Του Οδυσσέα ΘεοφάνηΚάθε επιχειρηματίας γνωρίζει πως ο καλύτερος τρόπος για να εξοντώσει οικονομικά τον αντίπαλό του είναι να λάβει κρατικές επιδοτήσεις και προνόμια, ώστε να αποκτήσει το προβάδισμα στην αγορά, προσφέροντας αντίστοιχες ή χειρότερες υπηρεσίες σε πολύ χαμηλότερες τιμές, με αποτέλεσμα να προτιμάται από τους καταναλωτές. Το ευτυχέστερο θα ήταν δε είτε να του παραχωρηθεί το μονοπώλιο σε έναν τομέα της αγοράς είτε τα κρατικά δωράκια να είναι τόσο μεγάλα ώστε οι ανταγωνιστές μην έχουν καμία δυνατότητα να τον πλήξουν.
Τα ίδια ισχύουν περίπου στην πολιτική αγορά. Τα κυρίαρχα κόμματα απολαμβάνουν προνομιακής μεταχείρισης, ώστε να διατηρήσουν την θέση τους στο πολιτικό σύστημα αποκλείοντας ολοσχερώς τους απ’ έξω. Τα ελληνικά κόμματα, όπως είναι αναμενόμενο, προβαίνουν σε αυτή την πρακτική κατά κόρον, λαμβάνοντας περίπου 50 εκ. Ευρώ το χρόνο συνολικά (το 2009, έτος διπλών εκλογών έλαβαν 69), οφείλοντας παράλληλα τεράστια ποσά στις τράπεζες παρέχοντας ως εγγύηση την κρατική χρηματοδότηση που ΘΑ λάβουν στο μέλλον. Το ΠΑΣΟΚ χρωστάει μόλις(sic) 115 εκ. ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ 6 εκ!
Καθόλου παραδόξως μάλιστα η διατήρηση του ύψους των συγκεκριμένων δαπανών είναι ένα από τα θέματα, στο οποίο...
...συναινούν όλα τα κόμματα, μη δείχνοντας να έχουν αναστολές όταν πρόκειται να βάλουν το χέρι στην τσέπη των ψηφοφόρων, παρ' όλο που βρισκόμαστε σε περιόδο οικονομικής κρίσης και περικοπών.
Όπως ανέφερα παραπάνω ο κρατικοδίαιτος επιχειρηματίας δεν ενδιαφέρεται να καλύψει τις ανάγκες των καταναλωτών αφού έτσι κι αλλιώς έχει σίγουρα τα κέρδη. Αντίστοιχα τα κόμματα, διαπνεόμενα από την ίδια νοοτροπία, δεν ανταγωνίζονται για να πείσουν σχετικά με το κύρος των απόψεών τους, την ακεραιότητά τους, την συνέπεια και την απήχησή τους ώστε να εξασφαλίσουν χρήματα τους από τους ψηφοφόρους, με αποτέλεσμα οι ιδιωτικές χορηγίες να κυμαίνονται στο τρομακτικά χαμηλό 0.1% εώς 10% των συνολικών δαπανών τους. Καλά διαβάσατε! 0.1%! Σε τέτοιο βαθμό πείθουν τους πολίτες!
Τί κι αν τα μικρότερα κόμματα πασχίζουν να πείσουν για τις ιδέες και την πρακτική τους ώστε να καλύψουν λειτουργικά έξοδα μέσω εισφορών; Οι εντός (ευρω)Βουλής διαθέτουν ήδη έναν τεράστιο κομματικό στρατό διαρκώς διογκούμενο που παρασιτεί εις βάρος της κοινωνίας και τελικά τους προσφέρει ένα αδικαιολόγητο προβάδισμα στον πολιτικό στίβο.
Αφού λοιπόν αρπάξουν με το έτσι θέλω τα χρήματα των ψηφοφόρων, τους οποίους αγνοούν επιδεικτικά καθ’ όλη την περίοδο ανάμεσα στις εκλογές, αποκλείουν τους συνυποψηφίους τους (περιορίζοντας ακόμα και το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης μέσω των διαφημίσεων ή με ανάλογα μέτρα όπως την «βάση» του 3% για την είσοδο ενός κόμματος στο κοινοβούλιο), αποκτούν την εξουσία και ύστερα ξαναμοιράζουν την τράπουλα. Σε ποιον; Μα, φυσικά στον εαυτό τους! Σε παχυλούς μισθούς και βουλευτικά έξοδα, συντάξεις, υπαλλήλους που καλύπτουν θέσεις στα πολιτικά γραφεία, στη Βουλή, σε φίλα προσκείμενες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις κλπ αποκτώντας τέτοια εξουσία που αυξάνει το κίνητρο και τις πιθανότητες επανεκλογής τους ραγδαία.
Οι πολίτες βέβαια αντιλαμβάνονται εν μέρει αυτό το παιχνίδι που έχει στηθεί στην πλάτη τους και με τα χρήματά τους, οργιζόμενοι με το πολιτικό σύστημα. Το σημαντικό είναι η οργή αυτή να μετουσιωθεί σε θεσμικές αλλαγές που θα αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά το πρόβλημα της προσοδοθηρίας και της διαφθοράς που είναι τώρα κυρίαρχες στην ελληνική πολιτική σκηνή κι όχι σε κραυγές, πόσο μάλλον όταν αυτές προέρχονται από αντιπροσωπευτικά μέλη του πολιτικού συστήματος που καλλιέργησε αυτή την κατάσταση.
Οδυσσέα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ κρατική επιδότηση των κομμάτων προκύπτει από φορολόγηση των πολιτών που σκοπεί στη ορθή λειτουργία του πολιτεύματος, ήτοι στην ανεξαρτησία των κομμάτων από τα οικονομικά κέντρα. Αυτονόητο (θα έπρεπε να) είναι ότι η συμμετοχή σε μια κοινωνία και σε ένα πολίτευμα συνεφέλκεται και υποχρεώσεις
Μου φαίνεται εντελώς ανεδαφικό και προϊόν "οικονομικού ιδεαλισμού" να υποστηρίζεται ότι σήμερα αυτό που μας έλλειπε σε επίπεδο πολιτειακής δομής είναι η περαιτέρω εξάρτιση των κομμάτων από τα οικονομικά κέντρα. Αλήθεια, "θέλουμε να πάψει η ελληνική Βουλή να διακατέχεται από κλίμα κρατικής υπηρεσίας" τρέποντας τη σε ιδιωτική επιχείρηση;
Λαθεμένος επίσης (κατά τη γνώμη μου πάντα) ο συλλογισμός ότι αν δεν έχουν τη δαμόκλειο σπάθη της οικονομικής δυσπραγίας τα κόμματα δεν ενδιαφέρονται να πείσουν και να δράσουν. Σε περίπτωση που παραβλέπεται να θυμίσω το αυτονόητο: οποιαδήποτε εταιρία επιδιώκει να ελκύσει, καθώς έχει κερδοσκοπικό σκοπό. Ορθώς. Τα κόμματα όμως (τι να κάνουμε!) δεν είναι ακόμη εντελώς επιχειρήσεις(!) και αλίμονο αν τραπούν σε αε. Έχουν σκοπό τη συμμετοχή στη διακυβέρνηση.
Ως ψηφοφόρος και όχι ως καταναλωτής (ιδιότητες που φέρω αλλά μάλλον δεν συγχέω, όπως ο φίλος Οδυσσέας)δεν καταλαβαίνω τη λογική ακολουθία και του εξής συλλογισμού: βγαίνω στην πολιτική αγορά, κοιτάζω ποιο κόμμα μου φαίνεται ελκυστικό, πληρώνω. Από που κι ως που η ιδεολογική-πολιτική ή όποια άλλη συμπάθεια ή συμφωνία προς ένα κόμμα μπορεί να με οδηγήσει να το πληρώνω;
Ένα πράγμα οδηγεί στη καταβολή αμοιβής: το αντίτιμο, η αντιπαροχή, ήτοι η εξυπηρέτηση και των δικών μου, σε τελευταία ανάλυση οικονομικών συμφερόντων.
