Του Φάνη Κρυστάλλη
Η κατάρτιση και η εξαγγελία του προγραμματικού σχεδιασμού μιας κυβέρνησης δεν είναι ικανοποίηση μονομανίας και νευρωτικού εγωκεντρισμού που ματαιώνει εν τη γενέσει την χρησιμότητα των (αναγκαία σε μια δημοκρατία) πολιτικά πληθωρικών διεργασιών, αλλά πραγμάτωση (και όχι απλά, μολονότι επαρκές προσόν στη κρίση των ευπειθών πληθών, ειλικρινής απόπειρα) επιδιώξεων αντανακλαστικών των εθνικών πόθων.
Ως εκ τούτου, η συναίνεση, προκύπτει όχι ως (συγκεκαλυμμένα προστακτική αλλά σκοπίμως ειρωνική) παραίνεση απάθειας προς όσους δεν ομονοούν αλλά ως συνέπεια μιας συνετής, πραγματολογικής διαπίστωσης της ελλιπούς νομιμοποίησης που παρέχει το ελληνικό εκλογικό σύστημα στους “αντιπροσώπους” (νομική ανακρίβεια – λογοτεχνικός ευφημισμός) που αναδεικνύει.
Παραστατικά περιγραφόμενη, η πολιτική συναίνεση είναι σαν το σημείο ισορροπίας μεταξύ δυο ανισοβαρών αντικειμένων σε μια τραμπάλα: όσο το ελαφρύτερο εκ των δύο παραμένει σταθερό στη αρχική του θέση απέχοντας σε σχέση με το βαρύτερο ίση απόσταση απο το κέντρο, τόσο περισσότερο το δεύτερο πρέπει να κινηθεί αποφασιστικά προς το μέρος του εαν επιθυμεί να αιωρηθεί, απομακρυνόμενο απο το έδαφος.
Τελικώς όμως,και η ίδια αυτή η συναίνεση, πρόσκαιρη στη φύση της, θα καταλήξει...
...ένα νεφέλωμα πολιτικού ηθικισμού εαν δεν εξελιχθεί σε συνεργασία, όρος που χρήζει θεσμικής αποτύπωσης μέσω κατ΄αρχάς της καθιέρωσης απλής αναλογικής και καταληκτικά μέσω της κατάργησης των όχι συμπαγών αλλά δύσκαπτων “γραμμών” της κομματικής Δημοκρατίας, που αφενός διασπείρει και αποπροσωποποιεί την πολιτική ευθύνη και αφετέρου αποκλείει τις εναλλασσόμενες πολιτικές συμμαχίες.
Με τη παραδοχή πως κανένα κράτος δεν πρέπει να υπομένει δοκιμασίες άκον αλλά ταυτόχρονα κυρίαρχο, υποστηρίζω πως ακόμη και στη περίπτωση που το σημείο σύγκλισης της πλειοψηφίας των πολιτικών εκφράσεων (απο τα κόμματα μέχρι τις ομάδες πολιτών) σχηματίζει μια διάθεση αφερεγγυότητας προς τους δανειστές της χώρας, πρέπει να αποφασισθεί εν πλήρει επιγνώσει των συνεπειών της, η αδυναμία αποπληρωμής των χρεών. Έπειτα όμως, δεν θα αρμόζει να αγανακτήσει κανείς.
*Aξιοκαταφρόνητοι οι Δαναοί, αφού εύκολα διχάζονται
Μπράβο ρε ψηλέ...
ΑπάντησηΔιαγραφή