Σελίδες

29 Νοεμβρίου 2010

No money (ελληνιστί λεφτά υπάρχουν)

Του Δώρου Γεωργίου

Ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν μπορεί να πιστέψει ότι η διοίκηση της ΔΕΗ χορήγησε στη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, το συνδικάτο των εργαζομένων στη ΔΕΗ δηλαδή, δάνειο ύψους μισού εκατομμυρίου ευρώ. Είναι αδιανόητο, κατά το συγγραφέα αυτού του άρθρου, την ώρα που κόβουν το ρεύμα σε τόσους απλούς ανθρώπους (τους έχουν κόψει και τη σύνταξη, αλλά γι’ αυτό άρθρο δεν έγραψε) να δίνεται δάνειο στους προνομιούχους συνδικαλιστές της επιχείρησης! Δε χάνει την ευκαιρία να επιτεθεί στο κομματικό πελατειακό σύστημα το οποίο εν ολίγοις μας οδηγεί στο γκρεμό. Αυτό το σύστημα έχει απλώσει τα πλοκάμια του παντού. Π.χ. στα πανεπιστήμια, όπου σύμφωνα με τον Θεοδωράκη, οι φοιτητικές παρατάξεις και οι καθηγητές ανέχονται να μοιράζονται έδρες σε συγγενείς και φίλους....

Ο εκσυγχρονισμός

Του Φάνη Κρυστάλλη

Κρατεί ακόμη ακλόνητη η απαίτηση στη χώρα, που συντηρείται μέσα απο σημαντικό (κατ΄ εξοχήν μεσήλικο) τμήμα του εκλογικού σώματος,  να διέπονται οι αντιλήψεις εκάστου των πολιτικών ανδρών απο μια σαφή και μονόχρωμη ιδεολογική κοσμοθεωρία. Αυτό συμβαίνει εαν κανείς θέλει να διατηρεί την ελάχιστη αναγνώριση σε σχέση με εκείνους που δεν επιδεικνύουν ανάλογη πειθαρχία στον πολιτικό τους βίο. Και ταυτίζεται έτσι, η ιδιότητα του ενάρετου με εκείνον που θαρραλέα επαίρει τη δογματική σημαία, μόνο του όπλο απέναντι στο ανεξάντλητο φάσμα των δημόσιων προκλήσεων. 

Αγνοείται όμως, εξαιτίας της συνοχής που θέλουν να αισθάνονται εκείνοι που βρίσκουν αναγκαίο το πεδίο του ομοφρονούντος στρατοπέδου, η αξία της ευελιξίας, η ζητούμενη χάρις των αρχόντων που δρούν εξ ορισμού υπο καθεστώς συγκυριακά διαμορφούμενων γεγονότων. 

Η στρατηγική πορεία που κατευθύνεται στην επίλυση των συγκρούσεων, αρμόζει ως εκ τούτου να επαναχαράζεται απο την αρχή στην κάθε περίσταση, ύστερα απο...

27 Νοεμβρίου 2010

Το θέατρο του παραλόγου


Του Κων/νου Σερδάρη


Οι τελευταίες μέρες στην Ελλάδα, δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει και σεις, αλλά φέρνουν κάτι από φαρσοκωμωδία. Συμβαίνουν πολλά, ακούμε μερικά, καταλαβαίνουμε λίγα και δίνουμε σημασία σε ακόμα λιγότερα. Οι εκλογές τελείωσαν, το "μήνυμα" εστάλη, η τρόικα ήρθε και μαζί της τα νέα μέτρα. Γενικά, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που όλα κυλούν με τόσο γρήγορους ρυθμούς και είμαστε τόσο αδύναμοι να αντιδράσουμε σε αυτόν τον βομβαρδισμό εξελίξεων. Εξού και ο τόσο ασύνδετος, ίσως, τρόπος που αναπτύσσω τις σκέψεις μου. Είναι, όμως, τόσα αυτά που με απασχολούν και τόσο δύσκολο να τα αποτυπώσω όλα σε λίγες αράδες.

