Το αδιάσπαστο της εθνικής ευθύνης

Γράφει ο Φάνης Κρυστάλλης

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα. Να τολμήσεις να το εξετάσεις στις πραγματικές του διαστάσεις ή απλά να στρέψεις αλλού το βλέμμα. Κάποια στιγμή όμως, θα έχει σε τέτοιο βαθμό οξυνθεί που θα είναι αδύνατο πλέον να το αγνοήσεις.

Η άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας απασχολεί το πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής. Στη παρούσα φάση όμως,  η Ελλάδα δεν έχει τη πολυτέλεια να κοιτάξει αλλού όπως έκανε στο παρελθόν. Βρίσκεται αντιμέτωπη με τα καρκινοποιημένα προβλήματα της, που απο αδιαφορία ή ανικανότητα οι πολιτευτές τόσο επίμονα άφηναν να εξαπλώνονται. Το πρώτο που τίθεται ως ερώτηση απο τους περισσότερο εύθικτους είναι το ποιός είναι ο υπαίτιος για τη δυσάρεστη αυτή τροπή των πραγμάτων. Η απάντηση δεν θα πρέπει να οδηγεί όμως, μόνο στα πρόσωπα όσων κυβέρνησαν τα παρελθόντα έτη αλλά και σε αυτούς που μοιράζονται μαζί τους μια μόνο κοινή ενοχή, την εθνικότητα.

Και συνηθίζεται, να αποποιείται ο καθένας την ευθύνη, αφού... 

...δεν είμαστε όλοι ίδιοι, και πολλοί έμειναν συνεπείς απέναντι στις υποχρεώσεις τους, ενώ άλλοι πάλι έρρεπαν στη ισχνή ή στη βαρύτερη εγκληματικότητα. Οι πρώτοι δεν νιώθουν υπόλογοι για το χρέος της χώρας, απαιτώντας τη τιμωρία των υπολοίπων. Αυτό εν πρώτοις το προστάζει η δικαιοσύνη. Δεν είναι όμως απόλυτα πολιτικά ορθό.

Οι οφειλές προς τους δανειστές ανήκουν στην Ελλάδα και όχι στους Έλληνες. Το γεγονός πως οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις απέτυχαν λίγο ή πολύ και παρέκλιναν απο το θεσμικό τους πλαίσιο, εξαπατώντας τους περισσότερους ψηφοφόρους είναι ζήτημα εσωτερικής τάξης. Για αυτούς αξίζει η δήμευση και ο φυλακισμός. Σε αυτούς λοιπόν, το μέτρο της ευθύνης είναι ατομικό. Για τους υπόλοιπους, τους εξαπατηθέντες, εκείνους που δεν συντήρησαν το νοσηρό καθεστώς, απομένει η υποχρέωση να αποκαταστήσουν τη ζημία που επι χρόνια προκαλούσαν οι κάτοχοι της δημόσιας εξουσίας ακόμη και εαν ουδέποτε τους στήριξαν πολιτικά, γιατι το μέτρο της ευθύνης είναι εδώ αδιάσπαστο, κρυμμένο πίσω απο το ελληνικό κράτος.