Τα ψευτο-διλήμματα του φόβου

Του Κώστα Σερδάρη

Όσο πιο πολύ βλέπω τον κ. Παπανδρέου να παραμένει στην Ελλάδα, τόσο περισσότερο καταλαβαίνω ότι πλησιάζουν εκλογές. Και όσο πιο πολύ πλησιάζουν οι εκλογές τόσο επιστρέφει στο προσκήνιο η κλασική επιχειρηματολογία των κομμάτων, ιδίως των μεγάλων, στην προσπάθεια τους να συσπειρώσουν τους ψηφοφόρους τους. Πόσο μάλλον τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο, η οποία χαρακτηρίζεται ιδιαίτερα κρίσιμη εξαιτίας τόσο της διάχυτης δυσαρέσκειας του λαϊκού κόσμου, όσο και του φόβου του δικομματισμού ότι οι υποψήφιοί τους δε θα μπορέσουν να πείσουν σε δήμους και περιφέρειες.

Υπό τον παραπάνω φόβο, ο πρωθυπουργός, βλέποντας σύννεφα απαισιοδοξίας να μαζεύονται πάνω από την Ιπποκράτους και ανησυχώντας για τη δυνατότητα των "πράσινων" υποψηφίων να σημειώσουν καλές επιδόσεις, έρχεται στο προσκήνιο θέτοντας ένα τουλάχιστον εκβιαστικό δίλημμα. Ή ψηφίζουμε υποψηφίους που στηρίζονται από το ΠΑΣΟΚ ή χρεοκοπούμε, με την κυριολεκτική σημασία της φράσης. Με τον τρόπο αυτό δίνει και επίσημα...

...εθνικό χαρακτήρα στις επερχόμενες εκλογές, ενώ παράλληλα για πρώτη φορά παραδέχεται, έστω και έμμεσα, ότι δεν είχε την απαιτούμενη λαϊκή συναίνεση για τα μέτρα τα οποία πήρε, καθώς είναι εμφανής ο κίνδυνος καταψήφισης των κυβερνητικών επιλογών.

Πώς λειτουργεί, όμως, το παραπάνω δίλημμα; Η λογική είναι απλή. Η κυβέρνηση αναπτύσσει, μέσω της εκβιαστικής επιχειρηματολογίας του πρωθυπουργού, τη λεγόμενη τακτική του κοινωνικού σόκ. Δηλαδή, βλέποντας την έντονη κοινωνική δυσαρέσκεια, την αντίδραση απέναντι στα μέτρα της τρόικας, την απέχθεια σε κάθε είδους πολιτικό φορέα, πόσο μάλλον τον κυβερνητικό, καθώς και τη μείωση της δημοτικότητάς της, προσπαθεί να διχάσει τον κόσμο και να τον φοβίσει. Και γι' αυτό χρησιμοποιεί επικοινωνιακές μεθόδους και τα κυβερνητικά ΜΜΕ. Ο μέσος όρος μη γνωρίζοντας τι πραγματικά βρίσκεται πίσω από αυτά τα διλήμματα, καλλιεργεί ασυνείδητα φοβικά σύνδρομα και υπό το βάρος της κρατικής "κατάρρευσης" στηρίζει την κυβέρνηση και τους υποψηφίους της. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζει ο κ. Παπανδρέου και το επιτελείο του. Διότι θεωρώ πως ίσως η ελληνική κοινωνία έχει ωριμάσει και μπορεί να αντιδρά πιο λογικά σε τέτοιου είδους εκβιασμούς. Εξάλλου, δεν είναι και πολύ αυτοί που έχουν να χάσουν κάτι. Ποιους νομίζει ότι εκφοβίζει ο πρωθυπουργός; Τους ήδη χρεοκοπημένος; Τους ανέργους και αυτούς που ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο στα μαγαζιά τους; Ή μήπως τους χαμηλόμισθους και τους συνταξιούχους; Άρα μάλλον το δίλημμα πέφτει στο κενό.

Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τέτοιου είδους δηλώσεις. Ποιος μπορεί να ξεχάσει, άλλωστε, το θρυλικό "Καραμανλής ή χάος". Ξέρουμε, όμως, καλά ότι οι δηλώσεις αυτές μόνο πόλωση μπορούν να φέρουν, ενώ πάντα μετά τη διατύπωσή τους ακολουθούν τεράστιες κοινωνικές μεταβολές. Τελικά, το δίλημμα δεν πρέπει να είναι Παπανδρέου ή χρεωκοπία. Το δίλημμα ήταν είναι και θα παραμένει ένα και το αυτό: Ή αντιδρούμε και μαχόμαστε απέναντι σ' αυτούς που μας καταστρέφουν μέρα με τη μέρα,για να αλλάξουμε τη ζωή μας ή είμαστε άξιοι της τύχης μας και θα μας εκβιάζουν μια ζωή...