Του Φάνη Κρυστάλλη
Η συμφόρηση στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα είναι μια διαπίστωση κοινής όρασης. Το αίτημα για προσιτή, δωρεάν, έγκυρη επαγγελματική κατάρτιση κατέστη σύνθημα των συνεχώς αυξανόμενων τις τελευταίες δεκαετίες φοιτητικών συλλόγων, με την ελπίδα να γίνει κατορθωτό το ιδεώδες της ευρύτατης καλλιέργειας, ισοτίμως όλων των κοινωνικών στρωμάτων.
Υποστηρίζω πως χάθηκε, στη πορεία αυτής της πάλης, η αναγκαία προσήλωση στο εννοιολογικό φορτίο της πολύσημης μάθησης, ώστε κατάρτιση και παιδεία να συμπλεχθούν επικίνδυνα συμπαρασύροντας το Πανεπιστήμιο σε μια κρίση ταυτότητας, ανήκοντας ταυτόχρονα το ίδιο σε ένα σύστημα παιδείας που δεν κατόρθωσε ποτέ με αξιοσημείωτη αποτελεσματικότητα να αποκτήσει χαρακτήρα διηθητικό και μορφή κωνική ανάμεσα στις κάθετες βαθμίδες του, ως και ώφειλε.
...ο επιδιωκόμενος κοινωνικός αποχρωματισμός της εκπαίδευσης ούτως ώστε να εξασφαλισθεί η ισότητα στην δυνατότητα αριστείας, δεν έγινε ποτέ με τη δημιουργία ενός εθνικού σχεδίου εισαγωγής που θα είναι προστατευμένο από τη παραφυάδα της παραπαιδείας, αλλά με τη μέθοδο της (σχεδόν) βέβαιης εξασφάλισης κατάκτησης μιας θέσης σε ένα, οποιοδήποτε τελικά, ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα.
Από την άλλη, οι (συχνά αντιπολιτευόμενες) πολιτικές δυνάμεις που ευαγγελίσθηκαν ανώτατη εκπαίδευση για τον καθένα, παρέβλεψαν ή αδιαφόρησαν να προστατεύσουν το Πανεπιστήμιο από τη συμφυή συνέπεια της μαζικής εκροής πτυχιούχων, αυτήν της εξασθένισης της διαπραγματευτικής ισχύος μιας πληθώρας εργαζομένων με ομοιότυπα προσόντα απέναντι σε μια πεπερασμένη αγορά υπηρεσιών.
Η παράβλεψη αφορά και στον (τεχνοκρατικό) προσανατολισμό που έχει το Πανεπιστήμιο προς την εργασιακή κατάρτιση και που πρέπει να τον διατηρήσει, ώστε να αναδειχθεί ως στάδιο προετοιμασίας εκκολαπτόμενων επιστημόνων.
Η παιδεία, ως η αξιακή αγωγή που μας επικουρεί στη διαδρομή της ζωής, παρέχεται εν μέρει μέσω της εγκύκλιας γνώσης που παρέχουν οι προσιτές σε όλους πρώτες βαθμίδες εκπαίδευσης και διαφυλάσσεται κυρίως στην προσωπική μας φιλομάθεια. Το Πανεπιστήμιο είναι ένας διακριτός χώρος, κατάρτισης και εκλεκτικότητας.
''Το Πανεπιστήμιο είναι ένας διακριτός χώρος, κατάρτισης και εκλεκτικότητας''.Και τι σε κανει να πιστευεις οτι εσυ προσωπικα εισαι πιο εκλεκτος?Το εισοδημα σου?Η κοινωνικη σ καταγωγή?Η κομματικη σου ταυτοτητα?Ποιος θα ορισει τα κριτηρια?Ο Πλατων ή η Επιτροπη Σοφων της Διαμαντοπουλου?Απο εναν αναχρονιστικο φοιτητη της Παντειου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥποστηρίζω τη δημιουργία ενος εθνικού συστήματος εισαγωγής προσιτό σε κάθε νεό με δυνατότητες ανεξάρτητα απο την κοινωνική του θέση. Επιθυμώ να δώ όλα τα λαμπρά μυαλά να προοδεύουν στη δική μας χώρα. Και ταυτόχρονα θεωρώ αναγκαία μια ραγδαία μείωση των εισακτέων, όχι μόνο για λόγους ποιότητας σπουδών αλλά κυρίως για να εκτρέψουμε τον εργασιακό προσανατολισμό
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πανεπιστήμιο δεν έχει να κάνει με επιτροπές σοφών. Το αντιλαμβάνομαι εντελώς τεχνοκρατικά.
Φ.Κ
"...μαζικής εκροής πτυχιούχων...": Με καταγωγή από επαρχία, βεβαιώνω οτι ενισχύθηκαν οι καφετέριες και τα σουβλατζίδικα. Πέρα από την πλάκα, γεγονός είναι, ότι ένα από τα στερεότυπα της (νεο)ελληνικής κοινωνίας, είναι η κατοχή πτυχίου, ανεξαρτήτως του αν η κατοχή του προϋποθέτει προσπάθεια ή όχι. Επίσης, ελλειπέστατη είναι η καθοδήγηση των υποψηφίων φοιτητών, σχετικά με το επαγγελματκό τους μέλλον, με αποτέλεσμα την εισαγωγή σε πανεπιστημιακά τμήματα, τα πτυχία των οποίων δεν έχουν αντίκρυσμα (παραδείγματα υπάρχουν, δεν τα ανφέρω). Μα τι λέω; Συνδέω "αγορα"- εκπαίδευση...
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνω απόλυτα. Και η τόνωση της επαρχίας είναι σημαντική απο τη παρουσία των Ιδρυμάτων αλλά αντι να υπάρξει ας πούμε μια αποκεντρωση σχολών ώστε να μεταφερθούν απο τα μεγάλα και αυτάρκη αστικά κέντρα στην επαρχία, ιδρύουν νέες αμφιβόλου κύρους.
ΑπάντησηΔιαγραφή