Είναι χαρακτηριστικός ο αριθμός των Ελλήνων που εκφράζει δυσφορία για το ότι εκλείπουν οι μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες από τη δημόσια ζωή της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες. Σε αυτό που αξίζει όμως να δοθεί έμφαση, δεν είναι τα ουσιώδη χαρακτηριστικά που κατά γενική ομολογία στοιχειοθετούν την εικόνα του ηγέτη. Είναι κυρίως η εμμονή (ή η ανάγκη) ενός έθνους, να αναζητά την παρουσία ενός, που να συγκεντρώνει το βάρος της ευθύνης και για την επιτυχία αλλά κυρίως δε και για την αποτυχία.
Για ένα κοπάδι ανοημόνων τετραπόδων, η παρουσία ενός ταγού κρίνεται καθοριστική πρώτα για την ίδια την επιβίωση τους αλλά και έπειτα για την ευταξία του συνόλου και τη συνεργασία των μελών μεταξύ τους. Αφ ης στιγμής απουσιάσει η εποπτεία, επέρχεται δυσαρμονία, διάσπαση της συλλογικής συνείδησης, ατομικός καθορισμός ενεργειών, αδυναμία κρίσης και στάθμισης και τελικώς έκθεση στο κίνδυνο.
...και αυτοί να τηρούνται αυτομάτως από τους πάντες, να τίθεται ως εκ τούτου η κοινωνική ειρήνη και ομόνοια στη προτεραιότητα που ενσυνείδητα δίνει ο κάθε πολίτης στα συλλογικά αγαθά, είτε να αναζητείται η τήρηση των κοινωνικών δεσμεύσεων στην επιβολή ενός ελεγκτικού οργάνου που επαναφέρει, σε κάθε απόκλιση από τα συμπεφωνηθέντα, την κατάσταση στη προτέρα ισορροπία της. Ο δεύτερος μηχανισμός απαιτεί έναν ηγέτη – πρότυπο αξιών και συμπεριφορών, που θα προΐσταται όλων και θα διευθύνει συνολικά (και εθνικά) την επιχείρηση συμμόρφωσης ενός άβουλου πλήθους.
Οι ανάγκες του ποιμνίου όμως, επιβάλλονται από τη φυσική ένδεια των νοητικών ικανοτήτων του και από μια αθέλητη αδυναμία αφομοίωσης της εξέλιξης. Οι ανθρώπινες κοινωνίες αντιθέτως μεταλλάσσονται. Δημιουργούν αξιακά συστήματα και βασίζουν την βελτίωση των συνθηκών συνύπαρξης στον έλεγχο που κατά μόνας ασκούν στους εαυτούς τους όσοι τις συνθέτουν. Συνεπώς, η ανάγκη ανεύρεσης ενός ηγέτη εκμηδενίζεται καθώς απομακρυνόμαστε από τη μοίρα του ζώου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου