Είστε ψεύτης κύριε Πρωθυπουργέ! ...και λοιπόν;

Του Κωνσταντίνου Σιδηρόπουλου

Δεν ξεχνάμε (πώς θα μπορούσαμε άλλωστε;) αγαπητοί μου αναγνώστες ότι ο νύν Πρωθυπουργός  της χώρας , προεκλογικά και τοτέ ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεσμευόταν και επαναλάμβανε διαρκώς το περίφημο πλέον «Λεφτά υπάρχουν!». Βεβαίωνε τον ελληνίκο λαό, ο οποίος, ήταν φανερό, πως ειχε ανάγκη να πιστέψει και να εναποθέσει τις όποιες έλπιδες του σε μία σοσιαλιστική κυβέρνηση, ότι με την εκλογή του θα βοηθήσει τις κοινωνικά ασθενέσθερες τάξεις και επιπροσθέτως, θα αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις «πάνω απ’τον πληθωρισμό», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε. Αντίθετα, ο Καραμανλής μιλούσε για πάγωμα μισθών και συντάξεων. Εύλογα, λοιπόν, θα αναλογιζόταν κανείς ‘κορόιδο είναι ο κόσμος να επιλέξει εκείνον που υπόσχεται πάγωμα μισθών και συντάξεων;’. Δεν με απασχολεί ούτε με ενδιαφέρει να εμβαθύνω περισσότερο στις ψεύτικες και υποκριτικές προεκλογικές δεσμεύσεις και στο δήθεν σχέδιο του Παπανδρέου για την έξοδο από την κρίση.

Θα στραφώ, λοιπόν, ευθύς αμέσως στο βασικό ζήτημα, που αποτέλεσε την έμπνευση του συγκεκριμένου άρθρου. Γνώριζε ο Γιώργος την κατάσταση της οικονομίας, πριν αναλάβει τα ηνία της χώρας;

Οφείλουμε κατ’ αρχήν να αναγνωρίσουμε το υποκριτικό ταλέντο του Γ. Παπανδρέου. Σχεδόν έπεισε τον ελληνικό λαό, ότι... 

...δεν είχε ιδέα για την πραγματική κατάσταση της οικονομίας και για το πού βάδιζε η χώρα, πριν αναλάβει τα καθήκοντά του. Νομίζω, όμως, πως εξαρχής υπήρχε η υπόνοια ότι τόσο ο Κωστάκης όσο και ο Γιωργάκης γνώριζαν! Για να το πάω και ένα βήμα παρακάτω, δεν αποκλείεται καθόλου να ήταν και σε πλήρη συνεννόηση. Το μόνο βέβαιο πάντως, είναι πως ο Καραμανλής επέλεξε την οδό της εθελούσιας εξόδου και «απέδρασε» από τις ευθύνες, ενώ άφησε την ωρολογιακή βόμβα να σκάσει στα χέρια του Παπανδρέου.

Τα προαναφερθέντα, που λίγο ή πολύ τα διαισθανόμασταν, απλώς δε διαθέταμε τις απαραίτητες αποδείξεις, για να τα αναφέρουμε με βεβαιότητα, πιστοποιήθηκαν με τον πιο εμφατικό τρόπο και για άλλη μια φορά από το εξωτερικό και από μη Έλληνα. Έτσι λοιπόν, ο Πεερ Σταινμπρουκ (πρωην υπουργός οικονομικών της Γερμανίας) γράφει στο βιβλίο του που εκδόθηκε πρόσφατα στο Βερολίνο ότι ο Παπανδρέου του ζήτησε συμβουλές για τη μείωση του ελλείμματος, έχοντας πλήρη επίγνωση της κατάστασης που επικρατούσε στη χώρα. Μάλιστα, φέρεται να του είπε ο κύριος Παπανδρέου: «Έτσι όπως είναι τα πράγματα, δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να εκλεγώ». 

Συνεπώς, χρησιμοποιώντας την κοινή λογική καταλήγουμε σε τρία απλά αλλά όχι απλοϊκά συμπεράσματα. Πρώτον, ο Παπανδρέου γνώριζε τί θα παραλάβει. Δεύτερον, ο Καραμανλής και η παρέα του γνώριζαν τί παρέδιδαν. Τρίτον, ο Παπανδρέου φαίνεται να είχε επιφυλάξεις, για την ανάληψη της εξουσίας.Τελικώς όμως, πείσθηκε να επιλέξει την πεπατημένη των προκατόχων του της παραπλάνησης και εξαπάτησης των πολιτών.

Αυτή είναι η αλήθεια και τα πολιτικά αυτά παιχνίδια παίχτηκαν πίσω από την πλάτη του ελληνικού λαού. Τώρα που αποκαταστάθηκε ή επιβεβαιώθηκε (για τους πιο υποψιασμένους) η αλήθεια, άλλαξε, αλλάζει ή μήπως πρόκειται να αλλάξει κάτι επί της ουσίας;

Αλλάζει μήπως, ότι βιώνουμε το «πολίτευμα του μνημονίου», κατ’ άλλους μια σύγχρονη κατοχή; Τί σημασία έχει άλλωστε ο όρος που χρησιμοποιούμε, για να περιγράψουμε την παρούσα βάρβαρη πραγματικότητα. Εκείνο, όμως που αναμφισβήτητα έχει ιδιαίτερη σημασία και δηλώνει και το θράσος του Παπανδρέου είναι ότι συνεχίζει να μας κοροϊδεύει ασύστολα, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας. Σημασία έχει επίσης ότι κατέλυσε το πολίτευμα της χώρας, αντικατέστησε το Σύνταγμα με το μνημόνιο και τέλος ότι ουδεμία λαϊκή συναίνεση έχει η πολιτική που ακολουθείται. Γι’ αυτό και αναμένεται να καταψηφιστεί στις εκλογές στις 7 Νοεμβρίου. Πέραν, όμως, όλων αυτών υπάρχει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό, που δεν μπορούμε να το παραγνωρίσουμε. Διαλύεται ο κοινωνικός ιστός και εξαθλιώνεται ο λαός. Έχει συρρικνωθεί σε επικίνδυνο βαθμό το κοινωνικό κράτος, έχουν πολλαπλασιαστεί οι επιχειρήσεις που κλείνουν, έχουν εξαπλωθεί τερατωδώς οι έμμεσοι φόροι, ενώ ταυτόχρονα περικόπτονται ατέρμονα τα εισοδήματα, με αποτέλεσμα η φτώχια να έχει πάρει δραματικές διαστάσεις. Βεβαίως, ούτε λόγος για το αν έχει αντιμετωπιστεί, έστω στο ελάχιστο, το μείζον ζήτημα της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής. Τέλος, αποτελούν αναπάντητα ακόμα ερωτήματα, πού θα φτάσουν τα επίπεδα της ανεργίας και πόση ανεργία μπορεί να αντέξει ο τόπος.

Εάν δε μπορεί να αλλάξει κάτι επί της ουσίας για τον πολίτη, εάν δεν μπορεί να  ανατραπεί το πολίτευμα του μνημονίου, εάν η έξωθεν (ΔΝΤ και Ε.Ε.) και η έσωθεν (Κυβέρνηση, ΛΑΟΣ) επιβολή απαγορεύσεων και άρση δικαιωμάτων είναι απρόβλεπτη και απεριόριστη, εάν μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού ζει στο όριο της φτώχιας, εάν αδυνατεί η Κυβέρνηση να πατάξει τη φοροδιαφυγή και ως υποκατάστατο επιβάλλει χαράτσια σε όσους ήδη πληρώνουν φόρους «αναλόγως των δυνάμεών τους» (όπως επιβάλλει το Σύνταγμα), έχει άραγε μεγάλη σημασία που βγήκε στο φως η αλήθεια για το επίπεδο πολιτικής ειλικρίνειας του πρωθυπουργού;

Τί τραγική ειρωνία, ο Παπανδρέου να παραλαμβάνει χαμογελαστός από τους Γερμανούς το βραβείο «Δύναμη και Αλήθεια», τη στιγμή που οι πράξεις του αποκαλύπτουν Αδυναμία και Ψέμμα, για να μην πω τυφλή υποταγή...