Μια σκιά στη Ναυαρίνου

Του Παναγιώτη Τσιάλα

Ξεγλίστρησε αθόρυβα μέσα από το σκοτάδι, όπως συμβαίνει με όλες τις σκιές. Μας πλησίασε με αξιοπρόσεκτη γρηγοράδα και με φωνή που έτρεμε πιότερο κι από τον βηματισμό του εξομολογήθηκε στα ένοχα: «Ρε σεις παιδιά, την αλήθεια θα σας πω. Τοξικομανής είμαι και χρειάζομαι λεφτά για να πάρω τη δόση μου. Μήπως σας περισσεύουν τίποτε ψιλά; Ό,τι περισσεύει ρε μαγκάκια τίποτα παραπάνω, έτσι από την καρδιά σας».

Κάτι η ειλικρινής εξομολόγηση, που σπανίζει σε ανάλογες περιπτώσεις, κάτι η ανθρωπιά, που αφυπνίζεται ευκολότερα, όταν έχεις αντίκρυ σου έναν εξαρτημένο άνθρωπο, τα χέρια και των δυο μας κύλησαν εύκολα στις ούτως ή άλλως μισοάδειες τσέπες μας, ακριβώς για να βγάλουν και να εγχειρίσουν «ό,τι περίσσευε».

Για τον καθημερινό διαβάτη των Εξαρχείων η πιο πάνω εικόνα είναι σχεδόν ημερησίας διατάξεως, θαρρείς κι έχει γίνει ένα με την καθημερινότητά μας. Κι όμως το ίδιο δίλημμα...

 ...έρχεται και ξανάρχεται να μας χτυπήσει την πόρτα αναπόδραστο: «Να του δώσω ή να μην του δώσω χρήματα; Τον βοηθώ ή τον ρίχνω ακόμα πιο βαθιά με την πράξη μου;»

Δεν έχω ασφαλώς την απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα, αν και παραδέχομαι ότι συνήθως αποφεύγω να ενισχύω. Κάτι μέσα μου εξεγείρεται, δίνει τη μάχη για να υπερνικήσει τα πρώτα συναισθήματα. Ίσως και να' ναι η φωνή της λογικής που υπογραμμίζει: "το τελευταίο που χρειάζεται ένας τοξικομανής είναι η χρηματοδότηση της εξάρτησής του. Άλλα είναι τα χρειώδη: ρούχα, τροφή, καθοδήγηση, συγκατάβαση και πάνω απ’ όλα μια δεύτερη ευκαιρία, την οποία κατά βάθος όλοι τους την κυνηγούν (το βλέπεις)".

Όταν μάλιστα γνωρίζεις άτομα που κατόρθωσαν να ξεφύγουν από την πρέζα και να έχουν σήμερα μία και δύο δουλειές με ζωηρά ενδιαφέροντα και ίσως και με μια δροσερή παρουσία στο πλευρό τους, ο προβληματισμός κορυφώνεται. Μήπως τελικά η προσφορά των χρημάτων αποτελεί συνέργια σε ένα μικρό έγκλημα; .

Στο σημείο αυτό, το στέρεο έδαφος που η σκέψη βρίσκει, για να περαπτήσει περατώνεται. Δεν έχω τις αναγκαίες απαντήσεις…