Σελίδες

27 Απριλίου 2010

Πράξη πρώτη: Τα προεόρτια...

Του Παναγιώτη Τσιάλα

Βρισκόμαστε στη δύση του φετινού Απριλίου, κι όμως ο πρωινός ήλιος έχει ήδη αρχίσει να ανατέλλει αισθητά θερμότερος. Το παρατηρείς με την πρώτη κιόλας ματιά. Τα σύννεφα εξαφανίστηκαν, η ημέρα μεγάλωσε και η ανοιξιάτικη λιακάδα εφαίδρυνε και τον πιο γρουσούζη. Κι όμως, αισθάνομαι σαν κάτι να μουτζουρώνει την ατμόσφαιρα της ανοιξιάτικης ανεμελιάς, συγκρατώντας το αυθόρμητο συναίσθημα της φοιτητικής απελευθέρωσης. Ίσως να μου συμβαίνει αυτό επειδή ξέρω ότι, βαδίζοντας προς το τέλος της άνοιξης, πλησιάζουμε αναπόδραστα προς τις φετινές φοιτητικές εκλογές, σκέψη που με γεμίζει προβληματισμό.

Το πρώτο πράγμα που τρέμει κανείς σε παρόμοιες περιστάσεις είναι η λεγόμενη προεκλογική περίοδος. Συνήθως δεν διαρκεί πάνω από δύο εβδομάδες κι ωστόσο μας επιφυλάσσει πάντοτε τόσες μα τόσες συγκινήσεις. Την αρχή θα κάνει η κορυφαία και αδιαφιλονίκητη παράταξη της σχολής (δεν έχει νόημα να την κατονομάσω - είναι γνωστή σε όλους): το μπρίζωμα του αξεπέραστου ενισχυτού και του άφταστου ζεύγους ηχείων στην είσοδο του κτιρίου, διαδέχεται τις αμέσως επόμενες στιγμές η κλαμπίστικη μουσική, που σίγουρα θα παίζει στη διαπασών από το πρωί μέχρι το βράδυ, δίχως να αποτελεί σοβαρό αντεπιχείρημα το γεγονός ότι στη σχολή διεξάγονται ακόμα μαθήματα.

Πιστή στον υγιή πολιτικό ανταγωνισμό, η έτερη μεγάλη παράταξη της σχολή θα σπεύσει να απαντήσει με ακόμη ισχυρότερα decibel, στο προαύλιο της σχολής. Εκείνο όμως που κάνει την ΠΑΣΠ νομικής να ξεχωρίζει δεν είναι τόσο οι ποσοτικά ανώτερες στάθμες του ήχου, όσο η εναλλακτική πολιτική πρόταση και προοπτική. «Στα κλαμποτράγουδα της ΔΑΠ απαντούμε με στροφή στην ποιότητα» θα μας έλεγαν ίσως οι συνάδελφοι της ΠΑΣΠ, αν δεν ήταν βέβαιοι ότι τα λόγια τους θα έσβηναν κάτω από τους εκκωφαντικούς θορύβους του «Καλημέρα ήλιε καλημέρα», που σπάζει το φράγμα του ήχου, αναπαραγόμενο τουλάχιστον 4-5 φορές την ημέρα, προφανώς για λόγους εμπέδωσης.

Ερώτημα 1ο: Στ' αλήθεια, τους έχει πει κανείς ότι στην προεκλογική περίοδο το φοιτητικό σώμα παύει να ενδιαφέρεται για τις διαλέξεις και επιθυμεί τόσο πολύ να χορέψει; Αν όχι, τότε δεν υπάρχει παρά μόνο μία ερμηνεία αυτής της παράλογης στάσης: αποτελεί το δούρειο ίππο για την προσέλκυση απολιτίκ φοιτητών, που μαγεύονται από την μουσική σαχλο-ποζεριά.

Ένα δεύτερο λατρεμένο μοτίβο των επίμαχων προεκλογικών ημερών είναι οι πολιτικοί καβγάδες, πότε στημένοι και πότε όχι. Η αφορμή θα είναι συνήθως το σκίσιμο μιας αφίσας από την αντίπαλη παράταξη ή ένα δήθεν «προσβλητικό» κείμενο που αναρτήθηκε και αφήνει «επαίσχυντα» υπονοούμενα για τους «δικούς μας» ή μια μετατόπιση παραταξιακού τραπεζιού κατά τέτοιον τρόπο τρόπο, ώστε να υφαρπάζεται τμήμα του «ζωτικού χώρου» της γειτονικής, πλην όμως αποφώλιας, αντίπαλης παράταξης. Η συνέχεια του δράματος είναι μέχρι τέλους προδιαγεγραμμένη. Σπρωξίματα, βρισίδια, ξυλίκι και -γιατί όχι- καρπαζίδια και μπουνίδια (αίματα δεν φιλοτιμηθήκαμε να δούμε ακόμα). Το πιο ωραίο είναι ότι μετά τις εκλογές, οι αιώνιοι πρωταγωνιστές της κλωτσοπατινάδας θα δώσουν συναδελφικά τα χέρια, αναγνωρίζοντας ότι οι εκατέρωθεν γροθιές δεν είχαν προσωπική στόχευση αλλά αποτελούσαν δείγμα παραταξιακής και άρα πολιτικής έκφρασης. (Ποτέ δεν κατάλαβα πώς μια μπουνιά μπορεί να χαρακτηριστεί με τον όρο «σοσιαλιστική» ή «νεοφιλελεύθερη»).

Ερώτημα 2ο: Είναι δυνατόν όλοι οι ομαδικοί καβγάδες της σχολής να εκδηλώνονται όλως τυχαίως σε αυτήν την κρίσιμη περίοδο; Δεν το νομίζω. Απεναντίας, παρατηρώ ότι οι παρόμοιου τύπου ιπποδρομιακές εκδηλώσεις ασκούν μια ακαταμάχητη έλξη στον φίλα προσκείμενο κόσμο των μεγάλων παρατάξεων, συσπειρώνοντάς τον και έτσι επαναφέροντάς τον στο παραταξιακό κοπάδι. Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μία ακόμη αποκαρδιωτική έκπτωση στη χρήση πολιτικώς αποδεκτών μέσων, χάριν της απόκτησης πρόσκαιρων και ανούσιων πολιτικών ωφελημάτων.

Το αποκορύφωμα της προεκλογικής γελοιότητας, ωστόσο, είναι η περίφημη (ή μήπως να έλεγα «κακόφημη») κατανομή χώρου. Πρόκειται για μια ανεξήγητη «πολιτική» διαδικασία, που σωστά θα την χαρακτήριζε κανείς απερίγραπτη। Το αντικείμενό της προκύπτει από τον τίτλο της: η κατανομή του πανεπιστημιακού χώρου το βράδυ που προηγείται της ημέρας εκλογών, ούτως ώστε να καθοριστεί λεπτομερώς, πού θα έχει το τραπέζι της η κάθε παράταξη και ποια τμήματα του τοίχου της σχολής της αναλογούν, για να αφισοκολλήσει ανεμπόδιστα το μήνυμά της σε δεκάδες πανομοιότυπα αντίγραφα. Ανεξάρτητα από το τι θα καταφέρει τελικά να διεκδικήσει και να πάρει η κάθε παράταξη, για λογαριασμό της (αυτό είναι συνήθως συνάρτηση της μυϊκής δύναμης των μπράτσων της), ένα είναι εξ αρχής βέβαιο: ότι θα πέσει ξύλο με το τουλούμι και μάλιστα άγριο και ανελέητο. Εξάλλου, η Νο1 παράταξη, υπεύθυνη και οργανωμένη όπως πάντα, θα έχει φροντίσει, να έχουν γίνει έγκαιρα οι απαραίτητες συνεννοήσεις, ούτως ώστε την κατάλληλη ώρα να βρίσκεται παρκαρισμένο έξω από την κεντρική είσοδο της σχολής ένα σκουρόχρωμο βανάκι με μαυροντυμένα παλικάρια, διά πάν ενδεχόμενο.

Ώρες - ώρες, απορώ, γιατί οι μικρότερες παρατάξεις μετέχουν σε αυτήν την χοντροκομμένη φαρσοκωμωδία. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρόκειται για μια απόλυτα προβλέψιμη και ανούσια κοκορομαχία περί όνου σκιάς, από την οποία κάθε σοβαρός άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να απόσχει. Στο κάτω-κάτω της γραφής ποιο είναι το διακύβευμα για να εμπλακεί κανείς σε μια τέτοια κτηνωδία; Μην είναι οι περισσότερες αφίσες, οι οποίες τάχα ενισχύουν το πολιτικό μήνυμα της παράταξης καρφώνοντάς το στον αμφιβληστροειδή του περαστικού ψηφοφόρου; Για όνομα του Θεού! Πιστεύει κανείς ότι ο ψηφοφόρος περιμένει να δει την ταπετσαρία στα ντουβάρια της σχολής για να πάρει τις αποφάσεις του; Δεν νομίζω.

Ίσως να φταίει αυτή η ανεξέταστη και άκριτη αγωνιστολογία που ώρες - ώρες καταλαμβάνει την Αριστερά, ωθώντας την σε μια σκιαμαχία άνευ αντικειμένου. Αυτήν ακριβώς την παγιωμένη και σαθρή αντίληψη νομίζω πως πρέπει έμπρακτα να αντιμάχεται, κάθε συνδικαλιστής φοιτητής, που επιθυμεί να συμβάλει στην ανάδειξη ενός νέου και υγιούς φοιτητικού συνδικαλισμού. Η παραδοσικαή μέθοδος, μικροκομματική και συνδικαλιάρικη καθώς είναι, παρήκμασε και πνέει πλέον τα λοίθια. Αν οι νεότεροι φοιτητές δεν αφήσουμε πίσω τον παλιό χιτώνα σαν φιδοπουκάμισο, κινδυνεύουμε να καταταγούμε και εμείς από την κοινή γνώμη στο ίδιο σκουριασμένο κάδρο, στο οποίο σκεβρώνουν τώρα - χωρίς να το ξέρουν - οι παραδοσιακές δυνάμεις που ανέθρεψαν την αποπολιτικοποίηση των φοιτητικών εκλογών.

Προχωρούμε πλησίστια προς την προεκλογική περίοδο των φετινών εκλογών...


2 σχόλια:

  1. "Εξακολουθώ να πιστεύω ότι πρόκειται για μια απόλυτα προβλέψιμη και ανούσια κοκορομαχία περί όνου σκιάς, από την οποία κάθε σοβαρός άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να απόσχει. Στο κάτω-κάτω της γραφής ποιο είναι το διακύβευμα για να εμπλακεί κανείς σε μια τέτοια κτηνωδία; Μην είναι οι περισσότερες αφίσες, οι οποίες τάχα ενισχύουν το πολιτικό μήνυμα της παράταξης καρφώνοντάς το στον αμφιβληστροειδή του περαστικού ψηφοφόρου; Για όνομα του Θεού! Πιστεύει κανείς ότι ο ψηφοφόρος περιμένει να δει την ταπετσαρία στα ντουβάρια της σχολής για να πάρει τις αποφάσεις του; Δεν νομίζω."

    Το διακύβευμα και το γιατί όλοι αυτοί δίνουν τα πάντα για να κερδίσουν τις εκλογές πρέπει να μας απασχολήσει. Για μένα, η παρακμή και εκμηδένιση του Ελληνικού Πανεπιστημίου έχει ως κύριο αίτιό της την κομματική διαφθορά και εξάρτηση της διοίκησης των πανεπιστημίων...

    Η Αριστερά έχει τεράστιες ευθύνες για αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. παντως ειναι ωρα να απομακρυνθουμε απο αυτο το σαθρο πολιτικο καθεστως που καθρεφτιζει λιγο πολυ ολους μας...δυστυχως η παιδεια μας διαμορφωνεται σε συνθηκες ζουγκλας και τηλεοπτικων παραθυρων γι αυτο και η συμπεριφορα μας ειναι αναλογη...η ανατροπη πρεπει να γινει πρωτα απ'ολα μεσα μας,η αλλαγη θα πρεπει να αφορα πρωτιστως τις συνηθειες και τη νοοτροπια μας...με ανοιχτο μυαλο,χωρις προσκόλληση σε κομματικα δογματα και με διαθεση για ουσιαστικη αλλαγη που θα συμπεριλαμβανει ακομα και ό,τι χαρακτηριζαμε ως την κοσμοθεωρια μας ειναι σιγουρο πως θα γινει ενα βημα μπροστα και πολυ περισσοτερο ενα βημα δικο μας,για ολους μας...κατερινα

    ΑπάντησηΔιαγραφή