Του Ερρίκου ΜελισσινούΗ αριστερά και γενικότερα οι αντιμνημονιακοί αρέσκονται να βρίζουν την κυβέρνηση και τις πολιτικές που εφαρμόζει ως μνημονιακές. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Για μένα τα μέτρα που περιλαμβάνονται στις πολιτικές του κράτους και ειδικά τα μέτρα εκείνα που εφαρμόζονται είναι στην πραγματικότητα οι πολιτικές της αριστεράς και των συνδικάτων. Και εξηγούμαι.
Στην παρούσα κατάσταση της χώρας τα επιτόκια των ομολόγων μας είναι σε τέτοιο επίπεδο, ώστε να μην μπορούμε να δανειζόμαστε από τις αγορές. Δεν μπορούμε δηλαδή να δανειστούμε αυτοδύναμα με τέτοιο τρόπο, ώστε να δημιουργούμε στους δανειστές μας την εντύπωση σχετικά μακροπρόθεσμα ότι θα τους ξεπληρώσουμε. Τα έξοδά μας το 2009 ήταν 87 δις, τα έσοδά μας ήταν 50 δις και το έλλειμμα ήταν 37 δις (και σε αυτά τα νούμερα δε συμπεριλαμβάνονται καθόλου όσα πληρώνουμε για την αποπληρωμή του χρέους, μόνο οι δαπάνες μας για τους τόκους)*. Μια τέτοια κατάσταση...
...καθιστά επιτακτική την ανάγκη να εξοικονομήσουμε τουλάχιστον 37 δις ευρώ, ώστε να μπορέσει το ελληνικό κράτος ξοδεύοντας μόνο όσα εισπράττει να ξαναβγεί στις αγορές και έτσι να διαχειριστεί το χρέος του με νέα δάνεια.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι σχεδόν 4 στα 9 ευρώ που ξόδευε το ελληνικό κράτος σε σχέση με το 2009 πρέπει να κοπούν. Το κράτος μπορεί να το κάνει αυτό με πολλούς τρόπους. Μπορεί να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στο στενό δημόσιο από 800.000 σε 500.000. Μπορεί να ιδιωτικοποιήσει κάποιους τομείς της λειτουργίας του αφήνοντας τους ιδιώτες να απαλλαγούν από την εν λόγω σπατάλη που τώρα υπάρχει σε αυτούς, ενώ παράλληλα μπορεί να υποστηρίξει χρηματικά τους καταναλωτές αυτών των αγαθών, ώστε οι φτωχότεροι να μην τα στερηθούν. Μπορεί να σταματήσει τη διενέργεια πολλών δημοσίων έργων και να τα χρηματοδοτήσει όλα σύμφωνα με το πρότυπο της αυτοχρηματοδότησης (όπως έγινε με την Αττική Οδό). Μπορεί να τοποθετήσει εξειδικευμένους και ικανούς διοικητές στις δημόσιες επιχειρήσεις οι οποίοι να αμείβονται με μεγάλα μπόνους σε περίπτωση μείωσης της σπατάλης και βελτίωσης των υπηρεσιών. Μπορεί να κάνει μία γενική αναμόρφωση της άμυνας της χώρας με απώτερο στόχο την ύπαρξη καλά οργανωμένου μισθοφορικού στρατού που θα μπορεί να λειτουργεί με πολύ λιγότερα χρήματα από ό,τι τώρα.
Όλα τα παραπάνω -κάποια περισσότερο και κάποια λιγότερο- είναι προφανείς πολιτικές - και υπάρχουν και άλλες -, που κοιτούν κατάματα το πρόβλημα και περικόπτουν με άμεσο και βέβαιο τρόπο τα έξοδά μας. Παρόλο όμως που οι παραπάνω πολιτικές βρίσκονται εντός των αρμοδιοτήτων της κυβέρνησης και της βουλής, η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει την πολιτική δύναμη να τις κάνει πράξη. Γιατί κατά την προσφιλή αποστροφή μας, που πολύ φοβάμαι ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα: «Αν γίνουν αυτά, θα γίνει επανάσταση!». Δε γίνεται δηλαδή να ιδιωτικοποιηθεί η παροχή της υγείας, γιατί θα γίνει επανάσταση. Δε γίνεται να ιδιωτικοποιηθούν τα σχολεία γιατί θα γίνει επανάσταση. Δε γίνεται να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι γιατί θα γίνει επανάσταση (εδώ για να είμαι δίκαιος θα πω ότι παρόλο που δε γίνεται καμία απόλυση, γίνονται αρκετές μετατάξεις...).
Ακόμα και αυτά που έχει ήδη κάνει η κυβέρνηση βρίσκονται στα όρια της πολιτικής της δύναμης η οποία μέρα με τη μέρα εξαντλείται. Και όλα τα μέτρα που υιοθετούνται είναι στην ουσία εκείνα που θα προκαλέσουν την όσο γίνεται μικρότερη αντίδραση από την αριστερά και τα οργανωμένα συνδικάτα. Αυτή η πολιτική, όμως, για την τωρινή πολιτική συγκυρία έχει πραγματικά ελάχιστη ένταση και αποδεικνύεται μέρα με την ημέρα ότι έχει και ελάχιστη αποτελεσματικότητα (ακόμα μικρότερη από αυτήν που στην αρχή περιμέναμε). Για μένα, επομένως, η λογική και η ένταση της εξοικονόμησης που επιχειρείται από την κυβέρνηση υποδεικνύονται άμεσα από τα συνδικάτα και την αριστερά. Η μεν ένταση είναι για τις περιστάσεις σχεδόν ανύπαρκτη, η δε λογική της είναι τις περισσότερες φορές ισοπεδωτική: να χάσουν δηλαδή όλοι το ίδιο χωρίς να εξετάζονται οι αρχικές αδικίες, για παράδειγμα να χάσουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ένα ποσοστό των απολαβών τους, χωρίς να εξετάζεται ο αρχικός μισθός του καθενός. Έτσι θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι αδικίες. Και μέσα, δηλαδή, στο δημόσιο τομέα θα υπάρχουν οι πολύ προσφιλείς που θα παίρνουν τα πολύ περισσότερα και οι λιγότερο προσφιλείς που θα παίρνουν τα λιγότερα, αλλά και γενικότερα στην κοινωνία θα υπάρχουν εκείνοι που θα απολαμβάνουν πολύ περισσότερα προνόμια εξαιτίας της ευνοϊκής τους μεταχείρισης από την κυβέρνηση και το κράτος, ενώ θα υπάρχουν και εκείνοι που έχουν ελάχιστη ή καθόλου ευνοϊκή μεταχείριση και που θα πρέπει να στηρίζουν τα προνόμια όλων των άλλων.
Εκτός όμως από τις αδικίες με τις οποίες δυστυχώς έχουμε μάθει να ζούμε, το πρόβλημα είναι ότι δεν θα αποφύγουμε και τη χρεοκοπία έτσι όπως πάμε. Και όση ευημερία έχουμε μπορεί να εξαφανιστεί σε τεράστιο βαθμό και να φθάσουμε στα επίπεδα των χωρών που αποκαλούσαμε τριτοκοσμικές.
Για μένα είναι προφανές ότι όλα αυτά τα χρωστάμε στην αριστερά και στα συνδικάτα και οι πραγματικές ευθύνες του ΠΑΣΟΚ έγκεινται στην πραγματικότητα στην αδυναμία του να ξεπεράσει τις αντιδράσεις τους. Έτσι, ίσως βρισκόμαστε στην -απίστευτα ενοχλητική και με εν δυνάμει καταστροφικά αποτελέσματα– κατάσταση ο μόνος δρόμος να σωθούμε, να μηδενίσουμε δηλαδή το έλλειμμα μέσα σε ένα λογικό χρονικό πλαίσιο, να είναι πολύ απλά ανέφικτος λόγω της πολιτικής πραγματικότητας της Ελλάδας, που ευθύνεται άλλωστε και για το χάλι που έχουμε περιέλθει.
Και όλα αυτά χάριν της Αριστεράς και των Συνδικάτων του Μνημονίου...
Να τους χαιρόμαστε...
*Το 2010 το έλλειμμα ανακοινώθηκε στα 24 δις ευρώ.
Όλα αυτά σημαίνουν ότι σχεδόν 4 στα 9 ευρώ που ξόδευε το ελληνικό κράτος σε σχέση με το 2009 πρέπει να κοπούν. Το κράτος μπορεί να το κάνει αυτό με πολλούς τρόπους. Μπορεί να μειώσει τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων στο στενό δημόσιο από 800.000 σε 500.000. Μπορεί να ιδιωτικοποιήσει κάποιους τομείς της λειτουργίας του αφήνοντας τους ιδιώτες να απαλλαγούν από την εν λόγω σπατάλη που τώρα υπάρχει σε αυτούς, ενώ παράλληλα μπορεί να υποστηρίξει χρηματικά τους καταναλωτές αυτών των αγαθών, ώστε οι φτωχότεροι να μην τα στερηθούν. Μπορεί να σταματήσει τη διενέργεια πολλών δημοσίων έργων και να τα χρηματοδοτήσει όλα σύμφωνα με το πρότυπο της αυτοχρηματοδότησης (όπως έγινε με την Αττική Οδό). Μπορεί να τοποθετήσει εξειδικευμένους και ικανούς διοικητές στις δημόσιες επιχειρήσεις οι οποίοι να αμείβονται με μεγάλα μπόνους σε περίπτωση μείωσης της σπατάλης και βελτίωσης των υπηρεσιών. Μπορεί να κάνει μία γενική αναμόρφωση της άμυνας της χώρας με απώτερο στόχο την ύπαρξη καλά οργανωμένου μισθοφορικού στρατού που θα μπορεί να λειτουργεί με πολύ λιγότερα χρήματα από ό,τι τώρα.
Όλα τα παραπάνω -κάποια περισσότερο και κάποια λιγότερο- είναι προφανείς πολιτικές - και υπάρχουν και άλλες -, που κοιτούν κατάματα το πρόβλημα και περικόπτουν με άμεσο και βέβαιο τρόπο τα έξοδά μας. Παρόλο όμως που οι παραπάνω πολιτικές βρίσκονται εντός των αρμοδιοτήτων της κυβέρνησης και της βουλής, η πραγματικότητα είναι ότι η κυβέρνηση δεν έχει την πολιτική δύναμη να τις κάνει πράξη. Γιατί κατά την προσφιλή αποστροφή μας, που πολύ φοβάμαι ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα: «Αν γίνουν αυτά, θα γίνει επανάσταση!». Δε γίνεται δηλαδή να ιδιωτικοποιηθεί η παροχή της υγείας, γιατί θα γίνει επανάσταση. Δε γίνεται να ιδιωτικοποιηθούν τα σχολεία γιατί θα γίνει επανάσταση. Δε γίνεται να απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι γιατί θα γίνει επανάσταση (εδώ για να είμαι δίκαιος θα πω ότι παρόλο που δε γίνεται καμία απόλυση, γίνονται αρκετές μετατάξεις...).
Ακόμα και αυτά που έχει ήδη κάνει η κυβέρνηση βρίσκονται στα όρια της πολιτικής της δύναμης η οποία μέρα με τη μέρα εξαντλείται. Και όλα τα μέτρα που υιοθετούνται είναι στην ουσία εκείνα που θα προκαλέσουν την όσο γίνεται μικρότερη αντίδραση από την αριστερά και τα οργανωμένα συνδικάτα. Αυτή η πολιτική, όμως, για την τωρινή πολιτική συγκυρία έχει πραγματικά ελάχιστη ένταση και αποδεικνύεται μέρα με την ημέρα ότι έχει και ελάχιστη αποτελεσματικότητα (ακόμα μικρότερη από αυτήν που στην αρχή περιμέναμε). Για μένα, επομένως, η λογική και η ένταση της εξοικονόμησης που επιχειρείται από την κυβέρνηση υποδεικνύονται άμεσα από τα συνδικάτα και την αριστερά. Η μεν ένταση είναι για τις περιστάσεις σχεδόν ανύπαρκτη, η δε λογική της είναι τις περισσότερες φορές ισοπεδωτική: να χάσουν δηλαδή όλοι το ίδιο χωρίς να εξετάζονται οι αρχικές αδικίες, για παράδειγμα να χάσουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι ένα ποσοστό των απολαβών τους, χωρίς να εξετάζεται ο αρχικός μισθός του καθενός. Έτσι θα συνεχίσουν να υπάρχουν οι αδικίες. Και μέσα, δηλαδή, στο δημόσιο τομέα θα υπάρχουν οι πολύ προσφιλείς που θα παίρνουν τα πολύ περισσότερα και οι λιγότερο προσφιλείς που θα παίρνουν τα λιγότερα, αλλά και γενικότερα στην κοινωνία θα υπάρχουν εκείνοι που θα απολαμβάνουν πολύ περισσότερα προνόμια εξαιτίας της ευνοϊκής τους μεταχείρισης από την κυβέρνηση και το κράτος, ενώ θα υπάρχουν και εκείνοι που έχουν ελάχιστη ή καθόλου ευνοϊκή μεταχείριση και που θα πρέπει να στηρίζουν τα προνόμια όλων των άλλων.
Εκτός όμως από τις αδικίες με τις οποίες δυστυχώς έχουμε μάθει να ζούμε, το πρόβλημα είναι ότι δεν θα αποφύγουμε και τη χρεοκοπία έτσι όπως πάμε. Και όση ευημερία έχουμε μπορεί να εξαφανιστεί σε τεράστιο βαθμό και να φθάσουμε στα επίπεδα των χωρών που αποκαλούσαμε τριτοκοσμικές.
Για μένα είναι προφανές ότι όλα αυτά τα χρωστάμε στην αριστερά και στα συνδικάτα και οι πραγματικές ευθύνες του ΠΑΣΟΚ έγκεινται στην πραγματικότητα στην αδυναμία του να ξεπεράσει τις αντιδράσεις τους. Έτσι, ίσως βρισκόμαστε στην -απίστευτα ενοχλητική και με εν δυνάμει καταστροφικά αποτελέσματα– κατάσταση ο μόνος δρόμος να σωθούμε, να μηδενίσουμε δηλαδή το έλλειμμα μέσα σε ένα λογικό χρονικό πλαίσιο, να είναι πολύ απλά ανέφικτος λόγω της πολιτικής πραγματικότητας της Ελλάδας, που ευθύνεται άλλωστε και για το χάλι που έχουμε περιέλθει.
Και όλα αυτά χάριν της Αριστεράς και των Συνδικάτων του Μνημονίου...
Να τους χαιρόμαστε...
*Το 2010 το έλλειμμα ανακοινώθηκε στα 24 δις ευρώ.
1)"Εκτός όμως από τις αδικίες με τις οποίες δυστυχώς έχουμε μάθει να ζούμε, το πρόβλημα είναι ότι δεν θα αποφύγουμε και τη χρεοκοπία έτσι όπως πάμε." Απόλυτα σωστή διαπίστωση. Δεν μπορούμε να γίνουμε χώρα "παραγωγός ευρείας κλίμακας", καθώς υστερούμε, σε ανταγωνιστικότητα, έναντι των λοιπών βαλκανικών χωρών. Συνεπώς, πρέπει να δώσουμε έμφαση, ακόμα περισσότερη, σε παραγωγικούς τομείς, προσιτούς σε εμάς (λχ ναυτιλία,τουρισμός). Με την greek salad στα 6 ευρώ, τη διοίκηση των λιμανιών ασκούμενη από το ΚΚΕ (1η Μάη απεργία ο "ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ" και η ΠΕΜΕΝ) και τις ανυπολόγιστης ζημίας απεργιές των ελεγκτών της πολιτικής αεροπορίας, δε βλέπω διέξοδο.
ΑπάντησηΔιαγραφή2) Για σύγκριση και προβληματισμό: Τουρκία και Ελλάς, είχαν κάποτε τον ίδιο αριθμο τουριστών. Οι γείτονες έχουν θέσει ως στόχο το 2023-αν δεν απατώμαι- να έχουν 50 εκατομμύρια επισκέπτες. Επίσης, για 5 εβδομάδες, διοργανώθηκε κάτι σαν φεστιβάλ αγορών στην Πόλη, το οπίο προσέλκυσε περί το 1 εκατομμύριο επισκέπτες. Στην Αθήνα πάλι, καμιά σαρανταριά άτομα, αλληλέγγυοι στους μετανάστες που εγκαταστάθηκαν στη Νομική, έκλεισαν χωρίς συνέπειες, μέρα μεσημέρι, τη Βασιλίσσης Σοφίας. Το ιστορικό κέντρο έχει ήδη μαραθεί. Η παρακμή της πρωτεύουσας, είναι δείγμα σοβαρό της παρακμής της χώρας.
Τα περισσότερα μέτρα, στα οποία είναι αντίθετη μόνο η αριστερά, τελικώς περνάνε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα, αν αναφέρεσαι στα μέτρα, τα οποία βρίσκουν αντίθετη ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία (π.χ. κατάργηση του ΕΣΥ, ακαριαία απόλυση 300.000 ανθρώπων, τότε λογικό είναι να μην τα περνάει.
Όχι, δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναφερθεί σε αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και οι δραστικές περικοπές στη μισθοδοσία των ΔΕΚΟ νομίζω είναι πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα μέτρων στα οποία εναντιώνονται σφοδρά, αν όχι κατ'εξοχήν η Αριστερά (η οποία βεβαίως σε καμία περίπτωση δεν τα στηρίζει), τότε τα συνδικάτα...
Ναι, όντως αυτό ήταν το πρόβλημα. Ότι δεν άνοιξε ( το ήδη ανοιχτό ) το επάγγελμα των δικηγόρων, δηλαδή δεν ήρε τους γεωγραφικούς περιορισμούς για να δρουν ανενόχλητα οι εταιρίες και στην επαρχία. Αντί να αρνηθούμε να πληρώσουμε ,όπως πολλοι έχουν πράξει, το παράνομο χρέος ( swaps, μιζες) και τα τεράστια τοκοχρεωλύσια κόβουν από τα κατώτερα στρώματα και αναδιαρθρώνουμε τις εργασιακές σχέσεις με το πρόσχημα της εξυγίανσης που εν τέλει έτσι όπως την κανουν , αν και είναι απαραίτητη, αποτυγχάνει.
ΑπάντησηΔιαγραφή"να δρουν ανενόχλητα οι εταιρίες και στην επαρχία". Από πότε είναι μεμπτό και αποδοκιμαστέο να δρα ανενόχλητη μια εταιρία στην επαρχία; Και προφανώς το θέμα δεν είναι τόσο το άνοιγμα στους δικηγόρους, αλλά σε επαγγέλματα όπως των φαρμακοποιών ή των νταλικέρηδων που θα έχει με μαθηματική ακρίβεια αποτέλεσμα την πτώση της ανεργείας και της ακρίβειας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα όσον αφορά το "πρόσχημα της εξυγίανσης", πρόσχημα ξεπρόσχημα, αν θες να αρνηθείς να πληρώσεις το "παράνομο χρέος" πρέπει πρώτα να είσαι σε θέση να ζεις χωρίς να χρειάζεται να το διογκώνεις με μισθοδοσίες 8.000 ευρώ.
Και από τη στιγμή που "κόβουν στα κατώτερα στρώματα", όλα αυτά είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία και δίκαια.