Σελίδες

24 Δεκεμβρίου 2010

Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης(;)

Του Πέτρου Πούγγουρα

Οι εξελίξεις τις τελευταίες ημέρες διαδέχονταν η μία την άλλη. Τα θέματα που ανέκυψαν πολλά, τα περισσότερα από τα οποία έγιναν αντικείμενο σχολιασμού σε προηγούμενα κείμενα στο blog. Πορείες, αστυνομική βία, επεισόδια από τους «γνωστούς άγνωστους», ξυλοδαρμός βουλευτή. Το δικό μου κείμενο  θα απασχολήσει η στάση που τήρησαν τα ΜΜΕ απέναντι σε όλα αυτά τα γεγονότα  και η οποία σε μεγάλο βαθμό αντιπροσωπεύει  τη γενικότερη στάση που καθημερινά επιδεικνύουν.

Ξεκινώντας από τις πορείες, αυτό που διαπιστώνω είναι ότι η εικόνα που σχημάτισε όποιος βρέθηκε στο δρόμο ή πληροφορήθηκε από τους παριστάμενους τα συμβάντα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτή που σχημάτισε όποιος ενημερώθηκε από την τηλεόραση κυρίως, αλλά και από τον τύπο. Όσοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, ήτοι η τεράστια πλειοψηφία, σήμερα είναι πεπεισμένοι ότι οι γνωστοί τύποι κατέβηκαν, τα σπάσανε, ρίξανε κανα-δυο μολότοφ και αυτό είναι όλο. Δεν γνωρίζουν ότι μπλοκ φοιτητών, μεταξύ των οποίων και αυτό της Νομικής, διασπάστηκαν και ξυλοκοπήθηκαν άγρια από τα ΜΑΤ. Δεν γνωρίζουν ...

.   

19 Δεκεμβρίου 2010

Κένταυροι


Του Δημήτρη Κυριαζή

Force is the vital principle and immediate parent of despotism. 

Thomas Jefferson

Το θέμα γνωστό και τετριμμένο: βία. Βία «πολιτική» -τελολογικά και εξ αντικειμένου-, γιατί εκφράζει πολιτική δυσαρέσκεια, και γιατί εσχάτως ασκήθηκε πάνω σε πολιτικούς, με τελευταίο τον πρώην υπουργό Κωστή Χατζηδάκη.

Δεν ξέρω πώς νιώσατε μόλις είδατε το βίντεο. Εγώ στην αρχή έκπληξη και θλίψη. Πλέον μπορώ να πω πως ψιλοσυνήθισα, άνθρωπος ων, δηλαδή ον παμφάγο, σαν το γουρούνι, που μετά τους φυσικούς νόμους μία δύναμη τον...

Περίληψη εισήγησης του Γ. Κασιμάτη




Προσφάτως στη ζωή μας εισήλθε η λέξη «Μνημόνιο». Η λέξη αυτή επιλέχθηκε σκοπίμως, καθώς ενέχει δύο παραπλανητικά στοιχεία. Πρώτον, δημιουργεί την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα πολιτικό κείμενο χωρίς νομική δεσμευτικότητα. Δεύτερον, ότι περιλαμβάνει περιορισμούς μόνο των δικαιωμάτων των πολιτών και όχι του κράτους. Κάτι τέτοιο όμως, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Πρόκειται για τρεις συμβάσεις νομικά δεσμευτικές, οι οποίες εφαρμόζονται βάσει νόμου. Μάλιστα, η βασική από τις τρεις, η λεγόμενη «σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης», χωρίς την οποία το Μνημόνιο δεν μπορεί να ισχύσει,  θα λέγαμε ότι «δένει χειροπόδαρα» το κυρίαρχο κράτος.

Η εν λόγω σύμβαση αποτελεί ένα πρωτοφανές κείμενο στη διεθνή πρακτική, παραβιάζοντας πολλές από τις αρχές του διεθνούς δικαίου. Ας δούμε μερικούς από τους όρους που περιέχονται στη σύμβαση. Καταρχάς, στο κείμενο αναγράφεται ότι η Ελλάδα παραιτείται αμετακλήτως και άνευ όρων από όλες τις ασυλίες, τις οποίες έχει στη διάθεσή της, συμπεριλαμβανομένων και όσων αφορούν την εθνική της κυριαρχία. Στην παραίτηση αυτή του ελληνικού κράτους από τη εθνική του κυριαρχία περιλαμβάνονται και τα δικαιώματά του επί ιστορικών και πολιτισμικών αντικειμένων, όπως είναι η Ακρόπολη και οι αρχαιότητες. Ακόμη, δεν θα ήταν υπερβολή να χαρακτηρίσουμε τη σύμβαση ως λεόντειο, αφού σε πολλά σημεία...

Περίληψη εισήγησης του Β. Βουτσάκη




Όλοι μας λέμε ότι ζούμε σήμερα σε μία μεταβατική περίοδο για το πολιτικό μας σύστημα, ορισμένοι μάλιστα έχουν ήδη ονομάσει την συγκεκριμένη περίοδο ως «το τέλος της μεταπολίτευσης». Το ερώτημα που τίθεται στη συγκεκριμένη συγκυρία για τους νομικούς και ιδίως του δημοσίου δικαίου είναι το εξής: «Μπορεί το Σύνταγμά μας να στεγάσει αυτή τη μετάβαση, χωρίς να διαρραγεί η ενότητά του στο πεδίο, όπου κατοχυρώνονται τα ατομικά δικαιώματα;». Ένα δεύτερο σημείο που αξίζει να εξετάσουμε είναι η ευδιάκριτη τάση κόπωσης , η οποία εντοπίζεται στη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας (ιδίως του Δ’ Τμήματος), αναφορικά με την κρατούσα αντίληψη περί δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Η διερεύνηση των ανωτέρω ζητημάτων θα γίνει με πλαίσιο αναφοράς το περιεχόμενο της εισήγησης, στην δίκη της προσφυγής του ΔΣΑ και άλλων 32 σωματείων, κατά περισσότερων Υπουργικών Αποφάσεων, οι οποίες εκτελούν τους νόμους 3833/2010 και 3485/2010. Το αίτημα των προσφευγόντων ήταν το ακόλουθο: «Να αναγνωριστεί η αντισυνταγματικότητα των ανωτέρω νόμων και να ακυρωθούν οι σχετικές διοικητικές πράξεις, με τις οποίες επιβάλλεται η μείωση επιδομάτων εργαζομένων στο Δημόσιο Τομέα και συνταξιούχων». Η εισήγηση ήταν –ως γνωστόν- αρνητική για τους αιτούντες. Και ενώ η συλλογιστική της απόφασης δεν είναι –κατά τη γνώμη μου- ορθή,  παρ’ όλα αυτά, το συμπέρασμα είναι ορθό. 

Πίσω από το περιεχόμενο της εισήγησης κρύβονται ορισμένα θεμελιώδη ερωτήματα, μεταξύ των οποίων και το ερώτημα «τι είναι κοινωνικά και τι είναι ατομικά δικαιώματα». Είναι τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα δεκτικά περιορισμού και σταθμίσεως, μάλιστα δε σταθμίσεως έναντι του γενικού συμφέροντος; Σε αυτά τα ερωτήματα, η αντίληψη που έχει επικρατήσει στη νομολογία του ΣτΕ είναι...

Περίληψη εισήγησης του Σ. Τσακυράκη



Α’ ΜΕΡΟΣ:

Εάν επιθυμεί κάποιος να ερμηνεύσει το Μνημόνιο, κάνοντας λόγο για απεμπόληση εθνικής κυριαρχίας, με συνέπεια να μπορούν τρίτα κράτη να έρθουν στην Ελλάδα, για να μας πάρουν την Ακρόπολη, μπορεί ασφαλώς να το κάνει, πλην όμως το συγκεκριμένο επιχείρημα δεν είναι σε καμία περίπτωση πειστικό. Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει ούτε ένας διεθνολόγος, ο οποίος να ερμηνεύσει έτσι αυτή τη σύμβαση. Δεν υπάρχει περίπτωση να μας πάρουν, ούτε την Ακρόπολη, ούτε κάποια παραλία κλπ. Αυτό που αναφέρει το μνημόνιο είναι ότι το κράτος-δανειολήπτης παραιτείται από όλες τις ασυλίες του. Και είναι φυσικό να το αναφέρει αυτό, διότι οι δανειστές μας θέλουν να έχουν απέναντι στο ελληνικό κράτος όλα τα δικαιώματα που έχει και ένας απλός πολίτης κατά του κράτους του: πάνω απ’ όλα θέλουν να μπορούν να εκτελέσουν μια απόφαση σε βάρος της περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου, σε περίπτωση που διαπιστωθεί ότι αυτό τους χρωστάει χρήματα. Και ασφαλώς η εκτέλεση αυτή δεν θα έχει ως αντικείμενο, ούτε την Ακρόπολη, ούτε κάποια παραλία αλλά ορισμένα άλλα στοιχεία της περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου. Αυτά λέει και το Μνημόνιο. 

Όσοι διαφωνούν πολιτικά με το Μνημόνιο έχουν χιλιάδες άλλα επιχειρήματα να προβάλουν εναντίον του και καλό θα ήταν να εγκαταλείψουν το μη πειστικό επιχείρημα ότι κινδυνεύει η Ακρόπολη. Όσο για τους πιο επιφυλακτικούς ανθρώπους, οι οποίοι δεν πείθονται από εύκολα λόγια, ο μόνος τρόπος για να διαπιστώσουν του λόγου το αληθές είναι...

18 Δεκεμβρίου 2010

Oργή λαού



Του Κώστα Σερδάρη

"Έχουμε πόλεμο"; Ρωτούσε ένα σύνθημα, το οποίο παρατήρησα διαδηλώνοντας στην πορεία της Τετάρτης 15/12, γραμμένο πρόχειρα με μαύρο μαρκαδόρο σε έναν τοίχο. Λίγο πιο κάτω ήρθε η απάντηση από ένα άλλο σύνθημα παρόμοιου ύφους το οποίο έλεγε λακωνικά: "Έχουμε πόλεμο. Κοινωνία και Κράτος." Οι εικόνες που ξετυλίχτηκαν μπροστά στα μάτια, τόσο των χιλιάδων διαδηλωτών, όσο και των ειδησεογραφικών πρακτορείων-στην πλειοψηφία τους ξένα- απέδειξαν την τόσο μεγάλη αλήθεια που κρύβεται πίσω από δύο αυθόρμητα συνθήματα.


Τι δεν είχε η γενική απεργιακή κινητοποίηση της περασμένης Τετάρτης: ξύλο, δακρυγόνα, πετροπόλεμο, προπηλακισμούς, συνθήματα, αντεγκλήσεις. Πάνω απ' όλα, όμως, είχε μια μεγαλειώδη πορεία από άτομα διαφορετικών ηλικιών, κοινωνικών τάξεων και ιδεολογικών πεποιθήσεων. Παιδιά, φοιτητές, εργαζόμενοι, συνδικαλιστές, συνταξιούχοι ένωσαν τις φωνές τους...

16 Δεκεμβρίου 2010

Εκδήλωση - συζήτηση για το Μνημόνιο

κλικ στην εικόνα
Παρακαλείσθε να προσέλθετε εγκαίρως στο χώρο διεξαγωγής της εκδήλωσης, διότι έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει ακριβώς στην ώρα της.


Η βία δεν είναι λύση (ποια είναι όμως η λύση;)

Του Δώρου Γεωργίου

Σε μια μακρινή επαρχιακή πόλη ένας φίλος δεν γνωρίζει καν ότι σήμερα γινόταν πορεία στην Αθήνα. «Εδώ είμαστε ειρηνική πόλη», μου λέει. «Η σιωπή ταιριάζει μόνο στο νεκροταφείο», απαντώ. Γελάει. Αύριο τα προπαγανδιστικά μέσα ενημέρωσης θα τον ταΐσουν κι αυτόν με μπόλικα, χορταστικά επεισόδια, δακρυγόνα, μολότοφ. Θα αναφωνήσει: «Πάλι τα σπάνε εκεί στην Αθήνα;». Και αναλόγως με τις προτιμήσεις του, θα συμπληρώσει: «Καλά τους κάνουνε» ή «Τα κωλόπαιδα, λίμπα τα κάνανε πάλι». Και μετά θα αλλάξει κανάλι. Σίγουρα δε θα πληροφορηθεί ποτέ ότι η σημερινή πορεία ήταν μια από τις μεγαλύτερες που έχουν γίνει ποτέ. Ούτε θα μάθει ότι απλοί διαδηλωτές έφαγαν μεγάλες ποσότητες χημικών ασκώντας το στοιχειώδες δικαίωμα της διαδήλωσης. Στη φράση «πάλι τα σπάνε», η έμφαση πρέπει να δοθεί στη λέξη «πάλι». Είναι αυτή η λέξη που προσδίδει σε αυτή τη φράση...

15 Δεκεμβρίου 2010

Διαβούλευση για το προσωπικό των ΑΕΙ

Του Παναγιώτη Τσιάλα

Οι σύγχρονοι πανεπιστημιακοί νόμοι επιλέγουν κατ’ απόκλιση του παραδεδομένου Πανεπιστημίου, του διευθυνομένου υπό των τακτικών καθηγητών, τον οργανωτικόν τύπον του ούτω καλουμένου «Ομαδικού Πανεπιστημίου».

Το οργανωτικόν τούτο σύστημα εκκινεί από την άποψιν, ότι «αι υποθέσεις του Πανεπιστημίου ως   σ υ λ λ ό γ ο υ διδασκόντων και διδασκομένων ανήκουν βασικώς εις την συμβουλευτικήν και αποφασιστικήν αρμοδιότητα απάντων των μελών του».


Με τις ανωτέρω σκέψεις και με μια εκτενή νομική επιχειρηματολογία, το Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο αναγνώρισε, με μια ιστορικής σημασίας απόφασή του, ήδη από την 29.5.1973 τον περίφημο θεσμό του «Πανεπιστημίου των Ομάδων», ο οποίος έμελλε να εισαχθεί και στην Ελλάδα εννέα περίπου χρόνια αργότερα. Όπως παρατηρεί εύστοχα ο Ν. Αλιβιζάτος, με την υιοθέτηση του νέου μοντέλου πανεπιστημιακής οργάνωσης, παραδιόθηκε οριστικά στην ιστορία...

14 Δεκεμβρίου 2010

Aν δεν πληρώσουν οι φτωχοί, πώς θα ζήσουν οι πλούσιοι;


Του Κώστα Σερδάρη

Σήμερα ήταν μια άκρως κουραστική ημέρα για τον αξιότιμο κύριο Πρωθυπουργό. Όλο το πρωί είχε αλλεπάλληλες συναντήσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς με τους οποίους είχε πολύ σημαντικές συζητήσεις, ενώ παράλληλα τους άκουσε με ιδιαίτερη προσοχή, καθώς η γνώμη και οι απόψεις τους του χρησιμεύουν για τη χάραξη της εθνικής πολιτικής. Και μην ακούσω κανέναν κακεντρεχή να λέει ότι σ' αυτήν εδώ τη χώρα κυβερνάει το ΔΝΤ και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες. Μόνον αυτός ο Τσίπρας -το μαύρο πρόβατο της πολιτικής- αποφάσισε να μη συναντηθεί με τον κ. Παπανδρέου. Φυσικά, δεν το έκανε λόγω της νεανικής του αφέλειας, αλλά πολύ απλά επειδή το κόμμα του είναι αναχρονιστικό και δεν έχει καμία απολύτως πρόταση να κάνει για να βοηθήσει τον κ. πρωθυπουργό. Πληροφορίες από το Μέγαρο Μαξίμου λένε πως ο πρωθυπουργός στεναχωρήθηκε ιδιαίτερα με την απουσία του κ. Τσίπρα και πέρασε όλο το μεσημέρι κλεισμένος στο γραφείο του πίνοντας ουίσκι, ενώ από το ραδιόφωνο ακούγονταν μοιρολόγια και πένθιμα τραγούδια. Το άγριο παιδί της πολιτικής απάντησε πως δε γουστάρει "ανούσιες χειραψίες", κάτι που ακόμα δεν έχει μεταβιβαστεί στον πρωθυπουργό, καθώς οι συνεργάτες του φοβούνται πως άμα το ακούσει θα φαρμακωθεί.


Πικρό, όμως, ήταν το ποτήρι που κέρασαν τον αρχηγό της Κυβέρνησης και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί, οι οποίοι βγαίνοντας από το Μέγαρο Μαξίμου προέβησαν σε σκληρές και απάνθρωπες δηλώσεις. Ειδικότερα ο κ. Σαμαράς δήλωσε πως...

We live just once...

                                                                                                   
Του Δώρου Γεωργίου

Ο Τζούλιαν Ασάνζ μεγάλωσε ταξιδεύοντας σε όλη την Αυστραλία. Ο θετός πατέρας του και η μάνα του είχαν έναν περιοδεύοντα θίασο, ο οποίος πήγαινε από πόλη σε πόλη και έδινε παραστάσεις. Ίσως γι’ αυτό ακόμα και σήμερα, μέχρι να συλληφθεί, οι φήμες έλεγαν ότι δεν κοιμόταν στο ίδιο μέρος πάνω από μια φορά. Είχε συνηθίσει να είναι νομάς. Ο θετός πατέρας του θυμάται ότι στο σχολείο πάντα εξαγριωνόταν όταν παρέες παιδιών διασκέδαζαν τρομοκρατώντας ή και ξυλοφορτώνοντας άλλους συμμαθητές του. Είχε πάντα μια πολύ καλή αίσθηση της ισότητας και της δικαιοσύνης. Τι κρίμα που δεν πήγαινε στο ίδιο σχολείο με τον Μπράντλεΐ Μάνινγκ, τον οποίον τα παιδιά τον κορόιδευαν στο σχολείο επειδή υποψιάζονταν ότι είναι γκέι. Δεν έπεσαν έξω. Όταν όμως αυτό έφτασε και στ’ αφτιά του πατέρα του, ενός συντηρητικού στρατιωτικού από την Οκλαχόμα, αυτός τον έδιωξε από το σπίτι. Τότε, άφραγκος και μόνος, κατατάχθηκε στο στρατό....

Η οικουμενικότητα της παιδείας, η εκλεκτικότητα της κατάρτισης

Του Φάνη Κρυστάλλη

Η συμφόρηση στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα είναι μια διαπίστωση κοινής όρασης. Το αίτημα για προσιτή, δωρεάν, έγκυρη επαγγελματική κατάρτιση κατέστη σύνθημα των συνεχώς αυξανόμενων τις τελευταίες δεκαετίες φοιτητικών συλλόγων, με την ελπίδα να γίνει κατορθωτό το ιδεώδες της ευρύτατης καλλιέργειας, ισοτίμως όλων των κοινωνικών στρωμάτων. 

Υποστηρίζω πως χάθηκε, στη πορεία αυτής της  πάλης, η αναγκαία προσήλωση στο εννοιολογικό φορτίο της πολύσημης μάθησης, ώστε κατάρτιση και παιδεία να συμπλεχθούν επικίνδυνα συμπαρασύροντας  το Πανεπιστήμιο σε μια κρίση ταυτότητας, ανήκοντας ταυτόχρονα το ίδιο σε ένα σύστημα  παιδείας που δεν κατόρθωσε ποτέ με αξιοσημείωτη αποτελεσματικότητα να αποκτήσει χαρακτήρα διηθητικό και μορφή κωνική ανάμεσα στις κάθετες βαθμίδες του, ως και ώφειλε.

Εξάλλου, η πρόκληση αυτή έτυχε μιας αήθους παρά απερίσκεπτης, πολιτικής διαχείρισης. Εννοώ πως...

10 Δεκεμβρίου 2010

Ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες!

συνταχθέν υπ' Αναστασίου Πετρολέκα

Από τη Δευτέρα μέχρι σήμερα, σπατάλησα τον ελεύθερό μου χρόνο στο δρομολόγιο Κ.Α.Τ.-Γ.Α.Δ.Α.-Ευελπίδων-Νομική, και δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την αρθρογραφία των (νεο)φιλελεύθερων φίλων μου. Ωστόσο, σ' ένα μικρό διάλειμμα του δρομολογίου θα προσπαθήσω να δώσω μια πρόχειρη απάντηση, αφενός για ν' απαντήσω πολιτικά εκεί που διαφωνώ, αφετέρου για ν' ανασκευάσω κάποια γεγονότα, που παρουσιάζονται -λόγω άγνοιας θέλω να πιστεύω- στρεβλά.

Κατ' αρχάς πρέπει να κάνουμε μία βασική παραδοχή: Δε μπορεί να μιλάς για τα επιχειρήματα του φοιτητικού κινήματος χωρίς να τα γνωρίζεις. Δε μπορεί να ασκείς κριτική σε Γενικές Συνελεύσεις, απ' τις οποίες συστηματικά απέχεις, και η πληροφόρησή σου στην καλύτερη περίπτωση προέρχεται από τους μηχανισμούς των καθεστωτικών παρατάξεων, οι οποίες επίσης κατά κανόνα απέχουν! Η δημοκρατία είναι συμμετοχή, και οι "αντεπαναστάτες του πληκτρολογίου" είναι αυτοί που ο Περικλής θα αποκαλούσε ιδιώτες. Αγγλιστί idiots, όταν όχι μόνο απέχουν, αλλά αισθάνονται υποχρεωμένοι και να μας πληροφορήσουν (!) για το τι συνέβη στην "παράνομη συνέλευση" ή στην "παράνομη κατάληψη" στην οποία ωστόσο ποτέ δεν πάτησαν το πόδι τους.


Για τα γεγονότα της Δευτέρας 6/12 καλύπτομαι από το κείμενο του Κώστα.

Τι συνέβη όμως την Τρίτη;
Επειδή έτυχε να είμαι εκεί, αισθάνομαι την ανάγκη να δώσω μία διαφορετική εκδοχή των πραγμάτων, και ας βγάλει ο καθείς τα συμπεράσματά του...

9 Δεκεμβρίου 2010

Διαβούλευση με κλειστές σχολές και προκαθορισμένες προθέσεις

Του Μάκη Μυλωνά

Το κείμενο αυτό δεν καλύπτει τόσο μια ανάγκη έκφρασης μου για το μέλλον του Πανεπιστημίου αλλά στην ουσία ένα μακροσκελές σχόλιο στην καλά τεκμηριωμένη ανάρτηση του Παναγιώτη Τσιάλα με τίτλο "Διαβούλευση για το αυτοδιοίκητο" που δημοσιεύθηκε χθες σε αυτό εδώ το blog.

Διαβάζοντας κανείς το κείμενο, βρίσκεται για ακόμα μια φορά αντιμέτωπος με τα πραγματικά αδιέξοδα του σημερινού Πανεπιστημίου που αφορούν κυρίως τον τρόπο σκέψης των φοιτητών, ειδικά των πολιτικά και παραταξιακά ενεργών.

Αν κάτι απαιτεί ένας διάλογος είναι κυρίως οι καλές προθέσεις και για όποιον μπορεί μια έγκυρη επίκληση των πραγματικών γεγονότων. Σε ένα άρθρο λοιπόν με το οποίο συμφωνώ απόλυτα στα περί του νέου νομοσχεδίου, εντόπισα αρκετές μισές αλήθειες, όμορφα βολικές γι'αυτoύς που εργολαβικά έχουν αναλάβει την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας.

Το κείμενο ξεκινά με την περιγραφή της πρόσφατης επικαιρότητας των Δημόσιων Πανεπιστημίων που είναι γεμάτη καταλήψεις και "αγώνες". Ξεχνά ο συντάκτης να αναφέρει ότι οι περισσότερες καταλήψεις είναι εθιμοτυπικές...

Διαβούλευση για το αυτοδιοίκητο

Του Παναγιώτη Τσιάλα

Τα ελληνικά πανεπιστήμια βρίσκονται –για ακόμη μια φορά- σε αναβρασμό. Καταλήψεις, διαδηλώσεις, Γενικές Συνελεύσεις και συντονιστικά αγώνα βάζουν φωτιά στην τρέχουσα πολιτική agenda του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο εμφανίζεται μάλλον ψύχραιμο στις πρώτες του αντιδράσεις. Η αιτία που πυροδότησε αυτό το ξέσπασμα είναι η κατάθεση των βάσεων διαλόγου για την ανώτατη εκπαίδευση, στις οποίες αποτυπώνονται οι κυβερνητικές θέσεις για το νέο Πανεπιστήμιο, όπως αυτές εξαγγέλθηκαν στην τελευταία σύνοδο των πρυτάνεων στο Ρέθυμνο. Δυστυχώς, με το πέρασμα των ημερών, επιβεβαιώνεται ολοένα και περισσότερο, ότι  τόσο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι φοιτητές, όσο και το έμμεσα ενδιαφερόμενο κοινωνικό σύνολο, ελάχιστα έχει ενημερωθεί σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις που δρομολογούνται στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Συγχρόνως, σαν φωτιά σε δάσος, κατέλαβε όλους η  ακλόνητη πεποίθηση, πως οι φοιτητές αντιδρούν άνευ λόγου και αιτίας στα σχεδιαζόμενα μέτρα, μάλιστα δε, χωρίς να παρουσιάζουν κάποια συγκεκριμένα και μελετημένα αιτήματα ή προτάσεις. Ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, κυριάρχησε για πολλοστή φορά η εντύπωση...

8 Δεκεμβρίου 2010

Μια επανάσταση που δεν έγινε ποτέ

Του Γιάννη Πήλιουρα

Δεν χρειάστηκε να περάσουν παραπάνω από 2 χρόνια για να αντιληφθούμε τη σημασία των επεισοδίων που συνέβησαν ύστερα από το θάνατο ενός μαθητή από πυρά αστυνομικού. Οι φετινές εκδηλώσεις μνήμης και οργής, όπως χαρακτηριστικά ονομάστηκαν από τους διοργανωτές, έδωσαν το έναυσμα για νέες συζητήσεις σχετικά με τα περιστατικά του 2008.

Ο χρόνος πάντοτε είναι ο καλύτερος σύμμαχος για να μπορέσει κανείς, με την ασφάλεια της απόστασης από συναισθηματικούς παρορμητισμούς, να αναλύσει και να παρουσιάσει καλύτερα τα δεδομένα. Φαίνεται πως μετά από δυο χρόνια, η ημέρα του θανάτου του Αλέξη, σηματοδοτεί μια ημέρα χωρίς σαφές πλαίσιο σκέψης και νοήματος.

Η θεωρία της εξέγερσης και της μικρής επανάστασης έπεσε όπως φαίνεται στο κενό, αφού το κύμα οργής που είχε ξεχειλίσει εκείνες τις ημέρες, έγινε σταγόνα αποχής και υδρατμοί απάθειας μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια. Η απουσία σταθερής αναφοράς, πέρα από το μίσος στα όργανα της τάξης και...

7 Δεκεμβρίου 2010

To κράτος της βίας και της τρομοκρατίας

Του Κώστα Σερδάρη


Αν μπορούσα να περιορίσω σε μία φράση τα χθεσινά γεγονότα που εκτυλίχτηκαν κατά τη διάρκεια της πορείας στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, καθώς και τα σημερινά έκτροπα στο προαύλιο της Ευελπίδων -όπου μπλοκ φοιτητών διαμαρτύρονταν για τις παράνομες χθεσινές συλλήψεις και δέχθηκαν ανελέητη αστυνομική βία- η φράση θα ήταν πως η χούντα παραχώρησε τη θέση της στη νομιμοποιημένη κρατική καταστολή και στην τρομοκρατία. Γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε κάποιος να περιγράψει την απίστευτη βιαιότητα της αστυνομίας και την ωμή βία που δέχθηκαν ανυπεράσπιστοι φοιτητές. Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που τα καθοδηγούμενα μέσα ενημέρωσης αποσιωπούν τεχνηέντως τα γεγονότα που έλαβαν χώρα, αποφάσισα να σας περιγράψω τις σκηνές τρόμου που εκτυλίχτηκαν μπροστά στα μάτια μου και οι οποίες μου κόστισαν προσωπικά αρκετούς μώλωπες και μια διάσειση εξαιτίας χτυπήματος στο κεφάλι από γκλοπ οργάνου "προστασίας" του πολίτη....

6 Δεκεμβρίου 2010

Η πολιτικοποιημένη "γενιά απολιτίκ"

Γράφει ο Θωμάς Ροζής

Είναι σχεδόν βέβαιο πως η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών στο άκουσμα της έννοιας της  ιδεολογίας δίνει, πλέον, μόνο θεωρητικό περιεχόμενο. Οι ιστορικές εμπειρίες και η πολλαπλότητα των πολιτικών προσεγγίσεων που γνώρισε η χώρα μας από τότε που η πολιτική αφέθηκε– απεμπολώντας κάθε είδος κυριολεκτικά εμπόλεμης σύρραξης - στην πλήρη εξέλιξή της δεν είναι άμοιρες ευθυνών για τη νέα αυτή πραγματικότητα. Τοποθετώντας το ορόσημο αυτό στο τέλος και του εμφυλίου πολέμου, από το 1949 μέχρι σήμερα η ελληνική δημοκρατία κυβερνήθηκε από περίπου 25 πρωθυπουργούς και ανάλογα κυβερνητικά σχήματα.

Η πυκνότητα των πολιτικών εναλλαγών είχε ως αποτέλεσμα στο πολιτικό προσκήνιο να αφήσουν το στίγμα τους πολιτικές και σχηματισμοί που κάλυψαν σχεδόν όλες τις πλευρές μιας νοητής ιδεολογικής πυξίδας. Από τη μετεμφυλιακή δεξιά και τη μακρά παραμονή της περάσαμε στη δυναστική 7ετία και από κει στον ευρωπαϊκό και φιλελεύθερο ''καραμανλισμό'' για να ανοίξει ολοκληρωτικά  ο κύκλος της μεταπολίτευσης με την εδραίωση της σοσιαλιστικής αλλαγής του '81. Εις το εξής οδηγηθήκαμε σε ένα συνονθύλευμα πολιτικών παλινδρομήσεων που μόνο ο πολιτικός επιστήμονας του μέλλοντος θα κατορθώσει με ασφάλεια να κατατάξει έκαστη σε συγκεκριμένη ιδεολογική σταθερά.

Η επί έτη σιγοβράζουσα λαϊκή απέχθεια που ξέσπασε επ' αφορμή του ντροπιαστικού γεγονότος της οικονομικής μας κηδεμονίας και των συνεπειών της μετράει ήδη ισχυρή αρνητική  εκλογική δύναμη. Είναι σαφές πως...

Ακραίος νεο-φιλελευθερισμός επικρατεί στους Φοιτητικούς Συλλόγους

Του Ερρίκου Μελισσινού

Με αφορμή το κείμενο διαβούλευσης που προήλθε από το υπουργείο παιδείας, πολλές σχολές τελούν υπό κατάληψη, που σημαίνει ότι δεν παρέχουν τα κανονικά τους καθήκοντα στους φοιτητές. Χιλιάδες πολιτικοί ερμηνευτές και διανοούμενοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν τις παραπάνω ενέργειες των φοιτητών, οι οποίοι σε πολλές σχολές συνεπικουρούνται και από καθηγητές. Κάποιοι λένε ότι όλα αυτά είναι μία προσπάθεια της ακαδημαϊκής κοινότητας να αντισταθεί στις άθλιες πολιτικές που σχεδιάζει για την Ελλάδα η Τρόικα. Άλλοι λένε ότι οι φοιτητές δεν αντέχουν άλλο την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των δημοσίων πανεπιστήμιων που είχε τόσο αρνητικά αποτελέσματα με το γνωστό νόμο Γιαννάκου και θέλουν να πουν ένα ηχηρό: «Ως εδώ και μη παρέκει», σε αυτή τη νέα άνευ προηγουμένου προσπάθεια της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει το δημόσιο πανεπιστήμιο. Τέλος κάποιοι άλλοι είπαν ότι το βασικό στο οποίο θέλει να αντιταχθεί η ακαδημαϊκή κοινότητα είναι σε αυτή την απαράδεκτη και αντισυνταγματική προσπάθεια της κυβέρνησης να καταργήσει τελείως την αυτοδιοίκηση του Πανεπιστημίου, ώστε να μπορεί ανενόχλητη να εξυπηρετεί τα ιδιωτικά συμφέροντα των δικών της ανθρώπων.

Όλες όμως οι παραπάνω αναλύσεις βλέπουν το περιτύλιγμα και αρκούνται στις πρώτες εντυπώσεις αυτού του κινήματος. Αν κάποιος ψάξει λίγο βαθύτερα το θέμα θα αντιληφθεί ένα απίστευτο βάθος συνειδητοποίησης, στο οποίο έχει φθάσει η ακαδημαϊκή κοινότητα και το οποίο την οδηγεί σε καινούργια μονοπάτια.

Πρώτον...

Μία ακόμη 6η Δεκέμβρη;

Γράφει ο Σταύρος Μακρής

«Ανασύνθεση του παρελθόντος δεν σημαίνει αναγνώριση του ''με τον τρόπο που υπήρξε πραγματικά''. Σημαίνει το άρπαγμα μιας μνήμης καθώς αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου»

(W. Benjamin, Θέσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας)

Το τηλεφώνημα ενός φίλου στον απόηχο του σαββατοκύριακου λίγες ώρες πριν την 6η ενός ακόμη Δεκέμβρη με έφερε αντιμέτωπο με τον εαυτό μου για άλλη μια φορά. Οι ερωτήσεις του ήταν αιχμηρές: θα κατεβείς αύριο σε μια πορεία μνημόσυνο που πρόκειται να καταλήξει σε επέτειο εκτρόπων;  Το ένα ερώτημα έφερε το άλλο και έμεινα να αναρωτιέμαι ξανά τι πράγματι συνέβη τον Δεκέμβρη του 2008 και αν αυτό μας αφορά ή σχετίζεται με κάποιον τρόπο με το σήμερα.

Ο Δεκέμβρης υπήρξε πραγματικά -όπως κάθε γνήσιο ιστορικό συμβάν- μία «εμπειρία κατάπληξης»· η αδυναμία τυποποίησης, ταξινόμησης,  κατηγοριοποίησης των γεγονότων που συνέβησαν φαίνεται καταρχάς από τη δυσκολία χαρακτηρισμού τους αλλά και από το πλήθος χαρακτηρισμών που αβασάνιστα αποδόθηκαν.  Οι χαρακτηρισμοί, άλλωστε τιθασεύουν κομφορμιστικά το καινοφανές και το φέρνουν στα μέτρα μας. Ωστόσο, διαρκώς δοκιμάζονται βάσει του κατά πόσον μας βοηθούν να κατανοήσουμε και να πράξουμε.

Επιδιώκοντας να αποφύγουμε τις συμπληγάδες αυτές θα λέγαμε ότι ο Δεκέμβρης του ’08 φαντάζει ως μια κοινωνική έκρηξη που συμπύκνωσε...

3 Δεκεμβρίου 2010

Όχι, όχι, όχι!

Του Οδυσσέα Θεοφάνη

Ένας νέος γύρος καταλήψεων έχει ξεκινήσει στη χώρα από τις γνωστές αντιδραστικές δυνάμεις που με φασίζουσες πρακτικές διατρανώνουν την αντίθεσή τους στο σχέδιο διαβούλευσης της Άννας Διαμαντοπούλου και στο μνημόνιο.

Σίγουρα όμως κάποιο καλό λόγο θα έχουν να αντιδρούν στα σχέδια του υπουργείου και σκέφτομαι ας ρίξω μια ματιά στο πρόγραμμα του ΣΥΝ για να πάρω μια ιδέα. Και τι βλέπω;

Ότι ο ΣΥΝ έχει προτείνει κάτι σαν προπαρασκευαστικό έτος γενικής κατεύθυνσης, μέσα στα πανεπιστήμια, ύστερα από το οποίο θα δίνονται πανελλαδικής εξετάσεις. Ω θεοί! Μα νόμιζα πως η πρόσβαση στο πανεπιστήμιο θα ήταν ελεύθερη. Δεν μπορεί να ζητά τα ίδια πράγματα με το ανάλγητο- νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ!

Δηλαδή θα διαβάζουμε μαθήματα άσχετα με το αντικείμενό μας για ένα χρόνο, ο οποίος θα προσμετράται στο πτυχίο και ύστερα τα νομικά. Άρα τρία χρόνια σπουδών; Όσο και τα ΚΕΣ; Αυτό είναι υποβάθμιση του πτυχίου μας! Τσ τσ τσ...


Πάω παρακάτω, μου έρχεται κι άλλο σοκ! Μακροχρόνιος αναπτυξιακός/ακαδημαϊκός προγραμματισμός των ΑΕΙ μέσα από την εγγραφή των απαραίτητων πόρων στον προϋπολογισμό του κράτους. Αλί και τρισαλί, αυτό μου θυμίζει τα τετραετή πλάνα της Γιαννάκου. Και τελικά επιβεβαιώνομαι Αυτός ο προγραμματισμός θα είναι κάθε τέσσερα χρόνια. Καταρρέω..

Προχωρώντας διαβάζω ότι θα πρέπει να κατοχυρώνεται η αυτοτέλεια και η διαφάνεια στα πανεπιστήμια, αλλά εγώ ξέρω ότι...

Βουλευτική ή κομματική έδρα;

Του Πέτρου Πούγγουρα


Τελευταία παρατηρείται έντονο το φαινόμενο να ζητείται πίσω η βουλευτική έδρα από τους βουλευτές που ανεξαρτητοποιούνται. Οι πιέσεις αυτές ασκούνται βάσει της άποψης  ότι η βουλευτική έδρα δεν ανήκει στον ίδιο το βουλευτή αλλά στο κόμμα με το οποίο αυτός εξελέγη.

Αρχική μου πρόθεση ήταν το κείμενο αυτό να ασχοληθεί μόνο με το πολιτικό σκέλος του ζητήματος αλλά κάνοντας λίγο googling έπεσα πάνω σε μια νομικού περιεχομένου τοποθέτηση του Κώστα Τζαβάρα. Ο κ. Τζαβάρας, βουλευτής της ΝΔ και νομικός, προσπαθεί - περισσότερο με την πρώτη παρά με τη δεύτερη ιδιότητα του - να θεμελιώσει νομική υποχρέωση του βουλευτή που εκλέχθηκε με ένα κόμμα και στη συνέχεια ανεξαρτητοποιήθηκε ή μετέβη σε άλλο, να παραιτείται της βουλευτικής του έδρας. Στηριζόμενος στο Σύνταγμα και στην εκλογική νομοθεσία, χρησιμοποιεί ως κύριο επιχείρημα το γεγονός ότι οι βουλευτικές έδρες κατανέμονται πρώτα σε κόμματα και ύστερα σε υποψηφίους. Άρα οι έδρες ανήκουν στο κόμμα, το οποίο μετέπειτα τις παραχωρεί στους βουλευτές του.

Ωστόσο με μια πρόχειρη ματιά, μπορεί κανείς να εντοπίσει συνταγματικές διατάξεις που μάλλον το ακριβώς αντίθετο καθιερώνουν. Το άρθρο 60§1 του Συντάγματος προβλέπει ότι ο βουλευτής έχει το απεριόριστο γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση. Εάν ίσχυαν τα όσα λέει ο κ. Τζαβάρας, ...


2 Δεκεμβρίου 2010

Συνδικαλισμός σε κρίση

Του Σαρίφ Σάττι

Αίσθηση προκάλεσε αυτές τις μέρες η απόφαση της διοίκησης της ΔΕΗ να χορηγήσει στη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ δάνειο ύψους μισού εκατομμυρίου ευρώ. Η είδηση αυτή δεν απασχόλησε ιδιαίτερα την κοινή γνώμη· άλλωστε «δεν πουλάει» τόσο για να εκτοπίσει «το θρίλερ της 4ης δόσης» από τα δελτία των οκτώ. Στις παρέες και στα πανεπιστήμια όμως συζητήθηκε αρκετά τη βδομάδα που μας πέρασε. Στο ιστολόγιο του ΦΟΠΠ δημοσιεύθηκε ήδη ένα άρθρο για αυτό το θέμα, το οποίο στάθηκε η αφορμή για να καταθέσω και εγώ τις σκέψεις μου για το ζήτημα.

Πρώτα απ’ όλα –και ανεξάρτητα από τις πολιτικές θέσεις του καθενός- το γεγονός ότι η Διοίκηση μιας επιχείρησης (έστω δημόσιας) δανειοδοτεί τον υποτιθέμενο κοινωνικό της αντίπαλο ξενίζει. Ο νόμος 1264/1982 «Για τον εκδημοκρατισμό του Συνδικαλιστικού Κινήματος και την κατοχύρωση των συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργαζομένων» απηχεί τη βούληση του νομοθέτη να μην παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα που μπορεί να υποκρύπτουν ποδηγέτηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Η ανεξαρτησία των συνδικαλιστικών οργανώσεων και...

29 Νοεμβρίου 2010

No money (ελληνιστί λεφτά υπάρχουν)

Του Δώρου Γεωργίου

Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν μπορεί να πιστέψει ότι η διοίκηση της ΔΕΗ χορήγησε στη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, το συνδικάτο των εργαζομένων στη ΔΕΗ δηλαδή, δάνειο ύψους μισού εκατομμυρίου ευρώ. Είναι αδιανόητο, κατά το συγγραφέα αυτού του άρθρου, την ώρα που κόβουν το ρεύμα σε τόσους απλούς ανθρώπους (τους έχουν κόψει και τη σύνταξη, αλλά γι’ αυτό άρθρο δεν έγραψε) να δίνεται δάνειο στους προνομιούχους συνδικαλιστές της επιχείρησης! Δε χάνει την ευκαιρία να επιτεθεί στο κομματικό πελατειακό σύστημα το οποίο εν ολίγοις μας οδηγεί στο γκρεμό. Αυτό το σύστημα έχει απλώσει τα πλοκάμια του παντού. Π.χ. στα πανεπιστήμια, όπου σύμφωνα με τον Θεοδωράκη, οι φοιτητικές παρατάξεις και οι καθηγητές ανέχονται να μοιράζονται έδρες σε συγγενείς και φίλους....

Ο εκσυγχρονισμός

Του Φάνη Κρυστάλλη

Κρατεί ακόμη ακλόνητη η απαίτηση στη χώρα, που συντηρείται μέσα απο σημαντικό (κατ΄ εξοχήν μεσήλικο) τμήμα του εκλογικού σώματος,  να διέπονται οι αντιλήψεις εκάστου των πολιτικών ανδρών απο μια σαφή και μονόχρωμη ιδεολογική κοσμοθεωρία. Αυτό συμβαίνει εαν κανείς θέλει να διατηρεί την ελάχιστη αναγνώριση σε σχέση με εκείνους που δεν επιδεικνύουν ανάλογη πειθαρχία στον πολιτικό τους βίο. Και ταυτίζεται έτσι, η ιδιότητα του ενάρετου με εκείνον που θαρραλέα επαίρει τη δογματική σημαία, μόνο του όπλο απέναντι στο ανεξάντλητο φάσμα των δημόσιων προκλήσεων. 

Αγνοείται όμως, εξαιτίας της συνοχής που θέλουν να αισθάνονται εκείνοι που βρίσκουν αναγκαίο το πεδίο του ομοφρονούντος στρατοπέδου, η αξία της ευελιξίας, η ζητούμενη χάρις των αρχόντων που δρούν εξ ορισμού υπο καθεστώς συγκυριακά διαμορφούμενων γεγονότων. 

Η στρατηγική πορεία που κατευθύνεται στην επίλυση των συγκρούσεων, αρμόζει ως εκ τούτου να επαναχαράζεται απο την αρχή στην κάθε περίσταση, ύστερα απο...

27 Νοεμβρίου 2010

Το θέατρο του παραλόγου


Του Κων/νου Σερδάρη


Οι τελευταίες μέρες στην Ελλάδα, δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει και σεις, αλλά φέρνουν κάτι από φαρσοκωμωδία. Συμβαίνουν πολλά, ακούμε μερικά, καταλαβαίνουμε λίγα και δίνουμε σημασία σε ακόμα λιγότερα. Οι εκλογές τελείωσαν, το "μήνυμα" εστάλη, η τρόικα ήρθε και μαζί της τα νέα μέτρα. Γενικά, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που όλα κυλούν με τόσο γρήγορους ρυθμούς και είμαστε τόσο αδύναμοι να αντιδράσουμε σε αυτόν τον βομβαρδισμό εξελίξεων. Εξού και ο τόσο ασύνδετος, ίσως, τρόπος που αναπτύσσω τις σκέψεις μου. Είναι, όμως, τόσα αυτά που με απασχολούν και τόσο δύσκολο να τα αποτυπώσω όλα σε λίγες αράδες.

Μέχρι πριν λίγες μέρες όλοι ασχολούνταν με την αποχή. Γιατί δεν ψήφισε ο κόσμος; Πού ήταν και δεν ψήφισε; Τι μήνυμα ήθελε να στείλει η σιωπηλή πλειοψηφία; Γιατί είναι απογοητευμένοι οι νέοι; Βέβαια, είχαμε και το καλό ότι άλλαξε η συντηρητική ηγεσία των δύο μεγάλων δήμων της χώρας, οπότε υπήρχε και κάτι ευχάριστο να ασχολούμαστε. Γιατί όπως και να το κάνεις ποιος δε γουστάρει δήμαρχο Μπουτάρη; Μετά ασχολούμασταν με την τρόικα, τα αναθεωρημένα στατιστικά στοιχεία, τα νέα μέτρα και τα απλά καθημερινά πράγματα της "ακμάζουσας" ελληνικής οικονομίας. Ε και στο ενδιάμεσο αφιερώσαμε και λίγα λεπτά για αυτήν την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Ο λόγος, όμως, που αποφάσισα να γράψω αυτό (ο Θεός να το κάνει) άρθρο είναι ένας. Θέλω μέσα από εδώ να εκφράσω την αμέριστη συμπαράστασή μου στον πρόεδρο Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος περνά τις δυσκολότερες στιγμές του ως τιμονιέρης της μεγάλης συντηρητικής παράταξης. Γιατί δεν είναι λίγο. αφενός να ιδρύει η μισητή σου αντίπαλος πολιτική παράταξη, κατηγορώντας σε και ως λαϊκιστή που δεν νοιάζεται για το συμφέρον της πατρίδας(άκουσον άκουσον) και αφετέρου...

25 Νοεμβρίου 2010

Απέχετε!


Του Γρηγόρη Κατσικάρη

Απέχετε… Αφήστε τους να ερμηνεύουν όπως θέλουν την άποψή σας. Αφήστε τον κάθε πωρωμένο να κάνει κουμάντο με τη δική σας φωνή (μικρότερο το μέτρο γαρ, μεγαλύτερη αξία στην κάθε ψήφο). Μην έχετε αυταπάτες ότι θα σταματήσουν να ψηφίζουν όλοι. Δεν είναι γενική απεργία οι εκλογές, να παραλύει η χώρα και να παίρνει η όποια πολιτική ηγεσία το μήνυμα. Αποχή από τις εκλογές σημαίνει απλά «ένας λιγότερος»· σημαίνει ότι το μέτρο μικραίνει, ότι η ψήφος του διπλανού που πήγε να ψηφίσει μετράει όσο κανονικά θα μέτραγε και η δική σας και πολλών ακόμα που δε σηκώθηκαν από τον καναπέ αυτήν την Κυριακή.

Απέχετε, βαυκαλιζόμενοι ότι τάχα η επιλογή σας αυτή θα είναι ράπισμα στο σύστημα των κομμάτων (συλλήβδην κιόλας! Φευ!), στους πολιτικούς και στους πολιτικάντηδες, στο διεφθαρμένο σύστημα, στη μοίρα μας την κακή. Αλλά πλανάσθε! Άραγε ο κοινός νους δεν μπορεί να καταλάβει ότι το πολιτικό σύστημα, η Siemens, τα Βατοπαίδια, η διαπλοκή, το ΔΝΤ δεν έχει καμία δουλεία με το αν θα περάσει τα ξημερώματα το απορριμματοφόρο από τον παραπλήσιο στην οικία σας κάδο; Από το αν θα ζείτε σε μία πόλη όπου διεξάγεται καθημερινά φεστιβάλ περιττωμάτων κατοικιδίων, σκουπιδιών και ακαλαισθησίας (βλ. Αθήνα της σήμερον) ή εάν θα μπορείτε να πάτε μία βόλτα μέχρι το κοντινό σας πάρκο και να απολαύσετε είκοσι λεπτά ηρεμίας σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον;

Φυσικά, κατανοώ ότι η αποχή σας ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι...

24 Νοεμβρίου 2010

Αγαπητή Λούκα

Του Δώρου Γεωργίου

Αγαπητή Λούκα,

Σου γράφω πάλι από ανάγκη. Σε συμπαθώ πολύ, καταλαβαίνεις, εμείς οι κρατιστές είμαστε πια λίγοι, ο ένας τον άλλον έχουμε. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ εξοργίζομαι όταν ακούω τους διάφορους δημοσιογράφους – εντολοδόχους των αφεντικών τους να λένε διάφορα κακά πράγματα για σένα. Όπως δεν μπορείς καν να υποψιαστείς πόσο πολύ τσαντιζόμουν σε ένα συνέδριο Εμπορικού Δικαίου που πήγα πρόσφατα όταν άκουγα διάφορους εμπορικολόγους να ξιφουλκούν κατά του νομοσχεδίου σου για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, το οποίο θίγει τα δικά τους αφεντικά. Συμπάσχω μαζί σου. Μέχρι και κείμενο έχω γράψει υπέρ σου....

23 Νοεμβρίου 2010

Με πυξίδα το δημόσιο συμφέρον

Του Παναγιώτη Τσιάλα

Η στιγμή της αλήθειας έφτασε. Συζητείται σήμερα, ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, η συνταγματικότητα του νόμου 3845/2010, στον οποίον προσαρτώνται ως Παραρτήματα τα δύο κυριότερα μέρη του Μνημονίου Συνεννόησης. Και το ερώτημα είναι το εξής: είναι ή δεν είναι συνταγματικός ο νόμος που περικόπτει μισθούς και  ψαλιδίζει συντάξεις με νομιμοποίηση 151 ψήφων; Ο νομικός κόσμος της χώρας αδημονεί για τη θεμελίωση της νομικής κρίσης του Δικαστηρίου, την ίδια στιγμή που ολόκληρη η ελληνική κοινωνία δαγκώνει ανήσυχα τα χείλη της, περιμένοντας να ακούσει τί θα συμβεί με το ροκανισμένο της εισόδημα. Μετέχοντας τόσο του νομικού κόσμου, όσο και της ελληνικής κοινωνίας, αγωνιώ και για τα δύο.

Σήμερα όμως, θέλω να αναφερθώ στην περιβόητη Δίκη και κυρίως στη νομική συζήτηση που ξετυλίχθηκε με περισσή ζωηράδα κατά το τελευταίο στάδιο της προδικασίας.

Ξεκινώντας, λοιπόν, από την έκθεση του Υπουργείου Οικονομικών προς το ΣτΕ, παρατηρεί κανείς ότι το μεγαλύτερο μέρος της είναι αφιερωμένο...

21 Νοεμβρίου 2010

Η αναμέτρηση των δύο Ελλάδων

Του Γιώργου Νικολού*

Προσπαθώ τις τελευταίες μέρες αυτή της επίπονης και ιδιότυπης προεκλογικής περιόδου να αποκρυπτογραφήσω την πραγματική σημασία της υποψηφιότητας του Γιώργου Καμίνη για το Δήμο Αθηναίων. Αντίθετα, λοιπόν, με τις διακηρύξεις τόσο του ιδίου όσο και των δυνάμεων που τον υποστηρίζουν (Δημοκρατική Αριστερά, ΠΑΣΟΚ, Οικολόγοι Πράσινοι, Πορτοκαλί) –τη εξαιρέσει της παλαιοκομματικής υφής μεταστροφής της στάσης του κυβερνώντος κόμματος διά στόματος του πρωθυπουργού- έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η υποψηφιότητα του πόρρω απέχει από έναν απλώς αυτοδιοικητικό χαρακτήρα: η αντιμετώπιση που πρόκειται να επιφυλάξουν οι Αθηναίοι στον τέως Συνήγορο του Πολίτη, πέρα απ’ τις αμβλυμμένες τοπικές παραμέτρους της επιλογής τους, θα αποτελέσει μια αξιόπιστη βάσανο για τον τρόπο με τον οποίο οι πολίτες συλλαμβάνουν πλέον το πολιτικό φαινόμενο στη μετά την κρίση εποχή.

Βλέπετε, το εκλογικό σώμα έχει διδαχθεί μετά τις πυκνές πολιτικές εξελίξεις και τις διαδοχικές απογοητεύσεις των τελευταίων ετών να κοιτά με διπλή καχυποψία τους υποψηφίους που δεν αναγνωρίζει με την πρώτη ματιά. Αναρωτιέται τι κρύβουν, αναζητά τα υπόγεια κίνητρά τους, ψάχνει τις καταβολές τους, ξετινάζει την προσωπική τους διαδρομή. Κι αυτό γιατί δυσκολεύεται να πιστέψει ότι...

13 Νοεμβρίου 2010

Ορθολογικοί ή ανορθολογικοί ψηφοφόροι;

Του Οδυσσέα Θεοφάνη


Μεγάλος πρωταγωνιστής των εκλογών είναι η αυξημένη αποχή από τις κάλπες και οι αναλύσεις πάνω στα αίτια, τα μηνύματα και τις συνέπειες γύρω από αυτό το φαινόμενο είναι ήδη πάρα πολλές.

Καμία, από αυτές που έχω διαβάσει τουλάχιστον, δεν αναδεικνύει το σημαντικότερο, ότι δηλαδή η αποχή από τις εκλογές είναι μια ορθολογική επιλογή των πολιτών, καθώς το να ψηφίσει κανείς απαιτεί χρόνο αλλά παράλληλα η ψήφος του επηρεάζει κατά ένα ελάχιστο ποσοστό το αποτέλεσμα, μια συμπεριφορά ανορθολογική τελικά.

Στην Αθήνα για παράδειγμα, η κάθε ψήφος, εφ’ όσον ψήφιζαν όλοι οι δημότες θα επηρέαζε το αποτέλεσμα κατά περίπου 0,000002, ένα ποσοστό που σίγουρα δεν εκλέγει δήμαρχο. Επομένως γιατί μπαίνουμε στο κόπο να ψηφίσουμε; Τόσο ανορθολογικοί είμαστε τελικά;

Υπάρχει η άποψη που λέει ότι πολλοί άνθρωποι αντλούν ευχαρίστηση με το να συμμετέχουν σε συλλογικές διαδικασίες ακόμα κι αν δεν έχουν...

12 Νοεμβρίου 2010

Κοινωνικό κράτος στην εποχή του Μνημονίου

Του Σαρίφ Σάττι

Την 6η Μαΐου 2010 άνοιξε ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ιστορία της χώρας μας ενώ ένας ολόκληρος κύκλος έκλεινε με τον πλέον βίαιο και απότομο τρόπο. Ο νόμος 3845/2010 με τίτλο «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο»  αποτελεί την πιο κραυγαλέα απόδειξη ότι η χώρα απέτυχε πλήρως να ρυθμίσει τα του οίκου της. Η βιαιότητα των αλλαγών που προβλέπεται στην εν λόγω δανειακή σύμβαση έχει ακολούθως συμπαρασύρει το δημόσιο διάλογο, ώστε σήμερα να γίνεται λόγος για «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς». Ανεξάρτητα όμως από την πόλωση που έχει δημιουργήσει η υπαγωγή της χώρας μας σε καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου, θα ήθελα να σταθώ σε ένα συγκεκριμένο σημείο: ακούγεται συχνά στα δελτία ειδήσεων (αλλά και σε κάθε μορφής έντυπα και blogs) η άποψη ότι σήμερα «ξηλώνεται το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα» και ότι «καταστρέφεται η κοινωνική συνοχή». Δε νομίζω ότι μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει το γεγονός ότι έχει δημιουργηθεί ένα δυσμενέστατο οικονομικό περιβάλλον λόγω αυξημένων φόρων αφενός και δραστικών περικοπών από την άλλη. Η πολιτική της αυστηρής λιτότητας σε ολόκληρη την Ευρώπη συνθλίβει τα ασθενέστερα εισοδηματικά στρώματα και απειλεί με εξαφάνιση τη μεσαία τάξη. Οι εθνικές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας, περικόπτουν τις κοινωνικές δαπάνες και αυξάνουν τους φόρους. Ακόμη και στις πλούσιες χώρες, το κόστος του κράτους πρόνοιας θεωρείται πλέον υπερβολικά υψηλό. Πέραν αυτών η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εισηγείται αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης σε όλα τα κράτη της ΕΕ και διάφορα think tanks και  οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης προτρέπουν σε περαιτέρω μείωση των κρατικών δαπανών.

Ενόψει των ανωτέρω η Ελλάδα καλείται να επανεξετάσει το έως τώρα μοντέλο κοινωνικής πολιτικής που ακολουθούσε. Τα συμπεράσματα είναι απογοητευτικά: η χώρα για χρόνια αναλώθηκε σε ένα συνονθύλευμα άστοχων, υπερκοστολογημένων και κυρίως αναποτελεσματικών πολιτικών που απέτυχαν να...

10 Νοεμβρίου 2010

Απλοί θεατές

Του Πέτρου Πούγγουρα

Η αποχή στον α΄ γύρο των αυτοδιοκητικών εκλογών κυμάνθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα. 40% ήταν το ποσοστό πανελλαδικά, ενώ ακόμα μεγαλύτερα τα αντίστοιχα ποσοστά στα μεγάλα αστικά κέντρα (57% στην Αθήνα, 55% στον Πειραιά και 46% στην Θεσσαλονίκη). Πολλοί μιλούν για ένα νέο ρεύμα που απολύτως συνειδητά επιλέγει να απέχει. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση λίγοι είναι αυτοί που τα έβαλαν κάτω και είδαν ότι κανένας από τους υποψηφίους δεν τους αντιπροσωπεύει. Όπως λίγοι είναι και αυτοί που απείχαν λόγω βαθιάς πολιτικής πεποίθησης. Οι περισσότεροι δεν θέλησαν να σπαταλήσουν την Κυριακή τους στις κάλπες καθώς «όλοι ίδιοι είναι», «όλοι μας κλέβουν», «σκατά στα κόμματα» και άλλα τέτοια ωραία.  

Αυτοί οι τελευταίοι, λοιπόν, κρυμμένοι πίσω από κλισέ φράσεις, απεκδύονται κάθε ευθύνης. Όταν όλοι είναι ίδιοι, τότε δεν χρειάζεται και να σκεφτείς ποιον θα προτιμήσεις. Όταν η λέξη κόμμα ισοδυναμεί με κάτι απεχθές, τότε δεν χρειάζεται να διαλέξεις ποιο από αυτά θα ψηφίσεις. Απλά δεν θα πάς να ψηφίσεις καν. Είναι ομολογουμένως πολύ βολικές αυτές οι δικαιολογίες. Σε απαλλάσσουν από οποιαδήποτε διαδικασία σκέψης.   

Αυτό που δεν μας λένε, όμως, οι υπέρμαχοι της αποχής είναι ... 

6 Νοεμβρίου 2010

Η κάλπη, η ιστορία και η λήθη

Του Κώστα Σερδάρη

Δεν ξέρω αλλά αυτή η μέρα είναι πάντα περίεργη. Έχει τόσο μια τρομακτική ηρεμία που προμηνύει μια μεγάλη μπόρα, όσο και μια αγωνία για το τι θα επακολουθήσει. Είναι η στιγμή που ο καθένας έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του και περιμένει καθηλωμένος σε μια εκνευριστική απραξία περιμένοντας το αποτέλεσμα. Η μέρα, λοιπόν, πριν τις εκλογές εμένα πάντα με έβαζε σε πολλές σκέψεις. Και επειδή είμαι σαν την αλογόμυγα του Σωκράτη είπα να σας τσιμπήσω μπας και προβληματιστείτε λιγάκι μια μέρα πριν τις εκλογές. Όχι για να σας αλλάξω γνώμη, αν και δεν ξέρω κατά πόσον έχετε δημιουργήσει την τελική σας άποψη, αλλά γιατί μου αρέσει να θυμίζω στον κόσμο κάποια πράγματα που προτιμά να ξεχνάει ή που τεχνηέντως σταματάνε να του τα υπενθυμίζουν.

Η ιστορική μου αναδρομή θα μπορούσε να ξεκινήσει πριν πολλά χρόνια, για κάποιες εκλογές που κάποιοι αποφάσισαν να μη συμμετάσχουν και ίσως αν είχαν συμμετάσχει τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, αλλά δε θέλω να πάω τόσο πίσω. Αφενός γιατί δεν έχω το χρόνο και τις γνώσεις και αφετέρου γιατί δεν έχω διάθεση να ξύσω πληγές που παραμένουν ανοιχτές και στοιχειώνουν το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Για το λόγο αυτό θα σας θυμίσω τα πιο "πρόσφατα" που είμαι σίγουρος πως όλοι γνωρίζετε και υπάρχουν κάπου κρυμμένα σ' αυτό το άτιμο το υποσυνείδητο.

Το έτος κυρίου, για να ξεκινήσουμε, 1993 συμβαίνουν πράγματα και θαύματα που λέει και ο λαός. Στη "μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη", που τότε ήταν απλώς δεξιά, συντελείται μια μεγάλη διάσπαση. Ο τότε υπουργός εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς αποπέμπεται από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με τη δικαιολογία των λανθασμένων χειρισμών στο σκοπιανό. Την ίδια στιγμή ...

3 Νοεμβρίου 2010

Η διαφορά ανάμεσα στον όλεθρο και στην επιβίωση


Του Φάνη Κρυστάλλη

Σε λίγους μήνες η χώρα ολοκληρώνει μια πορεία τριάντα χρόνων εντός της – μετ ολίγων αμφισβητήσεων – πιο επιτυχημένης και διαρκώς εξελισσόμενης, από άποψη ρυθμιστικού περιεχομένου των Συνθηκών της, υπερκρατικής οντότητας, της Ενωμένης Ευρώπης. Δέκατη στη σειρά ένταξης, μπροστά από τις σκανδιναβικές Σουηδία, Φιλανδία αλλά και από την Ισπανία και την Αυστρία, νωρίτερα από τους όμορους γείτονες Βουλγαρία, Ρουμανία και φυσικά τρεις (μέχρι τώρα) δεκαετίες μπροστά από την κύρια μεσογειακή αντίπαλο, Τουρκία.

Όλη η μεταπολεμική προσέγγιση της χώρας προς την ευρωπαϊκή Δύση, θα πρέπει να αποδοθεί στη διορατικότητα των ηγετών της εποχής. Ήταν εκείνοι που πρόλαβαν τη διαμόρφωση των συσχετισμών των πολιτικών δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο και αντιλήφθηκαν την αναγκαιότητα μιας γεωργικής κατά βάση οικονομίας, με αιματηρές πολιτικές ζυμώσεις στο εσωτερικό, με ανεκμετάλλευτη γεωστρατηγική θέση και χωρίς σπουδαία οικονομική δυναμική, να ανήκει σε ομάδες ισχυρών κρατών με ίδιο προς αυτήν πολίτευμα, στις οποίες γραπτώς ίσχυε η ισότητα μεταξύ νάνων και γιγάντων.

Η χώρα γνώρισε μια άνευ προηγουμένου εισροή...

29 Οκτωβρίου 2010

Trivia

- Ο Σταύρος Μπένος είναι ο δημιουργός του θεσμού των ΚΕΠ και των ΚΑΠΗ. Χρημάτισε επί σειρά ετών δήμαρχος Καλαμάτας, μάλιστα κατά την περίοδο των μεγάλων σεισμών.

- Η πνευματική πατρότητα του περίφημου προεκλογικού προτάγματος «επανίδρυση του κράτους» ανήκει στον Αντώνη Μακρυδημήτρη. 

- Η διοικητή διαίρεση της χώρας σε 13 περιφέρειες αποτέλεσε πρωτοβουλία του Μ. Κουτσόγιωργα, ο οποίος επεδίωκε τη διαμόρφωση της γενέτειράς του Αχαΐας ως χωριστής περιφέρειας.

- Ο Δημήτρης Βίτσας, εκτός από γραμματέας της ΚΠΕ του Συνασπισμού, είναι και διευθύνων σύμβουλος της Αυγής.

- Επί δημαρχίας Μπένου, το πολεοδομικό σχέδιο της Καλαμάτας προέβλεπε τα χαμηλότερα ύψη πολυκατοικιών πανελληνίως. Παράλληλα, εφαρμόστηκε με συνέπεια ο πολεοδομικός νόμος, ο οποίος προέβλεπε μεγάλες εισφορές για τους μεγαλοϊδιοκτήτες. Επειδή, λοιπόν, στο κέντρο της πόλης ο Δήμος έριχνε τους ορόφους και παράλληλα εφάρμοζε το νόμο που έθιγε τα συμφέροντα των μεγαλοϊδιοκτητών και των καταπατητών, δημιουργήθηκε ένας Πανελλήνιος Σύλλογος αντιδραστικών, ο οποίος μάζεψε τραμπούκους από όλη την Ελλάδα. Και κατέφθασαν, λοπόν, όλοι αυτοί στην Καλαμάτα και μπήκαν στο Δημοτικό Συμβούλιο, μολονότι ήταν σιδερόφρακτη η συνεδρίαση. Και, έχοντας εισβάλει στο χώρο των συνεδριάσεων, ήταν πλέον έτοιμοι να χιμήξουν στο δήμαρχο. Τότε ακριβώς ήταν που μπήκαν μπροστά οι Κνίτες και κάνανε ασπίδα στο δήμαρχο, για να τον προστατέψουν από την τραμπουκική επίθεση. Ουσιαστικά τον Σ. Μπένο διέσωσαν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, δείγμα της δυνατότητας για κατάρρευση των κομματικών συνόρων, όταν όλες οι παρατάξεις συνδέονται με το ίδιο πάθος για την πόλη.

Διάλογος με τους εισηγητές


Α) Διαφάνεια στην αυτοδιοίκηση

Σε ζητήματα διαφανούς οικονομικής διαχείρισης, ο Καλλικράτης προβλέπει για πρώτη φορά τον προληπτικό έλεγχο νομιμότητας του Ελεγκτικού Συνεδρίου, με στόχο την πάταξη της διαφθοράς στην παραγωγή των έργων και γενικώς των οικονομικών πράξεων. Για συμβάσεις από 100.000€ μέχρι 500.000€ το Ελεγκτικό Συνέδριο μπορεί εθελοντικά να προβαίνει σε έλεγχο νομιμότητας. Ο έλεγχος του Ελεγκτικού Συνεδρίου καθίσταται υποχρεωτικός για συμβάσεις με αντικείμενο άνω των 500.000€.

Παλαιότερα, για ποσά έως 45.000€ οι δήμαρχοι μπορούσαν να αναθέτουν απ’ ευθείας το έργο σε κάποιον ανάδοχο, με αποτέλεσμα να στηθεί μια φάμπρικα ανυπόληπτων δημάρχων, οι οποίοι κατακερμάτιζαν μεγάλα έργα αξίας εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ σε επιμέρους τμήματα, αξίας 45.000€ το καθένα, και εν συνεχεία ανέθεταν τα μερικότερα τμήματα σε γνωστούς τους. Με την εισαγωγή του ελέγχου νομιμότητας από το Ελεγκτικό Συνέδριο...

Περίληψη εισήγησης του Δ. Βίτσα

Ο Καλλικράτης ως νόμος, επιτελεί ρόλο παρακολουθηματικό του μνημονίου. Παρά τις διαβεβαιώσεις του Ι. Ραγκούση ότι η αυτοδιοικητική μεταρρύθμιση περιλαμβανόταν στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, το οποίο καταρτίστηκε πριν από το μνημόνιο, ο Καλλικράτης ψηφίστηκε -ως γνωστόν- μετά τη σύναψη του μνημονίου, επομένως σειρά ρυθμίσεων που εισήγαγε το μνημόνιο, έχουν ενταχθεί τελικώς στον Καλλικράτη.

Είναι, άραγε, μεταρρύθμιση ο Καλλικράτης και, αν ναι, πρόκειται για μια προοδευτική ή για μια συντηρητική μεταρρύθμιση; Για να αξιολογήσει κανείς τον Καλλικράτη, οφείλει προηγουμένως να προβεί σε μια αποτίμηση του νόμου Καποδίστρια. Ο Καποδίστριας ελάττωσε κι αυτός τους δήμους και τις κοινότητες από περίπου 5.000 που ήταν, σε 1033. Χτυπήθηκε όντως η διαφθορά, χάρη σε αυτή τη μεταρρύθμιση, όπως επαγγελόταν η τότε πολιτική ηγεσία, και όπως επαγγέλλεται και τώρα; Πόση ήταν η διαφθορά, όταν ψηφίστηκε ο Καποδίστριας και πόση είναι σήμερα; Ενισχύθηκαν οι δημοτικές επενδύσεις σε αυτό το χρονικό διάστημα; Ποιες οι σχέσεις κόστους οφέλους του Καποδίστρια σε κοινωνικό επίπεδο; Ουσιαστική αποτίμηση των ανωτέρω μεγεθών δεν έγινε ποτέ. Εξ άλλου, το κριτήριο της μειώσεως των δήμων σε 325 δεν είναι ξεκάθαρο. Γιατί να μην τους μειώσουμε σε 400 ή σε 200; Η ανεύρεση κάποιου λογικού κριτηρίου δεν είναι ούτε κι εδώ δυνατή.

Οφείλουμε επίσης να διερωτηθούμε το εξής: «Προωθεί πράγματι ο Καλλικράτης την αυτοδιοίκηση και τι είδους αυτοδιοίκηση;». Εάν προσπαθούσαμε να δώσουμε έναν...

Περίληψη εισήγησης του Σ. Μπένου


Στα τέλη της δεκαετίας του ΄70, αυτοδιοίκηση στην ουσία δεν υπήρχε. Ο δήμος δεν διέφερε από ένα επιμελητήριο ή από ένα εργατικό κέντρο. Το κράτος ήταν συγκεντρωτικό, οι δήμοι εξέδιδαν συνεχώς ψηφίσματα και επιπλέον εμφάνιζαν έντονα συνδικαλιστικά χαρακτηριστικά. Στη δεκαετία του ΄80, όμως, η αυτοδιοίκηση πραγματοποίησε ένα ποιοτικό άλμα, το ποίο έμελε να αποτελέσει το μεγάλο κεκτημένο αλλά και τη μεγάλη παγίδα της. Το κεκτημένο πεδίο της τοπικής αυτοδιοίκησης δεν ήταν άλλο από τη ανάληψη της διαχείρισης της τοπικής ανάπτυξης. 

Πριν όμως εξεταστεί αυτή η σπουδαία ποιοτική αλλαγή καλό είναι να γίνει μια παρένθεση σχετικά με το Κράτος. Το Κράτος υπήρξε μια μεγάλη κατάκτηση της Γαλλικής Επανάστασης. Φύγαμε τότε από το καθεστώς των ηγεμόνων που κυβερνούσαν ελέω θεού και δημιουργήσαμε το κράτος, το οποίο είχε ως αποστολή του να υπηρετεί τον πολίτη. Ωστόσο, μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο το Κράτος διόγκωσε τα γραφειοκρατικά χαρακτηριστικά του, παρέκλινε της αποστολής του να υπηρετεί τον πολίτη και εν τέλει αμφισβητήθηκε. Επικράτησε τότε η θεωρία περί δημοσίου management, η οποία εξετάζει το πώς διοικείται ένα κράτος και ούτως ώστε να παράγει αποτελέσματα. Ποιά οργανική μονάδα του σύχρονου ελληνικού κράτους έχει σήμερα μια στοχοθεσία και...

Περίληψη εισήγησης του Α. Μακρυδημήτρη

Η επιγραφή του ν.3852/2010 ως «Καλλικράτης» ίσως υποδηλώνει ότι ο νέος νόμος αποβλέπει σε ένα καλύτερο κράτος. Ο Καλλικράτης ήταν –ως γνωστόν- αρχιτέκτονας της αρχαιότητας. Αποτελούν, όμως, οι διοικητικοί και πολιτικοί θεσμοί ζήτημα αρχιτεκτονικής ή μήπως πρόκειται για κάτι ευρύτερο; Στην ουσία, οι θεσμοί είναι πολιτικά φαινόμενα, που πρώτα ωριμάζουν στη συνείδηση του λαού και του έθνους και στη συνέχεια τίθενται, για να υπηρετήσουν καλύτερα τη λογική της αυτοκυβέρνησης. Με άλλα λόγια, η επιβολή των θεσμών από τα πάνω προς τα κάτω είναι συνήθως καταδικασμένη να αποτύχει κι τούτο, γιατί τα θέματα των θεσμών και της διοικητικής κουλτούρας δεν επιβάλλονται, ωριμάζουν. Οι σκέψεις αυτές πρέπει να μας προβληματίσουν ως προς την εκ των άνω επιβολή της λογικής ενός τεκτονικού κατασκευάσματος, όπως είναι ο Καλλικράτης.

Ως προς το ρυθμιστικό του αντικείμενο, ο Καλλικράτης  επιφέρει μια αριθμητική οικονομία, η οποία όμως δεν αφορά στις αρμοδιότητες. Δηλαδή, οι 1033 πρώην δήμοι και κοινότητες γίνονται 325 και οι αποκεντρωμένες περιφέρειες μειώνονται από 13 σε 7, παράλληλα όμως, μεταβιβάζεται σωρεία αρμοδιοτήτων προς τους νέους δήμους και τις αυτοδιοικούμενες περιφέρειες.

Το ερώτημα που άπτεται άμεσα της εδώ συζητούμενης προβληματικής είναι το εξής: «μήπως η αποκέντρωση αντιστρατεύεται την αυτοδιοίκηση;». Η δυνατότητα συνύπαρξης της αποκέντρωσης του άρθρου 101 Σ με την αυτοδιοίκηση του άρθρου 102 Σ δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Ιδίως είναι αμφίβολο το...

28 Οκτωβρίου 2010

Tα ανείπωτα "ΟΧΙ" της γενιάς μου

Του Κώστα Σερδάρη

«Μεγαλύτερος σκλάβος δεν είναι αυτός που υπηρετεί κάποιον τύραννο, όσο μεγάλο κι αν είναι αυτό το κακό, αλλά αυτός που είναι δούλος της δικής του ηθικής άγνοιας, του ατομισμού και της αχρειότητας.» Σάμιουελ Σμάιλς
Ναι, το ξέρω σήμερα είναι 28η Οκτωβρίου, η επέτειος του μεγάλου ΟΧΙ. Και όχι δεν ξύπνησα να πάω να δω την παρέλαση -γιατί να πάω άλλωστε. Εξάλλου εγώ ανήκω σ' αυτή τη γενιά που προτιμάει περισσότερο το freddo cappuccino παρά τις εθνικές εορτές. Που έβλεπε τις παρελάσεις περισσότερο ως μια ευκαιρία να χάσει μάθημα και να ξεδώσει, παρά να τιμήσει εθνικούς ήρωες και ιστορικές εθνεγερσίες. Αφήστε που οι παρελάσεις είναι και μπανάλ! Όταν σε ντύνουν σαν σερβιτόρο σε τριτοκλασάτη κοσμική ταβέρνα (ξέρετε αυτό το μαύρο παντελόνι με το άσπρο πουκάμισο), με τι διάθεση να θες να βαδίσεις αγέρωχος στους δρόμους; Έτσι, λοιπόν, εμείς είπαμε το μεγάλο όχι στις παλαιολιθικές αντιλήψεις και στις εθνικοπατριωτικές εκδηλώσεις και προτιμήσαμε να γίνουμε η "γενιά του καφέ".

Δε μας κατηγορώ όμως. Ίσα ίσα που μας δικαιολογώ. Αν αναλογιστεί κανείς τα βιώματα και τις εμπειρίες μας, μόνο εθνική μνήμη δε θα μπορούσε να απαιτήσει από μας. Είμαστε αυτοί, που...