Μετανάστες, μη μας αφήνετε μόνους με τους Έλληνες

Του Αναστάση Πετρολέκα

Eπαναλαμβάνω μετ’ επιμονής στον εαυτό μου να μην προβαίνει σε βιαστικές κρίσεις με βάση επιφανειακές εντυπώσεις. Όταν λοιπόν έβλεπα αυτή τη γυναίκα, αυτοβούλως, στους «Στάβλους της Εριέττας Ζαΐμη, ή κατά τύχη σε κάποια νιοστή επανάληψη του «Καφέ της Χαράς», ποτέ δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να με συγκινήσει γνήσια τόσο πολιτικά, όσο και συναισθηματικά με το λόγο της, πόσω μάλλον εκτός ρόλου.

Απέχω συστηματικά από την παρακολούθηση πρωινών εκπομπών, ωστόσο νομίζω αξίζει να μοιραστώ αυτή την τοποθέτηση-διαμαντάκι που αλίευσα περιοδεύοντας στα δαιδαλώδη μονοπάτια του διαδικτύου… Ιδού κάποια αποσπάσματα. Μιλά για τους δημοκράτες κατοίκους του Αγ.Παντελεήμονα και της Πλατείας Αττικής.

«Δε θέλουμε να προσμετρηθούμε στους αυτόκλητους υπερασπιστές της εθνικής περηφάνιας και της καθαρότητας της φυλής.

Δε θέλουμε να συνταχτούμε με τα τάγματα ασφαλείας του καιρού μας.

Δε θέλουμε να καταμετρηθούμε ανάμεσα σ’ αυτούς που χωρίζουν τους ανθρώπους ανάλογα με το χρώμα, τη θρησκεία ή την καταγωγή τους. (…)

Τα πρωινά, που ξυπνάνε οι μετανάστες να πάνε στη δουλειά τους, βρίσκουνε αίματα στα πεζοδρόμια. Αυτή είναι η δημοκρατία μας; (…)

Μιλούσα με τον πρόεδρο των Αφγανών στην Ελλάδα και μου έλεγε ότι την πρώτη μέρα που κάθισε στα θρανία του πανεπιστημίου έκλαιγε λέγοντας «Είμαι στην Ελλάδα! Είμαι στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία!» Κι εμείς τους δέρνουμε; Τους λοιδορούμε; Τους πετάμε σ’ έναν κοινωνικό Καιάδα; Γιατί; Επειδή δεν ξέρουμε πού να στρέψουμε την οργή μας γι’ αυτά που περνάμε αυτή τη στιγμή, έχουμε κατασκευάσει κι εμείς τους δικούς μας “Εβραίους”;»