Παραλογισμός... χωρίς προοπτική (;)

Του Κωνσταντίνου Σιδηρόπουλου

Τον τελευταίο καιρό αγαπητοί μου αναγνώστες βιώνουμε ένα θέατρο του παραλόγου σε όλα τα επίπεδα και πεδία της ζωής μας. Οποιοσδήποτε παρακολουθεί την επικαιρότητα και ασχολείται με το πολιτικό σκηνικό του τόπου, έστω και στοιχειωδώς, όχι μόνο το αντιλαμβάνεται, αλλά, επιπλέον, του δημιουργείται ένα συναίσθημα συσσωρευμένης έντασης και αγανάκτησης που δεν ξέρει προς τα πού και έναντι ποιών να το στρέψει. Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι, υποτιμούν την νοημοσύνη μας τόσο οι Τρισσέ, Γιούνκερ, Στρος Καν και λοιποί τεχνοκράτες του ΔΝΤ και άλλων διεθνών και ευρωπαϊκών οργανισμών όσο και οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι μαζί με την αξιωματική αντιπολίτευση. Έτσι, λοιπόν, αναρωτιόμαστε, αν πρέπει να στρέψουμε την αγανάκτησή μας προς την έξωθεν ή προς την έσωθεν προσβολή της νοημοσύνης του ελληνικού λαού.

Προσωπικά, επιλέγω να στρέψω τη συγκεκριμένη οργή, καταρχήν, εναντίον αυτών που βρίσκονται εντός των συνόρων. Είναι, άλλωστε, γνωστό ότι το μεγαλύτερο κακό στον τόπο το έχουν δημιουργήσει οι «εχθροί» που βρίσκονται μέσα στη χώρα! Εκείνοι ευθύνονται για το ότι... 

...περιήλθε η Ελλάδα και οι Έλληνες σ’αυτή την κατάσταση, για το ότι απωλέσαμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας και τεθήκαμε σε καθεστώς κηδεμονίας. Ευθύνονται, επίσης, για τη διεθνή ταπείνωση της Ελλάδας και για το ότι ήμασταν, είμαστε και (απ’ότι δείχνουν τα πράγματα) θα παραμείνουμε με το στίγμα του «φτωχού συγγενή» εντός της Έυρωπαϊκής Ένωσης και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Στο σημείο αυτό, υπενθυμίζω ότι η δεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας είχε τη δύναμη και το σθένος να κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να αρνήθει να μετατρέψει τον πολίτη της σε «πειραματόζωο» του ΔΝΤ και της Ε.Ε.. Το ίδιο και η Φιλανδία. Ωστόσο, δε θα μπορούσε να περάσει απ’το μυαλό των κυβερνώντων στην Ελλάδα να εναντιωθούν στις υποδείξεις της Ε.Ε., των Η.Π.Α. και, πρόσφατα, του ΔΝΤ.

Θα επιχειρήσω στο σημείο αυτό με την παράθεση δύο χαρακτηριστικών παραδείγματων να αναδείξω ποσο μακριά φαίνεται να βρίσκονται τα κόμματα εξουσίας από την κοινωνία.

Τις τελευταίες μέρες, Μέγαρο Μαξίμου και Ρηγίλλης επιδίδονται σε εκατέρωθεν κατηγορίες και «φουντώνει η κόντρα», αναφέρει ο Τύπος, για το ποιός φταίει περισσότερο που η χώρα έφτασε στο χείλος του γκρεμού. Ο Γ. Παπανδρέου καταγορεί τη ΝΔ επειδή έφτασε τη χώρα στην άθλια αυτή οικονομική κατάσταση. Ο Α. Σαμαράς καταγγέλλει το ΠΑΣΟΚ ότι δέσμευσε τον τόπο με την υπογραφή του μνημονίου και ο ίδιος διαθέτει σχέδιο για την αποδέσμευσή μας από αυτό και το μηδενισμό του ελλείμματος (υποψιάζομαι πως είναι το ίδιο σχέδιο που είχε ο Γ. Παπανδρέου προεκλογικά). Πιστεύουν ότι η κοινή γνώμη είναι ανόητη και αδαής πιστοποιώντας ταυτόχρονα ότι οι ίδιοι είναι αφελείς.

Οι δύο αρχηγοί των κομμάτων εξουσίας δεν έχουν κατανοήσει τί διεργασίες διεξάγονται και ποιά είναι η νέα πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας. Ζούνε στην πραγματικότητα της «αυλής» τους η οποία τους χειροκροτεί, τους κολακεύει και τους εξυμνεί για εκείνα που λένε και πράττουν. Το αποτέλεσμα; Δεν είναι σε θέση να συνειδητοποιήσουν τη φτώχια, την αγανάκτηση και την έλλειψη προοπτικής που χαρακτηρίζει την κοινωνία αυτήν την εποχή. Μάλιστα, αξιόπιστες έρευνες της ΜRB αποκαλύπτουν μία συνολική εθνική κατάθλιψη, αποτέλεσμα της νέας βάρβαρης κοινώνικης πραγματικότητας.

Στο ίδιο μήκος κύματος (αυτού του εξωφρενικού παραλογισμού) κυμαίνεται και η πρόσφατη δημοσίευση απ’ τον Δ. Αβραμόπουλο της επιστολής που έστειλε ο ίδιος στον Κ.Καραμανλή στην οποία του επισήμανε εγκαίρως την επικείμενη αρνητική εξέλιξη των οικονομικών της χώρας. Πόσο σημαντική μπορεί να είναι για τον Έλληνα πολίτη η συγκεκριμένη πληροφορία τη χρονική τούτη στιγμή; Ο κύριος Αβραμόπουλος θεώρησε εφυές να αποκαλύψει, εκ των υστέρων, ότι εκείνος τα έλεγε από τότε. Πίστευε ότι κατ’ αυτόν τον τρόπο θα διείσδυε στις συνειδήσεις των πολιτών ως η εξαίρεση από την καταστροφική διακυβέρνηση της ΝΔ που οδήγησε στα σημερινά, γνωστά σε όλους μας, δεδομένα.

Δύο παρατηρήσεις-απορίες απορρέουν εν προκειμένω από τη χρηση του κοινού νου που όλοι διαθέτουμε. Πρώτον,  δεν έχει σημασία μόνο το περιεχόμενο μίας δήλωσης ή μίας αποκάλυψης, αλλά (κυρίως στην πολιτική) το χρονικό σημείο που επιλέγεται προκειμένου να γίνει η τελευταία. Δεν το γνωρίζει ο κύριος Υπουργος; Δεύτερον, η εκτόξευξη του ελλείμματος οφείλεται σ’έναν μεγάλο βαθμό και στην διαχείρηση  λ.χ. του Υπουργείου Υγείας. Πιστεύει στ’αλήθεια ο κ. Αβραμόπουλος ότι ουδεμία ευθύνη φέρει, ως διατελέσας Υπουργός Υγείας, για την τωρινή κατάσταση της οικονομίας;

Πάντως, η αλήθεια είναι πως οι πολίτες έχουν εντοπίσει τους υπεύθυνους της «κρίσης» και αναμένεται να τους κατανείμουν τις ευθύνες στις επικείμενες εκλογές του Νοεμβρίου, παρά την ιδιατερότητα αυτών των εκλογών. Οι πολίτες πλέον απαιτούν απαντήσεις στα κεντρικά καθημερινά προβλήματα που τους ταλανίζουν. Όσον αφορά τα ουσιώδη αυτά προβλήματα, όμως, δεν φαίνεται τα κόμματα εξουσίας να έχουν πολλά να πουν. Βέβαια, ούτε και η Αριστερά δείχνει να προσφέρει κάποια αξιόπιστη προοπτική. Αντιθέτως, έχει ενσωματωθεί στο σύστημα του πολιτικού παραλογισμού που διαδηλώνεται με τις αντιφατικές δηλώσεις που γίνονται απο τα στελέχη της στα πάνελ τηλεοπτικών πολιτικών εκπομπών υπο τον φόβο μήπως οι κορυφαίοι τηλεαστέρες δημοσιογράφοι τους αποκαλέσουν λαϊκιστές.

Ωστόσο, πάντοτε στα δύσκολα βγαίνουν μπροστά τα λαμπρά και φωτεινά μυαλά που διέθετε ανέκαθεν η Ελλάδα. Τους ανθρώπους της επιστήμης, της τέχνης, των γραμμάτων και του πολιτισμού, οι οποίοι από επιλογή βρίσκονται εκτός κομματικών στεγανών, έχει ανάγκη ο τόπος. Μόνο έτσι θα ανακάμψει η χώρα, θα σταματήσει να αποτελεί ‘το τίποτα’ πρότυπο και θα ξεκαθαρίσει το πολιτικό σκηνικό. Εκτιμώ, οτι οι άνθρωποι του πνεύματος εν γένει θα βρίσκονται στην πρώτη γραμμή όταν και αν τους ζητηθεί. Θα το δούμε...