Λίγη ελπίδα ακόμα

Toυ Κώστα Σερδάρη

Δεν ξέρω για σας, αλλά σήμερα ένιωσα, μετά από μεγάλο διάστημα, δύο συναισθήματα που έχουν εκλείψει εδώ και καιρό από την καθημερινότητά μας. Ένιωσα πως παρά την απαισιοδοξία που διαποτίζεται στην κοινωνία μέρα με τη μέρα, μπορεί να υπάρξει κάτι που θα σου δώσει μια ελπίδα, θα αφήσει ένα φως να φανεί στην άκρη του τούνελ της ζωής μας και θα γεννήσει ξανά μέσα μας την αισιοδοξία. Σήμερα, λοιπόν, ένιωσα συγκίνηση και έκπληξη. Σήμερα είδα πως ο ανθρώπινος νους έχει τη δυνατότητα -άμα έχει τη θέληση- να ξεπεράσει ανυπέρβλητα εμπόδια και να φτάσει σε σημεία που δεν είχαμε φανταστεί μέχρι τώρα. Μπορεί να κατασκευάσει μια κάψουλα που χωράει έναν άνθρωπο και να τη στείλει 600 μέτρα κάτω από τη Γη, με τόσο ακρίβεια, ώστε να μην πέσει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, αλλά ακριβώς σε εκείνο το σημείο που πρέπει για να σωθούν 33 ανθρακωρύχοι που εδώ και 69 ημέρες είχαν παγιδευτεί και πάλευαν κάθε μέρα με την επιβίωση και με τον ίδιο τους τον εαυτό.

Με τη βοήθεια, λοιπόν, της πλέον σύγχρονης τεχνολογίας της Αμερικανικής εταιρίας διαστημικών ερευνών (ΝΑSA) ο άνθρωπος τα έβαλε με τη φύση και για μια ακόμα φορά κατάφερε να νικήσει. Παράλληλα, όμως, μου δημιουργήθηκαν και κάποιες απορίες. Αρχικά, πώς γίνεται σε έναν κόσμο να υπάρχει τόση αδικία; Καθημερινά σε ένα χωριό της Αφρικής ή της Ασίας πεθαίνουν 33 άνθρωποι από αρρώστιες και υποσιτισμό και παρόλα αυτά το προσπερνάμε ως κάτι το φυσιολογικό. Κανένα μέσο ενημέρωσης δεν κάνει 24ωρη κάλυψη, ούτε ζητάει δηλώσεις...

...από τις οικογένειες και τους φίλους των φτωχών Αφρικανών, ούτε βγάζει στη δημοσιότητα το προσωπικό δράμα και το βίο τους. Από την άλλη μεριά ενώ ως ανθρωπότητα δείχνουμε πως έχουμε τόσες πολλές δυνατότητες, αναρωτιέμαι γιατί δεν τις χρησιμοποιούμε για να αντιμετωπίσουμε επιτέλους αυτήν την παγκόσμια αδικία;

Και ας αφήσουμε την αφρικανική ήπειρο που ο κόσμος καθημερινά πεθαίνει με την ανοχή μας. Ας πάμε στα πιο καθημερινά, τα δικά μας που λέμε. Γιατί, εφόσον ο σύγχρονος άνθρωπος έχει κάνει τόσο πολλά βήματα προς τα μπρος, δε χρησιμοποιεί τις τεχνολογικές εξελίξεις για να ζει καλύτερα; Γιατί στα μεγάλα έργα, στις ναυπηγοεπισκευαστικές ζώνες, στα χαλυβουργεία, στα εργοστάσια πεθαίνουν καθημερινά οι εργάτες και δε λαμβάνεται κανένα μέτρο να αποτραπεί αυτή η κατάσταση; Στην τελική ανάλυση γιατί έπρεπε να φτάσουμε σε αυτό το σήριαλ απεγκλωβισμού και να μην έχουν ληφθεί εκ των προτέρων μέτρα στο εν λόγο ανθρακωρυχείο -σε κάθε ανθρακωρυχείο- για να αποφευχθεί μια τέτοια κατάσταση που εκ θαύματος δε στοίχισε και άλλες εργατικές ζωές; Και φτάνω τελικά να αναρωτιέμαι αν πρέπει να χαίρομαι ή να μπαίνω σε περισσότερες σκέψεις συγκρατώντας τον ενθουσιασμό μου.

Αλλά όχι. Πρέπει να επιτρέψω στον εαυτό μου να χαρεί και λίγο μετά από τόσο καιρό. Το δικαιούται, εξάλλου. Αφήνω, λοιπόν, εσάς να προβληματιστείτε και να λύσετε τις απορίες μου, τις οποίες τεχνηέντως αφήνω αναπάντητες. Εμένα αφήστε με να συγκινηθώ λίγο ακόμα και θα σας βρω κάπου στο δρόμο...