Μέχρι πριν λίγες μέρες όλοι ασχολούνταν με την αποχή. Γιατί δεν ψήφισε ο κόσμος; Πού ήταν και δεν ψήφισε; Τι μήνυμα ήθελε να στείλει η σιωπηλή πλειοψηφία; Γιατί είναι απογοητευμένοι οι νέοι; Βέβαια, είχαμε και το καλό ότι άλλαξε η συντηρητική ηγεσία των δύο μεγάλων δήμων της χώρας, οπότε υπήρχε και κάτι ευχάριστο να ασχολούμαστε. Γιατί όπως και να το κάνεις ποιος δε γουστάρει δήμαρχο Μπουτάρη; Μετά ασχολούμασταν με την τρόικα, τα αναθεωρημένα στατιστικά στοιχεία, τα νέα μέτρα και τα απλά καθημερινά πράγματα της "ακμάζουσας" ελληνικής οικονομίας. Ε και στο ενδιάμεσο αφιερώσαμε και λίγα λεπτά για αυτήν την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Ο λόγος, όμως, που αποφάσισα να γράψω αυτό (ο Θεός να το κάνει) άρθρο είναι ένας. Θέλω μέσα από εδώ να εκφράσω την αμέριστη συμπαράστασή μου στον πρόεδρο Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος περνά τις δυσκολότερες στιγμές του ως τιμονιέρης της μεγάλης συντηρητικής παράταξης. Γιατί δεν είναι λίγο. αφενός να ιδρύει η μισητή σου αντίπαλος πολιτική παράταξη, κατηγορώντας σε και ως λαϊκιστή που δεν νοιάζεται για το συμφέρον της πατρίδας(άκουσον άκουσον) και αφετέρου...

25 Νοεμβρίου 2010

Απέχετε!


Του Γρηγόρη Κατσικάρη

Απέχετε… Αφήστε τους να ερμηνεύουν όπως θέλουν την άποψή σας. Αφήστε τον κάθε πωρωμένο να κάνει κουμάντο με τη δική σας φωνή (μικρότερο το μέτρο γαρ, μεγαλύτερη αξία στην κάθε ψήφο). Μην έχετε αυταπάτες ότι θα σταματήσουν να ψηφίζουν όλοι. Δεν είναι γενική απεργία οι εκλογές, να παραλύει η χώρα και να παίρνει η όποια πολιτική ηγεσία το μήνυμα. Αποχή από τις εκλογές σημαίνει απλά «ένας λιγότερος»· σημαίνει ότι το μέτρο μικραίνει, ότι η ψήφος του διπλανού που πήγε να ψηφίσει μετράει όσο κανονικά θα μέτραγε και η δική σας και πολλών ακόμα που δε σηκώθηκαν από τον καναπέ αυτήν την Κυριακή.

Απέχετε, βαυκαλιζόμενοι ότι τάχα η επιλογή σας αυτή θα είναι ράπισμα στο σύστημα των κομμάτων (συλλήβδην κιόλας! Φευ!), στους πολιτικούς και στους πολιτικάντηδες, στο διεφθαρμένο σύστημα, στη μοίρα μας την κακή. Αλλά πλανάσθε! Άραγε ο κοινός νους δεν μπορεί να καταλάβει ότι το πολιτικό σύστημα, η Siemens, τα Βατοπαίδια, η διαπλοκή, το ΔΝΤ δεν έχει καμία δουλεία με το αν θα περάσει τα ξημερώματα το απορριμματοφόρο από τον παραπλήσιο στην οικία σας κάδο; Από το αν θα ζείτε σε μία πόλη όπου διεξάγεται καθημερινά φεστιβάλ περιττωμάτων κατοικιδίων, σκουπιδιών και ακαλαισθησίας (βλ. Αθήνα της σήμερον) ή εάν θα μπορείτε να πάτε μία βόλτα μέχρι το κοντινό σας πάρκο και να απολαύσετε είκοσι λεπτά ηρεμίας σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον;

Φυσικά, κατανοώ ότι η αποχή σας ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι...

24 Νοεμβρίου 2010

Αγαπητή Λούκα

Του Δώρου Γεωργίου

Αγαπητή Λούκα,

Σου γράφω πάλι από ανάγκη. Σε συμπαθώ πολύ, καταλαβαίνεις, εμείς οι κρατιστές είμαστε πια λίγοι, ο ένας τον άλλον έχουμε. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολύ εξοργίζομαι όταν ακούω τους διάφορους δημοσιογράφους – εντολοδόχους των αφεντικών τους να λένε διάφορα κακά πράγματα για σένα. Όπως δεν μπορείς καν να υποψιαστείς πόσο πολύ τσαντιζόμουν σε ένα συνέδριο Εμπορικού Δικαίου που πήγα πρόσφατα όταν άκουγα διάφορους εμπορικολόγους να ξιφουλκούν κατά του νομοσχεδίου σου για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, το οποίο θίγει τα δικά τους αφεντικά. Συμπάσχω μαζί σου. Μέχρι και κείμενο έχω γράψει υπέρ σου....

23 Νοεμβρίου 2010

Με πυξίδα το δημόσιο συμφέρον

Του Παναγιώτη Τσιάλα

Η στιγμή της αλήθειας έφτασε. Συζητείται σήμερα, ενώπιον του Συμβουλίου της Επικρατείας, η συνταγματικότητα του νόμου 3845/2010, στον οποίον προσαρτώνται ως Παραρτήματα τα δύο κυριότερα μέρη του Μνημονίου Συνεννόησης. Και το ερώτημα είναι το εξής: είναι ή δεν είναι συνταγματικός ο νόμος που περικόπτει μισθούς και  ψαλιδίζει συντάξεις με νομιμοποίηση 151 ψήφων; Ο νομικός κόσμος της χώρας αδημονεί για τη θεμελίωση της νομικής κρίσης του Δικαστηρίου, την ίδια στιγμή που ολόκληρη η ελληνική κοινωνία δαγκώνει ανήσυχα τα χείλη της, περιμένοντας να ακούσει τί θα συμβεί με το ροκανισμένο της εισόδημα. Μετέχοντας τόσο του νομικού κόσμου, όσο και της ελληνικής κοινωνίας, αγωνιώ και για τα δύο.

Σήμερα όμως, θέλω να αναφερθώ στην περιβόητη Δίκη και κυρίως στη νομική συζήτηση που ξετυλίχθηκε με περισσή ζωηράδα κατά το τελευταίο στάδιο της προδικασίας.

Ξεκινώντας, λοιπόν, από την έκθεση του Υπουργείου Οικονομικών προς το ΣτΕ, παρατηρεί κανείς ότι το μεγαλύτερο μέρος της είναι αφιερωμένο...

21 Νοεμβρίου 2010

Η αναμέτρηση των δύο Ελλάδων

Του Γιώργου Νικολού*

Προσπαθώ τις τελευταίες μέρες αυτή της επίπονης και ιδιότυπης προεκλογικής περιόδου να αποκρυπτογραφήσω την πραγματική σημασία της υποψηφιότητας του Γιώργου Καμίνη για το Δήμο Αθηναίων. Αντίθετα, λοιπόν, με τις διακηρύξεις τόσο του ιδίου όσο και των δυνάμεων που τον υποστηρίζουν (Δημοκρατική Αριστερά, ΠΑΣΟΚ, Οικολόγοι Πράσινοι, Πορτοκαλί) –τη εξαιρέσει της παλαιοκομματικής υφής μεταστροφής της στάσης του κυβερνώντος κόμματος διά στόματος του πρωθυπουργού- έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως η υποψηφιότητα του πόρρω απέχει από έναν απλώς αυτοδιοικητικό χαρακτήρα: η αντιμετώπιση που πρόκειται να επιφυλάξουν οι Αθηναίοι στον τέως Συνήγορο του Πολίτη, πέρα απ’ τις αμβλυμμένες τοπικές παραμέτρους της επιλογής τους, θα αποτελέσει μια αξιόπιστη βάσανο για τον τρόπο με τον οποίο οι πολίτες συλλαμβάνουν πλέον το πολιτικό φαινόμενο στη μετά την κρίση εποχή.

Βλέπετε, το εκλογικό σώμα έχει διδαχθεί μετά τις πυκνές πολιτικές εξελίξεις και τις διαδοχικές απογοητεύσεις των τελευταίων ετών να κοιτά με διπλή καχυποψία τους υποψηφίους που δεν αναγνωρίζει με την πρώτη ματιά. Αναρωτιέται τι κρύβουν, αναζητά τα υπόγεια κίνητρά τους, ψάχνει τις καταβολές τους, ξετινάζει την προσωπική τους διαδρομή. Κι αυτό γιατί δυσκολεύεται να πιστέψει ότι...

13 Νοεμβρίου 2010

Ορθολογικοί ή ανορθολογικοί ψηφοφόροι;

Του Οδυσσέα Θεοφάνη


Μεγάλος πρωταγωνιστής των εκλογών είναι η αυξημένη αποχή από τις κάλπες και οι αναλύσεις πάνω στα αίτια, τα μηνύματα και τις συνέπειες γύρω από αυτό το φαινόμενο είναι ήδη πάρα πολλές.

Καμία, από αυτές που έχω διαβάσει τουλάχιστον, δεν αναδεικνύει το σημαντικότερο, ότι δηλαδή η αποχή από τις εκλογές είναι μια ορθολογική επιλογή των πολιτών, καθώς το να ψηφίσει κανείς απαιτεί χρόνο αλλά παράλληλα η ψήφος του επηρεάζει κατά ένα ελάχιστο ποσοστό το αποτέλεσμα, μια συμπεριφορά ανορθολογική τελικά.

Στην Αθήνα για παράδειγμα, η κάθε ψήφος, εφ’ όσον ψήφιζαν όλοι οι δημότες θα επηρέαζε το αποτέλεσμα κατά περίπου 0,000002, ένα ποσοστό που σίγουρα δεν εκλέγει δήμαρχο. Επομένως γιατί μπαίνουμε στο κόπο να ψηφίσουμε; Τόσο ανορθολογικοί είμαστε τελικά;

Υπάρχει η άποψη που λέει ότι πολλοί άνθρωποι αντλούν ευχαρίστηση με το να συμμετέχουν σε συλλογικές διαδικασίες ακόμα κι αν δεν έχουν...

12 Νοεμβρίου 2010

Κοινωνικό κράτος στην εποχή του Μνημονίου

Του Σαρίφ Σάττι

Την 6η Μαΐου 2010 άνοιξε ένα καινούργιο κεφάλαιο στην ιστορία της χώρας μας ενώ ένας ολόκληρος κύκλος έκλεινε με τον πλέον βίαιο και απότομο τρόπο. Ο νόμος 3845/2010 με τίτλο «Μέτρα για την εφαρμογή του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας από τα κράτη-μέλη της Ζώνης του ευρώ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο»  αποτελεί την πιο κραυγαλέα απόδειξη ότι η χώρα απέτυχε πλήρως να ρυθμίσει τα του οίκου της. Η βιαιότητα των αλλαγών που προβλέπεται στην εν λόγω δανειακή σύμβαση έχει ακολούθως συμπαρασύρει το δημόσιο διάλογο, ώστε σήμερα να γίνεται λόγος για «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς». Ανεξάρτητα όμως από την πόλωση που έχει δημιουργήσει η υπαγωγή της χώρας μας σε καθεστώς διεθνούς οικονομικού ελέγχου, θα ήθελα να σταθώ σε ένα συγκεκριμένο σημείο: ακούγεται συχνά στα δελτία ειδήσεων (αλλά και σε κάθε μορφής έντυπα και blogs) η άποψη ότι σήμερα «ξηλώνεται το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα» και ότι «καταστρέφεται η κοινωνική συνοχή». Δε νομίζω ότι μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει το γεγονός ότι έχει δημιουργηθεί ένα δυσμενέστατο οικονομικό περιβάλλον λόγω αυξημένων φόρων αφενός και δραστικών περικοπών από την άλλη. Η πολιτική της αυστηρής λιτότητας σε ολόκληρη την Ευρώπη συνθλίβει τα ασθενέστερα εισοδηματικά στρώματα και απειλεί με εξαφάνιση τη μεσαία τάξη. Οι εθνικές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας, περικόπτουν τις κοινωνικές δαπάνες και αυξάνουν τους φόρους. Ακόμη και στις πλούσιες χώρες, το κόστος του κράτους πρόνοιας θεωρείται πλέον υπερβολικά υψηλό. Πέραν αυτών η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εισηγείται αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης σε όλα τα κράτη της ΕΕ και διάφορα think tanks και  οίκοι πιστοληπτικής αξιολόγησης προτρέπουν σε περαιτέρω μείωση των κρατικών δαπανών.

