεν εκβιάζεται

  Του Δώρου Γεωργίου

Το δίλημμα των εκλογών είναι «σωτηρία ή χρεοκοπία» σύμφωνα με τον Πρωθυπουργό. Τα περί «αυτοδιοικητικών εκλογών» και «δημοψηφίσματος για τον Καλλικράτη» ανήκουν οριστικά στο παρελθόν. Ο άνθρωπος στον οποίο εμπιστευθήκαμε πριν από 12 μήνες την ηγεσία της χώρας παρέα με τους ως επί το πλείστον αφανείς και άγνωστους συμβούλους του, οι οποίοι τελικά είναι η ηγεσία της χώρας, αποφάσισε να θέσει το παραπάνω δίλημμα στο λαό για να συσπειρώσει τους αποσυσπειρωμένους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ. Μόνο που έτι μια φορά απέδειξε την ανικανότητά του.

Πρώτον «οπαδοί» δεν υπάρχουν πια. Αυτό που δεν μπορεί να καταλάβει ο κ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ γενικότερα πως με το Μνημόνιο ολοκλήρωσαν «πανηγυρικά» μια διαδικασία που είχε ξεκινήσει ήδη από την περίοδο Σημίτη, τη διάρρηξη των δεσμών του ΠΑΣΟΚ με ευρύτερα λαϊκά στρώματα. Οι άνθρωποι που τώρα αποστασιοποιούνται από το ΠΑΣΟΚ δεν είναι απλώς «δυσαρεστημένοι», οι οποίοι περιμένουν το πρώτο διχαστικό κήρυγμα για να επιστρέψουν στο μαντρί, όπως παραδοσιακά συνέβαινε μέχρι πρότινος. Οι άνθρωποι αυτοί είδαν αυτή την κυβέρνηση να...

Τα ψευτο-διλήμματα του φόβου

Του Κώστα Σερδάρη

Όσο πιο πολύ βλέπω τον κ. Παπανδρέου να παραμένει στην Ελλάδα, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω ότι πλησιάζουν εκλογές. Και όσο πιο πολύ πλησιάζουν οι εκλογές τόσο επιστρέφει στο προσκήνιο η κλασική επιχειρηματολογία των κομμάτων, ιδίως των μεγάλων, στην προσπάθεια τους να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους. Πόσο μάλλον τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η οποία χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα κρίσιμη εξαιτίας τόσο της διάχυτης δυσαρέσκειας του λαϊκού κόσμου, όσο και του φόβου του δικομματισμού ότι οι υποψήφιοί τους δε θα μπορέσουν να πείσουν σε δήμους και περιφέρειες.

Υπό τον παραπάνω φόβο, ο πρωθυπουργός, βλέποντας σύννεφα απαισιοδοξίας να μαζεύονται πάνω από την Ιπποκράτους και ανησυχώντας για τη δυνατότητα των "πράσινων" υποψηφίων να σημειώσουν καλές επιδόσεις, έρχεται στο προσκήνιο θέτοντας ένα τουλάχιστον εκβιαστικό δίλημμα. Ή ψηφίζουμε υποψηφίους που στηρίζονται από το ΠΑΣΟΚ ή χρεοκοπούμε, με την κυριολεκτική σημασία της φράσης. Με τον τρόπο αυτό δίνει και επίσημα...

Γιαούρτια φέροντα πολιτικάς απόψεις...

Του Παναγιώτη Τσιάλα

Έχω την εντύπωση ότι από τη στιγμή που τα γιαούρτια και τα αβγά καταγράφηκαν στη συλλογική μας συνείδηση ως τρόπος έκφρασης πολιτικών θέσεων και αντιρρήσεων , η ρίψη τους δικαιώθηκε ως μορφή εκδήλωσης δημόσιας διαμαρτυρίας. Σπεύσαμε να τα αποκαλέσουμε «μορφές συμμετοχικότητας» και δεν συλλογιστήκαμε, ότι με τον τρόπο αυτό θα ανοίγαμε διάπλατα την πόρτα στη νομιμοποίηση πράξεων ήπιας βίας. Κάπως έτσι, καταντήσαμε απολογητές μιας φιλοσοφίας, η οποία πρεσβεύει την εκφορά αντιρρήσεων μέσω της εκτόξευσης γιαουρτιών. Τι μπάλα σιδερένια δέσαμε στα πόδια της δημοκρατίας μας!

Το παράδειγμα του κυρίου Αλαβάνου είναι χαρακτηριστικό. Πρώτος αυτός αρνήθηκε να ξεριζώσει τις πράξεις ήπιας βίας από το κάδρο του δημοκρατικού διαλόγου και να που χθες αναγκάστηκε να υποστεί επίθεση από το ίδιο αχάριστο τέρας,  το οποίο (και αυτός) στοργικά έθρεψε. Θα περίμενε κανείς ότι η πικρή εμπειρία στον Άγιο Παντελεήμονα, θα δίδασκε τον πρώην ηγέτη της Αριστεράς και νυν εκφραστή του αδιάλλακτου χώρου, πως όταν τα τέρατα θεριέψουν, αυτονομούνται κι εν συνεχεία στρέφονται κατά παντός· δεν αποτίνουν ευγνωμοσύνη σε κανέναν πνευματικό πατέρα.

Κι όμως, λίγες μόλις στιγμές μετά την άνανδρη και φασιστική επίθεση που δέχτηκε στον Άγιο Παντελεήμονα, ο Αλέκος Αλαβάνος εμφανίστηκε αμετανόητος στο κεντρικό δελτίο του Mega. Τον παρακολούθησα μετά προσοχής καθ’ όλη τη διάρκεια της τοποθέτησής του και αυτό που κατάλαβα είναι πως...

Ο κίνδυνος της λανθασμένης αντίδρασης

Γράφει ο Φάνης Κρυστάλλης

Έχουν εντοπισθεί εδώ και πολλά χρόνια τα ουσιώδη προβλήματα της ελληνικής πολιτικής αλλά ποτέ ως τώρα αυτή τη διάγνωση δεν την ακολούθησε μια επιτυχημένη θεραπεία. Κυρίως γιατι αρκούμαστε εως τώρα στο ανώδυνο της σκέψης και αποφεύγουμε το άβολο της προσωπικής μας δράσης.

Δεν θα μου προκαλούσε μεγάλη ανησυχία, εαν τέτοια απραξία χαρακτήριζε μόνο τους παρακμάζοντες παραγωγικούς φορείς της χώρας, εκείνους που εγκαταλείπουν σταδιακά τις θέσεις εργασίας. Εν μέρει δικαιούνται να υπολείπονται σε εκσυγχρονιστικά αντανακλαστικά και να υπομένουν αμαχητί τα πολιτικά κεκτημένα, δηλαδή όσα μέτρα κατοχυρώνονται απο τη κεντρική εξουσία εις βάρος της κοινωνικής πρόνοιας.

Η άρνηση των θεσμών όμως απο τη μεριά εκείνων των πολιτών που πρέπει να αποτελούν την κύρια προωθητική δύναμη ανάπτυξης στη χώρα, θα είναι ανευ ετέρου καταστροφική...

Μετανάστες, μη μας αφήνετε μόνους με τους Έλληνες

Του Αναστάση Πετρολέκα

Eπαναλαμβάνω μετ’ επιμονής στον εαυτό μου να μην προβαίνει σε βιαστικές κρίσεις με βάση επιφανειακές εντυπώσεις. Όταν λοιπόν έβλεπα αυτή τη γυναίκα, αυτοβούλως, στους «Στάβλους της Εριέττας Ζαΐμη, ή κατά τύχη σε κάποια νιοστή επανάληψη του «Καφέ της Χαράς», ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να με συγκινήσει γνήσια τόσο πολιτικά, όσο και συναισθηματικά με το λόγο της, πόσω μάλλον εκτός ρόλου.

Απέχω συστηματικά από την παρακολούθηση πρωινών εκπομπών, ωστόσο νομίζω αξίζει να μοιραστώ αυτή την τοποθέτηση-διαμαντάκι που αλίευσα περιοδεύοντας στα δαιδαλώδη μονοπάτια του διαδικτύου… Ιδού κάποια αποσπάσματα. Μιλά για τους δημοκράτες κατοίκους του Αγ.Παντελεήμονα και της Πλατείας Αττικής.

«Δε θέλουμε να προσμετρηθούμε στους αυτόκλητους υπερασπιστές της εθνικής περηφάνιας και της καθαρότητας της φυλής.

Δε θέλουμε να συνταχτούμε με τα τάγματα ασφαλείας του καιρού μας.

Δε θέλουμε να καταμετρηθούμε ανάμεσα σ’ αυτούς που χωρίζουν τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα, τη θρησκεία ή την καταγωγή τους. (…)

Τα πρωινά, που ξυπνάνε οι μετανάστες να πάνε στη δουλειά τους, βρίσκουνε αίματα στα πεζοδρόμια. Αυτή είναι η δημοκρατία μας; (…)

Μιλούσα με τον πρόεδρο των Αφγανών στην Ελλάδα και μου έλεγε ότι την πρώτη μέρα που κάθισε στα θρανία του πανεπιστημίου έκλαιγε λέγοντας «Είμαι στην Ελλάδα! Είμαι στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία!» Κι εμείς τους δέρνουμε; Τους λοιδορούμε; Τους πετάμε σ’ έναν κοινωνικό Καιάδα; Γιατί; Επειδή δεν ξέρουμε πού να στρέψουμε την οργή μας γι’ αυτά που περνάμε αυτή τη στιγμή, έχουμε κατασκευάσει κι εμείς τους δικούς μας “Εβραίους”;»

Αναπτύσσοντας συνείδηση

Του Πέτρου Πούγγουρα

Πληροφορήθηκα ότι από τη Δευτέρα βρίσκεται σε εξέλιξη ψηφοφορία, προκειμένου να αναδειχθούν τα καλύτερα από τα βίντεο που οι πολίτες είχαν υποβάλλει, ύστερα από πρόσκληση του Υπουργείου Οικονομικών, για την ανάπτυξη της φορολογικής συνείδησης. Αν και στην πρόσκληση δεν αναφερόταν ρητά, διαβάζοντας κανείς τους όρους συμμετοχής, παρατηρεί ότι «οι βραβευθείσες συμμετοχές    θα επιτρέπεται να αξιοποιηθούν στο πλαίσιο της τηλεοπτικής επικοινωνιακής καμπάνιας του Υπουργείου Οικονομικών». Όπως φαίνεται, λοιπόν, το Υπουργείο ετοιμάζεται για την προώθηση καμπάνιας που σκοπό θα έχει να αλλάξει την προβληματική φορολογική συνείδηση των πολιτών.Σε παρόμοια εκστρατεία θυμάμαι ότι είχε προβεί και η ΝΔ κατά την περίοδο που ήταν κυβέρνηση. Τέτοιου είδους κινήσεις μου φαίνονται τουλάχιστον άστοχες, αν όχι προκλητικές. Και εξηγώ αμέσως το γιατί.

Η κυβέρνηση διέγνωσε ότι πάσχουμε από φορολογική ασυνειδησία και προσπαθεί να μας πείσει να συμμορφωθούμε. Μέχρι εδώ όλα καλά. Δεν έχω κανένα λόγο ..

Η αβάσταχτη ατολμία μιας μεταρρύθμισης

Του Λεωνίδα Καραδήμου

Προχθές παρακολούθησα την πρώτη εκδήλωση του ΦΟΠΠ με θέμα τον Καλλικράτη, μεταρρύθμιση της οποίας είμαι προφανώς υπέρμαχος όχι μόνο διότι πράγματι συνεπάγεται την αποκέντρωση σειράς αρμοδιοτήτων του κράτους, που πλέον περνούν στα χέρια των ΟΤΑ, ούτε στη λογική της εξοικονόμησης πόρων, που είναι όντως σημαντική παράμετρος. Αλλά κυρίως γιατί εξορθολογίζει μορφώματα μέχρι στιγμής αδιαφανή και δημιουργεί έναν πολιτικά ισχυρό θεσμό, την περιφέρεια, με σημαντικά περιθώρια άσκησης πολιτικής. Στα επί μέρους πλεονεκτήματα της μεταρρύθμισης μπορεί να εντοπίσει κανείς την ελαχιστοποίηση του ηλικιακού ορίου του εκλέγεσθαι που επιτρέπει την ανανέωση και ενθαρρύνει τη συμμετοχή στις τοπικές υποθέσεις από μικρή ηλικία, χάρις στην οποία έθεσαν μάλιστα υποψηφιότητα αρκετοί φίλοι με αξιόλογη πολιτική συγκρότηση και διάθεση προσφοράς.

Πέραν τούτων, όμως, οφείλει να ομολογήσει κανείς εκείνο το οποίο εύστοχα επεσήμανε ο πρώτος εισηγητής της εκδήλωσης, ο κ. Μακρυδημήτρης, πως πρόκειται για μεταρρύθμιση αρκετά άτολμη. Διότι ουσιαστικά ελάχιστα μεριμνά για...

Καταπολεμώντας τα φοβικά σύνδρομα

Του Παναγιώτη Τσιάλα

Πριν διαβάσετε το ακόλουθο απόσπασμα, βεβαιωθείτε ότι έχετε ρίξει προηγουμένως μια ματιά στις λέξεις με την υπογράμμιση και τα έντονα μαύρα στοιχεία. Έπειτα προσπαθήστε να μαντέψετε τον συντάκτη του κειμένου. Έχει πλάκα!

"Η Εκκλησία παρακολουθεί με αγωνία τη δημιουργηθείσα κατάσταση και εκφράζει την πλήρη συμπαράστασή της προς τους δοκιμαζομένους Ελληνες πολίτες και χριστιανούς, ιδιαιτέρως των περιοχών όπου οι μετανάστες είναι περισσότεροι από τους Ελληνες κατοίκους. Η Εκκλησία μας ακούει ανήσυχη το κλάμα και τον πόνο των χριστιανών Ελλήνων πολιτών, ιδιαιτέρως των κατοίκων των περιοχών της Αττικής και της Θεσσαλονίκης, καθώς και την κραυγή αγωνίας των ανέργων συμπατριωτών μας, συμπαρίσταται στη δοκιμασία τους και ζητεί από την Πολιτεία να προστατεύση τα δικαιώματά τους.Το δύσκολο κεφάλαιο των εθνικών μας θεμάτων μεγιστοποιεί την αγωνία του λαού μας για το μέλλον της πατρίδος μας. Και το ερώτημα γίνεται παράπονο, όταν διαπιστώνομε οι Ελληνες πολίτες ότι από τις 27 χώρες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, μόνον η Ελλάδα μας αντιμετωπίζει τόσα εθνικά θέματα, επικίνδυνα για την κρατική υπόστασή της και το μέλλον της."

Με την παραπάνω δήλωσή του, ο...

Η απείθαρχη μάζα

Γράφει η Κατερίνα Σουμπάκα

Οι θεσμοί που κατά καιρούς ανέδειξε η κοινωνία μας, οι θεμελιακές μορφές στήριξης του πολιτικού μας συστήματος, φαίνεται πως σήμερα βρίσκουν αδιάφορους τους πολίτες, που προτιμούν την αποστασιοποίηση παρά τη συμμετοχή σε διαδικασίες όπως οι εκλογές, οι συνελεύσεις, τα σωματεία. Η εποχή μας φέρνει στην επιφάνεια μια απείθαρχη μάζα, που σνομπάρει και αμφισβητεί όχι μόνο κόμματα και παρατάξεις ,αλλά το ίδιο το σύστημα, χτυπώντας στον πυρήνα του. Συχνά αποδίδουμε το φαινόμενο αυτό στον εφησυχασμό, στο βόλεμα, στον εθισμό των νέων στο φραπέ και σε ένα σωρό άλλους λόγους, παραβλέποντας πόσο οξύμωρο θα ήταν μια κοινωνία που πασχίζει για την επιβίωση και είναι καθημερινό θύμα των πολιτικών πρακτικών να απέχει από βαρεμάρα και έλλειψη ενδιαφέροντος για τα κοινά. Είναι όμως δυνατόν οι ίδιοι οι άνθρωποι που πλήττονται και αγκομαχούν να επιδεικνύουν αδιαφορία απλώς και μόνο επειδή βαριούνται; Ή μήπως η πλειοψηφία των φοιτητών, των εργαζομένων, των πολιτών καλοπερνάει και κανένα λόγο δεν έχει να τρέχει σε συνελεύσεις και διαδικασίες ''για το δικό της καλό''; Το ζήτημα είναι μάλλον βαθύτερο, αν αναλογιστούμε πως δεν πρόκειται απλώς για επίδειξη αδιαφορίας αλλά απαξίωσης προς τους θεσμούς. Μιας απαξίωσης που στρέφεται ξεκάθαρα απέναντι στο κατεστημένο, στην κατάντια της δημοκρατίας μας ,στους παρηκμασμένους και -ίσως- ξεπερασμένους θεσμούς μας. 

Η αλήθεια είναι πως μεγάλο μέρος της κοινωνίας δεν έχει αντιληφθεί πλήρως και λεπτομερώς ποιος και γιατί φταίει, τι προκάλεσε τη σημερινή πανωλεθρία, ούτε γνωρίζει σε επίπεδο πολιτικού αναλυτή την πολιτική πραγματικότητα. Αυτό που χαρακτηρίζει, όμως τις μάζες σε δύσκολες εποχές, όταν τίθεται ζήτημα επιβίωσης, είναι το ένστικτο, η ικανότητα να...

Θύματα νοθευμένης υποκρισίας

Του Οδυσσέα Θεοφάνη
 

Ο επόμενος μήνας στην Αμερική, είναι μήνας εκλογών και δημοψηφισμάτων Πέρα από τις εκλογές για τη Γερουσία, κρίσιμες για την συνέχεια των μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης Ομπάμα, οι πολίτες της ηλιόλουστης Καλιφόρνιας καλούνται να ψηφίσουν υπέρ ή κατά της νομιμοποίησης της καλλιέργειας, κατοχής και κατανάλωσης για προσωπική χρήση της μαριχουάνας. Και ως γνωστόν, οι πολιτικές αλλαγές που ξεκινάνε από την Καλιφόρνια, εδραιώνονται σταδιακά παντού.

Στο ζήτημα της αποποινικοποίησης των ναρκωτικών, παρά τα θετικά αποτελέσματα της ανεκτικής πολιτικής σε Ολλανδία και Πορτογαλία, μικρή πρόοδος έχει σημειωθεί στα περισσότερα κράτη της Ευρώπης. Αυτό κατά τη γνώμη μου οφείλεται σε δύο βασικούς παράγοντες, ο πρώτος αφορά τη συμπεριφορά των χρηστών και ο δεύτερος με το πως αντιμετωπίζονται από την κοινωνία και το κράτος.

Ο πρώτος λόγος, λοιπόν, αφορά στην εύκολη προσβασιμότητα στις απαγορευμένες ουσίες, ειδικά στις μαλακές. Παρ' ότι απαγορευμένο, ας μη γελιόμαστε, είναι πολύ εύκολο για κάποιον να προμηθευτεί μαύρο μέσω γνωστών μη διατρέχοντας κανέναν κίνδυνο να τον “τσιμπήσει” η αστυνομία, αρκεί να...

Το γαϊτανάκι της υποκρισίας

Του Γιώργου Νικολού

Διαβάζοντας κανείς τα άρθρα των Γεωργελέ και Σωμερίτη για την περιβόητη δήλωση Γιούνκερ, που μονοπώλησε επί καμιά βδομάδα το ενδιαφέρον του συνόλου των δελτίων ειδήσεων, διαπιστώνει το προφανές: έστω και σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς η έντυπη δημοσιογραφία εξακολουθεί να υπερέχει καταφανώς της τηλεοπτικής. Όπως διαπιστώνει εύκολα κανείς και ότι ο τρόπος που συνεχίζουμε όλοι –πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πολίτες- να αντιμετωπίζουμε τα κοινά ελάχιστα έχει επηραστεί από τα νέα δεδομένα που κατά τρόπο αμείλικτο έθεσε υπ’ όψιν μας η κρίση.

Ο Φώτης Γεωργελές σκηνοθετεί υπέροχα αυτή την εικόνα της μακάριας στασιμότητας: «Και τώρα που ο λογαριασμός έσκασε στα χέρια μας είναι θλιβερό να διαπιστώνεις πόσο ανέτοιμοι είναι όλοι, πως το πολιτικό παιχνίδι, η δημοσιογραφική ενημέρωση, ο δημόσιος διάλογος γίνονται με τα ίδια φθαρμένα, χρεοκοπημένα συστατικά. Χωρίς προτάσεις, χωρίς πληροφορίες, χωρίς γόνιμη αντιπαράθεση. Μόνο χειραγώγηση, μικροπολιτική, λαϊκισμός. Ποιος είπε τι, ποιος διαφώνησε, ποιος...

Oι νόμοι δεν αλλάζουν νοοτροπίες

Του Κώστα Σερδάρη

Διαβάζουμε τον τελευταίο καιρό και πληροφορούμαστε από τα ΜΜΕ ότι οι επιχειρηματίες, ιδίως οι ιδιοκτήτες εστιατορίων, κέντρων διασκέδασης και καφετεριών, είναι έτοιμοι να ξαναβάλουν στα τραπέζια τα τασάκια. Αιτία, όπως λένε, είναι η κατακόρυφη πτώση των εσόδων τους μετά την υποχρεωτική απαγόρευση του καπνίσματος σε όλους τους κλειστούς χώρους. Ειδικότερα, μετά την επιβολή αυτού του νόμου -ο οποίος σημειωτέον απειλεί με τσουχτερά πρόστιμα τόσο τους ιδιοκτήτες όσο και τους πελάτες παραβάτες- σύμφωνα με στοιχεία που παρουσιάζει η Ομοσπονδία Εστιατορικών και Συναφών Επαγγελμάτων, οι επιχειρήσεις εστίασης έχουν καταγράψει, τους τελευταίους μήνες, πτώση τζίρου έως και 30%.

Με τη σκέψη πάντα στο σοβαρό οικονομικό αντίκτυπο των μέτρων, τα μέλη της Ομοσπονδίας δεν αμφισβητούν την αναγκαιότητα του μέτρου, αλλά αντιπροτείνουν την ύπαρξη μεταβατικής περιόδου για την επιβολή τους. Δεδομένης και της κρίσιμης οικονομικής συγκυρίας στην οποία βρισκόμαστε, εκφράζονται φόβοι ότι πολλές επιχειρήσεις θα κλείσουν, ενώ η βιωσιμότητά της πλειοψηφίας απειλείται καθημερινά. Από τη μεριά του το Υπουργείο Υγείας, διά του υφυπουργού κ. Μιχ. Τιμοσίδη, διαμηνύει ότι ο νόμος θα εφαρμοστεί, τονίζοντας πως «ο νόμος που έχει ψηφισθεί από τη Βουλή αλλάζει αντιλήψεις και νοοτροπίες και πρέπει να εφαρμοστεί για τη δημόσια υγεία, το δημόσιο καλό και για τα παιδιά μας».

Με λίγα λόγια, δηλαδή, το υπουργείο εκφράζει την άποψη πως η επιβολή ενός νόμου από τη Βουλή είναι από μόνο του αρκετό για να αλλάξει χρόνιες αντιλήψεις και να μετουσιώσει την έξωθεν επιβαλλόμενη νοοτροπία της εξουσίας σε νοοτροπία όλων των Ελλήνων. Επιτρέψτε μου, όμως, να διαφωνήσω με το σκεπτικό αυτό, το οποίο όχι μόνο θεωρώ ότι είναι λανθασμένο και ξεκινάει από ανεδαφική βάση, άλλα είναι συνάμα και επικίνδυνο. Και για να μην παρεξηγηθώ, δηλώνω εκ των προτέρων πως...

Περί εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης

Του Αναστάση Πετρολέκα

Μετά τη σύνοδο των πρυτάνεων στους Δελφούς και τους χρησμούς των συμπαριστάμενων Υπουργού Παιδείας και Πρωθυπουργού για την ανώτατη εκπαίδευση, πολύς λόγος γίνεται για μια φιλόδοξη εκπαιδευτική μεταρρύθμιση που όπως μαθαίνουμε από τον Τύπο «θα τα σαρώσει όλα στο πέρασμά της». Ποιες όμως ακριβώς είναι οι προτάσεις του Υπουργείου για τα Πανεπιστήμια και τι συνεπάγονται;

   1. Αυτοτέλεια των Πανεπιστημίων: ωραίο ακούγεται!

Σημαίνει όμως ότι σταδιακά, έως ότου εξαλειφθεί, θα αρχίσει να περιορίζεται η κρατική χρηματοδότηση στα ανώτατα ιδρύματα, με αποτέλεσμα αυτά να είναι υποχρεωμένα να στραφούν για πόρους στις δυνάμεις της αγοράς, στους ιδιώτες. Κανείς όμως δε δίνει τα λεφτουδάκια του χωρίς ανταλλάγματα. Ποια μπορεί να είναι αυτά; Υπερειδίκευση και  κατακερματισμένα επαγγελματικά δικαιώματα, εντατικοποίηση-αυταρχικοποίηση των σπουδών, έρευνα υποταγμένη στις ανάγκες της αγοράς και όχι της κοινωνίας.

Παράδειγμα:  Στην Αμερική, μόλις έγιναν γνωστοί οι σκοποί του, διεκόπη η χρηματοδότηση σε πρωτοπόρο μεταπτυχακό πρόγραμμα που εφηύρε GPS ανίχνευσης νερού, για να μην πεθαίνουν της δίψας οι μετανάστες που διέσχιζαν την έρημο στα σύνορα Μεξικό-ΗΠΑ.

2. Διεθνοποίηση της λειτουργίας τους: ωραίο ακούγεται!

Σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να αποχαιρετήσουμε το πτυχίο ως...

Πρόσκληση

Ο Φοιτητικός Όμιλος Πολιτικού Προβληματισμού ξεκινά τις φετινές διαλογικές του δραστηριότητες με τη διεξαγωγή μιας συζήτησης για το νέο νομοθετικό και θεσμικό πλαίσιο πλαίσιο, εντός του οποίου πρόκειται να

διεξαχθεί η μάχη των προσεχών αυτοδιοικητικών εκλογών.

Βασικές παραμέτρους της ομιλίας-συζήτησης φιλοδοξούμε να απο...τελέσουν, μεταξύ άλλων, οι θεμελιώδεις προβλέψεις της νέας μεταρρύθμισης, το κυρίαρχο πνεύμα που την διαπνέει, οι αλλαγές που επιφέρει στους τομείς της λογοδοσίας και της αντιμετώπισης της διαφθοράς και η αντιπαράθεση συγκεντρωτικού και αποκεντρωμένου μοντέλου διοίκησης. Περαιτέρω, η σημασία του νέου θεσμού των περιφερειαρχών, πιθανές προτάσεις για παραχώρηση ευρύτερων αρμοδιοτήτων στους ΟΤΑ, καθώς και ζητήματα που είναι πιθανό να προκύψουν με την εφαρμογή των αλλαγών, αρχής γενομένης από τις επικείμενες εκλογές.

Ομιλητές:

-Δημήτρης Βίτσας, πρ. υπ. Δήμαρχος Χαϊδαρίου, Γραμματέας Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του Συνασπισμού

-Αντώνης Μακρυδημήτρης, Καθηγητής Διοικητικής Επιστήμης του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης του ΕΚΠΑ

-Σταύρος Μπένος, τ. Υπουργός και Βουλευτής, τ. Δήμαρχος Καλαμάτας


Τη συζήτηση εκ μέρους του ΦΟΠΠ θα συντονίσει ο Φάνης Κρυστάλλης.

Το αδιάσπαστο της εθνικής ευθύνης

Γράφει ο Φάνης Κρυστάλλης

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα. Να τολμήσεις να το εξετάσεις στις πραγματικές του διαστάσεις ή απλά να στρέψεις αλλού το βλέμμα. Κάποια στιγμή όμως, θα έχει σε τέτοιο βαθμό οξυνθεί που θα είναι αδύνατο πλέον να το αγνοήσεις.

Η άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας απασχολεί το πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής. Στη παρούσα φάση όμως,  η Ελλάδα δεν έχει τη πολυτέλεια να κοιτάξει αλλού όπως έκανε στο παρελθόν. Βρίσκεται αντιμέτωπη με τα καρκινοποιημένα προβλήματα της, που απο αδιαφορία ή ανικανότητα οι πολιτευτές τόσο επίμονα άφηναν να εξαπλώνονται. Το πρώτο που τίθεται ως ερώτηση απο τους περισσότερο εύθικτους είναι το ποιός είναι ο υπαίτιος για τη δυσάρεστη αυτή τροπή των πραγμάτων. Η απάντηση δεν θα πρέπει να οδηγεί όμως, μόνο στα πρόσωπα όσων κυβέρνησαν τα παρελθόντα έτη αλλά και σε αυτούς που μοιράζονται μαζί τους μια μόνο κοινή ενοχή, την εθνικότητα.

Και συνηθίζεται, να αποποιείται ο καθένας την ευθύνη, αφού...

Αθώοι και φταίχτες

Του Δώρου Γεωργίου

Διαβάζω σήμερα στο οικονομικό ένθετο της Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας πως οι εξαγωγές της Ελλάδας προς τις χώρες της ΕΕ έχουν αξία ίση με το 3,7% του ΑΕΠ. Το νούμερο είναι ασύλληπτα χαμηλό. Γίνεται δε ακόμα πιο ασύλληπτο αν το συνδυάσει κανείς με ένα άλλο νούμερο. Το 1980 οι εξαγωγές της Ελλάδας προς τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης ήταν ίσες με το 4,7% του ΑΕΠ!!! Τριάντα χρόνια μετά δεν έχει άδικο ο Γιούνκερ όταν λέει πως η Γαλλία και η Γερμανία γνώριζαν για το ελληνικό πρόβλημα αλλά δεν έκαναν τίποτα γιατί έβγαζαν λεφτά από τις εξαγωγές τους προς την Ελλάδα. It‘s all about the money!

Για αυτό δύο είναι οι υπεύθυνοι:

1. Οι οικονομικοπολιτικές ελίτ της Ελλάδας και οι εντολοδόχοι τους, δηλαδή όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις της τελευταίας εικοσαετίας, οι οποίες συνειδητά αδιαφόρησαν για την παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας, η οποία σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον κατάργησης συνοριακών φραγμών και ελεύθερης διακίνησης εμπορευμάτων (η Συνθήκη του Μάαστριχτ τέθηκε σε ισχύ το 1993) διέτρεχε άμεσο κίνδυνο απώλειας ανταγωνιστικότητας, έχοντας να αντιμετωπίσει μεγαθήρια όπως η Γερμανία και η Ιταλία. Τον κίνδυνο αυτόν τον αντιμετώπισαν...

Κορκονέας

Του Δώρου Γεωργίου

Αν κάτι έχει να μας διδάξει η απόφαση του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Άμφισσας είναι ότι η απόδοση της δικαιοσύνης δεν είναι μια απλή αλληλουχία δικανικών συλλογισμών. Παρόλο που στα ακροατήρια των μονομελών πλημμελειοδικείων μοιάζει η εκδίκαση των υποθέσεων να είναι εντελώς διεκπεραιωτική, ρουτινιάρικη και βαρετή για όλους, αυτό που συμβαίνει σε όλες τις αίθουσες όλων των ποινικών δικαστηρίων της χώρας είναι πολύ μεγάλης σημασίας. Η δικαστική απόφαση δεν είναι ποτέ μια απλή υπαγωγή πραγματικού σε κανόνα, όπως μαθαίνουμε στη Νομική. Εμπεριέχει πάντα μια ηθική στάθμιση, ακόμα και όταν η εκδίκαση διαρκεί μόλις ένα λεπτό και αφορά χρέη στο ΤΕΒΕ. Πολύ περισσότερο όταν αφορά μια δολοφονία, μια δολοφονία που απασχόλησε όσο λίγες την ελληνική κοινωνία και η οποία πυροδότησε έντονες αντιδράσεις.

 Μας υπενθυμίζει αυτή η περίπτωση, επίσης, πόσο σοφή είναι η επιλογή να εκδικάζονται τέτοιες υποθέσεις από δικαστήρια των οποίων η πλειοψηφία είναι ένορκοι. Και αυτό γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις, η δικαιοσύνη ως έννοια...

Οι συμβασιούχοι της οργής...

Του Κώστα Σερδάρη

Αν αναρωτιέστε για το ποιος είναι πραγματικά υπεύθυνος για τις σκηνές απείρου κάλλους που εκτυλίχθηκαν χθες στην Ακρόπολη, τότε δεν έχετε παρά να στραφείτε στο πελατειακό κράτος που εδώ και χρόνια καλλιεργούσε τη φαυλότητα σε τούτον εδώ τον τόπο και χθες μετουσιώθηκε στην πιο άγρια μορφή καταστολής, ψεκάζοντας με χημικά όποιους έβρισκε μπροστά του. Και όταν λέω όλους εννοώ αδιακρίτως. Από απλούς τουρίστες που είχαν βρεθεί εκεί προσπαθώντας να εισέλθουν στον ιερό χώρο -ο οδηγός διακοπών δεν τους είχε ενημερώσει για τις χθεσινές σκηνές- μέχρι δημοσιογράφους και εικονολήπτες, ακόμα και ξένων πρακτορείων. Και φυσικά τους αγανακτισμένους συμβασιούχους.

Τους συμβασιούχους, που σημειωτέον παραμένουν απλήρωτοι εδώ και ενάμισι χρόνο, τους οποίους εδώ και δεκαετίες εξέθρεψε το δικομματικό φαύλο πείραμα, κρατώντας τους ομήρους, μόνο και μόνο για να συντηρούν ορισμένοι υπουργοί την προσωπική και κομματική εκλογική τους πελατεία. Τους συμβασιούχους, τους οποίους εξαπάτησαν, διαστρεβλώνοντας τη σαφή έννοια της σύμβασης ορισμένου χρόνου, υποσχόμενοι λαγούς με πετραχήλια, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη τους για δουλειά. Διότι κάθε νοήμων άνθρωπος γνωρίζει πως όταν υπογράφεις μια σύμβαση ορισμένου χρόνου, τότε είναι εκ των πραγμάτων δεδομένο ότι αυτή κάποτε θα λήξει. Όταν, όμως, βρίσκεσαι σε κατάσταση απεγνωσμένης αναζήτησης μιας σίγουρης εργασίας, τότε...

Ένας κόσμος διαφορετικός

Του Πέτρου Πούγγουρα

Μία ακόμη εξαιρετική εκπομπή παρουσίασε το βράδυ της Κυριακής ο Στάυρος Θεοδωράκης. «Πρωταγωνιστές» αυτή τη φορά οι τσιγγάνοι. Είδαμε έναν κόσμο διαφορετικό και τελείως ξένο για όσους έχουμε συνηθίσει στα δυτικά πρότυπα. Από τη μία η τάση τους να ζουν με έναν δικό τους ιδιαίτερο τρόπο και από την άλλη η έλλειψη κρατικής πρόνοιας και η  απόρριψη από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας και, έχουν οδηγήσει τους τσιγγάνους στο περιθώριο.

Οι συνθήκες υπό τις οποίες διαβιώνουν είναι πολύ άσχημες. Μένουν σε παράγκες, δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα, τους λείπει το νερό να πλυθούν. Πολλοί από αυτούς, μιλώντας στην κάμερα, εξέφρασαν την επιθυμία τους για ένα κανονικό σπίτι με νερό, ηλεκτρικό, τηλέφωνο και όλα τα σχετικά. Όταν ρωτήθηκε μία γυναίκα αν της αρέσει που μένουν όλοι μαζί σε καταυλισμούς, η απάντησή της ήταν «συνηθίσαμε». Όχι «μας αρέσει», αλλά «συνηθίσαμε».

Προς το τέλος της εκπομπής, ο Σ. Θεοδωράκης διαπιστώνει ότι ...

Παραλογισμός... χωρίς προοπτική (;)

Του Κωνσταντίνου Σιδηρόπουλου

Τον τελευταίο καιρό αγαπητοί μου αναγνώστες βιώνουμε ένα θέατρο του παραλόγου σε όλα τα επίπεδα και πεδία της ζωής μας. Οποιοσδήποτε παρακολουθεί την επικαιρότητα και ασχολείται με το πολιτικό σκηνικό του τόπου, έστω και στοιχειωδώς, όχι μόνο το αντιλαμβάνεται, αλλά, επιπλέον, του δημιουργείται ένα συναίσθημα συσσωρευμένης έντασης και αγανάκτησης που δεν ξέρει προς τα πού και έναντι ποιών να το στρέψει. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι, υποτιμούν την νοημοσύνη μας τόσο οι Τρισσέ, Γιούνκερ, Στρος Καν και λοιποί τεχνοκράτες του ΔΝΤ και άλλων διεθνών και ευρωπαϊκών οργανισμών όσο και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι μαζί με την αξιωματική αντιπολίτευση. Έτσι, λοιπόν, αναρωτιόμαστε, αν πρέπει να στρέψουμε την αγανάκτησή μας προς την έξωθεν ή προς την έσωθεν προσβολή της νοημοσύνης του ελληνικού λαού.

Προσωπικά, επιλέγω να στρέψω τη συγκεκριμένη οργή, καταρχήν, εναντίον αυτών που βρίσκονται εντός των συνόρων. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι το μεγαλύτερο κακό στον τόπο το έχουν δημιουργήσει οι «εχθροί» που βρίσκονται μέσα στη χώρα! Εκείνοι ευθύνονται για το ότι...

Για την κατάληψη στη Νομική

Toυ Γιώργου Νικολού

Απολαμβάνοντας το σημερινό μου ρεπό, που ομολογώ ότι δεν μου έκατσε κι άσχημα, όπως φαντάζομαι και στους περισσότερους συμφοιτητές μου, σκέφθηκα να καταθέσω ορισμένες σκέψεις για το λόγο της αναγκαστικής ημερήσιας διακοπής, την κατάληψη στη Νομική. Για όσους δεν έχουν υπ’ όψιν τους τι ακριβώς συνέβη, χθες η Γενική Συνέλευση του Συλλόγου αποφάσισε -παρουσία όλων των παρατάξεων, πλην της ΔΑΠ- κατάληψη … μιάμισης ημέρας. Εν ολίγοις, από τις 5 και μετά την Τετάρτη και για ολόκληρη την Πέμπτη η Σχολή τελεί υπό κατάληψη. Ορισμένες παρατηρήσεις, λοιπόν, με αφορμή τις εξελίξεις:

1. Ας ξεκινήσουμε κλισεδιάρικα: όταν κατάληψη γίνεται 5 φορές το χρόνο, τότε η χρήση αυτού του μέσου καμιά επίδραση δεν έχει στη σκέψη των διαμορφωτών της κεντρικής πολιτικής. Το αυτί των αρμοδίων δεν πρόκειται να ιδρώσει για ένα φαινόμενο που έχει καταντήσει ρουτίνα σε βαθμό αναγωγής σε εθνική επέτειο. Από την άλλη, όλη αυτή η διαδικασία υποκρύπτει νομίζω και μια ναρκισσιστική διάθεση, κυρίως για τις αριστερές παρατάξεις που κατά κανόνα την προτείνουν: αποτελεί ένα απ’ τα λίγα...

Δημοτικές εκλογές και μνημόνιο: Οι αντιρρήσεις

Του Παναγιώτη Τσιάλα

Έγραφα τις προάλλες ότι η ικανότητα ενός υποψηφίου δημάρχου/περιφερειάρχη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της πόλης  δεν εξαρτάται διόλου από τις θέσεις του για το μνημόνιο. Το ΠΑΣΟΚ, μάλιστα, εμφανίζεται να συμμερίζεται την άποψη αυτή, αφού σε κάθε ευκαιρία επιχειρεί να απαγκιστρώσει το διακύβευμα των εκλογών από τα διλήμματα που συνοδεύουν την πολιτική για το μνημόνιο: υπογραμμίζει τον τοπικό χαρακτήρα των εκλογών, ισχυρίζεται ότι παρέσχε στήριξη και όχι χρίσμα στους υποψηφίους, επιμένει ότι οι υποψήφιοι δεν είναι κομματικά στελέχη αλλά διακεκριμένοι δημότες των τοπικών κοινωνιών. Και φυσικά μας προτρέπει όλους να διώξουμε από το κεφάλι μας κάθε σκέψη περί μνημονίου, όταν βρεθούμε ενώπιον της κάλπης.

Αξίζει όμως στο σημείο αυτό να θυμίσω μια ερώτηση του Ν. Χατζηνικολάου (1:33) προς τον Γ. Σγουρό, στην εκπομπή Πρόσωπο με Πρόσωπο (20 Σεπτεμβρίου):

Ν. Χατζηνικολάου: Κύριε Σγουρέ, να σας κάνω μια διακοπή για μια σκέψη πραγματική που την κάνω ακούγοντάς σας. Τη βραδιά της 7^ης Νοεμβρίου, που θα έχω οργανώσει πολιτικό πάνελ, για να εξηγήσουμε τα αποτελέσματα, εάν έχετε κερδίσει εσείς στην περιφέρεια της Αττικής, ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ θα μου πει –ναι ή όχι - ότι δικαιώθηκε η κυβερνητική πολιτική και κερδήθηκε η μεγαλύτερη περιφέρεια της χώρας; 

Γ. Σγουρός: Όχι κύριε Χατζηνικολάου, όχι δεν θα το πει!

Ν. Χατζηνικολάου: Εγώ λέω ότι θα το πει!

Γ. Δημαράς: (κουνάει τα χέρια σε ένδειξη πως είναι αυτονόητο ότι θα το πει)

Δ. Ψαριανός: Το πρώτο που θα πει θα ‘ναι αυτό!

Αλήθεια ποιος μπορεί να διαφωνήσει ότι, αν η κάλπη της 7^ης Νοεμβρίου αναδείξει «πράσινους» υποψηφίους, τότε...

Λίγη ελπίδα ακόμα

Toυ Κώστα Σερδάρη

Δεν ξέρω για σας, αλλά σήμερα ένιωσα, μετά από μεγάλο διάστημα, δύο συναισθήματα που έχουν εκλείψει εδώ και καιρό από την καθημερινότητά μας. Ένιωσα πως παρά την απαισιοδοξία που διαποτίζεται στην κοινωνία μέρα με τη μέρα, μπορεί να υπάρξει κάτι που θα σου δώσει μια ελπίδα, θα αφήσει ένα φως να φανεί στην άκρη του τούνελ της ζωής μας και θα γεννήσει ξανά μέσα μας την αισιοδοξία. Σήμερα, λοιπόν, ένιωσα συγκίνηση και έκπληξη. Σήμερα είδα πως ο ανθρώπινος νους έχει τη δυνατότητα -άμα έχει τη θέληση- να ξεπεράσει ανυπέρβλητα εμπόδια και να φτάσει σε σημεία που δεν είχαμε φανταστεί μέχρι τώρα. Μπορεί να κατασκευάσει μια κάψουλα που χωράει έναν άνθρωπο και να τη στείλει 600 μέτρα κάτω από τη Γη, με τόσο ακρίβεια, ώστε να μην πέσει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, αλλά ακριβώς σε εκείνο το σημείο που πρέπει για να σωθούν 33 ανθρακωρύχοι που εδώ και 69 ημέρες είχαν παγιδευτεί και πάλευαν κάθε μέρα με την επιβίωση και με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Με τη βοήθεια, λοιπόν, της πλέον σύγχρονης τεχνολογίας της Αμερικανικής εταιρίας διαστημικών ερευνών (ΝΑSA) ο άνθρωπος τα έβαλε με τη φύση και για μια ακόμα φορά κατάφερε να νικήσει. Παράλληλα, όμως, μου δημιουργήθηκαν και κάποιες απορίες. Αρχικά, πώς γίνεται σε έναν κόσμο να υπάρχει τόση αδικία; Καθημερινά σε ένα χωριό της Αφρικής ή της Ασίας πεθαίνουν 33 άνθρωποι από αρρώστιες και υποσιτισμό και παρόλα αυτά το προσπερνάμε ως κάτι το φυσιολογικό. Κανένα μέσο ενημέρωσης δεν κάνει 24ωρη κάλυψη, ούτε ζητάει δηλώσεις...

Το μνημόνιο και οι δημοτικές εκλογές: Η θέση

Του Παναγιώτη Τσιάλα

Είμαι ο τελευταίος που θα υποστηρίξει ότι η εξουσία ενός αιρετού άρχοντα της τοπικής αυτοδιοίκησης εξαντλείται στην πολιτικά άχαρη αποστολή  του «διατηρείτε την πόλη καθαρή». Ασφαλώς και οι δήμαρχοι συγκεντρώνουν πολύ σημαντικότερες εξουσίες από το καθήκον αποκομιδής των σκουπιδιών. Δεν μπορώ, όμως, να αντιληφθώ για ποιόν λόγο η θέση ενός υποψηφίου δημάρχου για το μνημόνιο πρέπει να λειτουργήσει ως βαρόμετρο για την αξιολόγησή του. Από πότε απέκτησαν οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες τη δύναμη να «ξαποστέλνουν» χωρίς ακρόαση τους εκπροσώπους της τρόικας, όπως φαντασιώνεται ο «έφηβος» κύριος Αλαβάνος; Εκτός αν πιστεύει κανείς ότι οι επιταγές του μνημονίου μπορούν να ανατραπούν με παρόμοιου τύπου ανέξοδους κουτσαβακισμούς και πομπώδεις μεγαλοστομίες…

Στην πολιτική, αλλά και στη ζωή, είναι πολύ παραγωγικότερο να κρίνουμε τον υποψήφιο για αυτά που καλείται να διεκπεραιώσει και όχι για απόψεις του άσχετες με τα καθήκοντα που θα του ανατεθούν. Ας πάρουμε λοιπόν λίγο χρόνο για να συνοψίσουμε τα βασικά προβλήματα τα τη Αθήνας . Έλλειψη χώρων πρασίνου, άναρχη δόμηση ιδίως στο κέντρο,...

Αποχριστιανοποίησις

Του Πέτρου Πούγγουρα

Συναγερμός σήμανε στην ιερά σύνοδο. Τα σχολικά βιβλία, λέει, αποχριστιανοποιούνται! Διαβάζω ότι σύμφωνα με ορισμένους μητροπολίτες, υπάρχουν βιβλία στα οποία εμπεριέχονται σχόλια αρνητικά  για την εκκλησία ή για το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών. Και ως γνωστόν η εκκλησία δεν δύναται να αποτελέσει αποδέκτη κριτικής, ακόμα και αν αυτή είναι επιστημονικά τεκμηριωμένη. Η ίδια, βεβαίως, μπορεί να επιτίθεται και να λασπολογεί τον οποιονδήποτε θεωρεί πολέμιό της, χρησιμοποιώντας διάφορα ατράνταχτα επιχειρήματα όπως η σωματική μειονεξία. Πρόσφατη είναι η επίδειξη της χριστιανικής αγάπης του μητροπολίτη Σεραφείμ προς τον Στίβεν Χόκινγκ. Γνωστή σε όλους είναι, επίσης, η κατανόηση και η ανεκτικότητα που δείχνει ο μητροπολίτης Άνθιμος προς αλλοδαπούς και ομοφυλόφιλους.

Ας έρθουμε και στα κακεντρεχή σχόλια για το μάθημα των θρησκευτικών. Ή μάλλον ακριβέστερα το μάθημα των «χριστιανικών». Γιατί όταν από τα 10 σχολικά έτη που διδασκόμαστε θρησκευτικά, στα 9 εξυμνείται ο χριστιανισμός και μόλις το 1 είναι αφιερωμένο σε άλλες θρησκείες, δεν μπορούμε να μιλάμε για γνώση θρησκειών πέραν της χριστιανικής. Τους ενόχλησε, λοιπόν, η κριτική εις βάρος του συγκεκριμένου μαθήματος. Το ότι αλλόθρησκα παιδιά που φοιτούν στο ελληνικό σχολείο θα λάβουν ελάχιστες γνώσεις για τις δικές τους θρησκείες, δεν τους ενοχλεί;

Η αρχική θέση της Α. Διαμαντοπούλου είναι ότι την ευθύνη για τα βιβλία έχει ...

  

Κοινωνικό Κράτος ...της απανθρωπιάς!

Του Κωνσταντίνου Σιδηρόπουλου

Δεν πίστευα στ’ αυτιά μου αγαπητοί αναγνώστες χτες βράδυ, όταν άκουσα την είδηση (στο Κεντρικό Δελτίο Ειδήσεων του ΜΕGA) ότι το ΙΚΑ αποφάσισε να μην χορηγεί πλέον θεραπευτικά υποδήματα στους διαβητικούς, με την αιτιολογία ότι το κόστος ακρωτηριασμού των κάτω άκρων τους και η απαιτούμενη μετ’ έπειτα θεραπεία, είναι μικρότερο. Εν ολίγοις, προτείνει το ίδρυμα στους 1.000.000 Έλληνες διαβητικούς (250.000.000 άνθρωποι ειναι διαβητικοί σε όλον τον κόσμο), είτε να εφοδιαστούν τα ειδικά παπούτσια με δικά τους έξοδα, είτε – εφόσον δεν διαθέτουν την οικονομική δυνατότητα – να ακρωτηριάσουν τα πόδια τους. Τί  ωραία και απλά που τα λένε!

Είναι, όμως, προφανές ότι οι άνθρωποι που έλαβαν και εξέδωσαν τη συγκεκριμένη απόφαση δεν είχαν ποτέ στην οικογένειά τους κάποιον ανάπηρο ή ακρωτηριασμένο. Δεν έχουν, δηλαδή, βιώσει ούτε την αγωνία ούτε τον αγώνα για επιβίωση και ζωή επί ίσοις όροις που δίνουν καθημερινά οι ανάπηροι σε κάθε κοινωνία, κυρίως όμως στην ελληνική, λαμβανομένης υπόψη της εξαιρετικά εχθρικής ατμόσφαιρας...

Οι ανάγκες του ποιμνίου

Του Φάνη Κρυστάλλη

Είναι χαρακτηριστικός ο αριθμός των Ελλήνων που εκφράζει δυσφορία για το ότι εκλείπουν οι μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες από τη δημόσια ζωή της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες. Σε αυτό που αξίζει όμως να δοθεί έμφαση, δεν είναι τα ουσιώδη χαρακτηριστικά που κατά γενική ομολογία στοιχειοθετούν την εικόνα του ηγέτη. Είναι κυρίως η εμμονή (ή η ανάγκη) ενός έθνους, να αναζητά την παρουσία ενός, που να συγκεντρώνει το βάρος της ευθύνης και για την επιτυχία αλλά κυρίως δε και για την αποτυχία.

Για  ένα κοπάδι ανοημόνων τετραπόδων, η παρουσία ενός ταγού κρίνεται καθοριστική πρώτα για την ίδια την επιβίωση τους αλλά και έπειτα για την ευταξία του συνόλου και τη συνεργασία των μελών μεταξύ τους. Αφ ης στιγμής απουσιάσει η εποπτεία, επέρχεται δυσαρμονία, διάσπαση της συλλογικής συνείδησης, ατομικός καθορισμός ενεργειών, αδυναμία κρίσης και στάθμισης και τελικώς έκθεση στο κίνδυνο.

 Η οργάνωση της κοινωνίας, μπορεί να διέλθει από δύο και μόνο δρόμους. Είτε να θεσπιστούν νόμοι...

Επιτέλους!

Του Οδυσσέα Θεοφάνη

Αγαπητέ αναγνώστη, αρχίζω να πιστεύω πως τελικά ίσως ζούμε μια επανάσταση του αυτονόητου, έστω και αποσπασματική. Ή μάλλον, και μόνο η προσπάθεια δείχνει ότι κάνουμε βήματα προς το να γίνουμε μια πολιτισμένη χώρα.

Η είδηση που με γέμισε χαρά είναι ότι το Υπουργείο Παιδείας, σύμφωνα με δηλώσεις της υφυπουργού Έυης Χριστοφιλοπούλου, θα λάβει μέτρα ώστε οι ώρες που χάνονται εξαιτίας των καταλήψεων( ελπίζω αυτό να ισχύσει αντίστοιχα και σε άλλες περιπτώσεις) να αναπληρώνονται. Ναι! Καλά διάβασες, αναγνώστη, θα αναπληρώνονται!

Αυτό είναι προφανώς ένα μέτρο που έχει ως σκοπό να παρεμποδίσει τους μαθητές να προβαίνουν σε καταλήψεις καθώς θα τους στερήσει τη χαλάρωση του Σαββάτου ή τον χαβαλέ της 5ημερης. Κάποιοι σίγουρα θα ξελαρυγγιαστούν λέγοντας ότι αυτό εντατικοποιεί τους ρυθμούς εκμάθησης, εκβιάζει τους φοιτητές ώστε να είναι πειθήνιοι σαν αρνάκια και ότι θα τους παρεμποδίζει από το να ασκούν το "δικαίωμα"( εις βάρος πάντα των μαθητών που θέλουν να πηγαίνουν στο σχολείο) στη κατάληψη.

Κούφια λόγια βέβαια, απλά θεσπίζεται το αυτονόητο. Δεν πρέπει να χάνεται ούτε μια ώρα από το σχολείο για οποιοδήποτε λόγο, καθώς αυτό είναι ένα από τα πρώτα βήματα προς την απαξίωσή του και ούτε φταίνε σε τίποτα οι γονείς να πληρώνουν φροντιστήρια επειδή η λειτουργία του δημόσιου σχολείου είναι έκρυθμη. Αντίστοιχα, οι καθηγητές θα έρθουν αντιμέτωποι με τις ευθύνες τους και δεν θα επιτρέπουν τις καταλήψεις έτσι εύκολα, καθώς θα χάνουν από τον ελεύθερο χρόνο τους.

Όποιο σχολείο θέλει κατάληψη θα πληρώνει το κόστος της επιλογής της. Μακάρι όντως να εφαρμοστεί το μέτρο, όπως να θεσμοθετηθούν κι άλλα που να στοχεύουν στον ίδιο στόχο, και να μη μείνει απλώς στα λόγια.

Τα έμπλεξες...

Toυ Κώστα Σερδάρη

Δεν ξέρω πραγματικά τι είδους ψυχότροπα φάρμακα παίρνουν σ' αυτήν την κυβέρνηση ή αν είναι εντολή από την Ιπποκράτους να βγαίνουν στις εκπομπές και να μιλάνε μεθυσμένοι, αλλά ύστερα από τη συνέντευξη του υπουργού Επικρατείας, αρμόδιου για τις επενδύσεις, κ. Χάρη Παμπούκη στην εκπομπή "Κοινωνία Ώρα MEGA" πείστηκα πως κάτι δεν πάει καλά με αυτούς τους ανθρώπους.

Αφού, λοιπόν, ο κύριος Υπουργός μας μπέρδεψε λίγο με το "fast track", αφού μας είπε ότι μέχρι τώρα ο ρόλος του στην Κυβέρνηση δεν του επέτρεπε να βγαίνει στις τηλεοράσεις, ήρθε να μας αποτελειώσει λέγοντας το εξής μεγαλοφυές: "Όταν ο πρωθυπουργός έλεγε λεφτά υπάρχουν, εννοούσε πού πήγαν τα λεφτά". Ε; Συγγνώμη αλλά βγάζει κανείς νόημα απ' αυτήν τη φράση; Μήπως πρόκειται για κανενός είδους νεοελληνικής γραμματείας που διδάσκεται στην Οξφόρδη σε εκλεκτούς Έλληνες που διαθέτουν δημόσια αξιώματα; Ή μήπως όλοι εσείς καταφέρατε να καταλάβετε τι ήθελε να πει και θα έπρεπε να αισθάνομαι μειονεκτικά;

Μάλλον η εξήγηση είναι πιο απλή. Η γνωστή για τη συνέπεια, αλλά και για την ευφυΐα της Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, στην προσπάθειά της να μαζέψει τα σπασμένα από τις αλλεπάλληλες αντιφατικές δηλώσεις ακολουθεί μια νέα μέθοδο. Αυτή που λέει ότι αν δεν μπορείς να πείσεις κάποιον μπέρδεψέ τον! Έτσι, ο κ. Παμπούκης πίστεψε πως αν πει αυτήν την ακατάληπτη φράση, που από άποψη νοήματος, θυμίζει περισσότερο πρόταση παιδιού πρώτης δημοτικού, θα καταφέρει να μας πείσει ότι ο Παπανδρέου είναι ένα παρεξηγημένο πλάσμα που άλλα είπε και άλλα εννοούσε. Γιατί κατά την άποψή του, αλλά και της κυβέρνησης, ο ελληνικός λαός είναι τόσο ανόητος που δε θα καταλάβαινε τίποτα και θα φώναζε ανακουφισμένος: "αυτό εννοούσε τόσο καιρό ο Γιώργος;Και μεις το παρεξηγήσαμε το παιδί!" Δυστυχώς, όμως, σας πήραμε χαμπάρι και αποδείχτηκε πως, για μια ακόμη φορά, περισσότερο καταφέρατε να τα μπλέξετε και να γίνεται ρεζίλι παρά να μας μπερδέψετε! Την επόμενη φορά, λοιπόν, συνιστώ, μιας και δεν το κατέχετε το ελληνικό, να μας τα πείτε στα αγγλικά. Και που ξέρετε, ίσως τότε χαθούμε στη μετάφραση και σας πιστέψουμε...

Είστε ψεύτης κύριε Πρωθυπουργέ! ...και λοιπόν;

Του Κωνσταντίνου Σιδηρόπουλου

Δεν ξεχνάμε (πώς θα μπορούσαμε άλλωστε;) αγαπητοί μου αναγνώστες ότι ο νύν Πρωθυπουργός  της χώρας , προεκλογικά και τοτέ ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεσμευόταν και επαναλάμβανε διαρκώς το περίφημο πλέον «Λεφτά υπάρχουν!». Βεβαίωνε τον ελληνίκο λαό, ο οποίος, ήταν φανερό, πως ειχε ανάγκη να πιστέψει και να εναποθέσει τις όποιες έλπιδες του σε μία σοσιαλιστική κυβέρνηση, ότι με την εκλογή του θα βοηθήσει τις κοινωνικά ασθενέσθερες τάξεις και επιπροσθέτως, θα αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις «πάνω απ’τον πληθωρισμό», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε. Αντίθετα, ο Καραμανλής μιλούσε για πάγωμα μισθών και συντάξεων. Εύλογα, λοιπόν, θα αναλογιζόταν κανείς ‘κορόιδο είναι ο κόσμος να επιλέξει εκείνον που υπόσχεται πάγωμα μισθών και συντάξεων;’. Δεν με απασχολεί ούτε με ενδιαφέρει να εμβαθύνω περισσότερο στις ψεύτικες και υποκριτικές προεκλογικές δεσμεύσεις και στο δήθεν σχέδιο του Παπανδρέου για την έξοδο από την κρίση.

Θα στραφώ, λοιπόν, ευθύς αμέσως στο βασικό ζήτημα, που αποτέλεσε την έμπνευση του συγκεκριμένου άρθρου. Γνώριζε ο Γιώργος την κατάσταση της οικονομίας, πριν αναλάβει τα ηνία της χώρας;

Οφείλουμε κατ’ αρχήν να αναγνωρίσουμε το υποκριτικό ταλέντο του Γ. Παπανδρέου. Σχεδόν έπεισε τον ελληνικό λαό, ότι...