Σελίδες

6 Δεκεμβρίου 2010

Μία ακόμη 6η Δεκέμβρη;

Γράφει ο Σταύρος Μακρής

«Ανασύνθεση του παρελθόντος δεν σημαίνει αναγνώριση του ''με τον τρόπο που υπήρξε πραγματικά''. Σημαίνει το άρπαγμα μιας μνήμης καθώς αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου»

(W. Benjamin, Θέσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας)

Το τηλεφώνημα ενός φίλου στον απόηχο του σαββατοκύριακου λίγες ώρες πριν την 6η ενός ακόμη Δεκέμβρη με έφερε αντιμέτωπο με τον εαυτό μου για άλλη μια φορά. Οι ερωτήσεις του ήταν αιχμηρές: θα κατεβείς αύριο σε μια πορεία μνημόσυνο που πρόκειται να καταλήξει σε επέτειο εκτρόπων;  Το ένα ερώτημα έφερε το άλλο και έμεινα να αναρωτιέμαι ξανά τι πράγματι συνέβη τον Δεκέμβρη του 2008 και αν αυτό μας αφορά ή σχετίζεται με κάποιον τρόπο με το σήμερα.

Ο Δεκέμβρης υπήρξε πραγματικά -όπως κάθε γνήσιο ιστορικό συμβάν- μία «εμπειρία κατάπληξης»· η αδυναμία τυποποίησης, ταξινόμησης,  κατηγοριοποίησης των γεγονότων που συνέβησαν φαίνεται καταρχάς από τη δυσκολία χαρακτηρισμού τους αλλά και από το πλήθος χαρακτηρισμών που αβασάνιστα αποδόθηκαν.  Οι χαρακτηρισμοί, άλλωστε τιθασεύουν κομφορμιστικά το καινοφανές και το φέρνουν στα μέτρα μας. Ωστόσο, διαρκώς δοκιμάζονται βάσει του κατά πόσον μας βοηθούν να κατανοήσουμε και να πράξουμε.

Επιδιώκοντας να αποφύγουμε τις συμπληγάδες αυτές θα λέγαμε ότι ο Δεκέμβρης του ’08 φαντάζει ως μια κοινωνική έκρηξη που συμπύκνωσε... 

...όλα τα αδιέξοδα και τις αντιφάσεις της ελληνικής κοινωνίας. Ο οργισμένος μαθητής που σπαταλιέται στις γκρίζες αίθουσες του σχολείου ή του φροντιστηρίου βλέποντας τον συμμαθητή του ως ανταγωνιστή, επιβεβαιώνοντας οδυνηρά το χομπσιανό «homo homini lupus»·  ο φοιτητής που συνθλίβεται στις εξαγγελίες μιας μεταρρύθμισης που αντί να προσβλέπει στην βελτίωση του πανεπιστημίου του σκοπεί στην ιδιωτικο-ποίηση του, στην πρόσδεση του στην αγοραία οικονομία και στην υποβάθμιση του πτυχίου του·  ο γκετοποιημένος μετανάστης που αισθάνεται ξένος σε μια κοινωνία εχθρική, σε ένα κράτος αδιάφορο· ο ανασφάλιστος εργαζόμενος των 700 € (τότε!)· ο χρήστης ναρκωτικών· ο περιθωριακός· ο πλιατσικολόγος·  όλοι αυτοί πήραν μέρος στον Δεκέμβρη. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτοί. Στους δρόμους κατέβηκαν καλλιτέχνες και διανοούμενοι· δίπλα μου θυμάμαι μεσήλικες εργαζόμενους και καλοβαλμένες κυρίες μιας κάποιας ηλικίας. Και φυσικά στα γεγονότα των ημερών εκείνων συμμετείχε ένα κομμάτι της Αριστεράς και ο αντιεξουσιαστικός χώρος. 

Στο πεδίο της πολιτικής η αποτίμηση είναι ευχερής: κομμάτια της Αριστεράς προσπάθησαν να δώσουν πολιτικό περιεχόμενο στην κοινωνική κίνηση, συκοφαντήθηκαν και έγινε προσπάθεια να τεθούν εκτός του πολιτικού φάσματος για να συνετισθούν! Άλλα βέβαια κομμάτια της Αριστεράς (πιο συνετά) απέσπασαν τα συγχαρητήρια ορισμένων του ευυπόληπτου πολιτικού κόσμου. Η τότε κυβέρνηση χρεώθηκε μέρος του άγους και την μετέπειτα φοβική παθητικότητα της, ενώ η αντιπολίτευση όταν δεν πενθούσε με κεριά στο Σύνταγμα έκανε κριτική στις ολιγωρίες της κυβέρνησης και στην πλημμελή εκπαίδευση των αστυνομικών οργάνων. 

Τηρουμένων των αναλογιών εκτός από το κόμμα της αντιπολίτευσης ο πρώτος κερδισμένος των γεγονότων ήταν ο αντιεξουσιαστικός χώρος. Πολλοί νέοι συνέρρευσαν στα μπλοκ του, καθώς στα μάτια τους φάνταζε ως η μοναδική γνήσια, αντισυστημική δύναμη. Πράγματι, η καταστροφολαγνία, ο αντισυμβατικός-φορτισμένος με λογοτεχνικές εξάρσεις λόγος, ο φετιχισμός και η αποθέωση της βίας έφεραν αποτελέσματα. Αυτό βέβαια, δεν εκπλήσσει αν λάβει κανείς υπ’ όψιν του τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου χώρου και τους τρόπους αναπαραγωγής του. Βέβαια, στο σημείο αυτό πρέπει να γίνει μία επισήμανση: ο αναρχικός χώρος δεν έχει ενιαία χαρακτηριστικά και δεν είναι όλοι οι αναρχικοί μπαχαλάκηδες.



Ωστόσο, η αδυναμία νοηματοδότησης του Δεκέμβρη κατέλειψε πεδίο ευρύ στην εκτονωτική αποθέωση της βίας, μιας βίας όμως που σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί επαναστατική δεδομένης της απουσίας μαζικολαϊκού χαρακτήρα, πολιτικής στόχευσης και σαφούς κατάληξης. Αναμφίβολα τα βίαια γεγονότα του Δεκέμβρη δεν απετέλεσαν εφαλτήριο κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης. Αντίθετα, επλήγησαν οι ιδιοκτησίες συμπολιτών μας, οξύνθηκαν τα συντηρητικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας και επιστρέψαμε στους καναπέδες μας. Κοιτώντας δε πίσω δεν είναι λίγοι εκείνοι που το μόνο που αναγνωρίζουν στον Δεκέμβρη είναι η ατιμωρησία της τυφλής βίας.           

Ας πιάσουμε όμως το νήμα απ’ την αρχή:   Η  βία αποκαλύφθηκε γυμνή στη δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου από όργανο του κατασταλτικού μηχανισμού του κράτους. Το τυχαίο αυτό περιστατικό, η θανάτωση ενός μικρού παιδιού άνευ λόγου (και άνευ αιτίας;) σηματοδότησε μια πυκνή συγκυρία κατά την οποία το κράτος δεν μπορούσε να κατοχυρώσει από ένα σημείο και έπειτα τους εννόμους σκοπούς του με αποτέλεσμα να κλυδωνίζεται η αναπαραγωγική λειτουργία του.

 Περαιτέρω, ενεργοποιήθηκαν ποικίλοι ιδεολογικοί μηχανισμοί για να σπείρουν τον συλλογικό εφησυχασμό. Συγκεκριμένα, ο καθένας μπορεί να θυμηθεί να χαρακτηρίζεται ο Δεκέμβρης αποτρόπαιο γεγονός, τελειωμένο παρελθόν, κατασκευασμένη και υποκινούμενη προς αποσταθεροποίηση κατάσταση, περιστατικό ωμής και τυφλής βίας. Επομένως, η απονομιμοποίησή του, που πολιτικά πήρε τη μορφή «της καταδίκης της βίας από όπου και αν προέρχεται», καθώς και η κατά συγκεκριμένο τρόπο από την κυρίαρχη ιδεολογία νοηματοδότηση του απετέλεσε το τελευταίο μέσο της έννομης τάξης, πριν καταφύγει στο ultimum refugium της, την κήρυξη κατάστασης ανάγκης.

 Η έκρηξη του Δεκέμβρη, όμως δεν απέκτησε συγκεκριμένο πολιτικό πρόταγμα και ακριβώς εκεί ίσως να έγκειται και η ήττα της: ο Δεκέμβρης δεν κατάφερε να αφήσει απτά υλικά αποτυπώματα στην καθημερινότητα μας, παρά μόνο στις συνειδήσεις και στη συλλογική μνήμη. Το ερώτημα, λοιπόν που μας εγκαλεί διαρκώς είναι πως αποκρυσταλλώθηκε ο Δεκέμβρης στη συλλογική μνήμη; 

Η έκρηξη του Δεκέμβρη, ορφανή, δίχως ιστορικούς γονείς απέτυχε να μας αφήσει πολιτικούς απογόνους επηρέασε ωστόσο και επηρεάζει υπόρρητα την ελληνική κοινωνία.  Οι άμεσα εμπλεκόμενοι στα γεγονότα του Δεκέμβρη δεν είχαν το βλέμμα στραμμένο στο παρελθόν, όπως πράττει πάντα «ο άγγελος της ιστορίας», δεν αισθάνθηκαν ότι η έκρηξη αυτή εντάσσεται στη μακρά αλυσίδα αποτυχημένων αλλά ελπιδοφόρων διακοπών του καταπιεστικού ιστορικού συνεχούς στην οποία εντάσσονται η εξέγερση του Σπάρτακου στην αρχαία Ρώμη, η Κομμούνα του 1871, το Σικάγο του 1886, ο Μάης του ’68, η Άνοιξη της Πράγας και εν τέλει κάθε εξέγερση των καταπιεσμένων στον διάβα του ιστορικού χρόνου.

Επειδή όμως: «Χρειαζόμαστε την ιστορία, όχι όμως με τον τρόπο που τη χρειάζεται ένας κακομαθημένος αργόσχολος μέσα στον κήπο της γνώσης» ο προβληματισμός για τον Δεκέμβρη και συνακόλουθα η αυριανή πορεία δεν είναι επέτειος, ούτε μια ψευδεπίγραφη κλήτευση του παρελθόντος, αλλά πηγή έμπνευσης, «ένα διαλεκτικό άλμα στον ελεύθερο ουρανό της ιστορίας, ιδιοποιούμενο μια εκρηκτική στιγμή του παρελθόντος γεμάτη από επίκαιρο χρόνο».



Ακριβώς, εξαιτίας του ότι η έκρηξη του Δεκέμβρη δεν κατάφερε να αποκτήσει μια σαφή ιστορική ταυτότητα παραμένει ανοιχτή προς ανανοηματοδότηση – αναμνημόνευση. Η ιστορία παρουσιάζει «ανοιχτότητα», καθώς ένα γεγονός, ήτοι μια δέσμη αντικειμενικών στοιχείων μετατρέπεται σε ιστορικό συμβάν τη στιγμή της ερμηνείας. Η ερμηνεία δε δεν είναι μία και τελεσίδικη αλλά διαρκές διακύβευμα. Η έκρηξη του Δεκέμβρη, επομένως παραμένει ανοιχτή προς ανανοηματοδότηση στο τώρα. 

Τη δολοφονία του Αλέξη ακολούθησε λοιπόν μία κοινωνική έκρηξη και αύτη με τη σειρά της τη διαδέχθηκε ο τραγικός θάνατος τριών εργαζομένων στη Marfin. Έπειτα βλέπουμε μια νέα έξαρση της τρομοκρατίας που μπορεί να ερμηνευτεί ως «φυσική» κατάληξη των πιο ακραίων στοιχείων κινημάτων όπως αυτό. Η αποτυχία, επομένως μετουσίωσης της κοινωνικής οργής του Δεκέμβρη σε πολιτικό λόγο, σε κοινωνική μεταβολή σε συνδυασμό με την γενικευμένη κρίση που βιώνουμε καταλείπει μετέωρο τον Δεκέμβρη εκείνον σε ερμηνείες όπως οι προαναφερθείσες (ατιμωρησία τυφλής βίας κλπ). Άρα θέτει με τον πιο εμφατικό τρόπο να τον κατανοήσουμε και να πράξουμε.

Ό Δεκέμβρης υπήρξε το σύμπτωμα μιας κοινωνίας που νοσούσε και απ’ ότι φαίνεται συνεχίζει να νοσεί.  Η οικονομική κρίση, ως δομική κρίση του συστήματος, η αποχή στις εκλογές ως ένδειξη πολιτικής κρίσης που αναλύεται σε κρίση νομιμοποίησης και κρίση αντιπροσώπευσης, η ανάδυση όλων των συμπλεγμάτων της ελληνικής κοινωνίας (ρατσισμός, ξενομανία, λαϊκισμός), η υιοθέτηση της μνημονιακής πολιτικής (απορρύθμιση του εργατικού δικαίου, περικοπή μισθών, μείωση συντάξεων κλπ) διαγράφουν  μια κατάσταση γενικευμένης κρίσης, όξυνσης των αντιθέσεων, και εν τέλει κρίσης δημοκρατικής νομιμοποίησης του συστήματος στο σύνολο του.

17 σχόλια:

  1. Έψαξα από συνήθεια το like...

    Ο Δεκέμβρης βιωμένος από την πλευρά όσων ημασταν στην αριστερά και όσων πρωταγωνίστησαν και έδωσαν τον τόνο νομίζω είναι δύο διαφορετικά γεγονότα.

    Χιλιάδες μαθητές, από αρσακειόπαιδα με ipod μέχρι παιδιά μεταναστών από τις γειτονιές του αθηναϊκού κέντρου. Πολλοί φοιτητές, μπαρουτοκαπνισμένοι στην τελετουργία του δρόμου, εκπαιδευτικοί, γονείς και εργαζόμενοι σε μικρότερο βαθμό κυρίως από σωματειακές οργανώσεις που πρόσκεινται στην αριστερά.

    Τί μου έμεινε από τον δεκέμβρη?
    1) Οι βιτρίνες! Το μοτίβο ήχου των θρυμματισμένων τζαμαριών που συνόδευε τις πορείες. Οι πέτρες κι οι μολότοφ. Σαν ανάμνηση είναι καταρχάς βιωματική αλλά και εμπεδωμένη από την μιντιακή κάλυψη κι επανάληψη. 500-600 άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου (το σύνολό του δηλαδή) έδωσαν το στίγμα στο σύνολο.
    2) Η μαθητική πολυχρωμία. Η αγανάκτηση που γεννήθηκε από μια καταφανώς άδικη πράξη έσπασε τα στρώματα παθητικότητας και ωχαδερφισμού και αποκάλυψε ότι άγχος και φόβος μασκαρεύονται πίσω από τη φενάκη του καταναλωτισμού και των οικογενειακών ρόλων.
    Τελικά το 1 κυριαρχησε στο 2. Τα παιδάκια φώναζαν μόνο αντικατασταλτικά συνθήματα, έβαζαν τα κασκόλ στα πρόσωπά τους και πετούσαν νεράτζια όπως οι μπέμπηδες μιμούνται τις κινήσεις των ενηλίκων.
    Κι έρχομαι στην οπτική της αριστεράς. Προσπαθήσαμε από την αρχή να προσδώσουμε αιτήματα στην άμορφη αντίδραση και τον μηδενισμό. Αιτήματα εκπαιδευτικά, εργασιακά ακόμη και κοινωνικοπολιτειακά. Μηδενική ομως γείωση κι ανταπόκριση!
    Ο Δεκέμβρης δε γέννησε πολιτικό μόρφωμα-εκφραστή γιατί δεν είχε τί να πει. Απουσία κοινωνικού αιτήματος, συλλογικού στόχου. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα τον αντιμετωπίσει όπως τελικά ήταν. Η βαλβίδα ασφαλείας στην κοινωνική χύτρα ταχύτητας.
    Και όσοι αναζητούμε το υποκείμενο της αποτίναξης του καπακιού της χύτρας πρέπει πρώτα να σπάσουμε τον κυρίαρχο και στρεβλό νεοελληνικό ατομισμό. Ατομισμός με το "Α" κυκλωμένο ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. 1) Καλωσορίζω τον Σταύρο Μακρή στο μπλογκ! Η αριστερη πλειοψηφία θα 'ναι σύντομα γεγονος!!

    2)Μια ένσταση: Όταν έχεις ένα πολιτικό σχέδιο, αυτό είναι για να τυγχάνει εφαρμογής σε κάθε συγκυρία και όχι ανάλογα με το πόσοι τα σπάνε. Όταν είσαι εναντίον της βίας, έχεις δύο καθήκοντα: 1) να διαχωριστείς από αυτήν και 2) να πολεμήσεις μέσα στο κίνημα ούτως ώστε να επικρατήσει το δικό σου πολιτικό σχέδιο. Γιατί αυτό σημαίνει πρωτοπορία. Όταν μιλάς για "εξεγέρσεις" , επί της ουσίας αυτή τη βία την καλύπτεις, αφήνοντας τελικά να κυριαρχήσει ο (κερδισμένος όπως λες κι εσύ, αλλά γιατί; μόνος του έπαιζε μπάλα;) αντιεξουσιαστικός χώρος. Επί της ουσίας προσχωρείς κι εσύ σε ένα άλλο πολιτικό σχέδιο...

    3) Συμφωνώ απολύτως με το ότι "ο τρόπος με τον οποίο προσπάθησε η κυρίαρχη ιδεολογία να νοηματοδοτήσει τον Δεκέμβρη είναι το "καταδίκη της βίας από όπου κι αν προέρχεται". Και με το ότι "η ερμηνεία δεν είναι μία και τελεσίδικη αλλά διαρκές διακύβευμα". Επιλέγουμε και παίρνουμε: ήταν απλά ένα έγκλημα που ανήκει στη δικαιοδοσία των ποινικών δικαστηρίων, ένα γεγόνός αποτρόπαιο, με αφορμή αλλά χωρίς αιτία, έργο παραφρόνων μπαχαλάκηδων; Ή ήταν, πριν απ' όλα, ένα πολιτικό γεγονός;

    4) Καταπληκτικό κείμενο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Μια ερωτηση: γιατί δεν μας ενημερώσατε για την αλλαγή στο όνομα του ομίλου?
    Επρεπε να το πείτε ότι γινατε Φοιτητικός Όμιλος Αριστερού Πολιτικού Προβληματισμού.
    Δεν είναι κακό. Άλλωστε εσείς εκεί δεν έχετε και τον υπεύθυνο του Δικτύου στη Νομική?

    Νίκος Θ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Προ ολίγων δευτερολέπτων αναρτήθηκε στο ιστολόγιο του ΦΟΠΠ ένα κείμενο με αντικείμενο τις πρόσφατες προτάσεις για την ανώτατη εκπαίδευση. Ο συντάκτης του παίρνει θέση υπέρ των σχεδιαζόμενων ρυθμίσεων καταγγέλλοντας -κατά κάποιο τρόπο- τη μερίδα των φοιτητών και καθηγητών που αντιδρούν στη μεταρρύθμιση. Αυτά προς διάψευση του ισχυρισμού σου περί "αριστερού" Ομίλου.

    Κατά τα άλλα, στα μέλη του Ομίλου μας συμπεριλαμβάνονται φοιτητές όλων των πολιτικών πεποιθήσεων, κι εξάλλου δεν αρνηθήκαμε ποτέ και σε κανένα την ιδιότητα του μέλους, εφόσον έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον να ασχοληθεί.

    Π.Τ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δηλαδή αχταρμας, "τουρλού-τουρλού" ή "και έτσι και γιουβέτσι"?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Ανώνυμε σφάλεις! ΦΟΠΠ σήμαινε από πάντα "Φράξια Ομοϊδεατών Ποσαδιστικής Πρωτοπορίας" (ανοίγουμε και καμιά εγκυκλοπαίδεια να μάθουμε ποιος είναι ο Ποσάδας, ε;) και είχε ως στρατηγικό στόχο την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου.

    Σοβαρά τώρα (αν και δεν ξέρω αν έχει νόημα, αφού εσύ τα έβγαλες τα συμπεράσματά σου) για το χαρακτήρα του Ομίλου δες εδώ: http://fopp2009.blogspot.com/2009/10/blog-post.html

    Όσον αφορά το Δίκτυο και τον υπεύθυνό του να σε ενημερώσω:
    1)εδώ και 2 χρόνια δεν υπάρχει Δίκτυο, υπάρχει Αριστερή Ενότητα
    2) η Αριστερή Ενότητα ως αυτόνομο μετωπικό σχήμα δεν έχει ιεραρχία, λειτουργεί αμεσοδημοκρατικά και εκπροσωπείται συλλογικά στα όργανα συνδιοίκησης.
    3)Την ορολογία "υπεύθυνος" μάλλον κάπου αλλού την έχεις ακούσει και συγκεκριμένα απ' όσο ξέρω η ΔΑΠ είναι η μόνη που τη χρησιμοποιεί

    Γκεγκε;
    Χαίρομαι που συνεννοήθημεν παρά την ανωνυμία σου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Εχει το ΔΙΚΤΥΟ υπεύθυνο;Και είναι και στο ΦΟΠΠ; Ε ρε τι μαθαίνει κανείς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Που θυμήθηκες το μικρό θεούλη Χομέρο Ρομούλο Κριστάλλι Φρασνέλλι(ποσάδας) ρε Πετρολέκα;; Σε πείραξαν και σένα οι γκλοπιές των μπάτσων και αναπόλησες τις ένδοξες εποχές των τροτσκιστών στη Λατινική Αμερική ε;;Ααααχ ωραίες εποχές!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Δε ξερω αν εχει υπεύθυνο ή συλλογικό υποκείμενο ή ό,τι αλλο, παντως ο "υπεύθυνος" τσίμπησε επιβεβαιώνοντας το παραπάνω σχολιο μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Πετρολέκα είσαι υπεύθυνος του Δικτύου ή της Αρ.εν η όπως αλλιώς λέγεται; Γιατί δεν μου είπες τίποτα;; Να σε έχω φίλο τότε, γιατί είναι καλό να τα πηγαίνεις καλά με τους φοιτητοπατέρες στη σχολή!Στη μάνα σου το είπες ότι έγινες υπεύθυνος να χαρεί;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. φίλε Νίκο Θ.,

    Δε νομίζω ότι είναι χώρος εδώ για μικροπολιτική. Μπορεί το εν λόγω κείμενο να μη σου άρεσε αλλά θα ήταν προτιμότερο εδώ να κάνεις κάποιο σχόλιο πάνω στο θιγόμενο ζήτημα.

    Σε κάθε περίπτωση βρίσκω πολύ αρνητικό με αφορμή το κείμενο μου να προβάλλεις όχι μόνο τον ΦΟΠΠ παραγνωρίζοντας τον χαρακτήρα του ως πολυφωνικού-πλουραλιστικού χώρου αλλά και την ΑρΕν χαρακτηρίζοντας την πολιτική δύναμη με εγκάθετους που προβαίνει σε μεθοδεύσεις.

    Σταύρος Μακρής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. *προσβάλλεις (εννοώ)ΣΜ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ανώνυμε,

    Αν αυτό ήταν το συμπέρασμά σου απ' το σχόλιό μου, είσαι μάλλον ηλίθιος (κρατήθηκα, αλλά δεν άντεξα).

    Ένιωσα την ανάγκη να σου εξηγήσω τη σχέση μου με την Αρ.Εν, ακριβώς επειδή ανάμεσα στα ιδρυτικά μέλη του ΦΟΠΠ είναι ο περισσότερο πολιτικά στιγματισμένος προς αυτήν την κατεύθυνση. Και ακριβώς για να αποσείσω την κατηγορία πάνω απ' τον πολυφωνικό Όμιλο -μια περιήγηση στα κείμενα του blog θα σε πείσει σχετικά.

    ΥΓ: Παρακαλώ τη μυστική καθοδήγησή μου και υπεύθυνο της ΑρΕν, Κώστα Σερδάρη, να μη με διαγράψει μετά απ' αυτό το σχόλιο.

    ΥΓ2: Χάρισε μας όμως το ονοματάκι σου, για να τα λέμε μπεσαλίδικα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΠΕΡΑΣΑΝ ΚΙΟΛΑΣ ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ.
    Οι διαδηλώσεις σταμάτησαν ,η ζωή βρήκε το ρυθμό της ξανά και τα κανάλια σταμάτησαν τις αναφορές.Και σήμερα τι κάνουμε?Ο Δεκέμβρης ήταν μόνο η αρχή.Άλλαξε κάτι ριζικά?Χθές δε θα μπορούσαμε να είχαμε ξανά θύματα?Ο Δεκέμβρης ήταν το σημα κινδύνου που εξέπεμψε η ελληνική κοινωνία λίγο πριν αρχίσει να βουλιάζει,όπως η φωτοβολίδα που πετούν τα πλοία λίγο πρίν το τέλος.Εμείς όμως λάβαμε το σήμα κινδύνου και έχουμε χρέος να σώσουμε το πλοίο που βουλιάζει.Πώς?Μόνο με ΑΓΩΝΕΣ ,ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ και ΦΩΝΗ.Σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά πρέπει να βγούμε στους δρόμους να πούμε όχι στο ξεπούλημα της χώρας,να πούμε όχι στην καταπίεση του εργαζόμενου οχι στον εξευτελισμό της αξιοπρέπειας.Είμαστε ως νέοι υπεύθυνοι να ΔΡΑΣΟΥΜΕ.Με φάρο το Δεκέμβρη του ΄08 κάθε μήνας να είναι 'Δεκέμβρης' .Η αποχή από τα κοινά είναι το καλύτερο δώρο γι αυτούς που δε σέβονται τον πολίτη και τη ζωή.Αυτό το δώρο δεν θα τους το κάνουμε.ΣΥΝΕΠΩΣ ΟΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΤΟ ΄08 ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ.Η 6 ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΣΤΑΥΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΕΝΑ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ Ή ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΜΝΗΝΗΣ ΓΙΑ ΝΑ ΑΝΑΠΟΛΟΥΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΡΟΜΑΝΤΙΚΑ ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΕΛΑΜΕ ΝΑ ΕΚΦΡΑΣΟΥΜΕ.ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΩΝ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΠΟΥ ΜΕΝΕΙ.ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΧΑΘΗΚΕ ,ΤΙΠΟΤΑ ΔΕ ΞΕΧΑΣΤΗΚΕ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ......... μ.β.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Ο Φ.Ο.Π.Π. είναι πραγματικά ενας ανοικτός δίαυλος. Το ότι δεξιόστροφοι φίλοι δεν κάνουν τον κοπο να γράψουν κείμενα ή να αντιπαρατεθούν με επιχειρήματα στα παραπάνω κείμενα που θεωρούνται πολιτικά στοχευμένα, είναι πρόβλημά τους.

    Επειδη κι εγω εχω την τύχη να εχω επιλεξει επισημα παραταξεις και να εχω κατεβει & σε εκλογές & να εχω φαει και ξυλο για παρτη τους, θεωρω τουλάχιστον αηθες να σπείρουμε κατηγορίες, απλά και μόνο για να καλύψουμε την κενότητα γνώσεων ή έκφρασης λόγου που έχουμε...
    Κριμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Καθυστερημένα: όσον αφορά την ένσταση του Δώρου: συμφωνώ ότι η αδυναμία πραγμάτωσης του σχεδίου σου αποτυπώνει πολιτικό σου έλλειμμα. Όταν γεννάται ένα ιστορικό συμβάν ωστόσο είναι δύσκολο και το να έχεις σχέδιο. Επιβάλλεται ωστόσο. Πάντως στο έλλειμμα αυτό και γω κάνω κριτική και δεν νομίζω ότι διαφωνούμε.

    Όσον αφορά τώρα για του μπάχαλους και τα περιστατικά τυφλής βίας προφανώς και είναι παθογενή, κατανοητά αλλά αποδοκιμαστέα. Ο περιορισμός και η απομόνωνωση τους αναγκαιότητα. Αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε πολιτικό επίπεδο σε οργανωτικό είναι φυσικώς αδύνατο, ήτοι αν ζητάς από μια πολιτική δύναμη να παίξει ξύλο με τους μπάχαλους (αντί της αστυνομίας) όπως έκανε το κκε εκεί διαφωνούμε!

    Σ.Μ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Είναι έτσι κι αλλιώς πρακτικά αδύνατο να κυνηγάς τους μπάχαλους για να τους δείρεις! Είναι δυνατό όμως να περιφρουρείς τα μπλοκ σου.

    Το θέμα είναι ότι στο μυαλό πολλών έμεινε αυτό το γεγονός ως μια αναρχική εξέγερση, που ήταν και αυτό, γιατί πράγματι ακριβώς αυτό είναι εξέγερση για τους αναρχικούς! Αυτό είναι το δικό τους πολιτικό σχέδιο: μεσα από το χάος να προκληθεί ρωγμή στο σύστημα, να ξεσηκωθεί ο κόσμος και να γίνει η επανασταση! Τα πρώτα στάδια αυτού του σχεδίου πράγματι υλοποιήθηκαν: χάος προκλήθηκε, η κυβέρνηση έχασε τον έλεγχο του κέντρου της πρωτεύουσας για 3 ημέρες (!), πολύς κόσμος που κατέβηκε στο δρόμο τους ακολούθησε πετώντας πέτρες σε μπατσους και σε τράπεζες. Πώς να μην κάνει αλλιώς; Το ΚΚΕ πήγαινε τις πορείες για καφέ στο Θησείο ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ όπως λες κι εσύ δεν ειχε κπ σχέδιο και εν τοις πράγμασι προσχώρησε στο σχέδιο των αναρχικών!

    Βέβαια πρέπει να δούμε και την άλλη πλευρά: τι να ζητήσεις; Να γυρίσει το παιδί πίσω; Δε γίνεται. Να παραιτηθεί ο υπουργός ή η κυβέρνηση; Αδιάφορο. Στην πραγματικότητα η πιο ελκυστική επιλογή είναι να τα σπάσεις, να ξεθυμάνει η οργή σου και να τους φοβίσεις για να μην το ξανακάνουν. Ήταν ένα κίνημα που αντικειμενικά, εκ φύσεως, προσιδίαζε πολύ περισσότερο στην πρακτική των αναρχικών παρά στην πρακτική της Αριστεράς.

    Θα μπορούσε ίσως να υπάρξει μια κλιμάκωση. Να συνειδητοποιήσουν οι μάζες ότι αυτό που τους κάνει να εξοργίζονται μόνο επιφανειακά είναι η δολοφονία του Αλέξη. Αλλά αυτό έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ δύσκολο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή