Του Λεωνίδα Καραδήμου
Δύο μόλις ημέρες μετά τη διακαναλική συνέντευξη του πρωθυπουργού εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών, σύσσωμη η αντιπολίτευση έχει ήδη καταδικάσει τον κ. Παπανδρέου, κάνοντας λόγο για πανικό προ μιας πιθανής ήττας και εκβιαστικά διλήμματα που τίθενται στο λαό για την υφαρπαγή της ψήφου του από τους υποψηφίους του κυβερνώντος κόμματος.
Σε μια πρώτη ανάγνωση, έτσι είναι.
Ο πρωθυπουργός μοιάζει για πρώτη φορά να παραδέχεται ότι δεν μπορεί να πείσει τους πολίτες να ψηφίσουν για τον καταλληλότερο δήμαρχο ή περιφερειάρχη, δεν μπορεί να τους πείσει να ψηφίσουν καν, εφ' όσον οι περισσότεροι φέρονται πεπεισμένοι πως η ψήφος έχει χαρακτήρα συναίνεσης ή απαρέσκειας προς την κυβερνητική πολιτική. Μοιάζει για πρώτη φορά να παραδέχεται πως,...
...όσο κι αν αυτό είναι αντιθεσμικό ή ασύμφορο για τον ίδιο, η ψήφος δεν είναι απλά μέσο ανάδειξης αντιπροσώπων, όπως ακριβώς το όλον δεν είναι απλά το άθροισμα των μερών, αλλά και επικοινωνιακό όπλο.
Σε αντίθεση με τους προκατόχους του, ενδεχομένως και εξ αιτίας της συγκυρίας, αντιλαμβάνεται πως ο θεσμός του πρωθυπουργού έχει πλέον απαξιωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε απόπειρες ανάγνωσης ενός αρνητικού για το κυβερνών κόμμα αποτελέσματος (τύπου ''λάβαμε το μήνυμα'' ή ''νίκησε η τοπική αυτοδιοίκηση'') θα εκληφθούν-και θα είναι- μια απόπειρα της κυβέρνησης να κοροϊδέψει εμάς όσο και τον εαυτό της, μια επικοινωνιακή διερώτηση για το αν βρέχει την ώρα που όλοι θα έχουν ήδη δει φτύσιμο.
Εκείνο που δεν ομολογεί, αλλά είναι βέβαιο πως συνυπολόγισε ως παράμετρο της χθεσινής του κίνησης, είναι η ουσιαστική απουσία λαϊκής νομιμοποίησης της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής. Όλοι μας θυμόμαστε πως το ΠαΣοΚ δεν εξελέγη υποσχόμενο λιτότητα και φόρους, αλλά με τη συνήθη παλαιοκομματική ρητορική. Λέγοντας δηλαδή πως πρέπει και μπορούν να δοθούν αυξήσεις, πως χρήματα υπάρχουν, πως η αποτυχία των κυβερνήσεων Καραμανλή οφειλόταν μόνο σε διαχειριστικές αβλεψίες και κρούσματα διαφθοράς, και όχι στην υπαγωγή της πολιτικής της στο σύνηθες λαϊκίστικο μοντέλο της μεταπολίτευσης. Δηλαδή στην εξαγορά της ψήφου δια παροχών και διορισμών, στη διατήρηση αντικοινωνικών κεκτημένων σε βάρος των επόμενων γενεών, στη συντήρηση και διόγκωση μιας πολυπλόκαμης και αναποτελεσματικής γραφειοκρατίας, στην άσκηση κοινωνικής πολιτικής με δανεικά.
Αυτήν την απλή αλήθεια παραδέχθηκε επιτέλους χθες ο πρωθυπουργός ενώπιον των τηλεθεατών. Και μάλιστα όχι μετά τη δύση της σταδιοδρομίας του όπως οι προκάτοχοί του στη δεκαετία του '90, αλλά ασκώντας την εξουσία και με ορατό -από χθες ακόμη πιο ορατό- τον κίνδυνο να τη χάσει οριστικά.
Δείχνοντας μάλιστα τη διάθεση να τη χάσει, εφ' όσον ο κυρίαρχος λαός είναι όντως σε δυσαρμονία με την πολιτική του και παραβλέποντας τη λευκή επιταγή που δίνει η δεδηλωμένη, από κοινού με την παράδοση κομματικής πειθαρχίας, στον εκάστοτε πρωθυπουργό.
Είναι ανόητες οι κατηγορίες περί εκβιασμού του λαού, στον οποίο δίνεται η δυνατότητα να καταψηφίσει διπλά πλέον (σε τοπικό και κατόπιν σε εθνικό επίπεδο) την κυβερνητική πολιτική εφ' όσον διαφωνεί μαζί της και να στείλει τον πρωθυπουργό σπίτι του.
Χθες ο πρωθυπουργός είπε απλά πως εφ' όσον η πλειοψηφία του κόσμου πιστεύει πως πρέπει να ψηφίσει ώστε να στείλει ένα μήνυμα, τότε η κυβέρνησή του θα λάβει όντως το μήνυμα, αν όχι πως έλαβε ήδη το μήνυμα. Που είναι πως δεν μπορεί άλλο να κυβερνά εν ονόματι μιας παραπλανηθείσας το 2009 πλειοψηφίας εφ' όσον εκείνη δείξει ξεκάθαρα πως παύει να συναινεί.
Χθες ο πρωθυπουργός αποδέχθηκε την πραγματικότητα πως το πολιτικό τοπίο δεν αντιπροσωπεύει απόλυτα το λαό, πως ενδέχεται να αντιπροσωπεύει αόριστα ή περίπου το λαό, ή να μην τον αντιπροσωπεύει παρά ελάχιστα. Πως η κυβερνητική βούληση μπορεί και να μην είναι η βούληση της πλειοψηφίας, έστω της σχετικής, πως ενδεχομένως δεν είναι παρά η βούληση μιας μειοψηφίας ακόμη και ανάμεσα σε όσους ψήφισαν ΠαΣοΚ κι όχι η κυρίαρχη βούληση. Αποδέχθηκε, σε τελική ανάλυση, πως ο ίδιος και η κυβέρνησή του τίποτε δεν μπορούν να αλλάξουν χωρίς εμάς. Και πως τα πράγματα θα αλλάξουν μόνο αν αλλάξουμε εμείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου