Αν κάτι έχει να μας διδάξει η απόφαση του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Άμφισσας είναι ότι η απόδοση της δικαιοσύνης δεν είναι μια απλή αλληλουχία δικανικών συλλογισμών. Παρόλο που στα ακροατήρια των μονομελών πλημμελειοδικείων μοιάζει η εκδίκαση των υποθέσεων να είναι εντελώς διεκπεραιωτική, ρουτινιάρικη και βαρετή για όλους, αυτό που συμβαίνει σε όλες τις αίθουσες όλων των ποινικών δικαστηρίων της χώρας είναι πολύ μεγάλης σημασίας. Η δικαστική απόφαση δεν είναι ποτέ μια απλή υπαγωγή πραγματικού σε κανόνα, όπως μαθαίνουμε στη Νομική. Εμπεριέχει πάντα μια ηθική στάθμιση, ακόμα και όταν η εκδίκαση διαρκεί μόλις ένα λεπτό και αφορά χρέη στο ΤΕΒΕ. Πολύ περισσότερο όταν αφορά μια δολοφονία, μια δολοφονία που απασχόλησε όσο λίγες την ελληνική κοινωνία και η οποία πυροδότησε έντονες αντιδράσεις.
Μας υπενθυμίζει αυτή η περίπτωση, επίσης, πόσο σοφή είναι η επιλογή να εκδικάζονται τέτοιες υποθέσεις από δικαστήρια των οποίων η πλειοψηφία είναι ένορκοι. Και αυτό γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις, η δικαιοσύνη ως έννοια...
...αποκτά ένα περιεχόμενο πολύ περισσότερο ηθικό παρά στενά νομικό, ούτως ώστε να είναι ορθότερο η κρίση να γίνει από την κοινωνία την ίδια, δια των τυχαίων εκπροσώπων της, παρά από τους επαγγελματίες δικαστές. Η κοινωνία πολλές φορές έχει ανάγκη αυτή την αυτοΐαση, έχει ανάγκη να επουλώσει τραύματα που έντονα αντικοινωνικές συμπεριφορές, όπως η στυγερή δολοφονία ενός 15χρονου από αστυνομικό, προκάλεσαν στο σώμα της.
Τι μας λέει λοιπόν η ηθική στάθμιση που έκαναν οι τέσσερις ένορκοι και οι τρεις δικαστές του Μεικτού Ορκωτού Δικαστηρίου της Άμφισσας; Την είχε ανάγκη η κοινωνία την αυστηρή τιμωρία αυτών των δύο ανθρώπων; Αναμφίβολα ναι είναι η απάντηση. Η αυστηρότητα με την οποία αντιμετωπίστηκαν οι δράστες φανερώνει τη θέληση όλων εκείνο το περιστατικό να παραμείνει μεμονωμένο. Φανερώνει την ενόχληση με υπερασπιστικές τακτικές και δηλώσεις που προσέβαλαν τόσο τη μνήμη του Αλέξη όσο και όλους μας. Καταδεικνύει εν τέλει πως πέρα από τα όρια που διαγράφουν οι νόμοι, υπάρχουν κάποια άκρα όρια, άγραφα, που υπάρχουν στο μυαλό και κυρίως στη συνείδηση όλων μας, τα οποία ξεπεράστηκαν και ήταν κατεπείγουσα η ανάγκη της κάθαρσης. Αν κάτι έδειξε λοιπόν η απόφαση αυτή είναι το εξής: υπάρχουν κάποια όρια πέρα από τα οποία καμία επιείκεια δεν είναι ανεκτή και που ο παραδειγματισμός όλων δια της αυστηρότατης τιμωρίας των δραστών είναι επιτακτικός ούτως ώστε κανείς να μην τολμήσει να κάνει ξανά το ίδιο.
Αρκούν όλα αυτά όταν πρόσφατα δημοσιεύθηκε άλλο ένα βίντεο στο οποίο φαίνονται Χρυσαυγίτες και αστυνομικοί να συνεργάζονται; Σίγουρα όχι. Το ότι όμως δεν είναι επαρκές δε σημαίνει πως δεν είναι και αναγκαίο. Και τέλος πάντων, μόνο ικανοποίηση σε όλους μας μπορεί να προκαλέσει αυτή η απόφαση, αν όχι χαρά, γιατί σίγουρα κανείς μας δε θέλει να ζει σε μια κοινωνία όπου αστυνομικοί πυροβολούν πολίτες ανενόχλητοι, χωρίς καμία απολύτως συνέπεια. Το κράτος δικαίου δεν είναι μια απλή διακήρυξη. Πρέπει να αποδεικνύεται με κάθε δυνατό τρόπο και στην πράξη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου