Ποιός λαός;

Του Δώρου Γεωργίου

Η περιβόητη δεξιά στροφή της Νέας Δημοκρατίας επιτέλους ήλθε. Την περιμέναμε εναγωνίως είναι η αλήθεια αφού είχε προαναγγελθεί μήνες πριν. Ο Αντώνης Σαμαράς λοιπόν εναντιώνεται στο νέο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τους μετανάστες. Κατά την άποψή του, το νομοσχέδιο αυτό θα αποτελέσει δούρειο ίππο για την αθρόα εισροή μεταναστών στη χώρα μας, αφού θα μπορούν να έρχονται, να κάνουν παιδιά, αυτά να αποκτούν την ιθαγένεια και μετά αναπόδραστα να νομιμοποιούνται και οι ίδιοι. Οι Έλληνες, κατά τον κ. Σαμαρά, είναι λαός και όχι πληθυσμός.

Στο τελευταίο, πέρα από κάποιους εθνομηδενιστές, δεν μπορεί να διαφωνήσει κανείς. Πράγματι είμαστε λαός. Αυτό που είναι άξιο απορίας είναι γιατί ο κ. Σαμαράς αρνείται τόσο εύκολα και θα έλεγα υπεραπλουστευτικά ότι και τα παιδιά των μεταναστών ανήκουν στον ελληνικό λαό. Κάθε φορά που πηγαίνω στη Ραφήνα για μπάνιο, μία πόλη όπου κατοικούν πολλοί μετανάστες και κυρίως Αλβανοί, παρατηρώ ότι μεταξύ τους - και αυτό έχει πολύ μεγάλη σημασία - μιλάνε ανάμεικτα τόσο αλβανικά όσο και ελληνικά. Αν δε έρθουν και μιλήσουν σε εμάς, δύσκολα καταλαβαίνει κάποιος ότι δεν είναι ελληνικής καταγωγής. Το ίδιο ισχύει και για τους Έλληνες δεύτερης γενιάς άλλωστε που ζουν στην Αμερική. Δεν έχουν χάσει την ελληνική εθνική συνείδηση, πολλές φορές μιλάνε ελληνικά, όχι βέβαια πολύ καλά, αλλά νιώθουν και Αμερικανοί.

Ο λόγος, κατά την άποψή μου, που νιώθουν και Αμερικανοί, είναι ότι η συγκεκριμένη χώρα, μία χώρα με μεγάλο ιστορικό μετανάστευσης, τους έχει προσφέρει πολλά, και κυρίως τους προσέφερε πολλές ευκαιρίες για να ευημερήσουν. Δεν τους απομόνωσε, πολύ περισσότερο δεν τους γκετοποίησε, τους ενσωμάτωσε χωρίς να τους αφομοιώσει όμως, τους χορήγησε και ιθαγένεια και πολιτικά δικαιώματα, παίρνοντας ταυτόχρονα κι αυτή πράγματα από αυτούς. Αν όμως στους μετανάστες δώσεις ρατσισμό, τότε ρατσισμό θα πάρεις από αυτούς. Όταν τους απομονώνεις, τότε θα δεις την εγκληματικότητα να αυξάνεται. Κι όταν δεν τους ενσωματώνεις αλλά τους γκετοποιείς, τότε θα θερίσεις θύελλες, τις ίδιες με αυτές που θέρισε η Γαλλία το 2005.

Δε βλέπει λοιπόν ο κύριος Σαμαράς ότι η πολιτική που προτείνει οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε κοινωνικές εντάσεις; Δεν καταλαβαίνει ότι για να νιώσουν αυτοί οι άνθρωποι μέρος του ελληνικού λαού, πρέπει επιτέλους και εμείς να τους αντιμετωπίσουμε ισότιμα και όχι απλώς ως φτηνό εργατικό δυναμικό, που οργώνει τα χωράφια μας, νταντεύει τα μωρά μας, ξεσκατίζει τις γιαγιάδες μας ή κάνει μερεμέτια στα σπίτια μας; Δεν μπορούμε να απαιτήσουμε από αυτούς τους ανθρώπους να απεμπολήσουν την εθνικότητά τους, όπως δε μας αρέσει όταν ακούμε για Έλληνες δεύτερης ή τρίτης γενιάς που ζουν στην Αμερική και δεν καταλαβαίνουν ελληνικά. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να δώσουμε ευκαιρίες και προοπτική σε αυτούς τους ανθρώπους, ούτως ώστε να μην αισθάνονται πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Να τους δείξουμε ότι αναγνωρίζουμε την προσφορά τους η οποία κυριολεκτικά είναι τεράστια. Θυμηθείτε την Ολυμπιάδα. Κοιτάχτε την επόμενη φορά που θα πάρετε τον Ηλεκτρικό τι εθνικότητας είναι αυτοί που κάνουν τα (παρέκβαση: ατέλειωτα) έργα. Αν αυτοί οι άνθρωποι νιώθουν ότι η προσφορά τους δεν ανταμείβεται, πώς θα νιώσουν Έλληνες αλήθεια; Η χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά τους είναι ένα πρώτο βήμα.

Εντύπωση βέβαια προκαλεί και η απάντηση της κυβέρνησης. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εγκάλεσε τον κύριο Σαμαρά επειδή άνοιξε τα σύνορα με την Αλβανία το 1992 και εισέρρευσαν εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες. Είναι η κλασική λογική Τζίμα, που είχε δηλώσει το απίθανο ότι ο Κορκονέας διορίστηκε επί ΠΑΣΟΚ. Επίσης, η απάντηση αυτή δεν έχει ίχνος προοδευτικότητας. Πολλοί από αυτούς που εισέρρευσαν τότε είναι σήμερα νόμιμοι μετανάστες και ίσως να είναι και οι ίδιοι που θα ψηφίζουν από του χρόνου στις δημοτικές εκλογές. Το να εγκαλείς κάποιον επειδή τους έδωσε την ευκαιρία να έρθουν στην Ελλάδα και να αναζητήσουν ένα καλύτερο μέλλον, την ίδια στιγμή που τους χορηγείς ελληνική ιθαγένεια, είναι τουλάχιστον αντιφατικό. Η αλήθεια είναι πως οι καιροί είναι χαλεποί και είναι δύσκολο για κάποιον να σηκώσει τα λάβαρα της προόδου. Και ίσως είναι η δεξιά στροφή της κοινωνίας που πρέπει να μας ανησυχεί περισσότερο. Γιατί ο ρατσισμός είναι μια ανοιχτή πληγή που δεν επουλώνεται με νομοθετικά μέτρα.
Η στροφή αυτή της Νέας Δημοκρατίας δίνει έναν άλλο τόνο στο πολιτικό γίγνεσθαι. Πάει καιρός από την τελευταία φορά που τα δύο κόμματα υιοθέτησαν τόσο ριζικά αντίθετες θέσεις για το ίδιο ζήτημα. Συνυπολογιζομένης της ιδεολογικής φόρτισης του εν λόγω ζητήματος, η πολιτική μας ζωή αποκτά ένα καινοφανές ενδιαφέρον. Ίσως να της δίνει ξανά υπόσταση. Και σίγουρα σε μια εποχή γεμάτη διλήμματα, αυτή η περίπτωση δε θα είναι μεμονωμένη. Σύντομα έρχεται η φορολογική μεταρρύθμιση, ο εκλογικός νόμος αλλά και το Ασφαλιστικό. Και εκεί θα είναι ενδιαφέρον να δούμε τις θέσεις του κυρίου Σαμαρά. Και ίσως και εμείς οι προοδευτικοί άνθρωποι να πρέπει να αφουγκραστούμε αυτά που έχει να μας πει αυτή η νέα Δεξιά του κυρίου Σαμαρά. Γιατί εμένα αυτό το «είμαστε λαός, όχι πληθυσμός» πολύ μου άρεσε…