Ενόψει των ανωτέρω η Ελλάδα καλείται να επανεξετάσει το έως τώρα μοντέλο κοινωνικής πολιτικής που ακολουθούσε. Τα συμπεράσματα είναι απογοητευτικά: η χώρα για χρόνια αναλώθηκε σε ένα συνονθύλευμα άστοχων, υπερκοστολογημένων και κυρίως αναποτελεσματικών πολιτικών που απέτυχαν να...

10 Νοεμβρίου 2010

Απλοί θεατές

Του Πέτρου Πούγγουρα

Η αποχή στον α΄ γύρο των αυτοδιοκητικών εκλογών κυμάνθηκε σε πολύ υψηλά επίπεδα. 40% ήταν το ποσοστό πανελλαδικά, ενώ ακόμα μεγαλύτερα τα αντίστοιχα ποσοστά στα μεγάλα αστικά κέντρα (57% στην Αθήνα, 55% στον Πειραιά και 46% στην Θεσσαλονίκη). Πολλοί μιλούν για ένα νέο ρεύμα που απολύτως συνειδητά επιλέγει να απέχει. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση λίγοι είναι αυτοί που τα έβαλαν κάτω και είδαν ότι κανένας από τους υποψηφίους δεν τους αντιπροσωπεύει. Όπως λίγοι είναι και αυτοί που απείχαν λόγω βαθιάς πολιτικής πεποίθησης. Οι περισσότεροι δεν θέλησαν να σπαταλήσουν την Κυριακή τους στις κάλπες καθώς «όλοι ίδιοι είναι», «όλοι μας κλέβουν», «σκατά στα κόμματα» και άλλα τέτοια ωραία.  

Αυτοί οι τελευταίοι, λοιπόν, κρυμμένοι πίσω από κλισέ φράσεις, απεκδύονται κάθε ευθύνης. Όταν όλοι είναι ίδιοι, τότε δεν χρειάζεται και να σκεφτείς ποιον θα προτιμήσεις. Όταν η λέξη κόμμα ισοδυναμεί με κάτι απεχθές, τότε δεν χρειάζεται να διαλέξεις ποιο από αυτά θα ψηφίσεις. Απλά δεν θα πάς να ψηφίσεις καν. Είναι ομολογουμένως πολύ βολικές αυτές οι δικαιολογίες. Σε απαλλάσσουν από οποιαδήποτε διαδικασία σκέψης.   

Αυτό που δεν μας λένε, όμως, οι υπέρμαχοι της αποχής είναι ... 

6 Νοεμβρίου 2010

Η κάλπη, η ιστορία και η λήθη

Του Κώστα Σερδάρη

Δεν ξέρω αλλά αυτή η μέρα είναι πάντα περίεργη. Έχει τόσο μια τρομακτική ηρεμία που προμηνύει μια μεγάλη μπόρα, όσο και μια αγωνία για το τι θα επακολουθήσει. Είναι η στιγμή που ο καθένας έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του και περιμένει καθηλωμένος σε μια εκνευριστική απραξία περιμένοντας το αποτέλεσμα. Η μέρα, λοιπόν, πριν τις εκλογές εμένα πάντα με έβαζε σε πολλές σκέψεις. Και επειδή είμαι σαν την αλογόμυγα του Σωκράτη είπα να σας τσιμπήσω μπας και προβληματιστείτε λιγάκι μια μέρα πριν τις εκλογές. Όχι για να σας αλλάξω γνώμη, αν και δεν ξέρω κατά πόσον έχετε δημιουργήσει την τελική σας άποψη, αλλά γιατί μου αρέσει να θυμίζω στον κόσμο κάποια πράγματα που προτιμά να ξεχνάει ή που τεχνηέντως σταματάνε να του τα υπενθυμίζουν.

Η ιστορική μου αναδρομή θα μπορούσε να ξεκινήσει πριν πολλά χρόνια, για κάποιες εκλογές που κάποιοι αποφάσισαν να μη συμμετάσχουν και ίσως αν είχαν συμμετάσχει τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, αλλά δε θέλω να πάω τόσο πίσω. Αφενός γιατί δεν έχω το χρόνο και τις γνώσεις και αφετέρου γιατί δεν έχω διάθεση να ξύσω πληγές που παραμένουν ανοιχτές και στοιχειώνουν το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Για το λόγο αυτό θα σας θυμίσω τα πιο "πρόσφατα" που είμαι σίγουρος πως όλοι γνωρίζετε και υπάρχουν κάπου κρυμμένα σ' αυτό το άτιμο το υποσυνείδητο.

Το έτος κυρίου, για να ξεκινήσουμε, 1993 συμβαίνουν πράγματα και θαύματα που λέει και ο λαός. Στη "μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη", που τότε ήταν απλώς δεξιά, συντελείται μια μεγάλη διάσπαση. Ο τότε υπουργός εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς αποπέμπεται από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με τη δικαιολογία των λανθασμένων χειρισμών στο σκοπιανό. Την ίδια στιγμή ...

3 Νοεμβρίου 2010

Η διαφορά ανάμεσα στον όλεθρο και στην επιβίωση


Του Φάνη Κρυστάλλη

Σε λίγους μήνες η χώρα ολοκληρώνει μια πορεία τριάντα χρόνων εντός της – μετ ολίγων αμφισβητήσεων – πιο επιτυχημένης και διαρκώς εξελισσόμενης, από άποψη ρυθμιστικού περιεχομένου των Συνθηκών της, υπερκρατικής οντότητας, της Ενωμένης Ευρώπης. Δέκατη στη σειρά ένταξης, μπροστά από τις σκανδιναβικές Σουηδία, Φιλανδία αλλά και από την Ισπανία και την Αυστρία, νωρίτερα από τους όμορους γείτονες Βουλγαρία, Ρουμανία και φυσικά τρεις (μέχρι τώρα) δεκαετίες μπροστά από την κύρια μεσογειακή αντίπαλο, Τουρκία.

Όλη η μεταπολεμική προσέγγιση της χώρας προς την ευρωπαϊκή Δύση, θα πρέπει να αποδοθεί στη διορατικότητα των ηγετών της εποχής. Ήταν εκείνοι που πρόλαβαν τη διαμόρφωση των συσχετισμών των πολιτικών δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο και αντιλήφθηκαν την αναγκαιότητα μιας γεωργικής κατά βάση οικονομίας, με αιματηρές πολιτικές ζυμώσεις στο εσωτερικό, με ανεκμετάλλευτη γεωστρατηγική θέση και χωρίς σπουδαία οικονομική δυναμική, να ανήκει σε ομάδες ισχυρών κρατών με ίδιο προς αυτήν πολίτευμα, στις οποίες γραπτώς ίσχυε η ισότητα μεταξύ νάνων και γιγάντων.

Η χώρα γνώρισε μια άνευ προηγουμένου εισροή...