Η διαφορά ανάμεσα στον όλεθρο και στην επιβίωση

Του Φάνη Κρυστάλλη

Σε λίγους μήνες η χώρα ολοκληρώνει μια πορεία τριάντα χρόνων εντός της – μετ ολίγων αμφισβητήσεων – πιο επιτυχημένης και διαρκώς εξελισσόμενης, από άποψη ρυθμιστικού περιεχομένου των Συνθηκών της, υπερκρατικής οντότητας, της Ενωμένης Ευρώπης. Δέκατη στη σειρά ένταξης, μπροστά από τις σκανδιναβικές Σουηδία, Φιλανδία αλλά και από την Ισπανία και την Αυστρία, νωρίτερα από τους όμορους γείτονες Βουλγαρία, Ρουμανία και φυσικά τρεις (μέχρι τώρα) δεκαετίες μπροστά από την κύρια μεσογειακή αντίπαλο, Τουρκία.

Όλη η μεταπολεμική προσέγγιση της χώρας προς την ευρωπαϊκή Δύση, θα πρέπει να αποδοθεί στη διορατικότητα των ηγετών της εποχής. Ήταν εκείνοι που πρόλαβαν τη διαμόρφωση των συσχετισμών των πολιτικών δυνάμεων σε παγκόσμιο επίπεδο και αντιλήφθηκαν την αναγκαιότητα μιας γεωργικής κατά βάση οικονομίας, με αιματηρές πολιτικές ζυμώσεις στο εσωτερικό, με ανεκμετάλλευτη γεωστρατηγική θέση και χωρίς σπουδαία οικονομική δυναμική, να ανήκει σε ομάδες ισχυρών κρατών με ίδιο προς αυτήν πολίτευμα, στις οποίες γραπτώς ίσχυε η ισότητα μεταξύ νάνων και γιγάντων.

Η χώρα γνώρισε μια άνευ προηγουμένου εισροή... 

...αλλοδαπών (πλην όχι δανεικών) οικονομικών πόρων στα εδάφη της τις περασμένες δεκαετίες, με την ευκαιρία να τη μετατρέψει σε εκείνες τις δομές που σήμερα θα την έκαναν λιγότερο απεχθή στα μάτια των εταίρων της, οι οποίοι τώρα αντιλαμβάνονται πως μεταξύ ανίσων δε μπορεί να υφίσταται ισότητα ούτε in scriptis.

Έτσι, σχεδόν εξήντα χρόνια από την αρχή της κοινής ευρωπαϊκής ιστορίας, τίθενται οι όροι της συνεργασίας έτσι όπως θα ήθελαν οι ηγέτες των κεντρικών ευρωπαϊκών δυνάμεων να τεθούν εξ αρχής αλλά λόγω ανύπαρκτου πολιτικού προηγουμένου δίστασαν επί μισό αιώνα. Την θέση της θεωρητικής δημοσιονομικής σταθερότητας, ως κοινή έως τώρα αναφορά, θα λάβει η ελεγχόμενη πτώχευση και η στέρηση ψήφου, ενώ το όραμα της αρραγούς οικονομικής σύγκλισης, το διαδέχεται η πρόβλεψη αποβολής.

 Τη μορφή της σημερινής Ευρώπης, που δεν νιώθει τύψεις για τον αυξανόμενο έλεγχο που ασκεί στα μέλη της, ούτε νιώθει την ανάγκη να απολογηθεί  για την ωμότερη πλέον και χωρίς πολλές επικαλύψεις επιτακτικότητα των πραγματικών αρχηγικών κρατών, νιώθω πως την είχαν και αυτήν προβλέψει οι ηγέτες της χώρας στην ενταξιακή της πορεία. Δε δίστασαν όμως να προχωρήσουν, γνωρίζοντας πως την Ελλάδα την περίμεναν χειρότερες μέρες εάν αποκλειόταν από την συσπείρωση των κρατών και προτίμησαν την λύση που απλά θα της στερούσε την δυνατότητα (που μάλλον τελικά δε θα αποκτούσε ποτέ) να διαμορφώνει αυτή τις εξελίξεις. Εκτίμησαν  εν τέλει την ουσιώδη διαφορά του ολέθρου από την επιβίωση.