Σελίδες

26 Μαΐου 2010

Eurovision

Του Δώρου Γεωργίου

Πόσο διαφορετικές φαντάζουν οι μέρες αυτές σε σχέση με την περσινή χρονιά, όταν το έθνος ετοιμαζόταν για τη νέα του μεγάλη εποποιία στη Μόσχα. Εκεί που στρατηλάτες όπως ο Ναπολέων και ο Χίτλερ συνετρίβησαν, θα εφορμούσε το υπερτεράστιο αστέρι της ελληνικής ποπ σκηνής, ο Σάκης Ρουβάς! Στόχος: η κατάκτηση της πολυπόθητης πρωτιάς στη Γιουροβίζιον, αυτής που άδικα στερήθηκε το μακρινό 2004.

Αυτές τις μέρες τίποτα δε θυμίζει το θλιβερό πανηγυράκι της περσινής χρονιάς. Πού είναι εκείνοι οι ρεπόρτερ των μεσημεριανάδικων...

19 Μαΐου 2010

Δημοσιοι υπάλληλοι και Οικονομική κρίση (Μέρος 2ο)

Του Παναγιώτη Τσιάλα
Στο πρώτο μέρος αυτής της δημοσίευσης προσπάθησα να δείξω δύο πράγματα: Το πρώτο ήταν ότι η αφηρημένη παρουσίαση των δημοσίων υπαλλήλων ως αργόσχολων και ανεκδιήγητων λυμεώνων του Δημοσίου τομέα είναι έντονα παραπλανητική, στο μέτρο που οι περισσότεροι από αυτούς εκτελούν τόσην ακριβώς εργασία, όση τους ζητά ο εργοδότης τους (δηλαδή το Δημόσιο). Το δεύτερο συμπέρασμα ήταν ότι, ακόμα και αν εντοπισθούν οι περίφημοι «υπεράριθμοι» Δημόσιοι υπάλληλοι, ακόμα και αν περιοριστεί ο αριθμός των υπαρχουσών θέσεων στο δημόσιο, μέσω της ενοποίησης όσων είναι περιττές μεταξύ τους, με στόχο να προκύψουν λιγότερες θέσεις με ευρύτερα καθήκοντα, και πάλι θα είναι αδικαίωτη μια κυβερνητική επιλογή για απομάκρυνση των ήδη προσληφθέντων υπαλλήλων.

Επομένως, η ορθή πολιτική επιλογή...

15 Μαΐου 2010

Σύνοψη της 5ης εκδήλωσης

Για όσους δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν στην 5η εκδήλωση του ΦΟΠΠ "Ελευθέρη Σκέψη" με θέμα "Θεσμοί παγκόσμιας οικονομίας και εθνική κυριαρχία: το ελληνικό παράδειγμα" μπορείτε να διαβάσετε τις περιλήψεις των εισηγήσεων των 3 ομιλητών:

- Ναπολέων Μαραβέγιας
- Εμμανουήλ Βάρσος
- Χρήστος Γκόρτσος

Συντονιστής της εκδήλωσης ήταν ο Σπύρος Ποτήρης, μέλος του ΦΟΠΠ.

Μεταξύ εθνικισμού και γελοιότητας

Του Λεωνίδα Καραδήμου

Για ακόμη μια φορά το τελευταίο διάστημα, η αξιωματική αντιπολίτευση επιθυμεί να δείξει τα (σάπια) δόντια της στην κυβέρνηση αποφασίζοντας να αγνοήσει τη δυσχερή θέση της χώρας και να ψηφοθηρίσει επικαλούμενη τα ταπεινότερα ένστικτα της λαϊκής (τέως κέντρο)δεξιάς, ήτοι τον ψευδοπατριωτισμό.
Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των τωρινών φραστικών ακροτήτων της κομματικής ηγεσίας της ΝΔ και των προηγούμενων κινήσεών της είναι πως εν τοιάυτη περιπτώσει η στάση της θα ήταν τραγική αν δεν ήταν γελοία -μέχρι σήμερα ίσχυε το αντίθετο.

Και είναι γελοία γιατί πολύ απλά αυτοακυρώνεται από τη διγλωσσία με την οποίαν ασκεί την (όποια) εξωτερική πολιτική ο κ. Σαμαράς παγίως: έχοντας θέσει ως αρμόδιο τομεάρχη Εξωτερικών τον άπειρο αλλά μετριοπαθή κ. Αβραμόπουλο, είχε δείξει τη...

Κατάργηση θέσεων στο δημόσιο (Μέρος 1ο)

Του Παναγιώτη Τσιάλα

Το ότι η κοινωνία μας τρέφει αρνητικά συναισθήματα για τους δημοσίους υπαλλήλους νομίζω πως το αντιλαμβάνονται οι πάντες. Όποιον περαστικό κι αν ρωτήσουμε στο δρόμο, μπορεί εύκολα να ανασύρει στη μνήμη του τουλάχιστον τρεις εικόνες από το πρόσφατο παρελθόν, στις οποίες η δημοσιοϋπαλληλία τον αγνόησε, τον καθυστέρησε ή τον εκνεύρισε. Πράγματι οι δημόσιοι υπάλληλοι, και μόνο ως άκουσμα, προκαλούν έντονη δυσθυμία και αμυντικά σύνδρομα στη μεγάλη μάζα των πολιτών. Είναι οι «μονιμάδες», οι βολεμένοι και αργόσχολοι, ο ένοχος βραχίονας του κράτους. Άσε που κοστίζουν πολύ. Κοστίζουν σε χρόνο, κοστίζουν σε χρήμα, κοστίζουν σε θέσεις και σε νεύρα. Εν τέλει, ποιος μας εγγυάται ότι η ύπαρξή τους δε συνδέεται αναπόσπαστα με την απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας;

Την εικόνα αυτή του δημοσίου υπαλλήλου-τέρατος φιλοτέχνησαν επιδέξια, χρόνο με το χρόνο, όχι μόνο τα ΜΜΕ, αλλά και ο πολιτικός κόσμος. Φόρτωναν όλα τα...

5 Μαΐου 2010

Μεγαλοϊδεατισμός σημαίνει κατάρρευση

Toυ Λεωνίδα Καραδήμου

Προφανώς και η προσφυγή στο μηχανισμό στήριξης είναι δυσάρεστη, προφανώς και όσο οι μήνες περνούν η αγανάκτηση της κοινής γνώμης θα μεγαλώνει καθώς η εφαρμογή των μέτρων θα επιφέρει μείωση στις αποδοχές ολοένα και περισσότερων συμπολιτών μας.
Προφανώς, ο εύκολος δρόμος για την αξιωματική αντιπολίτευση θα ήταν να καταψηφίσει την προσφυγή ή να αποχωρήσει από την αίθουσα του Κοινοβουλίου, ρίχνοντας το ανάθεμα στην κυβέρνηση στην οποία κληροδότησε τη χειρότερη δημοσιονομική κατάσταση του ελληνικού κράτους μεταπολεμικά.

Ο εύκολος δρόμος δεν είναι πάντοτε κι εκείνος που πρέπει να ακολουθήσει κανείς, όμως. Για την αξιωματική αντιπολίτευση, η απόρριψη του μηχανισμού μεταφράζεται σε πολιτικό επίπεδο σε πρωτοφανή μεγαλοϊδεατισμό: δε φταίμε για την τραγωδία κι ως κυβέρνηση θα τα είχαμε καταφέρει καλύτερα. Η προσφυγή δε ''νομιμοποιέιται'' για την κεντροδεξιά, το ''μείγμα μέτρων'' της οποίας -ενδεχομένως από κοινού με ένα διαφορετικό επικοινωνιακό χειρισμό- θα ήταν ικανό να διασώσει τη χώρα από το αδιέξοδο.

Δεν ξέρω αν εσείς είστε έτοιμοι να φάτε αμάσητη αυτήν την ωραιοποιημένη ιστορία, γιατί εγώ προσωπικά δεν είμαι καθόλου. Για οποιανδήποτε παράταξη έχει στοιχειώδη υπευθυνότητα και δεν ευαγγελίζεται μιαν επανάσταση, η προσφυγή ήταν μονόδρομος.

Όλα τα υπόλοιπα είναι απλώς...

Εκπαιδευτική ή κοινωνική πολιτική;

Του Λεωνίδα Καραδήμου

Το δίλημμα που τίθεται στον τίτλο είναι κατ'αρχήν ψευδεπίγραφο. Η Παιδεία, συστηματοποιημένη ή μη και σε οποιοδήποτε επίπεδο, είναι κατ'εξοχήν κοινωνική. Με την έννοια πως η γνώση συντελεί στην κοινωνική πρόοδο με οποιονδήποτε τρόπο και να διαχέεται. Στην Ελλάδα βιώνουμε όχι μόνον την παραδοχή αυτήν αλλά δυστυχώς και τις στρεβλώσεις της.

Μέσον ανάδειξης των ελίτ μιας κοινωνίας η Παιδεία; Κομματικές παρατάξεις και παιδιά του κομματικού σωλήνα στα ΑΕΙ, πληθωρισμός θέσεων στις σχολές απ'όπου βγαίνουν επιστήμονες που θα ασκήσουν επαγγέλματα υψηλού κοινωνικού κύρους, νεποτισμός και ρουσφετολογία στα μεταπτυχιακά προγράμματα και τους διορισμούς καθηγητών.

Φορέας πολιτικοποίησης η Παιδεία; Κομματισμός στην...

3 Μαΐου 2010

Περίληψη εισήγησης Εμ. Βάρσου


Η περίπτωση της Ελλάδας είναι πραγματικά πρωτόγνωρη. Σε αντίθεση με τη Ρωσία που, όταν προσέφυγε στο ΔΝΤ, χρωστούσε 51 δις και την Αργεντινή που χρωστούσε 57 δις, εμείς χρωστάμε 300 δις! Παράλληλα, εξακολουθούμε να επιδιδόμαστε σε αλόγιστες σπατάλες. Ήδη νομιμοποιήθηκαν 232 υπάλληλοι στη Βουλή και εγκρίθηκε κονδύλι 1.5 εκατομμυρίων ευρώ ως επιδότηση για αγορά εξοπλισμού πληροφορικής από βουλευτές.

Στην πραγματικότητα το πολιτικό κόστος είναι αυτό που αποτρέπει τη λήψη ορθών μέτρων. Κάθε βουλή επιλέγει να μετακυλήσει το πρόβλημα στις επόμενες γενιές, υιοθετώντας το σκεπτικό «γαία πυρί μειχθήτω».

Πράγματι, όποιος παίρνει δάνειο χάνει την εθνική του κυριαρχία και του επιβάλλουν ορισμένες αποφάσεις. Ωστόσο, όποιος επιθυμεί να κάνει ό, τι θέλει και να κρατάει την εθνική του κυριαρχία, δεν καταφέρνει να πάρει δάνειο. Αφού, λοιπόν περιορίσαμε την εθνική μας κυριαρχία, για να πάρουμε ζεστό χρήμα, και αφού το σπαταλήσαμε, τώρα διαμαρτυρόμαστε ότι μας αποστερούν την εθνική μας κυριαρχία - στην πραγματικότητα, επειδή δεν θέλουμε να τιμήσουμε τις διεθνείς δεσμεύσεις μας.

Στη δεδομένη συγκυρία, με το που θα τολμήσει κάποιος κυβερνητικός αξιωματούχος να προφέρει τη λέξη «αναθεώρηση», θα επέλθει άμεσα η πλήρης κατάρρευση των τραπεζών.

Το αυτονόητο τρίπτυχο που πρέπει να...

Περίληψη εισήγησης Χρ. Γκόρτσου


Μια χώρα που αποφασίζει ελεύθερα να μπει στην ΟΝΕ χάνει αμέσως – αμέσως τη νομισματική της κυριαρχία. Αυτό συνέβη και με την Ελλάδα, η οποία εκχώρησε τη νομισματική της πολιτική (άρα δεν μπορεί να καθορίζει μόνη της τα επιτόκιά της) και δεν μπορεί να καθορίζει αυτόνομα ούτε τη συναλλαγματική της πολιτική.

Η μείζων κουβέντα που θα αναπτυχθεί μέσα στα επόμενα χρόνια είναι η σχέση μεταξύ του Ο και του Ε στα αρχικά της ΟΝΕ, διότι η ΟΝΕ είναι όντως μια ασύμμετρη ένωση. Ιστορικά, η Γερμανία είχε υποστηρίξει ότι πρώτα θα έπρεπε χτιστεί η πολιτική Ένωση (το «Ε») και στη συνέχεια να προωθηθεί η οικονομική ολοκλήρωση (το «Ο»). Στην περίπτωση της ΟΝΕ, όμως, συνέβη ακριβώς το αντίστροφο, δηλαδή ξεκινήσαμε από το «Ο» με στόχο να καταλήξουμε στο «Ε».

Βασικές αρχές της ΟΝΕ είναι:

• Η αρχή της δημοσιονομικής κυριαρχίας
• Η αρχή της δημοσιονομικής πειθαρχίας (π.χ. απαγόρευση της δημιουργίας μεγάλου χρέους, απαγόρευση της εγγύησης του χρέους από την Ένωση, απαγόρευση της χρηματοδότησης του ελλείμματος από την ΕΚΤ)

Το πρόβλημα με την Ελλάδα είναι ότι...

Περίληψη εισήγησης Ν. Μαραβέγια


Διάγραμμα παρουσίασης:

1. Η ιδιοτυπία της ελληνικής κρίσης
2. Ο ρόλος των αγορών
3. Ο ρόλος της Ε.Ε.
4. Ο ρόλος του ΔΝΤ
5. Περιορίζεται η εθνική κυριαρχία από την παρεμβολή όλων αυτών;

Όταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση, σχεδόν όλοι θεωρούσαν ότι δεν θα είχε τόσο σοβαρές συνέπειες για την Ελλάδα. Αναμενόταν ορισμένη πληγή στον χρηματοπιστωτικό τομέα και στον τομέα του τουρισμού, ωστόσο ουδείς περίμενε ότι μέσα σε δύο χρόνια θα πλήττονταν με τέτοια ένταση τα δημοσιονομικά της χώρας. Η κρίση ζήτησης κατέληξε σε κρίση των δημοσιονομικών.

Οι ενέσεις ρευστότητας που έγιναν στην οικονομία ήταν ελάχιστες και έλαβαν τη μορφή πακέτων στήριξης προς τις τράπεζες και τον κατασκευαστικό τομέα. Ωστόσο, οι οικονομικές αυτές παρεμβάσεις δεν ήταν τόσο σημαντικές, ώστε να δικαιολογούν μια τέτοιας έντασης δημοσιονομική κρίση, αφού τα πακέτα τόνωσης της ζήτησης ήταν γλίσχρα.

Επομένως, υπεύθυνοι παράγοντες για τον δημοσιονομικό εκτροχιασμό είναι οι σπατάλες, η κακοδιαχείριση, η χαλαρότητα στα δημοσιονομικά, η φοροδιαφυγή, η εισφοροδιαφυγή και περιρρέουσα ανομία σε όλα τα επίπεδα. Δηλαδή το πρόβλημα είναι δομικό.

Τα αποτελέσματα της δημοσιονομικής κρίσης ήταν:

• Ένας συνδυασμός υψηλού ελλείμματος και σωρευμένου δημοσίου χρέους
• Η μείωση των αποταμιεύσεων (δεν υπάρχουν πλέον εφεδρείες)
• Η απίστευτη μείωση της ανταγωνιστικότητας, αφού το ευρώ δεν άντεξε και υποχώρησε η σταθερότητα (εδώ είπε και ένα δεύτερο)
• Το ισχυρό πλήγμα στην επιχειρηματικότητα
• Η ανατροπή του ισοζυγίου (εισαγωγές – εξαγωγές ) στις εμπορικές συναλλαγές, η οποία οδήγησε σε ένα τεράστιο έλλειμμα εξωτερικών πληρωμών (έφτασε μέχρι και 14%).

Ο συνδυασμός όλων αυτών των οικονομικών συνεπειών έχει τρομάξει, όπως είναι φυσικό, τους δανειστές, τους αποκαλούμενους και κερδοσκόπους ή speculators (= αυτός που περιμένει την ευκαιρία). Όλοι αυτοί φοβούνται τη στάση πληρωμών, (γνωστή και ως αναδιάρθρωση του χρέους ή χρεωκοπία), γι’ αυτό και εύχονται η Ελλάδα να σπεύσει στο ΔΝΤ. Στη συγκυρία αυτή ο ρόλος των αγορών δεν πρέπει να δαιμονοποιείται, γιατί οι αγορές απλώς κάνουν τη δουλεία τους. Και μέριμνά τους είναι να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Όπως ένας δανειστής, που έχει αρρωστήσει ο οφειλέτης του, σπεύδει να τον πάει με το ζόρι στο γιατρό, για να ιαθεί όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και να μπορέσει να του επιστρέψει τα δανεικά, έτσι και οι δανειστές της Ελλάδας τη σπρώχνουν προς το ΔΝΤ για να την γιατρέψουν.

Από εκεί και πέρα, είναι φανερό πλέον ότι η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωζώνη με πολιτικά κριτήρια. Και δεν μπορεί να μην είναι πολιτικά, αφού η διαφορά του δημοσιονομικού της επιπέδου, ή εκείνου της Πορτογαλίας, από εκείνο της Γερμανίας είναι τεράστια. Στην Ελλάδα, τα καταναλωτικά πρότυπα είναι υψηλά, ενώ τα παραγωγικά πρότυπα χαμηλά. Ας έχουμε στο νου μας ότι ενώ στη Γερμανία μπορεί να γίνεται δημοσιονομική εξισορρόπηση με τη μετακίνηση πόρων από τα πλουσιότερα ομόσπονδα κρατίδια στα φτωχότερα, τέτοια σχέση μεταφοράς πόρων δεν νοείται στο πλαίσιο της Ευρωζώνης μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων κρατών μελών.

Έτσι λοιπόν, οδηγούμαστε στην οικονομική διακυβέρνηση, η οποία έχει:

• ως πρώτο στάδιο την επιτήρηση των κρατών, τα οποία εμφανίζουν δημοσιονομικό πρόβλημα και
• ως δεύτερο στάδιο τη δημοσιονομική μεταβίβαση, η οποία επιτυγχάνεται, λόγου χάρη, μέσω της ίδρυσης ενός κοινού Ευρωπαϊκού ταμείου

Εξάλλου, το ΔΝΤ μπαίνει στο παιχνίδι για την τεχνογνωσία του και συγκεκριμένα επειδή μπορεί να επιβάλει προγράμματα προσαρμογής, να προβεί σε περικοπές και μειώσεις, να αναδιαρθρώσει και να απολύσει. Είναι, δε, ανακριβές να λέγεται ότι οι αγορές μας σπρώχνουν στη χρεωκοπία, για τον απλό λόγο ότι οι αγορές φοβούνται την χρεωκοπία της Ελλάδας. Στο μηχανισμό στήριξης μας σπρώχνουν και όχι στη χρεωκοπία.

Όσο για τον περίφημο περιορισμό της εθνικής μας κυριαρχίας: μπορούν οι διεθνείς αγορές να υπαγορεύουν στους πολιτικούς τι να κάνουν; Ασφαλώς και ναι! Μόνον όμως στην περίπτωση που η κατάσταση έχει φτάσει στο μη παρέκει. Μέσα στα τελευταία 25-30 χρόνια η Ελλάδα έχει εισπράξει περί τα 200 δις από την ΚΑΠ και τα πακέτα στήριξης. Τα ποσά αυτά τα καταναλώσαμε χωρίς να προχωρήσουμε στον απαραίτητο εκσυγχρονισμό και τις αμαρτίες μας τις βρίσκουμε σήμερα μπροστά μας.