Ο πρώτος ομιλητής της εκδήλωσης, καθηγητής κύριος Παναγιώτης Ιωακειμίδης, παρουσίασε στο ακροατήριο τα βασικά σημεία της Συνθήκης της Λισαβόνας, συγκρίνοντας τις ρυθμίσεις της με εκείνες του απορριφθέντος Ευρωσυντάγματος και καταθέτοντας μια κριτική αποτίμηση αυτών. Σύμφωνα με τον καθηγητή, η συνθήκη της Λισαβόνας, ενσωματώνει το 90-95% των ρυθμίσεων του Ευρωσυντάγματος, δηλαδή δεν το τροποποιεί ουσιαστικά, με τη διαφορά ότι δεν καταργεί τις προηγούμενες 5 βασικές «ιδρυτικές» συνθήκες και επιπλέον δεν παίρνει την ονομασία «Σύνταγμα». Όπως εκτιμά ο κ. Ιωακειμίδης, με τη Λισαβόνα τερματίζεται μία μακρά περίοδος θεσμικών μεταρρυθμίσεων στην Ε.Ε. και στην ουσία επιλύεται οριστικά το θεσμικό ζήτημα της Ένωσης για τα επόμενα (αρκετά) χρόνια.
Στόχος της Λισαβόνας, υποστηρίζει o καθηγητής, είναι να συνδυάσει την ενίσχυση της αποτελεσματικότητας μιας ολοένα διευρυνόμενης και γι’ αυτό βραδυκίνητης Ε.Ε. με την αναβάθμιση των δημοκρατικών διαδικασιών εντός της και την καταπολέμηση του δημοκρατικού ελλείμματος. Τούτο δε επιτυγχάνεται μέσω μιας σειράς θεσμικών μεταβολών και καινοτομιών, χαρακτηριστικά παραδείγματα των οποίων είναι η δημιουργία θέσεως Υπάτου Εκπροσώπου της Ένωσης αλλά και σταθερού Προέδρου της συνόδου κορυφής, η συγκρότηση Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης ως οιονεί διπλωματικής υπηρεσίας της Ε.Ε., η αναβάθμιση του ρόλου του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου (διαδικασία συναπόφασης), αλλά και των Εθνικών Κοινοβουλίων (αρχή της επικουρικότητας), καθώς επίσης και η αντικατάσταση σε πολλά θέματα της απαιτούμενης ομοφωνίας, για τη λήψη απόφασης, από την νεοεισαχθείσα ειδική πλειοψηφία του 55% των κρατών που να αντανακλούν το 65% του πληθυσμού. Μάλιστα, ο κ. Ιωακειμίδης, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην για πρώτη φορά θεσπισθείσα ρήτρα εθελουσίας εξόδου από την Ένωση, σημειώνοντας με νόημα πως είναι «ευτυχές» το γεγονός ότι απαγορεύτηκε θεσμικά η εκδίωξη κράτους από την Ένωση.
Κλείνοντας, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών, υπογράμμισε τα δύο βασικά μειονεκτήματα της συνθήκης, τα οποία -κατά τη γνώμη του- εντοπίζονται: αφενός στην απουσία ενός κεντρικού οράματος για το μέλλον, ικανού να ξυπνήσει τον ενθουσιασμό των Ευρωπαίων, και αφετέρου στο καθεστώς περισσοτέρων του ενός προέδρων που εισάγει η Λισαβόνα, δημιουργώντας υποψίες για μελλοντικούς τριγμούς και εσωτερικές έριδες. Ως προς τα δύο αυτά σημεία – υπογραμμίζει ο κ. Ιακειμίδης - γεννώνται εύλογα ερωτήματα, στα οποία μόνον η πρακτική των επόμενων χρόνων («the events») μπορεί να δώσει απαντήσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου