Νέοι διαδηλωτές- Γερασμένες διαδηλώσεις

Του Οδυσσέα Θεοφάνη

Στο χορό των διαδηλώσεων, απεργιών και καταλήψεων στη Γαλλία μπήκαν πρόσφατα οι μαθητές των λυκείων, ενώνοντας τις φωνές τους με αυτές των εργαζομένων, αντιδρώντας στα σχέδια της κυβέρνησης Σαρκοζί για αύξηση κατά δύο χρόνια των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Αντί να μας φαίνεται κάπως παράδοξο αυτό το φαινόμενο, δηλαδή 15χρονα να κλείνουν τα σχολεία για το ασφαλιστικό, στην Ελλάδα το θεωρούμε ελπιδοφόρο σημάδι κοινωνικής αντίδρασης απέναντι στον κυριαρχούντα παγκοσμίως νεοφιλελευθερισμό.

Θα αναρωτηθεί βέβαια κανείς, πως γίνεται να μιλάμε για (νεο)φιλελευθερισμό σε Ελλάδα και Γαλλία, χώρες υπό την κυριαρχία του κρατισμού, καταλαμβάνοντας την 64η και 73η θέση, αντίστοιχα, παγκοσμίως στην οικονομική ελευθερία, εμποδίζοντας αρκετά συχνά τις συναλλαγές, στρεβλώνοντας κίνητρα και την οικονομική αποτελεσματικότητα. Μα ακριβώς αυτό το φαινόμενο, χώρες δηλαδή με καπιταλισμό που δεν βασίζεται σε ισχυρούς θεσμούς καταπολέμησης φαινομένων διαφθοράς και ανάδειξης της αξιοκρατίας, συνδυαζόμενο με πατερναλιστικό παρεμβατικό κράτος τεραστίων διαστάσεων, οδηγεί στη κυριαρχία left- leaning απόψεων, όπως συμβαίνει σε Ελλάδα και Γαλλία. Οι πολίτες διαπιστώνουν ότι... 

...το σύστημα δεν λειτουργεί, αντιμετωπίζοντας τον παραγόμενο πλούτο από ιδιώτες ως άδικο, ζητώντας ακόμη περισσότερη ρύθμιση και έλεγχο της οικονομίας, παρ' ότι εξαιτίας αυτής της κρατικιστικής πολιτικής δημιουργούνται νέα συνεχώς προβλήματα.

Έτσι λοιπόν διάφορες προσοδοθηρικές ομάδες, εκμεταλλευόμενες την αρνητική προδιάθεση των πολιτών για το σύστημα της ελεύθερης οικονομίας, πετυχαίνουν εύκολα ρυθμίσεις ευνοϊκές για τις ίδιες εις βάρος όλων των υπολοίπων, διακηρύσσοντας ότι αυτό το κάνουν για λόγους δημοσίου συμφέροντος. Τον χορό ακολουθούν βέβαια όλοι οι υπόλοιποι, καθώς αντί να προσπαθήσουν να εμποδίσουν την "λεηλασία" του πλούτου των άλλων, επιδίδονται κι αυτοί σε κλεπτοκρατικές συμπεριφορές μέσα από την επιβολή του κράτους, εξαπλώνοντας το φαινόμενο της προσοδοθηρίας. Αντί να κοιτάξουν πως κανείς δεν θα λεηλατεί κανέναν, προσπαθούν όλοι να λεηλατήσουν όλους, επικαλούμενοι κριτήρια μιας ασαφώς προσδιορίσιμης έννοιας κοινωνικής δικαιοσύνης. Σίγουρα όλα αυτά κάτι σας θυμίζουν, έτσι δεν είναι;

Η Γαλλία έχει φτάσει σε αδιέξοδο, όπως είχε (ή έχει) φτάσει η Ελλάδα, αυτό του προβληματικού δημόσιου διαλόγου, καθώς αυτόν συντονίζουν επιχειρήματα προβληματικά, αντιφατικά και σίγουρα ελάχιστα ανταποκρινόμενα στην πραγματικότητα. Οι Γάλλοι ζουν ακόμα στον κόσμο των ψευδαισθήσεών τους, πολεμώντας με τα φαντάσματα του παρελθόντος, εθισμένοι στο συντηρητικό έθιμο των φαντασμαγορικών διαδηλώσεων. Οι απεργοί στη Γαλλία δεν καταφέρνουν να απαντήσουν πειστικά στην εύλογη ερώτηση, πως θα αντέξει το ασφαλιστικό βάσει των νέων δημογραφικών δεδομένων. Οι νέοι ψελλίζουν πως αυτό το μέτρο τους οδηγεί στην ανεργία για δύο ακόμα χρόνια μέχρι να βγουν στη σύνταξη οι παλαιότεροι. Ευτυχώς στην Ελλάδα, τους τελευταίους μήνες, τέτοια επιχειρήματα δεν ακούγονται, και κυρίως δεν αντιμετωπίζονται ως σοβαρά. Μακάρι να ακολουθήσει η Γαλλία.