Του Παναγιώτη Τσιάλα
Κατά την περίοδο της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας (res publica), ο αστικός νόμος των Ρωμαίων επέβαλλε στον πωλητή μιας κτηματικής περιουσίας, να αποκαλύπτει στους υποψήφιους αγοραστές της όλα της τα ελαττώματα που του ήταν γνωστά. Η προϊσχύουσα Δωδεκάδελτος ήταν λιγότερο απαιτητική: κατοχύρωνε μόνο τις ειλικρινείς απαντήσεις στις ρητές ερωτήσεις του αγοραστή, και σε περίπτωση κακής πίστης, καταδίκαζε τον πωλητή σε μια χρηματική ποινή διπλάσια του ποσού της βλάβης που προκλήθηκε εξ αιτίας του ψεύδους. Ωστόσο, οι νομικοί της εποχής διαμόρφωσαν με τον καιρό την πεποίθηση, ότι έπρεπε να τιμωρούνται και οι πωλητές, που αποσιωπούσαν τα ελαττώματα, για τα οποία δεν είχαν διόλου ερωτηθεί. Με τον τρόπο αυτό, αποκρυσταλλώθηκε μια δικαιϊκή ρύθμιση αλλά και μια ηθική στάθμιση, σύμφωνα με την οποία ο πωλητής ελαττωματικού πράγματος θεωρούνταν υπεύθυνος για όλα τα ελαττώματα, για τα οποία δεν είχε κάνει καμία δήλωση προς τον αγοραστή.
Επανεκτιμώντας σήμερα τη συγκεκριμένη στάθμιση, μας δίνεται η ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι...
Επανεκτιμώντας σήμερα τη συγκεκριμένη στάθμιση, μας δίνεται η ευκαιρία να διαπιστώσουμε ότι...