Το θέατρο του παραλόγου

Του Κων/νου Σερδάρη

Οι τελευταίες μέρες στην Ελλάδα, δεν ξέρω αν το έχετε προσέξει και σεις, αλλά φέρνουν κάτι από φαρσοκωμωδία. Συμβαίνουν πολλά, ακούμε μερικά, καταλαβαίνουμε λίγα και δίνουμε σημασία σε ακόμα λιγότερα. Οι εκλογές τελείωσαν, το "μήνυμα" εστάλη, η τρόικα ήρθε και μαζί της τα νέα μέτρα. Γενικά, βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που όλα κυλούν με τόσο γρήγορους ρυθμούς και είμαστε τόσο αδύναμοι να αντιδράσουμε σε αυτόν τον βομβαρδισμό εξελίξεων. Εξού και ο τόσο ασύνδετος, ίσως, τρόπος που αναπτύσσω τις σκέψεις μου. Είναι, όμως, τόσα αυτά που με απασχολούν και τόσο δύσκολο να τα αποτυπώσω όλα σε λίγες αράδες.

Μέχρι πριν λίγες μέρες όλοι ασχολούνταν με την αποχή. Γιατί δεν ψήφισε ο κόσμος; Πού ήταν και δεν ψήφισε; Τι μήνυμα ήθελε να στείλει η σιωπηλή πλειοψηφία; Γιατί είναι απογοητευμένοι οι νέοι; Βέβαια, είχαμε και το καλό ότι άλλαξε η συντηρητική ηγεσία των δύο μεγάλων δήμων της χώρας, οπότε υπήρχε και κάτι ευχάριστο να ασχολούμαστε. Γιατί όπως και να το κάνεις ποιος δε γουστάρει δήμαρχο Μπουτάρη; Μετά ασχολούμασταν με την τρόικα, τα αναθεωρημένα στατιστικά στοιχεία, τα νέα μέτρα και τα απλά καθημερινά πράγματα της "ακμάζουσας" ελληνικής οικονομίας. Ε και στο ενδιάμεσο αφιερώσαμε και λίγα λεπτά για αυτήν την επέτειο του Πολυτεχνείου.

Ο λόγος, όμως, που αποφάσισα να γράψω αυτό (ο Θεός να το κάνει) άρθρο είναι ένας. Θέλω μέσα από εδώ να εκφράσω την αμέριστη συμπαράστασή μου στον πρόεδρο Αντώνη Σαμαρά, ο οποίος περνά τις δυσκολότερες στιγμές του ως τιμονιέρης της μεγάλης συντηρητικής παράταξης. Γιατί δεν είναι λίγο. αφενός να ιδρύει η μισητή σου αντίπαλος πολιτική παράταξη, κατηγορώντας σε και ως λαϊκιστή που δεν νοιάζεται για το συμφέρον της πατρίδας(άκουσον άκουσον) και αφετέρου...

...να βλέπεις κάθε μέρα να το σκάνε ο ένας μετά τον άλλο οι βουλευτές σου και να ανεξαρτητοποιούνται. Γιατί άνθρωπος είναι και αυτός και πόσα ν' αντέξει! Περισσότερη εντύπωση, όμως, ακόμα και από τις εξελίξεις αυτές, μου κάνουν οι τραγελαφικοί διαξιφισμοί του κ. Σαμαρά με τον εκπρόσωπο της τρόικας στην Ελλάδα, κ. Πεταλωτή. Ο μεν, ανταπαντώντας σε αυτούς που τον ψέγουν για της στάση του σε τούτην εδώ την κρίσιμη ώρα της πατρίδος, λέει πως έχει ψηφίσει πάνω από τα μισά νομοσχέδια της τρόικας και συνεπώς είναι ένας γνήσιος πατριώτης. Ο δε εκπρόσωπος χαρακτηρίζει αστείες τις δηλώσεις του προέδρου και αναφέρει χαρακτηριστικά πως "δεν έχει παράσχει στήριξη σε τόσα νομοσχέδια και να βρει άλλους τρόπους να συσπειρώσει την κοινοβουλευτική του ομάδα".

Τι να πω; Πρώτη φορά βλέπω αρχηγό της μείζονος αντιπολίτευσης να στηρίζει την πολιτική της παράταξής του στο πόσο καλός σύμμαχος της κυβέρνησης είναι και πόσα νομοσχέδιά της έχει στηρίξει! Επίσης, δεν μπορώ να καταλάβω τι είδους πατριωτισμό δείχνει η στήριξη σε πάνω από τα μισά μέτρα που έχει προτείνει η τρόικα και πώς αυτή η στάση μπορεί να βοηθήσει στην επιστροφή των απολωλότων προβάτων στο μαντρί της Ρηγίλλης. Για να μην αναφέρω ότι βιώνουμε το αντι '93. Δηλαδή, ο Σαμαράς είναι πρόεδρος της Ν.Δ., η Ντόρα διεγράφη και ιδρύει δικό της κόμμα και η "Πολ.Αν." έχει πάρει τα ηνία της κεντροδεξιάς- αν και το πόσο γερά τα κρατάει αμφισβητείται. Μόνη παραφωνία ο Κυριάκος Μητσοτάκης που παραμένει, κόντρα στους καιρούς και τις οικογενειακές πιέσεις, πιστός στη Νέα Δημοκρατία, ίσως γιατί ξέρει πως είναι ο μόνος που η ιστορία θα δικαιώσει. Με λίγα λόγια... ένα θέατρο του παραλόγου!