Στα δικά μου (μυωπικά) μάτια η σχέση ψηφοφόρου-κόμματος δεν είναι δικαιοπραξία (αν και σχέση εντολής υπό την πολιτική όχι την αστική έννοια του όρου), δεν είναι πράξη συναλλαγής, άρα δεν μπορεί να δομείται στη λογική της συμβάσεως και των συναλλακτικών σχέσεων.
Απομονώντας ένα μέτρο που ισχύει στο αμερικανικό σύστημα διακυβέρνησης, χωρίς να μελετήσουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του συστήματος στο σύνολο του, καθώς και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου κοινωνικού σχηματισμού δεν προτείνεται εγκύρως ένα θεσμικό μέτρο απλώς ενδεικνύεται ενός είδους εξιδαινκευτική και κατακερματισμένη απεικόνιση του "ξένου".
Ορθή η κριτική στα εμπόδια που τίθενται στα κόμματα εκτός βουλής. Αρκετές ρυθμίσεις είναι καταχρηστικές ή και αντισυνταγματικές, όπως αυτή για τον τηλεοπτικό χρόνο, δεν σχετίζονται όμως με την κρατική χρηματοδότηση των κομμάτων εντός βουλής.
Η εικόνα μιας "χρηματιστηριακής δημοκρατίας", όπου τα κόμματα ως άλλες ανώνυμες εταιρίες θα πασχίζουν να άνεβάσουν τη μετοχή τους στο χρηματιστήριο της πολτικής καταρτίζοντας θελκτικές συμβάσεις, διεξάγωντας διαπραγματεύσεις, προβαίνοντας σε επιχειρηματικές τακτικές είναι η εικόνα μιας αγοραίας δημοκρατίας, ενός ζοφερού οικονομικού ολοκληρωτισμού.
Σταύρος Μακρής
Είναι γεγονός πάντως πως υπάρχει ένα θέμα με ένα νέο κόμμα. Από τη στιγμή που τα ήδη υπάρχοντα παίρνουν τόσα χρήματα, πώς θα μπορέσει ένα νέο κόμμα να τα ανταγωνιστεί; Και αυτό μας οδηγεί στο ότι μόνο νέα κόμματα με "πλάτες" μπορούν να εμφανιστούν, εξαρτώμενα κι αυτά από οικονομικά κέντρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΊσως το σύστημα χρηματοδότησης των κομμάτων είναι αδιαφανές και άδικο για τα νεο-ιδρυθέντα (ή σε κάθε περίπτωση μικρά) κόμματα. Αν και δεν είμαι κατά της ιδιωτικής χρηματοδότησης των κομμάτων θεωρώ αυτονόητο ότι όταν συμβαίνει θα διέπεται από απόλυτη διαφάνεια. Εφόσον δε είναι καθεστώς, να καταστεί υποχρεωτική και η δημοσίευση του ονόματος κάθε δωρητή ώστε να ασκείται πολιτικός έλεγχος. Η υποκρική άρνηση της πραγματικότητας διαμορφώνει περιβάλλον υπογείων συναλλαγών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς προς την κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης διαφωνώ. Ο ρόλος των κομμάτων είναι θεσμικός - δεν υπόκειται σε όρους μάρκετινγκ πουλώντας πραμάτεια. Τί πολιτικός λόγος θα διαμορφωνόταν; Μια δημοκρατία σε καθεστώς ομηρίας από τα αντικρουόμενα συμφέροντα και τον λαϊκισμό.
Ως προς το όριο του 3%, το εντάσσω στην γενική προβληματική της απλής αναλογικής. Συμφωνώ φυσικά, αλλά η ρεαλιστικότερη ανάλυση με γειώνει. Λιγοστός και σχηματικός δημόσιος διάλογος με ανύπαρκτη διάθεση συμβιβασμού - ιστορικά πάθη και κομματική πατρωνία, καθιστούν ανέφικτο τον σχηματισμό πολυκομματικής κυβέρνησης και της άρσης επομένως, τέτοιων περιορισμών.
Το βασικό θέμα που πρέπει να σκεφτούμε είναι αν θέλουμε κομματικούς στρατούς που να μπαίνουν στα κόμματα, για να βγάλουν χρήματα γινόμενοι υπάλληλοί τους και ζητώντας κρατικά ρουσφέτια ή αν θέλουμε κόμματα που να ανγκάζονται να βρίσκουν μέλη που θα είναι ενθουσιώδη με τις ιδέες τους, ώστε να θέλουν να τα χρηματοδοτήσουν. Όσο για τα μεγάλα κεφάλια που θέλουν να εξαρτήσουν πολιτικούς και κόμματα τυπου Ζήμενς η κρατική χρηματοδότηση δεν τα εμποδίζει καθόλου. Ίσα ίσα... Το μόνο που μπορεί να τους εμποδίσει κάπως είναι η διαφάνεια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι τελικά το ερώτημα είναι φορολογούμενοι ή ψηφοφόροι; Εγώ προσωπικά δε θέλω να χρηματοδοτώ ως φορολογούμενος κανένα από τα κόμματα που είναι στη βουλή. Πολλοί πιστεύουν ότι πρέπει να με κάνουν να χρηματοδοτώ υποχρεωτικά και τα κόμματα που είναι εκτός βουλής και να έχουμε άλλο ένα στρατό ατόμων που να ζουν από το κρατικό χρήμα. Ε, χρηματοδοτήστε τα εσείς, εγώ δε θέλω...
Α και έχουμε καθόλου συναίσθηση ότι με αυτή τη λογική χρεοκοπήσαμε; Ή δεν το έχουμε πάρει χαμπάρει ακόμα;
κεφάλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αν δε θες να πληρώνεις φόρους γενικά είναι σοβαρό ζήτημα. Θα σου πρότεινα είτε κοινότητες χίπηδων (αν και απομίμηση του πραγματικού) ή κοινότητες αυτοχθόνων στην αφρικη ή τον αμαζόνιο.
Αν τωρα, απλά δε θες να χρηματοδοτείς τον κομματικό θεσμό μέσω της φορολογίας αλλά άμεσα, σε παραπέμπω στο παραπάνω σχόλιό μου περί κομμάτων σε καθεστώς μαρκετινγκ/λαικισμού.
Θα μπορούσε να πέσει πολλή ανάλυση για το θέμα, αλλά βασικά αυτό που θέλω να σου πω είναι ότι αυτό που λές ότι "Τί πολιτικός λόγος θα διαμορφωνόταν; Μια δημοκρατία σε καθεστώς ομηρίας από τα αντικρουόμενα συμφέροντα και τον λαϊκισμό." δεν προκύπτει από πουθενά. Η Ελλάδα είναι από τις χώρες με αναλογικά τη μεγαλύτερη κρατική χρηματοδότηση. Και το γεγονός είναι ότι έχουμε πάρα πολύ λαϊκιστές πολιτικούς και έχουμε κομματικούς στρατούς που τείνουν συνεχώς να επιζητούν τη με στενότερη ή ευρύτερη έννοια προσοδοθηρία. Επίσης βλέπουμε μία τεράστια στατικότητα στο πολιτικό σύστημα, επειδή η χρηματοδότηση προφανώς ευνοεί τα κατεστημένα κόμματα. Έτσι όποιο κόμμα κρατάει τις σφραγίδες παίρνει τα εκατομμύρια, ακόμα και αν φύγουν όλα του τα στελέχη. Σε αυτό οφείλεται βασικά και η παντοδυναμία του δικομματισμού, δεδομένου ότι έχει επιδείξει τέτοια ανικανότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροφανώς τα πράγματα χωρίς κρατική χρηματοδότηση δε θα είναι τέλεια. Θα συνεχίσουμε καταρχήν να έχουμε κόμματα που επιζητούν την εξουσία σε ένα σύστημα που η κυβέρνηση έχει μία τεράστια δύναμη και οι νόμοι περιορίζουν πάρα πολύ τα άτομα. Έτσι πάντοτε τα διάφορα συμφέροντα θα θέλουν να επέμβουν και να επηρεάσουν την πολιτική πραγματικότητα, καθώς έχουν πάρα πολλά να κερδίσουν αν έχουν με το μέρος τους μία τέτοια παντοδύναμη εκτελεστική και νομοθετική εξουσία. Σε αυτές τις στρεβλώσεις όμως πολύ απλά βοηθά περισσότερο η κρατική χρηματοδότηση από την ανυπαρξία της...
Σταύρο και Δημήτρη,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα κόμματα προφανώς δεν είναι ΑΕ γιατί δεν σκοπούν στο χρηματικό κέρδος. Σκοπούν αντίθετο στο συμφέρον τους, όπως η ΑΕ και όλοι οι άνθρωποι, που είναι η ανάληψη της εξουσίας, η κυριαρχία των πολιτικών θέσεών τους κλπ. Αυτό σημαίνει ότι για να επιτύχουν τον σκοπό τους θα κοιτάξουν να το κάνουν με τον πιο ανώδυνο και αποτελεσματικό τρόπο για τα ίδια, κατ’ επέκταση όπως οι κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις μάχονται να λάνουν κρατικά προνόμια, έτσι και τα κόμματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση λαμβάνουν μια τεράστια δημόσια χρηματοδότηση(50 εκ τον χρόνο ενώ στη Γαλλία(από τα εκλογικά συστήματα που είναι κατά κόρον βασισμένα στο κρατικό χρήμα λαμβάνουν 70 εκ. Η Γαλλία να υπενθυμίσω ότι είναι μια χώρα 65 εκ κατοίκων και οι βουλευτές της είναι... μόλις 577! Ο Δημήτρης βέβαια πιστεύει πως τα ποσά που δίνουμε στα ελληνικά κόμματα είναι χαμηλά επειδή... δανείζονται ενώ ο Σταύρος πιστεύει ότι πρέπει να χρηματοδοτούνται όσο έχουν ανάγκη) που τους επιτρέπει να αποκτούν ένα πλεονέκτημα εις βάρος των υπολοίπων κομμάτων τα οποία δεν έχουν καμία ευκαιρία να τα ανταγωνιστούν επί ίσοις όροις. Με το να μαθαίνουν τα κόμματα να λειτουργούν ως κρατικές υπηρεσίες δεν κάνουν ορθή διαχείρηση των χρημάτων τους, και τελικά δανείζονται υπέρογκα ποσά. Μακροπρόθεσμα βέβαια, αν δεν βρουν πόρους, θα αναγκαστούν στην χρεωκοπία.
Τα υπόλοιπα επιχειρήματα είναι εκλογικεύσεις. Σαφώς τα κόμματα είναι σημαντικά για τα πολίτευμα. Δεν απαντάτε όμως γιατί να πρέπει να χρηματοδοτηθούν αυτά τα κόμματα, που είναι και τα ισχυρότερα; Η παρομοίωση με τις επιχειρήσεις συνεχίζεται: σίγουρα οι 5 μεγαλύτερες επιχειρήσεις στην Ελλάδα προσφέρουν πολλά στην ελληνική οικονομία. Γιατί να μην τις επιδοτήσουμε σε τέτοιο βαθμό ώστε να γίνουν σχεδόν μονοπωλιακές και να διατηρήσουν την πλεονεκτική τους θέση;
Ο Σταύρος επίσης, δεν καταλαβαίνει με ποια λογική θα έδινε κανείς χρήματα σε ένα κόμμα. Εγώ προσωπικά το έχω πράξει, και λόγος ήταν επειδή θέλω οι ιδέες αυτού του κόμματος να ακούγονται περισσότερο και δεν επιθυμώ να διακόψει τη λειτουργία του. Αντίστοιχα εσύ, αντί να δώσεις χρήματα προτιμάς να συμμετέχεις ενεργά στις δράσεις του. Είναι κι αυτό μια προσφορά που κατ’ εσένα είναι ανεξήγητη, εφόσον δεν προσβλέπεις στο στενό ατομικό οικονομικό συμφέρον. Με αντίστοιχη λογική χρηματοδοτούν οι πολίτες ΜΚΟ που τις θεωρούν αξιόλογες χωρίς να έχουν κάποιο συμφέρον, με την παραπάνω έννοια.
Πέρα από τα παραπάνω, η φορμαλιστική αριστερή σας σκέψη, δεν σας αφήνει να αντιληφθείτε τα αρνητικά αποτελέσματα της κρατικής χρηματοδότησης. Τα κόμματα χωρίς να έχουν ανάγκη την ιδιωτική πρωτοβουλία για να δράσουν, τότε γίνονται ανεξάρτητα, με αποτέλεσμα οι πολίτες να μην μπορούν να τα τιμωρήσουν στον βαθμό που θα γινόταν εφόσον εξαρτώνταν από τη συμμετοχή τους, όπως συμβαίνει με τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις. Έχουν σίγουρη την εκλογή χωρίς μεγάλη προσπάθεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλος τα υπόλοιπα επιχειρήματα περί λαικισμού είναι αστήριχτα, καθώς αν η ιδιωτική χρηματοδότηση γεννά λαικισμό τότε σήμερα θα έπρεπε αυτός να έχει εξαφανιστεί από την πολιτική ζωή της χώρας. Συμβαίνει όμως το αντίθετο, κι αυτό γιατί οι πολίτες που είναι αντίθετοι σε αυτά τα φαινόμενα(προφανώς δεν είναι όλοι) δεν μπορούν να τιμωρήσουν αποτελεσματικά τους λαικιστές πολιτικούς. Αντίστοιχα θα υπάρχουν «πλούσιοι» που θα χρηματοδοτούν κόμματα αριστερά, παρ’όλο που αυτό είναι αντίθερο στα... ταξικά τους συμφέροντα, κόμματα υπέρ της διαφάνειας, υπέρ της αξιοκρατίας και θα υπάρχουν πλούσιοι που θα χρηματοδοτούν κόμματα υπέρ του νεποτισμού, των απευθείας αναθέσεων κλπ.
Τέλος, ένα ζήτημα αρχής. Ο κάθε πολίτης, θεωρώ εγώ τουλάχιστον, έχει το δικαίωμα να επιλέξει ποιο κόμμα θα στηρίξει, ανάλογα με τις πολιτικές του προτιμήσεις και την ιδεολογία του. Αν το κράτος του παίρνει χρήματα από την φορολογία του για να χρηματοδοτήσει άλλα κόμματα τότε αυτό το δικαίωμα εξασθενίζεται σε μεγάλο βαθμό, όπως παραβιάζεται το δικαίωμα στην θρησκευτική ελευθερία όταν χρηματοδοτούν οι άθεοι την ανέγερση ορθόδοξων εκκλησιών. Το κράτος λοιπόν και οι πολιτικοί παραβιάζουν ένα από τα σημαντικότερα δικαιώματα έμμεσα, κατ’ αυτόν τον τρόπο, κι εκπλήσσομαι που σας αφήνει αδιάφορους.
Διευκρινίσεις:
ΑπάντησηΔιαγραφή1. Γιατί να πρέπει να χρηματοδοτηθούν αυτά τα κόμματα, που είναι και τα ισχυρότερα;
Αναλογική ισότητα. Χρηματοδοτούνται τα κόμματα που βρίσκονται εντός του κοινοβουλίου γιατί έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση.
2. Γιατί η κρατική χρηματοδότηση πρέπει να πληροί το κριτήριο του αναγκαίου;
Γιατί τότε και μόνον τότε θα υπάρχουν οι ικανές όχι όμως οι αναγκαίες προϋποθέσεις ανεξάρτητης λειτουργίας τους.
3. δεν καταλαβαίνω γιατί κανείς να χρηματοδοτήσει ένα κόμμα;
Το κατανοώ. έχω εισφέρει και εγώ με μικροποσά σε διάφορα κόμματα που επί της αρχής αξιολογώ θετικά. Ωστόσο πως τα δικά μου 10 ευρώ θα ανταγωνιστούν το πορτοφόλι του Βαρδινογιάννη ή της Siemens.
4. Η έννοια του πολίτη περιλαμβάνει τη συμμετοχή στο πολίτευμα με τα μέσα της ψήφου, του λόγου, της συλλογικής ή ατομικής δράσης. Δηλαδή βασίζεται σε ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ που έχουν όλοι οι πολίτες. Η αποκλειστική ιδιωτική χρηματοδότηση μετατρέπει τη δημοκρατική διαδικασία σε πεδίο μάχης οικονομικών συμφερόντων, όπου ευνοήτως τα ισχυρότερα θα κυριαρχήσουν.
5. Υπό αυτή την έννοια το μέτρο που προτείνεις παραβιάζει όχι μόνο τη συνταγματική ισότητα αλλά και την ισότητα στην ουσία της αναπαράγωντας την πραγματική ανισότητα που προκύπτει από την ανισοκατανομή του πλούτου. Είναι λοιπόν όχι μόνο ένα αντισυνταγματικό μέτρο αλλά και ένα βαθιά αντιδημοκρατικό μέτρο καθώς θεσμοθετεί ότι η κυρία Ελένη που μου καθαρίζει το σπίτι έχει μικρότερες δυνατότητες EX LEGE να μετάσχει στο πολίτευμα από μένα που είμαι ένας πανέξυπνος και τίμιος μεγιστάνας.
5. Ομοίως και η δράση 10,100,1000 ακτιβιστών δεν δύναται να αντιταχθεί σε 100.000 ευρώ που θα καταβάλει ένα άτομο.
6. Τι γίνεται με ένα κόμμα που ιδεολογικά προστατεύει μόνο τα κατώτερα στρώματα που φυσικά δεν μπορούν να καταβάλουν εισφορές; Θα πεις αφού δεν πείθει ας χρεωκοπήσει. Αλλιώς ας αλλάξει την ιδεολογική του τοποθέτηση προκειμένου να καταβληθούν εισφορές. Επομένως προτείνεις κόμματα ταξικά χωρίς κανένα εξορθολογισμό: έστω ότι ιδρύω το κόμμα εφοπλιστών-βιομηχάνων-επιχειρηματιών και εσύ το κόμμα των εργαζομένων-συνταξιούχων-μεινοτικών ομάδων-οικολόγων ποιος θα κερδίσει στην ταξική διελκυστίνδα.
Δεν πρόκειται λοιπόν μόνο για βαθιά αντιδημοκρατικό μέτρο αλλά και για μέτρο που παραγνωρίζει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού, ήτοι την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ κατάσταση.
7. Η καταβολή φόρων είναι κοινωνική-νομική υποχρέωση, πηγάζει από την ένταξη σε ένα κράτος και μία κοινωνία. Η στήριξη (και οικονομική) θεσμών με τους οποίους κάποιος διαφωνεί αλλά έχει αποφασίσει η πλειοψηφία να λειτουργούν τον θέτει εκτός κοινωνίας. Συνεπώς, ακόμη και αν διαφωνεί κάποιος με το ΠΑΣΟΚ πχ οφείλει να καταβάλει φόρο αναγκαίο για την πραγμάτωση της δημόσιας ήτοι της πολιτειακής του λειτουργίας. Δυστυχώς όμως ο νεοφιλελεύθερος ιδεαλισμός μυωπικά προστάζει: υπάρχουν μόνο άτομα και μάλιστα ελεύθερα άτομα που δεν μπορούν να καταβάλουν τον οβολό τους για μία δημόσια λειτουργία, γιατί απλούστατα αυτή δεν υφίσταται.
ΑπάντησηΔιαγραφή8. Όσον αφορά τα μικρότερα κόμματα με κάλυψε το σχόλιο του Δώρου. Χρειάζονται βελτιώσεις σε αυτή την κατεύθυνση. Το ανέφερα και γω. Ωστόσο, γιατί οι υποστηρικτές πχ της ΔΡΑΣΗΣ μεμψιμοιρούν και καταφέρονται κατά της κρατικής χρηματοδότησης. Δεν έχουν αρκετά καλή επιχειρηματολογία ώστε να προσελκύσουν ψηφοφόρους-καταναλωτές όπως επιθυμούν; Κρατική απαγόρευση δεν υπάρχει.
9. Αφού επικαλούμαστε τόσο την αγορά να αναφέρω κάτι ακόμη επ' αυτού: και χωρίς περιβάλλον κρατικής επιδότησης δημιουργούνται ισχυρές αε. Αν εγω φτιάξω τη δική μου θα δυσκολευτώ στην αρχή, είτε οι ισχυροί επιδοτούνται κρατικά είτε όχι εκ μόνο του λόγου ότι υπάρχουν ισχυροί. Και τι να κάνουμε έτσι έχουν τα πράγματα. Σταδιακά όμως μπορεί να καταλάβω κάποιο ζωτικό χώρο και σταδιακά να αναπτυχθώ. Το επιχείρημα αυτό προϋποθέτει ότι και το ένα(κρατικής παρέμβασης) και το άλλο (απορρύθμισης) μοντέλο λειτουργούν ιδεατά (γι' αυτό θα παρακαλούσα να μη στρεβλωθεί!).
10. Περι φορμαλισμού
Προσωπικά μπορώ να πω ότι θεωρώ τον εν λόγω χαρακτηρισμό προσβλητικό, ωστόσο το κατα πόσον αληθεύει δεν μπορώ να το κρίνω εγώ. Πάντως σοβαρός φορμαλιστικός (εκτός από τους νεοφιλελεύθερους ιδεαλισμούς που επεσήμανα) είναι και ο εξής συλλογισμός: πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι. Δηλαδή, επειδή η κρατική χρηματοδότηση δε λειτουργεί ιδεατά να τη κόψουμε. Να μην προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε το υπάρχον (την ορθότητα του οποίου προσπάθησα να τεκμηριώσω) αλλά να το καταργήσουμε.
Σταύρος
11. το κόμμα το τιμωρείς με την ψήφο, όχι με το να μην του αφήσεις χαρτζιλίκι
ΑπάντησηΔιαγραφή12. το παράδειγμα με την δημόσια χρηματοδότηση ναών συγκεκριμένου θρησκεύματος δεν έχει καμμία σχέση με το πολιτειακό ζήτημα που εξετάζουμε. Ο ναος δεν επιτελεί ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΗ λειτουργία, ενώ ταυτόχρονα η ανεξιθρησκεία επιτάσσει χωρισμό εκκλησίας και κράτους και περαιτέρω τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους. Σημαντική παρανόηση: η εκκλησία αποτελεί θεσμό του ιδιωτικού χώρου, της κοινωνίας των πολιτών, όχι θεσμό του δημοσίου χώρου. Το κόμμα όμως όχι (κατ' εμέ τουλάχιστον).
Σταύρος
Να επιστημάνω επίσης, ως επιπρόσθετο επιχείρημα σε όσα λέει ο Οδυσσέας, το εξής. Ο πολίτης συνειδητά αρνείται να συνεισφέρει οικονομικά για ένα κόμμα το οποίο δεν έχει σε εκτίμηση. Ωστόσο το κράτος μετατρέπει την ψήφο του πολίτη, η οποία είναι συνήθως ψήφος της λογικής του μικρότερου κακού και όχι ψήφος γνήσιας επιδοκιμασίας, σε χρηματική ενίσχυση, παρά την συνειδητή απόφαση του πολίτη να μην την συνοδεύσει με χρήματα. Ουσιατικά ο πολίτης δεν είναι ελεύθερος να κρίνει αν θα βοηθήσει ή όχι ένα κόμμα και κόμματα τα οποία ο λαός έχει σε πολλή χαμηλή εκτίμηση λαμβάνουν υπέρογκα ποσά, τα οποία ποτέ δεν θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν αν απευθύνονταν στους πολίτες .
ΑπάντησηΔιαγραφήΙάσων Καρανίκας
*πολύ χαμηλή
Διαγραφή