Σελίδες

3 Δεκεμβρίου 2009

Ήττα του φιλελευθερισμού, νίκη του κρατισμού


Του Δώρου Γεωργίου

Ο τίτλος του κειμένου είναι ειρωνικός για όλους αυτούς που προσπαθούν στην κυριολεξία να βγάλουν από τη μύγα ξύγκι, δίνοντας στον θρίαμβο Σαμαρά βαρυσήμαντες ιδεολογικές προεκτάσεις που ποτέ μία εκλογή δεν μπορεί να έχει. Άλλωστε η πολιτική εδώ και καιρό, όχι μόνο στη χώρα αυτή, ασκείται με άλλους όρους και όχι με όρους ιδεολογικής διαπάλης. Ασκείται υπό το πρίσμα ενός νεφελώδους ρεαλισμού από ομάδες τεχνοκρατών που ομνύουν στο αυτονόητο και την κοινή λογική και οι οποίοι ξορκίζουν τις πεθαμένες ιδεολογίες, κατηγορώντας συλλήβδην όποιον προσπαθεί να χρωματίσει ιδεολογικά το λόγο του ως λαϊκιστή.

Θα ήταν λοιπόν πολύ εύκολο και για μένα να βολευτώ με την ευκολία αυτής της ιδεολογικής ανάγνωσης του χθεσινού αποτελέσματος. Θα μπορούσα να ισχυριστώ, όντας μάλιστα αρκούντως πειστικός, ότι οι πολίτες χθες καταδίκασαν αυτή την τεχνοκρατική – λογιστική αντίληψη για την πολιτική και επικρότησαν έναν πολιτικό που μίλησε για σαφές και διακριτό ιδεολογικό στίγμα. Άλλωστε ο Αντώνης Σαμαράς το είπε: «Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε να το λέμε ότι είμαστε δεξιοί».

Υπάρχει, όμως, ένα νούμερο που με εμποδίζει να το κάνω αυτό. 800.000. Τόσοι είναι οι πολίτες που πήγαν να ψηφίσουν χθες και το νούμερο αυτό είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακό, είναι συνταρακτικό. Είναι ακόμα πιο συνταρακτικό αν αναλογιστεί κανείς ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους 800.000 ταλαιπωρήθηκαν πάρα πολύ για να ψηφίσουν, περίμεναν 2 ώρες τουλάχιστον σε τεράστιες ουρές ενώ πολλοί από αυτούς ήταν μεγάλοι άνθρωποι. Χωρίς να θέλω να γίνω ρομαντικός, αυτοί οι άνθρωποι διψούσαν να συμμετάσχουν σε αυτή την πρωτόγνωρη για τον συντηρητικό πολιτικό χώρο διαδικασία. Η διάθεση αυτή του κόσμου για συμμετοχή, για έκφραση, η θέληση να μην είναι και πάλι στην απ’ έξω, δίνει νομίζω και μια επαρκή εξήγηση γιατί ηττήθηκε κατά κράτος χθες η Ντόρα Μπακογιάννη.

Υπάρχει και ένα δεύτερο νούμερο. Δέκα. Τόσοι είναι οι βουλευτές Β’ Αθήνας της ΝΔ, της μεγαλύτερης εκλογικής περιφέρειας της χώρας, που στήριξαν τη Ντόρα. Μικρή λεπτομέρεια: συνολικά είναι έντεκα! Μόνο ο Πάνος Παναγιωτόπουλος στήριξε το Σαμαρά από τη Β’ Αθήνας. Κι όμως, ο Σαμαράς θριάμβευσε και σ’ αυτή την περιφέρεια, όπως και σε σχεδόν όλες τις περιφέρειες της χώρας. Είναι κοινή παραδοχή ότι αν ο νέος πρόεδρος εκλεγόταν από το Συνέδριο, η Μπακογιάννη θα επικρατούσε με άνεση. Ίσως γι’ αυτό αρχικά ήταν επιφυλακτική με την ιδέα της εκλογής από τη βάση. Σε αυτή την εκλογή δε χωρούν διαμεσολαβήσεις, μηχανισμοί, στρεβλώσεις. Έτσι, πήγε κόντρα στον ασίγαστο πόθο της βάσης να μιλήσει, να εκφραστεί, να τιμωρήσει και αυτό το πλήρωσε ακριβά.

Και δεν ήταν μόνο αυτό. Η Μπακογιάννη ταυτίστηκε, ίσως άθελά της, με το κομματικό κατεστημένο, αν όχι με το κατεστημένο γενικότερα. Η υποψηφιότητά της στηρίχθηκε από μία πλειάδα κομματικών στελεχών, ήτοι την πλειοψηφία της Κοινοβουλευτικής Ομάδας, την πλειοψηφία των γαλάζιων δημάρχων, την πλειοψηφία των συνδικαλιστών του κόμματος, ενώ δύσκολα κρυβόταν η προτίμηση του απερχόμενου Καραμανλή στο πρόσωπό της. Το κυριότερο, δεν φρόντισε να αποστασιοποιηθεί από τα πεπραγμένα της πενταετίας της Νέας Διακυβέρνησης, που αποδείχθηκε το ίδιο παλιά με την προηγούμενη και της οποίας βέβαια υπήρξε κορυφαίο στέλεχος. Απεναντίας, ο Σαμαράς ήταν άφθαρτος γιατί βέβαια οχτώ μήνες στο Υπουργείο Πολιτισμού, όπου το μόνο που έκανε ήταν τα εγκαίνια του Μουσείου της Ακρόπολης, δεν πρόλαβαν να τσαλακώσουν το προφίλ του.
Ήταν λοιπόν αυτό το κατεστημένο που ο κόσμος ήθελε διακαώς να τιμωρήσει. Αυτό το κατεστημένο που διέψευσε οικτρά τις ελπίδες που γεννήθηκαν το 2004, που τραυμάτισε το κύρος της Νέας Δημοκρατίας, που πλήγωσε το μέσο ψηφοφόρο της Δεξιάς. Ο κόσμος ψήφισε ένα νέο ξεκίνημα. Ναι, χωρούν και ιδεολογικές αναγνώσεις, αλλά μόνο σε δεύτερο πλάνο. Το βασικό είναι ότι οι πολίτες καταψήφισαν χθες τους μηχανισμούς, όλους αυτούς τους μηχανισμούς που τόσα χρόνια παρεμπόδιζαν συστηματικά την ηγεσία να αφουγκραστεί τις διαθέσεις του απλού κόσμου. Καταδίκασαν μία ηγεσία, της οποίας η Ντόρα θεωρήθηκε αναπόσπαστο μέρος, που κώφευσε, διεφθάρη, προκάλεσε, αδράνησε, τέλος πάντων απέτυχε. Ο λαός χθες ήθελε να ακουστεί. Ο λαός ξέρει και ο λαός μπορεί και αυτό είναι δημοκρατία.


Το παραμύθι φτάνει στο τέλος του. Είναι ίσως από τις πιο γοητευτικές ιστορίες στα παγκόσμια πολιτικά χρονικά. Τι θα γίνει όμως με τη Ντόρα; Μπορούμε απλά να τη συμπονέσουμε για τη ματαίωση των προσδοκιών της, μπορούμε να συμμεριστούμε την απογοήτευσή της, μπορούμε και να τη λυπηθούμε κιόλας λιγάκι. Μήπως όμως αξίζει περισσότερο να συμμεριστούμε τη συσσωρευμένη οργή του απλού νεοδημοκράτη που σάρωσε χθες τις φιλοδοξίες της;

13 σχόλια:

  1. Η αναντιστοιχία της στήριξης των βουλευτών της Β' Αθήνας και της επιλογής του εκλογικού σώματος της συγκεκριμένης περιφέρειας είναι ενδεικτική της αποσύνδεσης μεταξύ εκλογέα και βουλευτή σε μια τόσο αχανή περιφέρεια και ,συνακόλουθα, σε μεγάλο βαθμό της εξάλειλειψης των αμοιβαίων σχέσεων εξάρτησης τους. Πρόκειται,άλλωστε, για ένα απ' τα βασικά επιχειρήματα, διαχρονικά, κατά της κατάτμησης των εκλογικών περιφερειών.
    Κατα τ' άλλα συμφωνώ με το κείμενο, σημειώνοντας ότι ίσως η Ντόρα Μπακογιάννη είναι η πρώτη πολιτικός που πληρώνει την καταγωγή της-προσοχή αναφέρομαι σε αυτή την εκλογή όχι στην έως τώρα πολιτική της διαδρομή, κατά την οποία προφανώς και αποκόμισε οφέλη από τα ονόματα του πατρός και του συζύγου της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Διαφωνώ με το άρθρο. Δεν ήταν η ταύτιση της Ντόρας με το κομματικο κατεστημένο η αιτία για την ήττα της. Η αιτία της ήττας της ήταν ο διάχυτος αντιμητσοτακισμός της κοινωνίας. Αυτός ο αντιμητσοτακισμός ίσως να έχει τραφεί από το κατεστημένο ή μέρος του...
    Αναφέρει το άρθρο ότι 10 από τους 11 βουλευτές της β Αθηνών στήριξαν την ντόρα και το γεγονός ότι έχασε και σε αυτή τη περιφέρεια σημαίνει ότι ήθελε ο κόσμος να καταψηφίσει το κομματικό κατεστημένο. Αν ήταν έτσι όμως, τότε γιατί τους εξέλεξε όλους αυτούς ο κόσμος πριν μόλις δύο μήνες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θα συμφωνήσω με τον κεφάλα για τα αίτια της ήττας της μαντάμ Ντόρα. Σιγά που μούτζωσε ο κόσμος της ΝΔ το κατεστημένο και τους μηχανισμούς. Αυτούς στηρίζει τόσα χρόνια, αυτοί όλοι είναι η Νέα Δημοκρατία. Μια παρέα συμφερόντων( ανάμεσα σε αυτούς και η Ντόρα με τον daddy) που θέλουν απλώς της άσκηση εξουσίας χωρίς σαφείς προσανατολισμούς. Αυτό φάνηκε και στην προηγούμενη περίοδο διακυβέρνησης.

    Σχετικά με την στήριξη του Καραμανλή προς την Ντόρα, οφείλω να πω ότι εκπλήσσομαι. Ο ΚΚ junior δεν ήταν που επανέφερε τον Σαμαρά λίγους μήνες πριν φύγει η κυβέρνησή του και μάλιστα σε ένα υπουργείο που είχε τρελή διαφήμιση λόγω μουσείου Ακρόπολης;

    Η Ντόρα έχασε γιατί φάνηκε ο αντιμητσοτακισμός μεγάλης μερίδας της ΝΔ, και φυσικά το πόσο δεξιά στοιχεία κρύβει μέσα της. Εθνικιστές, ρατσιστές, μισαλλόδοξους και κυρίως υπερσυντηριτικούς. Αυτοί κέρδισαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η ένστασή μου είναι η εξής με αυτη την ανάγνωση: δηλαδή το 40% που ψήφισε Ντόρα δεν ανήκει στους ρστσιστές, μισαλλόδοξους και υπερσυντηρητικούς; Ειναι όλοι φιλελεύθεροι; Ή μήπως συντηρητικοί άνθρωποι υπάρχουν μόνο στις τάξεις των ψηφοφόρων της ΝΔ; Στο ΠΑΣΟΚ ή το ΚΚΕ δεν υπάρχουν;

    Ο Καραμανλής σε όλα τα διακυβεύματα που προέκυψαν μετά τις 4 Οκτωβρίου στην ουσία πήρε θέσεις που ευνοούσαν τη Ντόρα. Μόνο το γεγονός ότι ήθελε μια "ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε" διαδικασία εκλογής από το συνέδριο μέσα σε ένα μήνα, ήταν μεγάλη αβάντα για την Ντόρα. Θα ήταν μια διαδικασία που θα ευνοουσε εκείνον τον υποψήφιο που είχε μηχανισμούς από καιρό έτοιμους.

    Ο αντιμητσοτακισμός σίγουρα έπαιξε κι αυτός το ρόλο του, αλλά δεν πείθομαι ότι ήταν το πρωταρχικό αίτιο. Από συζητήσεις που είχα με ψηφοφόρους της ΝΔ, διαπίστωσα ότι ήθελαν στο πρόσωπο της Ντόρας να τιμωρήσουν όχι τον πατέρα της αλλά μια αποτυχημένη κυβέρνηση. Σίγουρα βέβαια έπαιξε ρόλο και το όνομά της. Όχι τόσο επειδή είναι κόρη του Μητσοτάκη αλλά επειδή ο κόσμος σιχάθηκε πια και την οικογενειοκρατία.

    Ο κόσμος πάντως αυτός, ο σκληρός πυρήνας της ΝΔ δηλαδή που πήγε να ψηφίσει, ψηφίζει πάντα ΝΔ, αυτή είναι άλλωστε και η έννοια του σκληρού πυρήνα έτσι δεν είναι; Τώρα ήταν η πρώτη φορά που του δόθηκε η ευκαιρία να πει τη γνώμη του, και γι' αυτό βρήκε την ευκαιρία να τιμωρήσει το κομματικό κατεστημένο που μόνο φαινομενικά κατά την άποψή μου στήριζε εκλογικά τόσο καιρό.

    @ Markar: Μπορεί να παίζει κι αυτό ρόλο. Πάντως αυτό δεν είναι κάτι που συνέβη μόνο στη Β' Αθήνας, συνέβη παντού και σε μικρές και σε μεγάλες εκλογικές περιφέρειες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Επειδή αρνείσαι τις ιδεολογικές διαφορές Ντόρας - Σαμαρά ή έστω την βαρύτητα τους να κρίνουν την εκλογική αναμέτρηση θα σου παραθέσω αποσπάσματα των θέσεων του αγαπημένου σου:


    Ποια είναι η θέση σας για την ελληνοποίηση των λαθρομεταναστών δεύτερης γενιάς και την αλλοίωση του εκλογικού σώματος που σχεδιάζει έτσι το ΠΑΣΟΚ; Θα αντιδράσετε και πως;
    Απάντηση: Δεν πρόκειται να δεχθώ πρακτική που παραβιάζει, μεταξύ άλλων, την κοινοτική νομοθεσία. Η οποία οσο πάει γίνεται και πιο αυστηρή…


    Πιστεύετε ότι οι ομοφυλόφιλοι πρέπει να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους ετερόφυλους;
    Απάντηση: Όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλά ο γάμος δεν είναι «ανθρώπινο δικαίωμα». Είναι ένας θεσμός που αποσκοπεί στη δημιουργία οικογένειας. Ασφαλώς και πρέπει να προστατεύεται η ιδιωτική ζωή των ομοφυλοφίλων. Αλλά όχι να εξισωθεί η οικογένεια με τη «συμβίωση»…


    Εκτιμάτε πως η υποχρεωτική στρατιωτική θητεία θα μπορούσε να υποκατασταθεί πλήρως από εθελοντική και επαγγελματική θητεία;
    Απάντηση: Η θητεία είναι συνταγματική υποχρέωση. Μπορεί οι αμυντικές ανάγκες να καλύπτονται όλο και περισσότερο απο επαγγελματίες οπλίτες, αλλά η θητεία χρειάζεται όχι, αναγκαστικά, για να φτιάξει το μελλοντικό οπλίτη, αλλά το μελλοντικό πολίτη.
    Ο νέος άνθρωπος κοινωνικοποιείται κι αποκτά εμπειρία κοινωνικής προσφοράς, κοινωνικής ένταξης και συναδέλφωσης, ανεξάρτητα από την οικογενειακή καταγωγή του.
    Μη ξεχνάμε ότι το Σύνταγμά μας, στο ακροτελεύτιο άρθρο του εναποθέτει την φύλαξη των δημοκρατικων ελευθεριών «στον πατριωτισμό των Ελλήνων».
    Αυτό τον πατριωτισμό βιωνουν οι νέοι μας, μεταξύ άλλων, όταν κατατάσσονται στο στρατό.
    Η κατάργηση της στρατιωτικής υποχρέωσης, θα αποδυναμώσει περισσότερο απ’ όλα αυτή την «κοινή αίσθηση του ανήκειν».
    Που είναι προϋπόθεση δημοκρατίας όσο και εθνικής ανεξαρτησίας.


    Εντάξει το ομολογώ ούτε οι διαφορές είναι αυτές που πολλοί προπαγάνδισαν ούτε ο ορθός λόγος αποτελεί το καθοριστικότερο κριτήριο πολιτικής επιλογής (συνήθως υπερέχουν συναισθήματα, παράδοση κτλ στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου). Ωστόσο είναι λάθος να τις ισοπεδώνουμε γιατί αλλιώς θα φτάσουμε να μιλάμε για δράκουλες από τη μια και κολεγιόπαιδα από την άλλη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Λοιπόν πριν από όλα να πω, ότι μπορεί ο Αντώνης να είναι ο αγαπημένος μου, αλλά είμαι υπέρ της ελληνοποίησης των μεταναστών β' γενιάς (αν και στο Βήμα στην ίδια ερώτηση δεν ήταν τόσο αρνητικός), του γάμου των ομοφυλόφιλων και της κατάργησης της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Δεν αρνούμαι γενικά ότι είναι ένας συντηρητικός πολιτικός. Βέβαια δεν είναι και Καρατζαφέρης...

    Δεν μπορούμε όμως να μη δούμε ότι σε άλλα θέματα, όπως τα κοινωνικά, οι θέσεις του είναι πιο κοντά στην Αριστερά από ό,τι οι θέσεις της Ντόρας. Και για την Αριστερά τα κοινωνικά θέματα έχουν εξέχουσα σημασία. Ή τουλαχιστον πρέπει να έχουν.

    Γενικά, δεν αρνούμαι ότι υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές μεταξύ τους. Προφανώς και υπάρχουν! Αυτό που πιστεύω είναι ότι απλά αυτές οι διαφορές δεν καθόρισαν το αποτέλεσμα ή τουλάχιστον δεν το καθόρισαν τόσο όσο οι άλλοι παράγοντες που αναφέρω στο κείμενο!

    υγ: Στάχτη στις διακρίσεις εις βάρος των μεταναστών για να φοράνε burberry όταν οδηγάνε το μεταχειρισμένο Seat των 1600 κυβικών! Για να πάθει εγκεφαλικό ο Καρατζαφύρερ!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Οσο αφορα τη λογικη αποιδεολογικοποόιησης απο τεχνοκρατικες ελιτ μεσα στα κομματα εξοθσιας που αναφέρθηκε οτι καταψηφίστηκε:oπως σημειωνεται ιδιαιτερα ευστοχα παρακατω το μεγαλυτερο μερος των ψηφοφορων που ψηφισαν ηταν μεγαλης ηλικιας-ανθρωποι δηλαδη που ψηφιζουν κυριως με το συναισθημα και οχι με ορθολογικα κριτηρια-σε αντιθεση με τους νεοτερους ψηφοφορους και κυριως τα παραδοσιακα μελη των ορθολογικων αναποφασιστων(κατα καποιους μεσαιου χωρου) οι οποιοι υιοθετώντας καθαρα πραγματιστικα κριτηρια,αποφευγουν εως και αποστρεφονται οποιαδηποτε 'πεπαλαιωμενη και οπισθοδρομικη(οπως πιστευουν) συζητηση περι ιδεολογιων. Κανενα συγχρονο κομμα εξουσιας δεν προσφευγει πλεον σε ιδεολογικα προσανατολισμενη ρητορεια αλλα αντιθετα αναζητα συγχρονες λυσεις αφουγραζομενο τα εξελισομενα προβληματα. Κλασσικο παραδειγμα ειναι οι Δανοι συντηριτικοι,που βρισκονται στην κυβερνηση, εχοντας ως κεντρικο σημειο δομησης πολιτικης μια πολυ εκτεταμενη και αποτελεσματικη περιβαλοντολλογικη πολιτικη-τομεας που μεχρι προτινος ανηκε στην αριστερα στην ευρυτερη ευρωπη(αντιστοιχο παραδειγμα ειναι και οι νεοεργατικοι της πρωιμης εποχης μλπαιρ στην σχεση τους με την ελευθερη αγορα). Αρα νομιζω οτι οποιαδηποτε συζητηση ανανέωσης με ιδεολογικο στιγμα που αγγιζει μονο 800.000 η και λιγοτερους ψηφοφορους,ουσιαστικα περιοριζει την δυνατοτητα ενος κομματος εξουσιας να φτασει στον στοχο του,εκσυγχρονιζομενο ουσιατικα(ο γαμος των ομοφυλοφιλων,η οικολογια, οι μεταναστες θα επρεπε να ειναι de facto υιοθετησιμες πολιτικες απο οποιοδηποε συγχρονο κομμα και οχι αντικειμενο συζητησης και διαπραγματευσης)προσεγγιζοντας ετσι οσο το δυνατον μεγαλυτερο μερος του συνολικου εκλογικου σωματος, και οχι ενος κομματικου κοινου, προκειμενου να επιλεγει και να εκλεγει κυβερνηση απο τους ελληνες πολιτες που βρισκονται και εκτος αυτου του στενου κομματικου πυρηνα του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Κατ'αρχάς στο κείμενό μου ακριβώς αυτό δηλώνω. Ότι δεν πιστεύω ότι ο Σαμαράς βγήκε επειδή καταψηφίστηκε η λογική της αποϊδεολογικοποίησης των κομμάτων.

    Σε ό,τι αφορά τα υπόλοιπα που λες αγαπητέ φίλε: Ο γάμος των ομοφυλόφιλων, η οικολογία και η μετανάστευση είναι μεγάλα ζητήματα τα οποία είναι ιδεολογικά φορτισμένα. Ας κοιτάξει κάποιος τι γίνεται σήμερα στην Αμερική, όπου και τα τρία αυτά ζητήματα είναι ζητήματα αιχμής και για τα οποία κονταροχτυπιούνται Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί. Σαφέστατα λοιπόν και αυτά τα ζητήματα είναι αντικείμενο συζήτησης και διαπραγμάτευσης. Η μετανάστευση έγινε άλλωστε και στην Ελλάδα πρόσφατα καυτό θέμα στο δημόσιο διάλογο, μετά την άνοδο του ΛΑΟΣ στις Ευρωεκλογές.

    Η περίπτωση των Δανών συντηρητικών είναι η κλασική περίπτωση μιας συντηρητικής παράταξης σε χώρα με κεντροαριστερή πλειοψηφία, όπως και η Ελλάδα, που αναγκάζεται να γίνει πιο λάιτ για να διεκδικήσει με αξιώσεις την εξουσία. Αυτό όμως δε μας λέει και πολύ περισσότερα από το γεγονός ότι η Δανία είναι μια προοδευτική χώρα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Αρχικα οσο αφορα τις Η.Π.Α λογω ενος εξαιρετικα αποκεντρωμενου συστηματος εξουσιας το θεμα του γαμου των ομοφυλοφιλων διαφερει απο πολιτεια σε πολιτεια και παραδεχομαι οτι ειναι θεμα το οποιο υποκειται ακομα σε ιδεολογικες αγκυλωσεις,κυριως λογω της παρεπομενης υιοθετησης παιδιων(για την οποια και εγω διατηρω παρα πολλες αμφιβολιες) σε μια χωρα που ακολουθει κατα βαση πραγματιστικα μοντελα διακυβερνης και decionmaking.Tην τελευταια μου προταση,πανω στην ορθολογικη διακυβερνηση,αποδεικνυει και η σταση που κρατανε απεναντι στα θεματα της οικολογιας καθως οποιοσδηποτε αισθητος περιορισμος στην παραγωγη των ανεπτυγμενων χωρων ,για περιβαλλοντολογικους λογους, θα ειχε πολυ μεγαλο κοστος στους αναπτυξιακους ρυθμους τους,ενισχυοντας ετσι την αναπτυξιακη δυναμικη των χωρων BRIC.Oυσιαστικα δηλαδη το debate πανω στην οικολογια σις ΗΠΑ εγγυται πολυ απλα ποσο και αν θα επηρεασει την οικονομικη παραγωγη τους υπερ αλλων χωρων.Παρ'ολα αυτα η Ελλαδα δεν εχει καμια σχεση,οπως και η Ε.Ε, με τις φοβιες ουτε με τις αγκυλωσεις των Η.Π.Α,πανω στο θεμα-περριτο φανταζομαι να μιλησω για την ουσιαστικη συνεισφορα της Ε.Ε(20-20-20 του Μπαροζο και θεσεις στην συνδιασκεψη της Κοπεγχαγης)στον οικολογικο τομεα. Αρα ουσιαστικα για την Ελλαδα η περιβαλλοντολογικη(ηθελημενα δεν λεω πρασινη) οικονομικη και ενεργειακη πολιτικη θα πρεπει να θεωρηθει εργαλειο αναπτυξης με προοπτικες και οχι να μετατραπει σε θεμα,εστω πραγματιστικης, συζητησης οπως στις ΗΠΑ,καθως οι συνθηκες ειναι πολυ διαφορερικες.Τελος σχετικα με το μεταναστευτικο θεωρω πως παλι οι ΗΠΑ παρουσιαζουν ιδιαιτεροτητες που δεν συναντουνται στην Ελλαδα.Αυτο συμβαινει διοτι στην πρωτη ,ουσιατικα, η μεταναστευτικη πολιτικη εχει καθοριστει χρονια πριν και εχει χρησημοποιηθει γονιμα(χαρακτηριστικα τα μεταναστευτικα κυματα απο την Ιταλια και την χωρα μας).Το τωρινο debate οσο αφορα την μεταναστευση τροφοδοτειται κυριως απο την ανοδο της εγκληματικοτητας στις ΗΠΑ,η οποια αποδιδεται στο μεταναστευτικο κυμα απο το Μεξικο, και τον φοβο της τρομοκρατιας, κανοντας τις αμερικανικες αρχες ιδιαιτερα καχυποπτες απεναντι στους προερχομενους απο αραβικες χωρες μεταναστες. Στην Ελλαδα απο την μερια μας δεν εχουμε τα επακριβως αντιστοιχα προβληματα.Αν και κατα πολλους η εγληματικοτητα εχει αυξηθει τα τελευταια χρονια λογω του μεταναστευτικου ρευματος τα στοιχεια του Υπουργειου δημοσιας ταξεως δειχνουν μικρες αυξομοιωσεις στην εγκληματικοτητα μεταξυ 2001-2007,παρα το γεγονος οτι αυτη την περιοδο συμφωνα με στοιχεια του ΥΠ.ΕΞ αυξηθηκε κατακορυφα η μεταναστευση και η εισοδος στην χωρα απο τα συνορα με την Τουρκια. Σε καθε περιπτωση το απαρχαιωμενο καθεστως αποδοσης ιθαγενειας σε παιδια 2ης γενιας μεταναστων ειναι αυτονοητο οτι πρεπει να εκσυγχρονιστει πιστοποιωντας κατι που ειναι πλεον γεγονος-την μετατροπη της ελληνικης κοινωνιας σε ενα πολυπολιτισμικο κραμα στο οποιο πλεον γεννιουνται και μεγαλωνουν ανθρωποι απο ολα τα μηκη και τα πλατη του κοσμου.Αρα εφοσον ουτε εχουμε ανεξηγητη,κατακορυφη αυξηση της εγκληματικοτητας,ουτε υπαρχει ο κινδυνος τρομοκρατικων χτυπηματων(οχι απο αλλοδαπους τουλαχιστον) και εφοσον πλεον εχει αλλαξει ο χαρακτηρας του πλυθησμου της χωρας(σιγουρα οχι ριζικα αλλα αρκετα σε συγκριση με τον σχεδον πληρως ομογενοποιημενο πλυθησμο πριν απο 2 δεκαετιες) ειναι νομιζω αυτονοητο το δικαιωμα ιθαγενειας σε μεταναστες 2ης γενειας.Το οτι το Λ.Α.Ο.Σ ειχε ιδιαιτερη ανοδο στις ευρωεκλογες αναδεικνύοντας το μεταναστευτικο οφειλεται κατα κυριο λογο στο οτι τα δυο κομματα εξουσιας δεν ειχαν ορισει σαφη (κοινη?) πολιτικη γραμμη και θεση πανω στα θεματα αυτα-ισως γιατι και τα ιδια δεν καταλαβαιναν την αυτονοητη απαντηση του διλληματος φοβουμενα αντιδρασεις-και την πολυ συχνα,εως μονιμα,απλοποιητικη και πολυ συχνα ουτοπικη και ανεφαρμοστη θεσητων κομματων της αριστερας(τα οποια δημιουργουσαν με την σειρα τους εναν εξισου αντιδραστικο-οσο και το ΛΑΟΣ σε πολλες περιπτωσεις-πολο).Γενικοτερα η Αμερικη που ανεφερες ειναι ενα πολυ ιδιαιτερο case study και σε επιπεδο νοοτροπιας και οχι μον διαφερει,με κυμαινομενη ενταση αναλογως με το θεμα,απο την ευρωπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Οσο αφορα την Δανια συμφωνουμε για το περιβαλλον που πρεπει να προσαρμοστουν αλλα δεν θεωρω οτι ειναι κανεις light επειδη προσαρμοζεται στον 'παλμο' του τοπου στον οποιο δρστηριοποιηται.Πιστευω οτι λεει αρκετα πραγματα αυτο το γεγονος καθοτι δεν αποδεικνυει μονο το επιπεδο μιας κοινωνιας αλλα την συγχρονη ταση των μοντερνων κομματων να αναπροσαρμοζουν το προγραμμα τους
    Sorry που εγραψα πολλα αλλα και το κειμενο και τα σχολια ηταν πολυ ενδιαφεροντα-συνεχιστε την καλη δουλεια!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ευχαριστούμε κατ' αρχάς.

    Όλα αυτά που ανέφερες δε νομίζω ότι ισχύουν μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες και γενικά δεν πρέπει να πέφτουμε στην παγίδα να θεωρούμε ορισμένα πράγματα αυτονόητα, γιατί μόνο αυτονόητα δεν είναι! Το μοντέρνο κόμμα πρέπει όντως να προσαρμόζεται στις δεδομένες συνθήκες του τόπου όπου δρα. Πόσο όμως μπορούμε να αποβάλουμε την ιδεολογία από τον πολιτικό ανταγωνισμό σε μια εποχή που επανακάμπτει δριμύτερη λόγω της διεθνούς κρίσης; Νομίζω άλλωστε ότι η δημοκρατία αποκτά νόημα μόνο όταν οι πολίτες πραγματικά μπορούν να επιλέξουν μεταξύ διακριτών προτάσεων σε σχέση με ορισμένα κομβικά ζητήματα. Δεν είναι επίσης τυχαίο ότι στην εποχή της νεοφιλελεύθερης συναίνεσης ενισχύθηκαν αισθητά ακραία πολιτικά μορφώματα και κυρίως ακροδεξιά. Αυτό λειτούργησε ως μοχλός πίεσης προς τις μεγάλες πολυσυλλεκτικές παρατάξεις εξουσίας να εγκαταλείψουν τις πολιτικές του "ελάχιστου κοινού παρονομαστή" και να αναζητήσουν ένα νέο ιδεολογικό στίγμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Σαφως και δεν ισχυουν μονο στις ΗΠΑ καθως αντιστοιχα στοιχεια μπορουν να ανιχθευθουν ανα τον κοσμο σε ραγδαια αναπτυσσομενες χωρες(η πολιτικη της Κινας για το περιβαλλον δεν εχει και μεγαλη αποκλειση απο τα κινητρα που χαρασσουν την αντιστοιχη πολιτικη των ΗΠΑ πανω στο θεμα)αλλα παρ'ολα αυτα θεωρω οτι η Ευρωπη και κατ'επεκατση η Ελλαδα ειναι περιπτωσεις στις οποιες τα παραπανω δεν ισχυουν(πραγαμα το οποιο φαινεται απο οσα εγραψα παραπανω)-σε κυριαρχο βαθμο τουλαχιστον. Οσο αφορα την επανοδο των ιδεολογιων λογω της κρισης(λαμβανοντας και τις προσφατες ευρωεκλογες υποψη)σημειωνω οτι ιστορικα παντα σε περιοδους κρισεων εχουμε στροφη της κοοινωνιας σε ιδεολογικοποιημενα,και ενιοτε ακραια,ρευματα,το οποιο ομοως οπως φαινεται απο την ιδια την χρονικη τοποθετηση του φαινομενου ειναι προσκαιρα και τροφοδοτουμενα απο την δυσαρεσκεια των ψηφοφορων διοτι ειτε κριση δεν προβλεφτηκε εγκαιρως ειτε δεν αποφευχτηκε ειτε δεν αντιμετωπιστηκε αποτελεσματικοτερα.Κοινως θεωρω οτι προκειται περισσοτερο για ψηφο πιεσης(η διαμαρτυριας οπως ακουγεται συχνα)προς τα κομματα εξουσιας για καλυτερη και αποτελεσματικοτερη διαχειρηση και οχι για την υιοθετηση ενος νεου ιδεολογικου στιγματος απο αυτα.Ειναι απαραιτητο για να λειτουργησει μια δημοκρατια η υπαρξη διακριτων προτασεων αλλα οχι σε ιδεολογικες και ιδεοληπτικες βασεις αλλα αντιθετα στην βαση δεσμων απο συγκεκριμενα μετρα και προτασεις πανω στα επειγοντρα ζητηματα της εποχης-καθαρα με γνωμονα την αποτελεσματικη επιλυση τους και οχι την ιδεολογικη επαληθευση ιδεολογιων,που ετσι μπορουν ευκολα να αγγιξουν το δογμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή