Νεοελληνική Φαυλοκρατία

Του Οδυσσέα Θεοφάνη

“Με την πολιτική αυτή γίνεται ανάγλυφη η φύση του φαυλοκράτη: Δεν μπορεί να αναλάβει ευθύνες, να κινηθεί σταθερά προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Αυτό που έχει μάθει είναι να αρμέγει την εθνική αγελάδα, να καμαρώνει για αξιώματα και να διεκπεραιώνει ρουσφέτια. Είναι τόσο ανόητος, που νομίζει ότι μπορεί να διαχειριστεί μια ολόκληρη εκστρατεία [στη Μικρά Ασία] με αναβολές και ψέματα, με κομματικούς σκυλοκαβγάδες και τέλος με το μεγαλύτερο έγκλημα από όλα, το ξερίζωμα του μικρασιατικού Ελληνισμού, προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία λίγους μήνες ακόμα”

Το παραπάνω απόσπασμα βρίσκεται στο βιβλίο του Ευάγγελου Κοροβίνη, το οποίο αποτυπώνει γλαφυρά την κυριαρχία της πολιτικής φαυλοκρατίας κατά το μεγαλύτερο διάστημα ύπαρξης του Ελληνικού κράτους. Στο φαυλοκρατούμενο σύστημα, το κράτος γίνεται μηχανισμός βολέματος των ημετέρων εις βάρος όλης της υπόλοιπης κοινωνίας, μέσο απόκτησης προνομίων της πολιτικής τάξης, των επιχειρηματιών και εκδοτών-καναλαρχών φίλων της, μηχανισμός εξόντωσης κάθε παραγωγικής και εξωστρεφούς πολιτικής. Το εκάστοτε κόμμα αυξάνει τις κρατικές δαπάνες, στηρίζοντας συχνά αυτές του τις επιλογές ιδεολογικά, πρακτική που εφήρμοσε σε μεγάλο βαθμό το ανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, χρησιμοποιώντας ως προκάλυμμα την αριστερή ρητορική για να δικαιολογήσει την ευρεία αναξιοκρατία, την διαφθορά και για να διατηρηθεί στην εξουσία λεηλατώντας τους εθνικούς πόρους.

Ότι τα ίδια έπραξε η Νέα Δημοκρατία του Κώστα Καραμανλή είναι προφανές. Αν και γνώριζαν τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας,...

...την ανάγκη λήψης θεσμικών μεταρρυθμίσεων, την εκπόνηση εθνικού κτηματολογίου, συγκράτησης των δημόσιων δαπανών, μείωσης της διαφθοράς και του μεγέθους του κράτους, συνέχισαν την παρωχημένη και φαυλοκρατική πολιτική, που περιγράφεται παραπάνω. Έτσι, οι δημόσιοι υπάλληλοι αυξήθηκαν, η ανταγωνιστικότητα μειώθηκε και οι οικονομικοί δείκτες κατατάσσουν την Ελλάδα κάτω από τις αναπτυσσόμενες χώρες. Λίγο καιρό πριν αποκαλυφθεί τελείως το πραγματικό μέγεθος του δημοσιονομικού προβλήματος, η κυβέρνηση αυτή προχωρούσε σε αθρόες προσλήψεις γαλάζιων παιδιών, αύξησης των κρατικών ελλειμμάτων και του χρέους, ως ύστατο χαίρε στην κουτάλα που τους τάιζε τα τελευταία χρόνια.

Το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου κινείται κι αυτό στο ίδιο μήκος κύματος. Όσο καιρό βρισκόταν στην αντιπολίτευση, ήταν αντίθετο σε οποιοδήποτε εκσυγχρονιστικό μέτρο ψήφιζε ή επιχειρούσε να ψηφίσει η ΝΔ, λαϊκίζοντας ασύστολα επί χρόνια, με κορυφαία στιγμή το “λεφτά υπάρχουν”. Τα παραδείγματα πάμπολλα, κυριότερα και πιο τρανταχτά είναι οι δηλώσεις σχετικά με την πώληση του ΟΤΕ και την “δέσμευση” ότι το δημόσιο θα κινηθεί νομικά για να αποκτήσει πάλι το δημόσιο τον έλεγχο της εταιρίας. Δεύτερο παράδειγμα στείρας αντιπολίτευσης ήταν η άρνησή του να στηρίξει την συνταγματική μεταρρύθμιση της ΝΔ σχετικά με το άρθρο 16 του Συντάγματος.

Φυσικά, ως κυβέρνηση, και παρότι η Ελλάδα βρίσκεται στην χειρότερη κρίση των τελευταίων δεκαετιών, συνεχίζει ανέμελο την καλοπέραση στην εξουσία. Οι μεταρρυθμίσεις προχωρούν με ρυθμούς χελώνας, τα επαγγέλματα παραμένουν κλειστά, οι εργαζόμενοι στις ΔΕΚΟ μακροημερεύουν, η φοροδιαφυγή παραμένει σχεδόν αμείωτη, ο κανόνας 1 στις 5 προσλήψεις στο δημόσιο δεν εφαρμόζεται, η μισθολογική δαπάνη αυξήθηκε το 2010, μέτρα που ευνοούν την αξιοκρατία δεν έχουν ληφθεί και τα φαινόμενα διαφθοράς το 2010 αυξήθηκαν, κι ενώ οι απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα συνεχίζονται με ταχύτατους ρυθμούς. Το μείγμα γίνεται εκρηκτικό εξαιτίας του κλίματος ανομίας και παραβατικότητας που κυριαρχεί, φαινόμενο εξαιρετικά επικίνδυνο που επιδεινώνει την κοινωνική και πολιτική κρίση. Οι φαυλοκράτες πολιτικοί επέλεξαν για ακόμη μια φορά να θυσιάσουν το συμφέρον της Ελλάδας και της πλειοψηφίας των πολιτών για να προστατεύσουν τους ημέτερους, τις διάφορες συντεχνίες και φυσικά να συνεχίσουν το φαγοπότι μέχρι τελικής πτώσεως. Η κυβέρνηση αρνείται να εφαρμόσει τα μέτρα για τα οποία έχει δεσμευτεί οδηγώντας έτσι την Ελλάδα στην πλήρη οικονομική κατάρρευση, παρ'ότι στα λόγια τα πάει μια χαρά!

Δυστυχώς η πρόβλεψη του Κοροβίνη επιβεβαιώνεται: το φαυλοκρατικό καθεστώς, μετά την πλήρη εγκαθίδρυσή του τη δεκαετία του 80 και τη διατήρησή του τα επόμενα χρόνια, έφτασε σε αδιέξοδο την Ελλάδα με αποτέλεσμα η χώρα να βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι: είτε θα γίνουν οι απαραίτητες τομές στους θεσμούς και στην οικονομία είτε θα βουλιάξουμε όλοι μαζί. Μέχρι στιγμής το βαρίδι της φαυλοκρατίας αποδεικνύεται πολύ ανθεκτικό και οι δυνάμεις του λαϊκισμού φαίνεται να επικρατούν για ακόμη μια φορά.