Του Φάνη Κρυστάλλη Κρατεί ακόμη ακλόνητη η απαίτηση στη χώρα, που συντηρείται μέσα απο σημαντικό (κατ΄ εξοχήν μεσήλικο) τμήμα του εκλογικού σώματος, να διέπονται οι αντιλήψεις εκάστου των πολιτικών ανδρών απο μια σαφή και μονόχρωμη ιδεολογική κοσμοθεωρία. Αυτό συμβαίνει εαν κανείς θέλει να διατηρεί την ελάχιστη αναγνώριση σε σχέση με εκείνους που δεν επιδεικνύουν ανάλογη πειθαρχία στον πολιτικό τους βίο. Και ταυτίζεται έτσι, η ιδιότητα του ενάρετου με εκείνον που θαρραλέα επαίρει τη δογματική σημαία, μόνο του όπλο απέναντι στο ανεξάντλητο φάσμα των δημόσιων προκλήσεων.
Αγνοείται όμως, εξαιτίας της συνοχής που θέλουν να αισθάνονται εκείνοι που βρίσκουν αναγκαίο το πεδίο του ομοφρονούντος στρατοπέδου, η αξία της ευελιξίας, η ζητούμενη χάρις των αρχόντων που δρούν εξ ορισμού υπο καθεστώς συγκυριακά διαμορφούμενων γεγονότων.
Η στρατηγική πορεία που κατευθύνεται στην επίλυση των συγκρούσεων, αρμόζει ως εκ τούτου να επαναχαράζεται απο την αρχή στην κάθε περίσταση, ύστερα απο...
...διέγερση των παντοειδών πολιτικών αντανακλαστικών, συμπεριφόρα που ομοιάζει με κλειδί ικανό να ανοίγει όλες τις πόρτες, με όλους τους δυνατούς τρόπους.
Και η εγγυητική παρουσία της ηθικής ως θεμέλιο της πολιτικής σκέψης, δεν εντοπίζεται στην συγγένεια του αποτελέσματος με τα ιδεολογικά ρεύματα που περιστασιακά θα υπάρχουν σε κάθε τόπο και χρόνο, αλλά στην επιδίωξη όχι μόνο να ωφεληθούν απο τη πολιτική πράξη όσο το δυνατόν περισσότεροι, αλλά πρωτίστως να ζημιωθούν όσο το δυνατόν λιγότεροι.
Τελικώς ο πολιτικός άνδρας, δεν κατέχει ρόλο κήρυκα των συμφερόντων μιας κοινωνικής ομάδας, αλλά προστάτη ισορροπίας μεταξύ αντίθετων διεκδικήσεων που δημιουργούν τραντάγματα που εκείνος τα απορροφά. Και όλοι που αξιώνουν δικαίωση, εκλέγουν τον διαμεσολαβητή που κρίνουν πως θα διατεθεί ευνοικώς σε αιτήματα, εφόσον εξαντλήσει τα περιθώρια της μετριοπάθειας, απέχοντας απο μια έμμονη προσήλωση σε θεωρίες που την ευτελίζουν αποκλέιοντας εξ αρχής τα περιθώρια επιβίωσης της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου