Σελίδες

19 Δεκεμβρίου 2010

Κένταυροι


Του Δημήτρη Κυριαζή

Force is the vital principle and immediate parent of despotism. 

Thomas Jefferson

Το θέμα γνωστό και τετριμμένο: βία. Βία «πολιτική» -τελολογικά και εξ αντικειμένου-, γιατί εκφράζει πολιτική δυσαρέσκεια, και γιατί εσχάτως ασκήθηκε πάνω σε πολιτικούς, με τελευταίο τον πρώην υπουργό Κωστή Χατζηδάκη.

Δεν ξέρω πώς νιώσατε μόλις είδατε το βίντεο. Εγώ στην αρχή έκπληξη και θλίψη. Πλέον μπορώ να πω πως ψιλοσυνήθισα, άνθρωπος ων, δηλαδή ον παμφάγο, σαν το γουρούνι, που μετά τους φυσικούς νόμους μία δύναμη τον...


...κυβερνά απόλυτα: η δύναμη της συνήθειας.

Αμέσως μετά σκέφτηκα αν αυτό που είδα είναι δικαιολογημένο. Οι αυθόρμητες απαντήσεις, γενικά, τρεις: «όχι, όχι και ξύλο ρε παιδιά», «όχι σ’ αυτόν, αυτός καλούλης φαίνεται, άλλοι φταίνε πιο πολύ», και «τους αξίζει». Μία καταδικάζει γενικά τη βία, μία κατά ορισμένων πολιτικών, μία την αγκαλιάζει.

Προσπαθώ λοιπόν να βγάλω έναν κανόνα. Μπορεί το λάθος να το έκανα ήδη εδώ, αλλά ελπίζω πως όχι. Είναι η πολιτική – ας κρατήσουμε τον (κυριολεκτικά) επιθετικό προσδιορισμό – βία ποτέ δικαιολογημένη;

Τα italics σκοπό έχουν να τονίσουν μια διάκριση που θεωρώ πολύ σπουδαία, και ελπίζω να μη διαψευσθώ. Δεν ρωτώ αν είναι αιτιολογημένη. Δεν ρωτώ γιατί συμβαίνει, αν είναι φυσιολογικό, αν θα το κανα και εγώ. Δεν ρωτώ αν εξηγείται υπό καθαρά φυσιοκρατικούς όρους, με τον τρόπο που στη Νομική αναζητούμε την αιτιώδη συνάφεια. Αν δηλαδή τα σκληρά μέτρα οδηγούν σε αυτή τη βίαιη συμπεριφορά. Γιατί η απάντηση είναι αυτονόητη: ΝΑΙ. Οδηγούν. Το είδαμε παλαιότερα, το είδαμε στις 15-12-10 μέσω Ρωσίας (Russia Today), πιθανότατα θα το ξαναδούμε. Η βία αυτού του είδους, ο ξυλοδαρμός πολιτικών, αιτιολογείται. Εξηγείται.

Η ερώτηση όμως πιο ενδιαφέρουσα: Δικαιολογείται; Τη βρίσκουμε σωστή, καλή, δίκαιη; Πρέπει να συμβαίνει, όχι από άποψη αναγκαιότητας, αλλά από άποψη ηθικής;
Συγχωρήστε με αν για τους περισσότερους η απάντηση είναι αυτονόητα ΟΧΙ, κάνοντας περιττή την περαιτέρω ανάλυση. Θα συμφωνήσουμε στο ΟΧΙ, αλλά το «αυτονόητα» θέλει δουλειά για να σταθεί και να μας συντροφεύει καθημερινά ως σύμβουλος των πράξεων μας.

Θα το προσεγγίσω λίγο φιλοσοφικά, γιατί είναι αναγκαίο αλλά και ευχάριστο για έναν θεωρητικό σαν και μένα. Για μερικούς η απάντηση είναι πολύ εύκολη, καθώς είναι άτοπη η διάκριση νόμιμου και δικαίου. Αφού αυτή η βία είναι παράνομη, αφού απαγορεύεται από άρθρα του Συντάγματος και του Ποινικού Κώδικα, είναι και ανήθικη, ή καλύτερα άδικη. Το μυαλό μας τρέχει αυθόρμητα σε γνωστό αφορισμό του κυρίου Βουλγαράκη, περί της σχέσεως νόμιμου και ηθικού. Μέσα σε αυτή τη φράση του όμως, που έχει αναπαραχθεί όσο λίγες, ο πρώην υπουργός έθιξε ένα ζήτημα τεράστιας σημασίας, που αφορά ευθέως και την πολιτική βία. Μήπως πρέπει όλες οι αξιολογήσεις μας να σταματούν στη διαπίστωση της νομιμότητας ή μη μιας πράξης; Μήπως πρέπει μόνο αυτό να μας νοιάζει; Εν προκειμένω, η πολιτική βία είναι παράνομη, ΣΤΟΠ, και καληνύχτα; Η ιδέα με απωθεί, όπως νομίζω και τους περισσότερους.


Πιστεύω, λοιπόν, πως πέραν του ζευγαριού νόμιμο-παράνομο υπάρχει και το ζευγάρι ηθικό-ανήθικο, και, κυρίως, πως αυτά δε συμπίπτουν πάντα. Ωστόσο, σε μία αντιπροσωπευτική δημοκρατία, το παράνομο είναι ένας πρώτος «ενδείκτης» ανηθικότητας, και ειδικά όταν πρόκειται περί βίας. Παραδέχομαι πως στη γενικότητά της η παραπάνω πρόταση είναι προβληματική, όμως όταν ψηφίζεται ένας νόμος από εκλεγμένους αντιπροσώπους, ξεκινά κανείς να τον εξετάζει με θετική προδιάθεση, με ένα οιονεί τεκμήριο δικαιοσύνης, σε αντίθεση με «νόμους» καθεστώτων απολυταρχικών. Αυτό μπορεί άμεσα να ανατραπεί, όπως πολλάκις έχει συμβεί προσφάτως στις συνειδήσεις πολλών όσων αφορά νόμους του τελευταίου έτους, όμως μπορούμε να συμφωνήσουμε πως ισχύει γενικώς (ας μη σκεφτόμαστε μόνο το σήμερα και την Ελλάδα).

Η πολιτική βία είναι παράνομη. Γιατί το λέει ο ΠΚ και το Σύνταγμα. Κυρίως όμως γιατί σε αυτό το περίφημο κοινωνικό συμβόλαιο, στο οποίο κανείς μας δεν παρευρέθη και πιθανότατα συνήφθη όταν ούτε γραφή ούτε ανάγνωση γνώριζαν οι συμβαλλόμενοι, συμφωνήσαμε να μη σηκώνουμε χέρι ο ένας έναντι του άλλου, παραχωρώντας το προνόμιο αυτό σε κάποιον άλλον, που ονομάστηκε αργότερα κράτος. Είπαμε δηλαδή ότι το περιώνυμο «μονοπώλιο της νόμιμης βίας» θα ανήκει στο κράτος. Γιατί; Γιατί αλλιώς θα σφαζόμασταν, θέτοντας ο καθένας το εγώ του πάνω από το εγώ του άλλου, αυτοαναιρώντας τη χρησιμότητα του διαλόγου που μόνο μεταξύ ισοδυνάμων μερών λαμβάνει πραγματικά χώρα (όπως είχαν απαντήσει και οι Αθηναίοι στους Μηλίους). Άρα η πολιτική βία είναι παράνομη, με μια αιτιολογία κάπως βαθύτερη, που προλειαίνει το έδαφος για να χαρακτηριστεί και ανήθικη.

Ας το πάρουμε όμως ανάποδα: Μπορεί ποτέ να είναι ηθική η πολιτική βία; Πότε; Υπό ποιους όρους;
Αυτή η ερώτηση θα μας βοηθήσει να δούμε και αν η βία που βλέπουμε στο δρόμο είναι δίκαιη, όχι γενικώς, αλλά στην Ελλάδα, σήμερα.

Η πολιτική βία μπορεί να είναι ηθική. Δεν μπορώ να αρνηθώ το «δίκαιο» της πολιτικής βίας υπό καθεστώτα απολυταρχικά, που διατυμπανίζουν την καταπάτηση βασικών ατομικών δικαιωμάτων και βασιλεύουν μέσα στο φόβο. Κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο. Με αυτή τη λογική, δε θεωρώ ανήθικη π.χ. την απόπειρα δολοφονίας του Hitler από τον Von Stauffenberg , καθώς και ανάλογες, όσο ακραίες πράξεις, υπό αντίστοιχες όμως συνθήκες. Τι είναι λοιπόν αυτό που τις ενώνει, και συγχρόνως νομιμοποιεί στις περιπτώσεις αυτές την ωμή βία; Οι περιστάσεις. Η βία εδώ αποτελεί την μόνη λύση, και γι’ αυτό νομιμοποιείται.

Αφού εντοπίσαμε λοιπόν το κρίσιμο στοιχείο, έπειτα από τόση φλυαρία, ρωτώ για τελευταία φορά:
Εικόνες βίας σαν την πρώτη είναι δίκαιες στην Ελλάδα του σήμερα; Ο ξυλοδαρμός πολιτικών, η καταστροφή καταστημάτων, η φωτιά σε δημόσια περιουσία, δικαιολογούνται;

Πιστεύω πως όχι.

Πρώτα απ’ όλα, γιατί κατά τον λατρευτό μας πρόγονο Αριστοτέλη, ο άνθρωπος είναι «ζώον πολιτικόν». Η βία τον κάνει ζώο σκέτο, υπάνθρωπο, και του αφαιρεί τη μοναδική αρετή της νόησης και της συζήτησης. Η βία, όπως ελέχθη και σε άρθρο του Δώρου Γεωργίου, είναι αυτοκαταστροφική. Δεν προσφέρει, αφαιρεί. Όπως λέει και ο Jefferson, μπορεί να οδηγήσει στο δεσποτισμό λόγω του ανεξέλεγκτου χαρακτήρα της, έστω και αν η ίδια γεννιέται ως αντίδραση σ’ αυτόν.

«Τι αμπελοφιλοσοφίες μας λες ρε Δημήτρη τώρα, διάλογος και κουραφέξαλα, εδώ ο κόσμος καίγεται, με το διάλογο δεν έχει βγει τίποτα, εμείς τι να κάνουμε, πλατωνικά συμπόσια;»

Εύλογη ερώτηση. Όπως βλέπετε, το blog γίνεται interactive πριν καν γραφτεί το άρθρο.

Ούτε με τη βία βγαίνει τίποτα. Η βία αυτή του 1% (και πολύ λέω) του ελληνικού πληθυσμού είναι το φυσικό συμπλήρωμα της έμπρακτης απάθειας του άλλου 99% (καθείς ας βάλει τους αριθμούς του εδώ), με την έννοια ότι αν εξέλιπε η δεύτερη, θα εξέλιπε και η πρώτη.

Και εξηγούμαι: μας εκνευρίζει και μας θλίβει ο χώρος της πολιτικής, η νοοτροπία όσων αποφασίζουν για εμάς, και των οποίων τις πολιτικές υφιστάμεθα. Μας επεβλήθησαν; Δε μιλάμε περί Όθωνος, αλλά περί κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Καθένας που κυβέρνησε έχει, πλην εξαιρέσεων, κληθεί από το εκλογικό σώμα για να το πράξει. Το ίδιο και ο κύριος Χατζηδάκης, και μάλιστα μετά βαΐων και κλάδων, στην β’ Αθηνών. Η βία χάνει έτσι, νομίζω, αρκετή από τη νομιμοποίησή της.

Έχει όμως εκλεγεί από το 40%, άντε 50% του λαού, θα πει κανείς. Αυτό ακριβώς λέω και εγώ, και αυτό είναι που πρέπει να μας βοηθά να ελπίζουμε. Το άλλο 50%, το πρόσφατο 58% της αποχής που είναι; Το τίμημα της δημοκρατίας, όπως έχει ειπωθεί, είναι η συνεχής επαγρύπνηση, και άποψη μου είναι πως βαριόμαστε να το σηκώσουμε. Αν το πράτταμε, νέα κόμματα θα είχαν αναδυθεί και θα είχαν υποστηριχθεί, επηρεάζοντας τα πολιτικά πράγματα, ίσως και κυβερνώντας συν τω χρόνω. «Κόμματα» με σημαία όχι πια ιδεολογήματα αλλά ιδεολογίες, και κυρίως βασικές ανθρώπινες αρετές: ειλικρίνεια και ακεραιότητα. Αυτές μετρούν τελικά και αυτές νομίζω ότι κατά βάθος εκτιμάμε, και όχι τον αυτοπροσδιορισμό του καθενός ως «αριστερού» ή «δεξιού». Έχουμε ανάγκη να μας επιστρέψουν την ικανότητά μας να εμπιστευόμαστε.

Όμως είναι εύλογη η αρχική μας δυσαρέσκεια σε μια τέτοια πρόταση. Δηλαδή αυτή είναι η μόνη λύση; Πρέπει να δημιουργήσουμε «κόμμα»; Τόσος χρόνος, χρήμα, και προσπάθεια για να ζούμε σε ένα περιβάλλον ανθρώπινο; Ναι, αυτό απαιτείται αν τίποτα υπάρχον δε νιώθεις ότι εκφράζει τις αντιλήψεις σου. Αν κανένα φαγητό σπίτι σου δε σου αρέσει, θα πεθάνεις της πείνας; Όχι, θα κάτσεις να μαγειρέψεις. Φαίνεται ασύμμετρα επαχθές αλλά, αν το σκεφτεί κανείς, αυτή η δυνατότητα, την οποία μόνο στη δημοκρατία συναντάμε, είναι που την κάνει ανθρώπινη. Η άρνηση και η καταστροφή είναι πάντα πιο άμεσες και πιο εύκολες από τη δημιουργία, όμως μόνο η δημιουργία γεννά κάτι, εκεί που οι άλλες δύο σκοτώνουν.

Η πολιτική βία είναι λοιπόν για μένα παράνομη και ανήθικη, το τίμημα που αναγκαία πληρώνουμε επειδή δεν επιθυμούμε πραγματικά τη συμμετοχή μας στο πολίτευμα που λέγεται Δημοκρατία. Γιατί το τίμημα είναι όντως βαρύ, αλλά μένει να φανεί πόσο θα μας κοστίσει να μην το πληρώσουμε.



Υ.Γ. Ως προς τον τίτλο: ο Μακιαβέλι είχε πει πως ο άνθρωπος μοιάζει με τον Κένταυρο, μισός άνθρωπος, μισό θηρίο. Αξίζει νομίζω, έστω και υπό τις τωρινές δυσχερείς συνθήκες, ένας αγώνας για να επικρατεί καθημερινά ο άνθρωπος μέσα μας.

7 σχόλια:

  1. Θα'θελα να κάνω δυο παρατηρήσεις περισσότερο προς προβληματισμό παρά ως κριτική:

    πρώτον, υπάρχει νομίζω ανάγκη να επαναπροσδιορίσουμε το περιεχόμενο του νοήματος της βίας. Προφανώς εσύ κάνεις λόγο για τη φυσική, σωματική βία κάτι όμως που παραβλέπει τις υπόλοιπες μορφές της. Βία δεν είναι και ο εξαναγκασμός σε μια μόνιμη κατάσταση; Θέλω να πω πως η κατ'επίφαση δημοκρατία(θα επανέλθω στη δεύτερη παρατήρηση), την οποία έχουμε, ασκεί "βία" με πάρα πολλούς τρόπους. Βία είναι κατ'εμέ ένας μισθός στα όρια της επιβίωσης χωρίς παράλληλα να δίνει δυνατότητα διαφυγής.

    Δεύτερον, η κριτική που ασκείς στη δημοκρατία αφήνει απ'έξω τις δομές της, οι οποίες κάθε άλλο επιτρέπουν την ουσιαστική συμμετοχή και κυρίως τον ουσιαστικό έλεγχο της αντιπροσώπευσης. Καταλαβαίνω τους κινδύνους ενός άλλου συστήματος αντιπροσώπευσης, ειδικά με τα επίπεδα της εγχώριας πολιτικής ωριμότητας. Ωστόσο η έλλειψη εμπιστοσύνης στους θεσμούς που παρατηρούμε θα πρέπε- περα από την εύλογη κριτική που ασκείς στη διάθεση μας για δραστηριοποίηση- να μας στρέψουν και σε μια εις βάθος κριτική προς τους θεσμούς. Άλλωστε καθορίζοντας τις δομές παρεμβαίνουμε και στη δική μας συμμετοχή σ'αυτούς. Νομ΄ζιω λοιπόν πως το καταληκτικό ερώτημα θα μπορούσε να τεθεί και έτσι: Αν πεθαίνεις της πείνας και δεν έχεις μαγειρικά σκεύη, ή αν αυτά είναι σκουριασμένα, πως θα φας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δύο ενστάσεις

    1) Ευτυχώς που αυτό το κοινωνικό συμβόλαιο στο ρου της ιστορίας της ανθρωπότητας διαρρήχθηκε πάρα πολλές φορές. Η ιστορία είναι κυρίως ασυνέχεια και όχι συνέχεια, μου 'πε ένας φίλος πρόσφατα, και συμφωνώ απολύτως. Και όταν μιλάμε για ασυνέχεια, μιλάμε για βία.
    Το κράτος άλλωστε είναι εξουσία. Επίσης, το κράτος, όσο δημοκρατικό κι αν είναι, δεν ταυτίζεται με την κοινωνία. Υπάρχει πάντα η σχέση εξουσιαστή-εξουσιαζομένου. Οπότε εμείς ως κοινωνία πρέπει να κάνουμε το κράτος να μας φοβάται. Η δημοκρατική νομιμοποίηση δεν αλλάζει το χαρακτήρα των κοινωνικών σχέσεων. Αυτές παραμένουν εξουσιαστικές.

    2) Η διάρρηξη του κοινωνικού συμβολαίου δε γίνεται μόνο από αυτούς που καταφεύγουν στην πολιτική βία.

    Η πολιτική βία μπορεί να δικαιολογείται λοιπόν και στο δημοκρατικό πλαίσιο και όχι μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα. Αντιλαμβάνομαι τον προβληματισμό σου, ότι δηλαδή δεν μπορεί η οικτρή μειοψηφία να επεμβαίνει έτσι στο πολιτικό σύστημα, χωρίς τη συναίνεση της πλειοψηφίας. Όμως όταν η πλειοψηφία αδρανεί θα μπορούσε η μειοψηφία να δράσει επιθυμώντας τη δραστηριοποίηση της πλειοψηφίας. Νομίζω η πολιτική βία εις βάρος του κράτος δεν είναι αδικαιολόγητη ηθικά, απεναντίας είναι απολύτως ηθική. Η πολιτική βία γίνεται ανήθικη, πιστεύω, όταν η μειοψηφία στρέφεται ευθέως εναντίον της πλειοψηφίας. Όταν δηλαδή η τελευταία παύει πια να αδρανεί και εκφράζει την αντίθεσή της με τις πράξεις της μειοψηφίας. Μέχρι τότε, η σιωπηλή πλειοψηφία ανέχεται την μειοψηφία. Ένα πρόβλημα με την πολιτική βία είναι επίσης ότι μπορεί να οδηγήσει σε διαίρεση της κοινωνίας, δηλαδή σε διαχωρισμό της σε συμπαθούντες και μη, όπως έγινε στη γερμανική κοινωνία τη δεκαετία του '70.

    Όλα αυτά είναι γενικοί προβληματισμοί και δεν αφορούν βεβαίως τραμπούκικες επιθέσεις όπως αυτή στον καημένο τον Χατζηδάκη (εγώ θα τον λυπόμουν προσωπικά). Τέτοιες πράξεις είναι προφανώς ανήθικες και καθόλου πολιτικές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αρχικά, πιστεύω πως θα ήταν προτιμότερο μια τέτοια συζήτηση να γίνει από κοντά αλλά, μιας και αυτό φαίνεται δύσκολο για τώρα, θα προσπαθήσω να πω κάτι ακόμα από εδώ.

    Dirdawuth, έχεις δίκιο περί του ότι στο άρθρο περιορίζομαι στη φυσική, σωματική βία. Ένας πρώτος λόγος είναι ότι το άρθρο γράφτηκε με αφορμή ένα τέτοιο περιστατικό, τον ξυλοδαρμό δηλαδή του Χατζηδάκη. Ένας δεύτερος είναι ότι πρόκειται, αυτονόητα, περί της πιο ωμής και άμεσης μορφής βίας, και έτσι της ευκολότερο κατακριτέας. Ένας τρίτος πρακτικός: είναι τόσες πολλές και διαφορετικές οι λοιπές μορφές βίας (λχ λεκτική-δημοσιογραφική, "οικονομική", ψυχολογική) και συχνά τόσο δύσκολο να εντοπιστεί ο ασκών αυτές, που θα απαιτούσε ένα καινούριο άρθρο και ένα τεράστιο γνωστικό υπόβαθρο. Πάντως και εσύ ως προβληματισμό το θέτεις, άρα πιστεύω συμφωνούμε.

    Στη δεύτερη παρατήρηση σου, απ' ότι καταλαβαίνω, τονίζεις τη δυσκολία της ουσιαστικής συμμετοχής στη δημοκρατία, λόγω των θεσμών της τελευταίας, που ουσιαστικά δεν το επιτρέπουν. Και εγώ το θεωρώ, όπως είδες, ιδιαίτερα δύσκολο, και φυσικά συμφωνώ ότι οι θεσμοί αυτοί οφείλουν να βελτιωθούν. Όμως η σημασία αυτής της χρονοβόρου και δύσκολης προσπάθειας φαίνεται καλύτερα όταν κανείς κοιτάξει την εναλλακτική, που για μένα είναι απαράδεκτη, δηλαδή την επιδίωξη της αλλαγής μέσω της βίας. Έχουμε, δηλαδή, μία άσχημη και δύσκαμπτη πρώτη ύλη, αλλά είναι η μόνη που μας επιτρέπεται να χρησιμοποιήσουμε,κατά τη γνώμη μου,στη χώρα μας,σήμερα. Μπορεί αυτό που θέλω να πω να φανεί καλύτερα και πιο κάτω.


    Δώρε, συμφωνώ στο ότι, ετυμολογικά και πραγματικά, το κράτος είναι βία. Όσον αφορά τα περί κοινωνικού συμβολαίου, νομίζω ότι είναι καλύτερο να μιλήσουμε, όπως κάνω στο άρθρο, για την Ελλάδα τώρα, και όχι για άλλες εποχές ή καθεστώτα. Αυτό γιατί, αρχικά, και εγώ πιστεύω, όπως είπα, πως η πολιτική βία μπορεί να είναι ηθικά δικαιολογημένη. Το θέμα είναι αν αυτό συμβαίνει στη χώρα μας σήμερα. Εγώ πιστεύω πως όχι, και για να υπερασπιστώ αυτή την άποψη έγραψα το άρθρο.

    Η βία έχει οδηγήσει σε καλύτερες μέρες (Βλ. εθνικές επαναστάσεις). 'Ήταν όμως άλλες οι συνθήκες, και διαφορετικοί οι όροι του κοινωνικού συμβολαίου (αν υπήρχε) που διαρρήχθηκε. Σήμερα, ως αντάλλαγμα για το μονοπώλιο της βίας που παραχωρούμε, έχουμε πάρει βασικά δικαιώματα. Και παραπάνω από βασικά, τολμώ να πω. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν προτείνω επανάπαυση, αλλά αναγνώριση. Σκοπός αυτών που λέω, και συγγνώμη που επαναλαμβάνομαι, είναι να δείξω πως η πολιτική βία δεν δικαιολογείται σε δημοκρατικό πλαίσιο, έστω και σε αυτό της σημερινής Ελληνικής Δημοκρατίας.

    Σε ποια δημοκρατία, με διασφαλισμένα τα βασικότερα (τουλάχιστον) ατομικά δικαιώματα θα ήταν ωφελιμότερη η βία από την αντιπρόταση της; Γιατί, για να μη μιλάω άλλο σαν τον Ρουσσώ, η διάρρηξη του κοινωνικού συμβολαίου θα σήμαινε σήμερα μετάβαση της εξουσίας από το κράτος σε μία άλλη ομάδα. Όσο και αν δυσπιστώ έναντι του κράτους μας, αυτή την εξουσία, και άρα τη ζωή και ελευθερία του καθενός μας, δε θα την εμπιστευόμουν σε καμία άλλη ομάδα, όσο και αν αυτή επεκαλείτο την αλλαγή, η αυτοχαρακτηριζόταν "μεταβατική". Η βία, όσο και αν για να την εξιδανικεύσουμε τη βάζουμε στην υπηρεσία ενός ευγενικού σκοπού, παραμένει ωμή, απόλυτη, και κυρίως ανεξέλεγκτη. Και είναι όλα αυτά που κάνουν την πολιτική βία ανήθικη στην Ελλάδα, σήμερα.

    Δ.Κ.

    ΥΓ: Συγγνώμη για την έκταση τόσο του σχολίου, όσο και του ίδιου του άρθρου. Την επόμενη φορά θα επιδιώξω συζήτηση δια ζώσης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Θα ήταν ενδιαφέρον να διαβάζαμε την άποψη κομματιών της επίσημης κοινοβουλευτικής Αριστεράς σχετικά με τη βία.

    ΘΑ ΕΙΧΕ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Σωπα ρε που θες να διαβασεις και την επισημη κοινοβουλευτικη Αριστερα και την αποψη της για τη βια..Σιγα προσεχε..με το δηκτικο υφακι σου νομιζεις οτι κομπλαρεις κανεναν?Αμα θες να διαβασεις την αποψη της επισης κοινοβουλευτικης Αρστερας για τη βια,ανοιξε κανα βιβλιο,αμορφωτε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Το γραφω εδω συμπτωματικα αλλα αναφερεται σε ολα τα παιδια που γραφουν στο μπλογκ. Γιατι γραφετε τοσο εκτενη αρθρα; Τα περισσοτερα κουραζουν επειδη ειναι φλυαρα, ενω κατα τα αλλα δεν ειναι κακα. Κανενας συντακτης σε καμια εφημεριδα δεν πλατιαζει τοσο. Ειναι μεγαλη αρετη να μπορεις να συμπυκνωσεις τις σκεψεις σου σε λιγοτερες λεξεις. Δοκιμαστε το!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Δεν μου λες ρε φίλε εσυ που εγραψες το αρθρο!
    Πόσα χρήματα έχεις?Θα έχεις οικονομικό πρόβλημα ποτέ στην ζωή σου?Τί δουλειές έχεις κάνει στη ζωή σου?Καλή η θεωρία από εμπειρία ζωής?Έχεις ζήσει ποτέ με 600 ευρω τον μήνα η με 454 ευρω του ταμείου ανεργίας που πέρνω εγώ καθότι άνεργος?
    Ψάχνεις μήπως για δουλειά τώρα?Που δεν υπάρχει ούτε για δείγμα!??Βγές έξω να ψάξεις για δουλειά χωρίς τα κονέ της οικογενείας σου?Πες οτι είσαι ο ανώνυμος ''Χ'' νομίζεις οτι θα βρείς δουλειά!?Ο κόσμος ξεσπά σε ''ΒΙΑ'' γιατι τα παιδιά(πολιτικοι) έχουν φάει τα κέρατα τους!Ενώ εγώ δεν έχω στον ήλιο μοίρα και γιατί στα όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου δεν έχω ακούσει να έχει τιμωρηθεί ΚΑΝΕΝΑΣ για πράγματα που σε άλλες χώρες θα ήταν δις και τρεις ισόβια!Δεν ξέρω από ποιά οικονομική ταξη προέρχεσε αλλά μάλον είναι αυτή που τα έχει τα φραγκάκια της!Λοιπόν αντι να γράφεις αρλούμπες κοίτα να δείς πως είναι η πραγματική ζωή!Πιάσε δουλεία αν δεν έχεις και τράβα νοίκιασε ένα σπίτι πήγαινε στην δουλειά σου με τα μεταφορικά μέσα και ζήσε με 600 ευρώ και αν μετά από 5 -6 μήνες δεν έχεις φρικάρει και εσύ ύστερα τα ξαναλέμε...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή