Η κάλπη, η ιστορία και η λήθη

Του Κώστα Σερδάρη

Δεν ξέρω αλλά αυτή η μέρα είναι πάντα περίεργη. Έχει τόσο μια τρομακτική ηρεμία που προμηνύει μια μεγάλη μπόρα, όσο και μια αγωνία για το τι θα επακολουθήσει. Είναι η στιγμή που ο καθένας έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του και περιμένει καθηλωμένος σε μια εκνευριστική απραξία περιμένοντας το αποτέλεσμα. Η μέρα, λοιπόν, πριν τις εκλογές εμένα πάντα με έβαζε σε πολλές σκέψεις. Και επειδή είμαι σαν την αλογόμυγα του Σωκράτη είπα να σας τσιμπήσω μπας και προβληματιστείτε λιγάκι μια μέρα πριν τις εκλογές. Όχι για να σας αλλάξω γνώμη, αν και δεν ξέρω κατά πόσον έχετε δημιουργήσει την τελική σας άποψη, αλλά γιατί μου αρέσει να θυμίζω στον κόσμο κάποια πράγματα που προτιμά να ξεχνάει ή που τεχνηέντως σταματάνε να του τα υπενθυμίζουν.

Η ιστορική μου αναδρομή θα μπορούσε να ξεκινήσει πριν πολλά χρόνια, για κάποιες εκλογές που κάποιοι αποφάσισαν να μη συμμετάσχουν και ίσως αν είχαν συμμετάσχει τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, αλλά δε θέλω να πάω τόσο πίσω. Αφενός γιατί δεν έχω το χρόνο και τις γνώσεις και αφετέρου γιατί δεν έχω διάθεση να ξύσω πληγές που παραμένουν ανοιχτές και στοιχειώνουν το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Για το λόγο αυτό θα σας θυμίσω τα πιο "πρόσφατα" που είμαι σίγουρος πως όλοι γνωρίζετε και υπάρχουν κάπου κρυμμένα σ' αυτό το άτιμο το υποσυνείδητο.

Το έτος κυρίου, για να ξεκινήσουμε, 1993 συμβαίνουν πράγματα και θαύματα που λέει και ο λαός. Στη "μεγάλη κεντροδεξιά παράταξη", που τότε ήταν απλώς δεξιά, συντελείται μια μεγάλη διάσπαση. Ο τότε υπουργός εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς αποπέμπεται από την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με τη δικαιολογία των λανθασμένων χειρισμών στο σκοπιανό. Την ίδια στιγμή ...

... αρχίζουν και γίνονται φανερές οι ηγεμονικές τάσεις της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη, η οποία έχει βάλει στο μάτι το "μαγαζί γωνία" και θέλει να γίνει η διάδοχος του αρχηγού-πατέρα της. Αποτέλεσμα να προκληθεί εσωτερικός διχασμός, ο Σαμαράς να ιδρύσει την Πολιτική Άνοιξη, στη Ν.Δ να βγουν μαχαίρια, καθώς ο Μιλτιάδης Έβερτ ήρθε σε ρήξη με την κόρη του πρωθυπουργού για την πολιτική που ακολούθησε -ξεχνώντας βέβαια πως μαζί με τους Κανελλόπουλο και Δήμα είχαν ασκήσει παρόμοια διαπλεκόμενη πολιτική για την απομάκρυνση Σαμαρά- και τελικά η Νέα Δημοκρατία να χάσει τις επερχόμενες εκλογές. Βέβαια, σήμερα, ο κ. Σαμαράς έχει επιστρέψει ως αρχηγός της παράταξης, ο κ. Δήμας έγινε αντιπρόεδρος του κόμματος, ενώ η Ντόρα έμεινε με τη "δάδα" στο χέρι και ετοιμάζει την ίδρυση ενός νέου κόμματος, την ίδια ώρα που ο πατέρας της και επίτιμος πρόεδρος της Ν.Δ σκάβει στα γεράματα πολιτικούς λάκκους και κατακεραυνώνει τον Αντώνη Σαμαρά, θυμίζοντάς μας κάτι από 1993.

Και ερχόμαστε στο σωτήριον έτος 1996. Ο Αντρέας πεθαίνει και το ΠΑΣΟΚ αλλάζει πρόσωπο και χαρακτήρα. Ο παλαιοκομματικός Τσοχατζόπουλος δεν καταφέρνει να εκλεγεί και τα ηνία αναλαμβάνει ο "μακροβιότερος", ο "εκσυγχρονιστής", ο "μεταρρυθμιστής" ή όπως αλλιώς θέλετε. Τότε είναι που η Ελλάδα παίρνει τα πάνω της. Κερδίζουμε Ολυμπιακούς Αγώνες, φτιάχνουμε έργα, αποκτάμε ως νόμισμα το ευρώ, οι τιμές στο χρηματιστήριο θυμίζουν περισσότερο Dow Jones παρά Σοφοκλέους, ο Έλληνας αποκτά βίλα στην Εκάλη και Jeep, η Μύκονος γίνεται must προορισμός και γενικά η φτωχομπινιά φαίνεται ν' ανήκει στο παρελθόν. Μόνο που όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν. Οι Ολυμπιακοί μας κόστισαν μια περιουσία. Τα έργα υπερκοστολογήθηκαν και βρεθήκαμε να χρωστάμε τα μαλλιά της κεφαλής μας. Αποδείχτηκε πως μπήκαμε στην ΟΝΕ με ψεύτικα νούμερα. Το σπίτι στην Εκάλη ήταν αυθαίρετο -να' ναι καλά ο μηχανικός που ήταν τζιμάνι. Το Jeep το αγοράσαμε με δάνειο που δεν μπορούσαμε να ξεχρεώσουμε και γι' αυτό μας πήρε η τράπεζα το δυαράκι στο Κερατσίνι που είχαμε βάλει ως υποθήκη. Και φυσικά το χρηματιστήριο αποδείχτηκε η μεγαλύτερη μεταπολιτευτική φούσκα. Με τη διαφορά ότι κανείς δεν τιμωρήθηκε για την κατάντια αυτή και δεν βρέθηκε ουδείς υπεύθυνος για το γεγονός ότι όλα τα νοικοκυριά χάσανε τις περιουσίες τους από σπεκουλαδόρους και τοκογλύφους. Ούτε καν ο Γιάννος -ξέρετε ο Παπαντωνίου- δεν τιμωρήθηκε που πριν τις εκλογές του 2000 προέτρεπε τους Έλληνες να τζογάρουν και υποσχόταν ότι το Χρηματιστήριο θα ανέβει. Σήμερα, ο δείκτης του Χ.Α.Α ανταγωνίζεται αυτόν της Ουγκάντας, ο Γιάννος αγνοείται και ο Σημίτης λένε πως τα πίνει στην Τρούμπα του Πειραιά, απογοητευμένος που ο κόσμος δεν αναγνώρισε το έργο του.

Και μετά απ' αυτά ήρθε το "σεμνότητα και ταπεινότητα". Το θυμάστε; Ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου ο απόηχος της φράσης του θαυμαστού αυτού ρήτορα. Του ανιψιού του εθνάρχη. Της ελπίδας του τόπου. Του "καταλληλότερου". Το παιδί το είχε και φαινόταν. Εντάξει ήταν λίγο μπούλης και ναι το παραδέχομαι πως και γω καμιά φορά γελούσα όταν τον έβλεπα. Αλλά είχε όραμα. Είχε και ωραία γυναίκα, ήταν και καρπερός. Ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Ο Κώστας που θα τον καλέσεις την Κυριακή στο σπίτι για μπάρμπεκιου. Τον γούσταρες και ας μην το παραδεχόσουν. Τουλάχιστον μέχρι να κοπάσει η μουσική. Γιατί, αφού το σηκώσαμε το τιμημένο, αφού τελείωσαν οι Ολυμπιακοί και πήραμε και την πρωτιά στη eurovision, έπρεπε και κάποιος να κυβερνήσει. Μόνο που ο νέος μας ήταν πολύ κουρασμένος από την κραιπάλη και δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του. Και οι καλοθελητές φίλοι του (ο Γιώργος, ο Θόδωρος, ο Πέτρος και οι λοιποί) αποδείχτηκαν λίγο αναξιόπιστοι. Τα σκάνδαλα ξέσπαγαν το ένα μετά το άλλο (ομόλογα, Siemens, βατοπέδι) και ήταν αδύνατο να τα ελέγξει. Αφήστε που είχε καεί και όλη η Ελλάδα και τα μπατζάκια του φλεγόντουσαν ακόμα. Δεν άντεξε, λοιπόν, προκήρυξε πρόωρες εκλογές, τις έχασε, όπως ήταν αναμενόμενο, και κλείστηκε στο σπίτι του προκειμένου να τερματίσει ο,τι παιχνίδι του play station είχε αφήσει στη μέση. Βέβαια, τον παρακαλάνε να εμφανιστεί για ν' απολογηθεί για το πως κατάφερε να καταντήσει την ελληνική οικονομία στα σημερινά της χάλια , αλλά ψιλοβαριέται είναι η αλήθεια. Δε χάθηκε και ο κόσμος, σωστά;

Για τον νυν πρωθυπουργό και τα κατορθώματά του τα λόγια είναι περιττά. Εξάλλου, είναι πρόσφατα και τα θυμόμαστε. Είναι αυτός που έφερε το ΔΝΤ στην καθημερινότητά μας και προσπαθεί εναγωνίως να καταστρέψει κάθε υπόλειμμα κοινωνικού κράτους που έχει μείνει σ' αυτόν τον τόπο. Και τώρα μας θέτει εκβιαστικά διλήμματα και μας απειλεί πως αν δεν τον ψηφίσουμε και δε στηρίξουμε μνημονιακούς υποψηφίους, η χώρα θα χρεοκοπήσει. Λες και τώρα βιώνουμε την απόλυτη οικονομική ευμάρεια!

Η λήθη ήταν ανέκαθεν κακός σύμμαχος. Και, όπως λένε, λαός χωρίς μνήμη δεν έχει και μέλλον. Η συμβουλή μου, λοιπόν, για την αυριανή μέρα είναι απλή και σύντομη. Όταν θα φτάσει η στιγμή εκείνη που θα πρέπει να μπείτε στο παραβάν και να διπλώσετε το ψηφοδέλτιο, θυμηθείτε. Θυμηθείτε πως αυτοί που τώρα βγαίνουν και ζητούν τη στήριξή σας είναι οι ίδιοι που τόσα χρόνια σας εξαπατούσαν με φρούδες ελπίδες και ψέματα. Θυμηθείτε πως η αποχή δεν είναι λύση και πως κανείς δεν άλλαξε τα πράγματα χωρίς να συμμετέχει. Θυμηθείτε, φίλες και φίλοι μου, πως η δύναμη κρύβεται στα χέρια σας. Και τα χέρια σας είναι καθαρά. Καλή ψήφο, λοιπόν, σε όλους σας...