Του Παναγιώτη Τσιάλα
Έχω την εντύπωση ότι από τη στιγμή που τα γιαούρτια και τα αβγά καταγράφηκαν στη συλλογική μας συνείδηση ως τρόπος έκφρασης πολιτικών θέσεων και αντιρρήσεων , η ρίψη τους δικαιώθηκε ως μορφή εκδήλωσης δημόσιας διαμαρτυρίας. Σπεύσαμε να τα αποκαλέσουμε «μορφές συμμετοχικότητας» και δεν συλλογιστήκαμε, ότι με τον τρόπο αυτό θα ανοίγαμε διάπλατα την πόρτα στη νομιμοποίηση πράξεων ήπιας βίας. Κάπως έτσι, καταντήσαμε απολογητές μιας φιλοσοφίας, η οποία πρεσβεύει την εκφορά αντιρρήσεων μέσω της εκτόξευσης γιαουρτιών. Τι μπάλα σιδερένια δέσαμε στα πόδια της δημοκρατίας μας!
Το παράδειγμα του κυρίου Αλαβάνου είναι χαρακτηριστικό. Πρώτος αυτός αρνήθηκε να ξεριζώσει τις πράξεις ήπιας βίας από το κάδρο του δημοκρατικού διαλόγου και να που χθες αναγκάστηκε να υποστεί επίθεση από το ίδιο αχάριστο τέρας, το οποίο (και αυτός) στοργικά έθρεψε. Θα περίμενε κανείς ότι η πικρή εμπειρία στον Άγιο Παντελεήμονα, θα δίδασκε τον πρώην ηγέτη της Αριστεράς και νυν εκφραστή του αδιάλλακτου χώρου, πως όταν τα τέρατα θεριέψουν, αυτονομούνται κι εν συνεχεία στρέφονται κατά παντός· δεν αποτίνουν ευγνωμοσύνη σε κανέναν πνευματικό πατέρα.
Κι όμως, λίγες μόλις στιγμές μετά την άνανδρη και φασιστική επίθεση που δέχτηκε στον Άγιο Παντελεήμονα, ο Αλέκος Αλαβάνος εμφανίστηκε αμετανόητος στο κεντρικό δελτίο του Mega. Τον παρακολούθησα μετά προσοχής καθ’ όλη τη διάρκεια της τοποθέτησής του και αυτό που κατάλαβα είναι πως...
...μιλώντας για βία σε πάρκα, σε πλατείες και σε δημόσιους χώρους, εννοούσε μάλλον μόνο την ακροδεξιά βία. Κατ’ αυτόν μόνο αυτή χρήζει τιμωρίας και κολάσεως με χρήση όλων των αστυνομικών, δικαστικών και πολιτειακών μέσων. Απεναντίας, στην αντιεξουσιαστική βία πρέπει να αναγνωρίσουμε το πολύτιμο προνόμιο της απόλυτης ασυλίας από κάθε αντίδραση της κυρίαρχης και υπεύθυνης Πολιτείας. Υπάρχει, άλλωστε, κανένας λόγος να πατάξουμε τη δημοκρατική συμμετοχή του αγανακτισμένου πολίτη και του οργισμένου νέου στη δημόσια συζήτηση; Τι κι αν αυτή συντελείται με γιαούρτια, αυγά, μπογιές και άλλα παραπλήσια μέσα επιχειρηματολογίας. Αρκεί που θέτει τις υπηρεσίες της στην επικράτηση των πολιτικώς ορθών απόψεων, της (τρόπον τινά) πολιτικής ορθοδοξίας.
Στην πράξη, ο διαχωρισμός των βίαιων από τις μη βίαιες ενέργειες, με κριτήριο το περιεχόμενο των θέσεων που προσπαθούν να επιβάλουν είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Και θα αποτύχει, πρωτίστως επειδή αντιστρατεύεται κάθε έννοια λογικής και επειδή διαρρηγνύει τελεσίδικα τη φυσική σχέση μεταξύ σημαίνοντος και σημαινομένου.
Όπως και να το κάνουμε, η βία ως όρος, δεν χαρακτηρίζει πολιτικές απόψεις αλλά παραπέμπει στη χρησιμοποίηση δυνάμεως για την επιβολή θελήσεως. Η ποιότητα, το κίνητρο, η ορθότητα, η σκοπιμότητα και γενικώς το περιεχόμενο της επιβαλλόμενης θέλησης δεν επηρεάζει ούτε ματαιώνει το χαρακτηρισμό του χρησιμοποιούμενου μέσου ως βίαιου.
Λυπάμαι που αναγκάζομαι να καταγράψω ένα αυταπόδεικτο συμπέρασμα σε ένα τόσο μακροσκελές κείμενο, αλλά ακόμα και τα αυτονόητα απαιτούν ενίοτε πρόσθετες εξηγήσεις.
Συντάσσομαι με την άποψη που εκφράζεται στο κείμενο. Πράγματι η επιλεκτική καταδίκη της βίας δεν αρμόζει σε συγκροτημένη πολιτική σκέψη. Τώρα αν μπορεί να θεωρηθεί βία το γιαούρτωμα είναι άλλης τάξεως ζήτημα επί του οποίου δεν ενδιαφέρομαι να τοποθετηθώ. Αλλά αν κάποιος το θεωρεί βία και το καταδικάζει πρέπει ασφαλώς να το καταδικάζει από όπου κι αν προέρχεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά αυτό είναι το κύριο σε αυτά που συνέβησαν χθες και σήμερα στον Άγιο Παντελεήμονα; Και που δε συμβαίνουν μόνο εκεί αλλά και αλλού όπως στο Μάλμε της Σουηδίας όπου έχουν αυξηθεί δραματικά οι ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών και μάλιστα πρόσφατα μια 20χρονη μετανάστρια δολοφονήθηκε;
Το κύριο κατά την άποψή μου είναι ότι οι φασιστικές τάσεις στην κοινωνία μας ενισχύονται και αποθρασύνονται. Διάφορα ακροδεξιά στοιχεία συμπράττουν με το χειρότερο είδος κοινωνικής ομάδας, τους ξεπεσμένους μικροαστούς νοικοκυραίους σε ένα άνευ προηγουμένου πογκρόμ εναντίον μεταναστών. Οι επιθέσεις είναι καθημερινό φαινόμενο και οι δράστες τους ταυτίζονται με αυτούς που γιαούρτωσαν τον Αλαβάνο χθες. Το θέμα δεν είναι η ίδια η πράξη του γιαουρτώματος αλλά αυτο που αυτή η πράξη συμβολίζει.