Σελίδες

27 Απριλίου 2010

Πράξη πρώτη: Τα προεόρτια...

Του Παναγιώτη Τσιάλα

Βρισκόμαστε στη δύση του φετινού Απριλίου, κι όμως ο πρωινός ήλιος έχει ήδη αρχίσει να ανατέλλει αισθητά θερμότερος. Το παρατηρείς με την πρώτη κιόλας ματιά. Τα σύννεφα εξαφανίστηκαν, η ημέρα μεγάλωσε και η ανοιξιάτικη λιακάδα εφαίδρυνε και τον πιο γρουσούζη. Κι όμως, αισθάνομαι σαν κάτι να μουτζουρώνει την ατμόσφαιρα της ανοιξιάτικης ανεμελιάς, συγκρατώντας το αυθόρμητο συναίσθημα της φοιτητικής απελευθέρωσης. Ίσως να μου συμβαίνει αυτό επειδή ξέρω ότι, βαδίζοντας προς το τέλος της άνοιξης, πλησιάζουμε αναπόδραστα προς τις φετινές φοιτητικές εκλογές, σκέψη που με γεμίζει προβληματισμό.

Το πρώτο πράγμα που τρέμει κανείς σε παρόμοιες περιστάσεις είναι η λεγόμενη προεκλογική περίοδος. Συνήθως δεν διαρκεί πάνω από δύο εβδομάδες κι ωστόσο μας επιφυλάσσει πάντοτε τόσες μα τόσες συγκινήσεις. Την αρχή θα κάνει η κορυφαία και αδιαφιλονίκητη παράταξη της σχολής (δεν έχει νόημα να την κατονομάσω - είναι γνωστή σε όλους): το μπρίζωμα του αξεπέραστου ενισχυτού και του άφταστου ζεύγους ηχείων στην είσοδο του κτιρίου, διαδέχεται τις αμέσως επόμενες στιγμές η κλαμπίστικη μουσική, που σίγουρα θα παίζει στη διαπασών από το πρωί μέχρι το βράδυ, δίχως να αποτελεί σοβαρό αντεπιχείρημα το γεγονός ότι στη σχολή διεξάγονται ακόμα μαθήματα.

Πιστή στον υγιή πολιτικό ανταγωνισμό, η έτερη μεγάλη παράταξη της σχολή θα σπεύσει να απαντήσει με ακόμη ισχυρότερα decibel, στο προαύλιο της σχολής. Εκείνο όμως που κάνει την ΠΑΣΠ νομικής να ξεχωρίζει δεν είναι τόσο οι ποσοτικά ανώτερες στάθμες του ήχου, όσο η εναλλακτική πολιτική πρόταση και προοπτική. «Στα κλαμποτράγουδα της ΔΑΠ απαντούμε με στροφή στην ποιότητα» θα μας έλεγαν ίσως οι συνάδελφοι της ΠΑΣΠ, αν δεν ήταν βέβαιοι ότι τα λόγια τους θα έσβηναν κάτω από τους εκκωφαντικούς θορύβους του «Καλημέρα ήλιε καλημέρα», που σπάζει το φράγμα του ήχου, αναπαραγόμενο τουλάχιστον 4-5 φορές την ημέρα, προφανώς για λόγους εμπέδωσης.

Ερώτημα 1ο: Στ' αλήθεια, τους έχει πει κανείς ότι στην προεκλογική περίοδο το φοιτητικό σώμα παύει να ενδιαφέρεται για τις διαλέξεις και επιθυμεί τόσο πολύ να χορέψει; Αν όχι, τότε δεν υπάρχει παρά μόνο μία ερμηνεία αυτής της παράλογης στάσης: αποτελεί το δούρειο ίππο για την προσέλκυση απολιτίκ φοιτητών, που μαγεύονται από την μουσική σαχλο-ποζεριά.

Ένα δεύτερο λατρεμένο μοτίβο των επίμαχων προεκλογικών ημερών είναι οι πολιτικοί καβγάδες, πότε στημένοι και πότε όχι. Η αφορμή θα είναι συνήθως το σκίσιμο μιας αφίσας από την αντίπαλη παράταξη ή ένα δήθεν «προσβλητικό» κείμενο που αναρτήθηκε και αφήνει «επαίσχυντα» υπονοούμενα για τους «δικούς μας» ή μια μετατόπιση παραταξιακού τραπεζιού κατά τέτοιον τρόπο τρόπο, ώστε να υφαρπάζεται τμήμα του «ζωτικού χώρου» της γειτονικής, πλην όμως αποφώλιας, αντίπαλης παράταξης. Η συνέχεια του δράματος είναι μέχρι τέλους προδιαγεγραμμένη. Σπρωξίματα, βρισίδια, ξυλίκι και -γιατί όχι- καρπαζίδια και μπουνίδια (αίματα δεν φιλοτιμηθήκαμε να δούμε ακόμα). Το πιο ωραίο είναι ότι μετά τις εκλογές, οι αιώνιοι πρωταγωνιστές της κλωτσοπατινάδας θα δώσουν συναδελφικά τα χέρια, αναγνωρίζοντας ότι οι εκατέρωθεν γροθιές δεν είχαν προσωπική στόχευση αλλά αποτελούσαν δείγμα παραταξιακής και άρα πολιτικής έκφρασης. (Ποτέ δεν κατάλαβα πώς μια μπουνιά μπορεί να χαρακτηριστεί με τον όρο «σοσιαλιστική» ή «νεοφιλελεύθερη»).

Ερώτημα 2ο: Είναι δυνατόν όλοι οι ομαδικοί καβγάδες της σχολής να εκδηλώνονται όλως τυχαίως σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο; Δεν το νομίζω. Απεναντίας, παρατηρώ ότι οι παρόμοιου τύπου ιπποδρομιακές εκδηλώσεις ασκούν μια ακαταμάχητη έλξη στον φίλα προσκείμενο κόσμο των μεγάλων παρατάξεων, συσπειρώνοντάς τον και έτσι επαναφέροντάς τον στο παραταξιακό κοπάδι. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μία ακόμη αποκαρδιωτική έκπτωση στη χρήση πολιτικώς αποδεκτών μέσων, χάριν της απόκτησης πρόσκαιρων και ανούσιων πολιτικών ωφελημάτων.

Το αποκορύφωμα της προεκλογικής γελοιότητας, ωστόσο, είναι η περίφημη (ή μήπως να έλεγα «κακόφημη») κατανομή χώρου. Πρόκειται για μια ανεξήγητη «πολιτική» διαδικασία, που σωστά θα την χαρακτήριζε κανείς απερίγραπτη। Το αντικείμενό της προκύπτει από τον τίτλο της: η κατανομή του πανεπιστημιακού χώρου το βράδυ που προηγείται της ημέρας εκλογών, ούτως ώστε να καθοριστεί λεπτομερώς, πού θα έχει το τραπέζι της η κάθε παράταξη και ποια τμήματα του τοίχου της σχολής της αναλογούν, για να αφισοκολλήσει ανεμπόδιστα το μήνυμά της σε δεκάδες πανομοιότυπα αντίγραφα. Ανεξάρτητα από το τι θα καταφέρει τελικά να διεκδικήσει και να πάρει η κάθε παράταξη, για λογαριασμό της (αυτό είναι συνήθως συνάρτηση της μυϊκής δύναμης των μπράτσων της), ένα είναι εξ αρχής βέβαιο: ότι θα πέσει ξύλο με το τουλούμι και μάλιστα άγριο και ανελέητο. Εξάλλου, η Νο1 παράταξη, υπεύθυνη και οργανωμένη όπως πάντα, θα έχει φροντίσει, να έχουν γίνει έγκαιρα οι απαραίτητες συνεννοήσεις, ούτως ώστε την κατάλληλη ώρα να βρίσκεται παρκαρισμένο έξω από την κεντρική είσοδο της σχολής ένα σκουρόχρωμο βανάκι με μαυροντυμένα παλικάρια, διά πάν ενδεχόμενο.

Ώρες - ώρες, απορώ, γιατί οι μικρότερες παρατάξεις μετέχουν σε αυτήν την χοντροκομμένη φαρσοκωμωδία. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρόκειται για μια απόλυτα προβλέψιμη και ανούσια κοκορομαχία περί όνου σκιάς, από την οποία κάθε σοβαρός άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να απόσχει. Στο κάτω-κάτω της γραφής ποιο είναι το διακύβευμα για να εμπλακεί κανείς σε μια τέτοια κτηνωδία; Μην είναι οι περισσότερες αφίσες, οι οποίες τάχα ενισχύουν το πολιτικό μήνυμα της παράταξης καρφώνοντάς το στον αμφιβληστροειδή του περαστικού ψηφοφόρου; Για όνομα του Θεού! Πιστεύει κανείς ότι ο ψηφοφόρος περιμένει να δει την ταπετσαρία στα ντουβάρια της σχολής για να πάρει τις αποφάσεις του; Δεν νομίζω.

Ίσως να φταίει αυτή η ανεξέταστη και άκριτη αγωνιστολογία που ώρες - ώρες καταλαμβάνει την Αριστερά, ωθώντας την σε μια σκιαμαχία άνευ αντικειμένου. Αυτήν ακριβώς την παγιωμένη και σαθρή αντίληψη νομίζω πως πρέπει έμπρακτα να αντιμάχεται, κάθε συνδικαλιστής φοιτητής, που επιθυμεί να συμβάλει στην ανάδειξη ενός νέου και υγιούς φοιτητικού συνδικαλισμού. Η παραδοσικαή μέθοδος, μικροκομματική και συνδικαλιάρικη καθώς είναι, παρήκμασε και πνέει πλέον τα λοίθια. Αν οι νεότεροι φοιτητές δεν αφήσουμε πίσω τον παλιό χιτώνα σαν φιδοπουκάμισο, κινδυνεύουμε να καταταγούμε και εμείς από την κοινή γνώμη στο ίδιο σκουριασμένο κάδρο, στο οποίο σκεβρώνουν τώρα - χωρίς να το ξέρουν - οι παραδοσιακές δυνάμεις που ανέθρεψαν την αποπολιτικοποίηση των φοιτητικών εκλογών.

Προχωρούμε πλησίστια προς την προεκλογική περίοδο των φετινών εκλογών...


22 Απριλίου 2010

Φωτογραφίες από την 4η εκδήλωση

Και η 4η εκδήλωση του Φοιτητικού Ομίλου Πολιτικού Προβληματισμού "Ελεύθερη Σκέψη" ολοκλήρωθηκε με μεγάλη επιτυχία στο αμφιθέατρο 1 της Νομικής Σχολής Αθηνών.

Μερικές φωτογραφίας από την εκδήλωση της 22ης Μαρτίου 2010:

16 Απριλίου 2010

Σοκ και δεος

Του Δώρου Γεωργίου

Οδός Πανόρμου. Ώρα 09.15. Προορισμός: Ευελπίδων. Στρίβω δεξιά για να αποφύγω την Αλεξάνδρας. Από το ραδιόφωνο έρχεται γρήγορα η δικαίωση: η Λεωφόρος Αλεξάνδρας από το ύψος της Πανόρμου είναι κλειστή γιατί εντός ολίγου θα μεταφερθούν στον Εισαγγελέα οι συλληφθέντες για τον Επαναστατικό Αγώνα.

Πρώτη σκέψη: «I love my job!», καθώς φουντώνει μέσα μου το δημοσιογραφικό δαιμόνιο, αυτό που σε ωθεί πάντα να είσαι στο επίκεντρο των εξελίξεων. Ενθουσιασμός!

Η σκηνή: Ώρα 10.35. Οι ρόλοι πλέον αντεστραμμένοι. Κουκουλοφόροι είναι οι αστυνομικοί που προσάγουν τους συλληφθέντες. Οι συλληφθέντες σαν αγρίμια με τα πρόσωπά τους φανερά, βορά στα φλας που αστράφτουν. Φορούν όλοι λευκά αλεξίσφαιρα. Ο πρώτος, αναγνωρίσιμη πια φυσιογνωμία, αφού τον είχα δει στα χθεσινοβραδινά δελτία, περνώντας από μπροστά μας στρέφεται προς τους φωτογράφους και τους φτύνει με λύσσα. Ουρλιάζει κάτι ακατάληπτο. Η Ρούπα, διάσημη κι αυτή πια (ο Κακούσης το πρωί την είχε αποκαλέσει «το άσχημο πρόσωπο της τρομοκρατίας»), έγκυος, περνάει μετά από αυτόν, με ένα αινιγματικό χαμόγελο. Θα την έλεγες νηφάλια, αλλά εδώ περισσότερο αρμόζει ο χαρακτηρισμός «παραιτημένη». Οι υπόλοιποι αντιστέκονται, λες και υπάρχει περίπτωση να καταφέρουν να ξεφύγουν, σαν να βλέπουν μπροστά τους μια αόρατη οδό διαφυγής που εμείς δεν μπορούμε να δούμε. Από μακριά ακούγεται το σύνθημα: «Το πάθος για τη λευτεριά είναι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά», ειρωνική πινελιά ή υπενθύμιση; Συγγενείς των συλληφθέντων ορμάνε στους φωτογράφους, τους βρίζουν, τους...

14 Απριλίου 2010

Λίγους μήνες μετά: Για την κρατική τηλεόραση

Του Λεωνίδα Καραδήμου

Ας μην κατηγορούμε διαρκώς τους τηλεκριτικούς: από τη φύση της η δουλειά τους ρέπει προς την υπερβολή ή και την ηθικολογία. Αναγκαστικά εκτιθέμενοι καθημερινά στα μαζικότερα και πλέον αγοραία θεάματα, οφείλουν να βρίσκονται διαρκώς απέναντι στις ισχυρότερες νευρώσεις του αιμοσταγούς κοινού κι έχουν να αναμετρηθούν με την ισχυρότερα δομημένη αισθητική, στις εικονοκλαστικές ή τις μηδενιστικές της εκφάνσεις.

Συν τοις άλλοις, είναι σε θέση να γνωρίζουν -περισσότερο ίσως από τον καθένα- τα όρια της ελευθερίας του λόγου όπως τίθενται υποκειμενικά (από το Μέσον) και αντικειμενικά (από τις διαθέσεις του κοινού). Ο τρόπος με τον οποίον αντιμετωπίζουν τις εκπομπές και τα πρόσωπα που προβάλλονται από την TV μοιραία τείνει να προσιδιάζει σε μια περισσότερο εκλεπτυσμένη εκδοχή της σάτιρας, καθώς ο περιορισμένος τους αντίκτυπος είναι πολύ ισχυρότερος όταν τα βάζουν με τα κακώς κείμενα παρά όταν προτείνουν θετικές εναλλακτικές που a priori πολύ λιγότερους αφορούν.

Εκ του αποτελέσματος βεβαίως, δεν είναι εντελώς αστήρικτος ο ισχυρισμός πως με τον τρόπο τους ίσως και να μιθριδατίζουν το κοινό (και μάλιστα, ένα κοινό που οι ίδιοι θεωρούν πιο εκλεπτυσμένο του τηλεοπτικού) στην ευτελή διασκέδαση που καταδικάζουν, όπως ακριβώς οι σατιρικές εκπομπές εθίζουν στην όλο και προκλητικότερη βλακεία των μεσημεριανών εκπομπών. Που με τη σειρά τους εθίζουν στην ολοένα και πιο απεγνωσμένη -και μικροαστική- αναζήτηση του ακραίου. (Για την ώρα άκρο μπορεί να θεωρηθεί η δια του χλευασμού διαφήμιση του γνωστού ντι-βι-ντι, αλλά όπως και σε κάθε φαύλο κύκλο τα άκρα είναι μόνο σχετικά)

Ίσως να είναι καχύποπτη η συσχέτιση του γεγονότος πως οι αυστηρότερες στήλες κατά κανόνα βρίσκονται σε έντυπα ομίλων που μετέχουν (και) σε κανάλια. Σε κάθε περίπτωση, μπορεί να ειπωθεί πως αντί της ενασχόλησης με το τόσο δαιμονοποιημένο λάιφ στάιλ (που με τις τόσες καταδίκες κάθε άλλο παρά να αποδυναμώνεται δείχνει), το ίδιο άφθονο μελάνι θα μπορούσε να χύνεται για το θέατρο, το βιβλίο, τη μουσική.

Απλώς κανείς -όσο κι αν το θέλει- δεν μπορεί να μη δώσει στο κοινό μια μικρότερη ή μεγαλύτερη δόση εύπεπτου, εύληπτου αίματος και σπέρματος. Ακόμη κι εγώ τώρα, μιλώντας για τους τηλεκριτικούς. Άλλωστε συχνά είναι στα όρια του θεμιτού και ορισμένες φορές επιβάλλεται, ιδίως όταν η πραγματικότητα πράγματι είναι πολύ βίαια για να συγκαλυφθεί.

Εκείνο που συνέβη με την ΕΡΤ, κατά τη γνώμη μου, ήταν αδικαιολόγητο για έναν καλοπροαίρετο αναγνώστη. Φυσικά όχι επειδή όλα στη δημόσια τηλεόραση είναι ρόδινα. Σίγουρα οι περισσότεροι είναι δυσαρεστημένοι με το υψηλό μηνιαίο τέλος, υποψιάζονται κακοδιαχείριση και υπεράριθμο λόγω κομματικών σκοπιμοτήτων προσωπικό και απογοητεύονται από ορισμένα προγράμματα φτηνού περιεχομένου.

Με άλλα λόγια, σίγουρα οι περισσότεροι (σσ: η πλειοψηφία που όσο πιέζεται τόσο είναι ευκολότερο να μετατρέπεται σε όχλο), είναι πάντοτε έτοιμοι να δαιμονοποιήσουν οποιονδήποτε. Και να στραφούν κατά δικαίων και αδίκων, αποπροσανατολισμένοι ακόμη και από ένα δευτερεύον ζήτημα που απλώς κάνει περισσότερο θόρυβο.


Όπως και έγινε, αμέσως μετά τη διαρροή της περιβόητης λίστας αμοιβών. Η οποία, κατ'εμέ τουλάχιστον, κατέστησε αντιδεοντολογική για εκείνη την περίοδο οποιανδήποτε επίθεση. Δε ζω σε άλλον κόσμο για να σας πείσω για το απαραβίαστο των προσωπικών δεδομένων όποιου συνεργάζεται με μια έστω κρατική επιχείρηση. Ζω στον ίδιο, εξ ου και απλώς επισημαίνω την κατάληξη που δεν ήταν παρά η μετακίνηση ορισμένων από τους παρουσιαστές που κατορθώνουν να συνδυάζουν την επάρκεια με την ανταγωνιστικότητα. Στον ίδιο κόσμο όπου τα ΜΜΕ παρουσιάζουν μεγάλη μείωση εσόδων και θα είχαν κάθε λόγο να διευρύνουν το διαθέσιμο εργατικό τους δυναμικό -και μάλιστα με πιέσεις στα κατά τεκμήριο πιο πεπειραμένα στελέχη της κρατικής τηλεόρασης, τα περισσότερα εκ των οποίων ευτυχώς παραμένουν παρά το κρέμασμα στα μανταλάκια...

Φυσικά και δεν οφείλει κανείς να κηρύξει τη μάχη κατά του καπιταλισμού -θα ήμουν ο τελευταίος. Οφείλει όμως ως μέρος του κοινού να απαιτεί πάντοτε τη στοιχειώδη δεοντολογία: εφ'όσον ένα τέτοιο έγγραφο διαρρέει, είναι το λιγότερο λαϊκίστικη και πρόχειρη η αξιοποίησή του ως τεκμηρίου κριτικής -ιδίως από κάποιον που καταδίκαζε την πρακτική της κρυφής κάμερας στο παρελθόν.

Ακόμη πιο ιδεατά, θα έπρεπε να αφήσει τους εν λόγω ανθρώπους ησυχους για λίγο, ωσότου κοπάσει ο θόρυβος. Δεν κατηγορείται κανείς για δόλο, όμως τα γεγονότα δείχνουν πως ακούσια και ενδεχομένως με καλή πρόθεση υπηρετήθηκαν ιδιωτικά και όχι το δημόσιο συμφέρον.

10 Απριλίου 2010

Το βαθύ λαρύγγι

Του Δώρου Γεωργίου

Όχι δεν πρόκειται για τη νέα πορνοταινία της Τζούλιας. Πρόκεται για το κωδικό όνομα που δόθηκε στον κυβερνητικό αξιωματούχο που διέρρευσε στα ξένα ΜΜΕ ότι η Ελλάδα προτίθεται να προβεί σε επαναδιαπραγμάτευση του μηχανισμού διάσωσης της 25ης Μαρτίου. Δυστυχώς, το κωδικό όνομα γρήγορα μετατράπηκε σε πραγματικό με τη βοήθεια του Καρατζαφέρη, του Χατζηνικολάου και του Extra Channel. Η κυβέρνηση, η οποία πλέον δικαίως θεωρείται, και είναι, πολύ κατώτερη των περιστάσεων, έψαχνε να βρει ένα εξιλαστήριο θύμα. Τα μέσα του κιτρινισμού και του λαϊκισμού το βρήκαν. Ήταν άλλωστε ένα πολύ βολικό εξιλαστήριο θύμα, μια και ο Αρσένης είναι ο σύζυγος της Κατσέλη, που η Κατσέλη είναι η ανίκανη παύλα λαϊκίστρια παύλα εκπρόσωπος του «βαθέος ΠΑΣΟΚ» παύλα πολλά άλλα που το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» ως γνωστόν είναι αυτό που αρνείται την εφαρμογή των σκληρών μέτρων που τα σκληρά μέτρα, κι αυτό πια είναι πασίγνωστο, είναι εντελώς αναγκαία για να σωθεί η χώρα μας. Μία πραγματική συνωμοσία εις βάρος της χώρας, μόνο που δεν είναι καθόλου πραγματική. Είναι, όμως, συναρπαστικά βολική και λίγο χολιγουντιανή συνάμα, άλλωστε το «βαθύ λαρύγγι» το εμπνευστήκαμε από το σκάνδαλο Γουοτεργκέιτ.

Χθες, η Standard & Poor's είπε το εξής καταπληκτικό. Τα spreads των ελληνικών ομολόγων είναι τόσο υψηλά που μπορεί να υποβαθμίσει εκ νέου την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας. Τα οποία spread ανεβαίνουν κάθε φορά που ένας από αυτούς τους περίφημους οίκους μας υποβαθμίζει, όπως π.χ. στις 16/12/09, την τελευταία φορά που υποβαθμιστήκαμε από την S&P. Τότε, τα spreads δεν είχαν απλά ανέβει, είχαν εκτιναχθεί. Πρόκειται για φαύλο κύκλο που είναι αποκαλυπτικός του παραλογισμού του παγκόσμιου συστήματος..

Πόσο στενόμυαλος λοιπόν μπορεί να είναι κάποιος που να θεωρεί ότι το πρόβλημά μας είναι το «βαθύ λαρύγγι» ; Όταν πλέον είναι πασιφανές ότι η Ελλάδα εδώ και μήνες υφίσταται μία τεράστια κερδοσκοπική επίθεση από ανθρώπους που στοιχηματίζουν ότι θα χρεοκοπήσουμε. Δηλαδή θέλουν να χρεοκοπήσουμε γιατί όταν αυτό γίνει, αυτοί θα βγάλουν λεφτά. Αμύθητα ποσά. Και βάζουν τα δυνατά τους για να το πετύχουν αυτό.

Η κυβέρνηση είναι πράγματι κατώτερη των περιστάσεων। Πίσω από αυτό παίζονται πολλά παιχνίδια. Η Ντόρα ας πούμε δεν πάει στην Κεντρική Επιτροπή της ΝΔ την Κυριακή όχι μόνο γιατί ακόμα δεν έχει χωνέψει την ήττα της. Πάει γιατί προσδοκά ότι μέχρι τον Μάιο η κυβέρνηση θα έχει καταρρεύσει και θα οδηγηθούμε σε οικουμενικό σχήμα διακυβέρνησης, στο οποίο βεβαίως σκοπεύει να αξιοποιηθεί. Είναι άλλωστε μια πολύτιμη εφεδρεία του συστήματος. Πιο πολύ κι από αυτό έχει προεξοφληθεί ο ανασχηματισμός και μάλιστα ποιοι θα φύγουν. Πρώτες στη λίστα η Κατσέλη με την Ξενογιαννακοπούλου. Είναι τυχαίο ότι αυτές οι δύο θεωρούνται η «αριστερή πτέρυγα» της κυβέρνησης; Απεναντίας, για τις ανεκδιήγητες δηλώσεις του Παπακωνσταντίνου δε μιλάει κανείς. Αυτός θα μείνει στη θέση του, έκανε καλά τη δουλειά του.

Όσο για την Ευρώπη; Ποια Ευρώπη αλήθεια; Το ΔΝΤ είναι προ των πυλών κι αυτό είναι το χείριστο δυνατό σενάριο. Η Ελλάδα είναι το πρώτο θύμα της τρομερής δυσλειτουργίας της ΟΝΕ και είναι φανερό πως οι ισχυροί , και ιδίως η Γερμανία, δεν σκοπεύουν να κάνουν κάτι για να αλλάξει η κατάσταση. Εμμένουν στη δημοσιονομική πειθαρχία τη στιγμή που υπάρχουν περιφερειακές οικονομίες της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα παρόλο που δεν ήταν καθόλου απείθαρχες στο δημοσιονομικό πεδίο. Κι η απείθαρχη Ελλάδα, πρέπει να πειθαρχήσει, μόνο που κινδυνεύει με βαθιά ύφεση. Ένας φαύλος κύκλος που δεν προκλήθηκε από κανένα «βαθύ λαρύγγι» αλλά από τη φαυλοκρατία των τελευταίων 30 ετών. Κι όμως οι φαύλοι επιμένουν ακόμα να παίζουν παιχνίδια, να αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους και διάδοχα σχήματα τη στιγμή που το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να αποχωρήσουν πριν γίνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα.