Το τελευταίο μνημόνιο

Του Οδυσσέα Θεοφάνη

Σήμερα ψηφίζεται ένα από τα σημαντικότερα νομοσχέδια των τελευταίων δεκατετίων, κρίσιμο για την πορεία της Ελλάδας και την θέση των Ελλήνων, οικονομικά και πολιτικά. Το λεγόμενο μνημόνιο 2 έρχεται εν μέσω πολλαπλών αποκλίσεων στην κομματική γραμμή με πάνω από 20 βουλευτές κι από τα δύο μεγάλα κόμματα να έχουν δηλώσει ότι δεν θα το ψηφίσουν. Το αν θα αυξηθούν θα μας το δείξει η ψηφοφορία σήμερα. Πρέπει όμως να ψηφιστεί το μνημόνιο 2;

Το κεντρικό ερώτημα για το αν είμαστε υπέρ ή όχι του μνημονίου είναι αν μπορεί αυτό να δώσει διέξοδο στην οικονομική κρίση. Δυστυχώς η μέχρι πρότινος εμπειρία μας έδειξε πως η τρόικα και η Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν έδειξαν καμία διάθεση να συγκρουστούν με την ελληνική πολιτική τάξη, η οποία δεν κατάφερε να μειώσει παρά ελάχιστα τις δαπάνες του κράτους, να μην προβεί σε ιδιωτικοποιήσεις και να αυξήσει δραματικά την φορολογία. Κατάφερε δηλαδή αυτή η ελίτ κρατικοδιαίτων πολιτικών, συνδικαλιστών και δημοσιογράφων να διατηρήσει τα προνόμια τα δικά της όπως και...

 

...όλου αυτού του παρασιτικού κράτους, παρά τις ελπίδες πολλών για το αντίθετο. Η βασική υποχρέωση της τρόικας ήταν να δείξει στην Ελλάδα πως χωρίς μεταρρυθμίσεις δεν έχει λεφτά. Σε αυτό μέχρι τώρα έχει αποτύχει παταγωδώς.

Αυτή ήταν και η αρχική υπόθεση πολλών φιλελεύθερων, ότι με τα δανεικά η κυβέρνηση θα εξασφάλιζε μια πηγή εσόδων χωρίς να είναι αναγκασμένη να μειώσει τα ελλείμματα της άμεσα όπως θα συνέβαινε ύστερα από την χρεοκοπία, χρηματοδοτώντας το κράτος, επιβαρυνόντας κι άλλο τις μελλοντικές γενιές, με την συγκατάθεση του διδύμου Μέρκελ-Σαρκοζύ, που καμία σχέση δεν έχει με τον φιλελευθερισμό(πρότειναν μάλιστα πρόσφατα ανάπτυξη μέσω φόρων). Το μνημόνιο δηλαδή θα στεκόταν εμπόδιο στις μεταρρυθμίσεις, συμβάλλοντας μάλιστα στην φορολογική αφαίμαξη των πολιτών, δίνοντας αφειδώς πόρους στην κρατικοδιαίτη τάξη χωρίς να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις.

Το πρόβλημα με αυτή την υπόθεση είναι πως δεν είναι καθόλου βέβαιο πως ύστερα από την χρεοκοπία, οι δυνάμεις του κρατισμού δεν θα διέλυαν την ελληνική οικονομία μέσα από φορολογία, δημέυσεις. Κανείς δεν μας εγγυάται ότι μετά την χρεοκοπία, θα ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα που θα φιλελευθεροποιούσαν την ελληνική οικονομία, βελτιώνοντας την θέση των ατόμων και μειώνοντας το ρόλο του παρασιτικού κράτους.  

Έτσι λοιπόν καλούμαστε να αποφασίσουμε για το μέλλον χωρίς να έχουμε επαρκή εμπειρικά δεδομένα μέχρι στιγμής για να κρίνουμε ποια πορεία είναι πιθανότερο να δημιουργήσει τις συνθήκες για φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις. Κι αυτό επιτείνει κι άλλο την αβεβαιότητα και την αγωνία μας.

Η αλήθεια είναι πως φαίνεται η τρόικα και οι ευρωπαίοι(ειδικά οι φιλελεύθεροι) να αντιλαμβάνονται πλέον ότι εμπόδιο στις μεταρρυθμίσεις στέκονται οι πολιτικοί που αρνούνται να διακόψουν τις πελατειακές σχέσεις και να διαλύσουν το κομματικό κράτος, φέρνοντας προς ψήφιση ένα μνημόνιο λεπτομερειακό προκειμένου να μην έχουν οι έλληνες πολιτικοί δυνατότητα «διαφυγής». Μήπως είναι όμως αργά γι΄αυτό; Πόσο καιρό ακόμα θα δίνουν την στήριξή τους στον κο Παπαδήμο και στην τρόικα οι έλληνες φιλελεύθεροι, ελπίζοντας; Μήπως όμως κι αυτό είναι λάθος ερώτημα και το σημαντικότερο τελικά είναι να αναλάβουν ενεργή πολιτική δράση πριν να είναι πολύ αργά; Αν η ελληνική κοινωνία δεν έχει πειστεί σχετικά σύντομα για το ποια μέτρα είναι αυτά που θα μας βγάλουν από την κρίση, διέξοδος δεν πρόκεται να βρεθεί.