Αναπτύσσοντας συνείδηση

Του Πέτρου Πούγγουρα

Πληροφορήθηκα ότι από τη Δευτέρα βρίσκεται σε εξέλιξη ψηφοφορία, προκειμένου να αναδειχθούν τα καλύτερα από τα βίντεο που οι πολίτες είχαν υποβάλλει, ύστερα από πρόσκληση του Υπουργείου Οικονομικών, για την ανάπτυξη της φορολογικής συνείδησης. Αν και στην πρόσκληση δεν αναφερόταν ρητά, διαβάζοντας κανείς τους όρους συμμετοχής, παρατηρεί ότι «οι βραβευθείσες συμμετοχές    θα επιτρέπεται να αξιοποιηθούν στο πλαίσιο της τηλεοπτικής επικοινωνιακής καμπάνιας του Υπουργείου Οικονομικών». Όπως φαίνεται, λοιπόν, το Υπουργείο ετοιμάζεται για την προώθηση καμπάνιας που σκοπό θα έχει να αλλάξει την προβληματική φορολογική συνείδηση των πολιτών.Σε παρόμοια εκστρατεία θυμάμαι ότι είχε προβεί και η ΝΔ κατά την περίοδο που ήταν κυβέρνηση. Τέτοιου είδους κινήσεις μου φαίνονται τουλάχιστον άστοχες, αν όχι προκλητικές. Και εξηγώ αμέσως το γιατί.

Η κυβέρνηση διέγνωσε ότι πάσχουμε από φορολογική ασυνειδησία και προσπαθεί να μας πείσει να συμμορφωθούμε. Μέχρι εδώ όλα καλά. Δεν έχω κανένα λόγο ..


... να μην συμφωνήσω ότι η διαπίστωση της έχει κάποια βάση. Τα δεδομένα αλλάζουν, ωστόσο, όταν συνειδητοποιήσουμε ότι αυτή η κυβέρνηση τυγχάνει να είναι η ίδια που δεν έχει λάβει κανένα ουσιαστικό μέτρο για να περιορίσει την φοροδιαφυγή. Η ίδια που επιβραβεύει όσους επί χρόνια υπήρξαν φορολογικά ασυνεπείς (βλ. περαίωση). Η ίδια που βασίζει την φορολογική της πολιτική σε έκτακτες εισφορές και έμμεσους φόρους. Δεν σας φαίνεται κάπως ανακόλουθο;

Δεν μπορεί να ζητάς από τους πολίτες να συμβάλλουν στην λύση ενός προβλήματος, την ώρα που εσύ ως κράτος  αδιαφορείς ή, ακόμα χειρότερα, το επιδεινώνεις. Αν όντως υπήρχε η διάθεση να λυθεί το πρόβλημα και η καμπάνια αυτή αποτελούσε μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου, θα το δεχόμουν. Αλλά όταν το μόνο μέτρο που λαμβάνεται είναι τηλεοπτικά σποτάκια, τότε το πράγμα αρχίζει να φαίνεται ολίγον τι υποκριτικό.

Επιπλέον, δεν αποκτούμε συνείδηση επειδή μας το είπε μια διαφήμιση. Αντιθέτως, αυτή δημιουργείται μέσα από το πραγματικά συμβαίνον. Γιατί όταν η θεωρία απέχει από την πράξη, ο πολίτης θα σταθεί στη δεύτερη. Από τη μία, δήλαδή, ακούει ότι πρέπει να είναι συνειδητοποιημένος, προκειμένου να λειτουργήσει σωστά το κράτος και από το γεγονός αυτό να αποκομίσει κι ο ίδιος οφέλη, αλλά από την άλλη βλέπει ότι ο αυτός που ευνοείται είναι ο ασυνεπής. Για ποιό λόγο λοιπόν αυτός να επιδείξει συνέπεια; Αυτό που θέλω να καταδείξω, είναι πως όταν ζητάς από τους πολίτες να επιδείξουν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά, πρέπει καθημερινά να αποδεικνύεις ότι επιδοκιμάζεις αυτή και όχι την αντίθετή της.