Σελίδες

13 Σεπτεμβρίου 2011

Η κρισιμότητα του μέσου


Του Πέτρου Πούγγουρα

Από τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη οι σχολές άρχισαν να κατεβάζουν ρολά η μία μετά την άλλη. Οι φοιτητές επιδιώκουν να εκφράσουν κατ’ αυτό τον τρόπο την αντίθεση τους στο νέο νόμο για τα ΑΕΙ. Η έναρξη της εξεταστικής αναβάλλεται με κάθε νέα απόφαση Γενικής Συνέλευσης. 

Προφανέστατα όσοι αποφάσισαν την κατάληψη των σχολών τους δεν συμφωνούν με το συγκεκριμένο νόμο. Κανείς δεν τους αρνείται το δικαίωμα όχι μόνο να διαφωνούν με ένα νόμο αλλά και να εκφράζουν δημόσια τη διαφωνία τους αυτή. Ωστόσο, όποιος επιλέγει το μέσο της κατάληψης πανεπιστημιακών χώρων δεν περιορίζεται στην απλή διατύπωση της διαφωνίας του, αλλά προχωράει ένα βήμα παραπέρα.

Κεντρική θέση των υπέρμαχων της κατάληψης είναι ότι το βασικό ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί σε τέτοιες περιπτώσεις αφορά το αν ο νόμος κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση ή όχι. Το δίλημμα «κατάληψη ή μη» ...



... όχι μόνο έπεται, αλλά είναι στην ουσία άνευ σημασίας, στην περίπτωση που στο πρώτο ερώτημα δόθηκε απάντηση αρνητική. Πρόκειται, δηλαδή, περί ψευδοδιλλήματος, καθώς η κατάληψη, ισχυρίζονται, αποτελεί ένα απλό μέσο για να επιτευχθεί ο επιθυμητός στόχος, ο οποίος δεν είναι άλλος από την κατάρριψη ενός νόμου με τον οποίο υφίσταται διαφωνία.   

Η κατασκευή αυτή φέρει ένα καίριο σφάλμα. Λαμβάνεται ως αυτονόητα δεδομένο ότι η κατάληψη είναι ένα θεμιτό μέσο. Ακούγεται, μάλιστα, πολύ συχνά ότι το συγκεκριμένο μέσο έχει χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από τους φοιτητές και έχει αποδειχθεί αποτελεσματικό. Το γεγονός, ωστόσο, ότι ένα μέσο είναι πρόσφορο προκειμένου να επιτύχει κανείς το σκοπό του, δεν σημαίνει ότι αυτομάτως καθίσταται και θεμιτό. Γιατί και το να χτίσει κανείς την Υπουργό Παιδείας στο γραφείο της ενδεχομένως να φέρει αποτελέσματα, αυτό δε σημαίνει ότι δικαιολογείται να το πράξει. Μπορεί το παράδειγμα να φαίνεται κάπως χοντροκομμένο, αυτό που θέλω όμως να καταστήσω σαφές είναι πως για να δεχθούμε τη χρήση της κατάληψης ως μέσου, η αποτελεσματικότητά της δεν παίζει κανένα απολύτως ρόλο.

Κατάληψη ενός πανεπιστημιακού χώρου σημαίνει παύση της λειτουργίας για την οποία αυτό είναι προορισμένο, δηλαδή την παροχή γνώσης. Μερίδα φοιτητών εμποδίζεται να προσέλθει στις πανεπιστημιακές αίθουσες και στερείται της δυνατότητας να απολαύσει τις πανεπιστημιακές υπηρεσίες. Επομένως, όχι μόνο έχει επιπτώσεις σε τρίτους η κατάληψη του πανεπιστημίου, αλλά αυτές είναι και αρκετά σοβαρές. Και μόνο αυτή η βλάβη τμήματος της φοιτητικής κοινότητας θέτει εν αμφιβόλω το δικαιολογημένο του μέσου. Σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογείται το κλείσιμο μιας σχολής, χωρίς προηγούμενη απόφαση των αρμοδίων οργάνων της, εν προκειμένω της Γενικής Συνέλευσης του φοιτητικού συλλόγου. Αλλά ακόμα και αν υπάρξει τέτοια απόφαση, ενώ έχει τηρηθεί η απαραίτητη πλειοψηφία, είναι αυτή αρκετή για να «νομιμοποιήσει» μια κατάληψη; Είναι ζήτημα πλειοψηφίας το αν ο κάθε φοιτητής θα έχει την επιλογή να παρακολουθεί ή όχι την πανεπιστημιακή διδασκαλία; Όπως γνωρίζουμε, ορισμένα θέματα βρίσκονται εκτός της αρχής της πλειοψηφίας και η δυνατότητα φοιτητών και καθηγητών να εισέλθουν στον πανεπιστημιακό χώρο με σκοπό τη διδασκαλία ή την εξέταση μοιάζει να εντάσσεται σε αυτή τη σφαίρα. 
 
Αφήνοντας κατά μέρους τον ανωτέρω προβληματισμό και εάν υποθετικά δεχτούμε ότι υπάρχουν περιπτώσεις όπου η Γενική Συνέλευση δύναται να αποφασίσει κατάληψη του κτιρίου, εμφανίζονται ορισμένες ακόμα σκέψεις. Καταρχάς, ότι έχουμε να κάνουμε με νόμο, και μάλιστα νόμο ψηφισθέντα από τα 5/6 των βουλευτών, πλειοψηφία που καταδεικνύει την ύπαρξη ευρείας συναίνεσης. Κάτι, επίσης, πολύ σημαντικό είναι ο αριθμός των φοιτητών που αποφάσισε την κατάληψη˙ τουλάχιστον όσον αφορά τη Νομική Σχολή για την οποία είμαι ενήμερος, οι αριθμοί είναι 220 στην πρώτη συνέλευση και 200 στη δεύτερη. Αν το εξετάσει κανείς ως ποσοστό επί του συνολικού αριθμού των φοιτητών της σχολής, μοιάζει σχεδόν ασήμαντο.

Σε αυτή την τελευταία διαπίστωση θα μπορούσε κανείς να αντιτάξει τη μη προσέλευση των φοιτητών στη συνέλευση. «Αφού δεν ενδιαφέρονται να έρθουν, θα αποφασίσουμε εμείς γι’ αυτούς». Υπάρχουν, ωστόσο, δύο ισχυρά αντεπιχειρήματα. Το πρώτο σχετίζεται με την κατάσταση που επικρατεί στις συνελεύσεις, μια γεύση από την οποία μπορείτε να πάρετε – όσοι δεν είχατε την τύχη να τη ζήσετε από κοντά- στο
πρόσφατο κείμενο του Δημήτρη Κυριαζή. Όπως χαρακτηριστικά γράφει,  “Η Γενική Συνέλευση Φοιτητών Νομικής, το όργανο που υποτίθεται πως υπάρχει για να προσελκύει όλους τους φοιτητές που θέλουν να εκφραστούν, στην πραγματικότητα τους απωθεί. Θέλει υπομονή και γερά νεύρα για να κάτσεις πάνω από μισή ώρα, πόσο μάλλον μέχρι τη ψηφοφορία.” . Κάθε άλλο παρά εύκολη δικαιολογία αποτελούν τα παραπάνω, καθώς συνιστά μάλλον άθλο να αντέξει κανείς τέσσερις ή πέντε ώρες μέσα σε ένα βουητό από φωνές που δεν του επιτρέπει να ακούσει τους ομιλητές, συνοδευόμενο από ένα σύννεφο καπνού και, αν είναι τυχερός, μερικά ευχάριστα διαλείμματα ξύλου.

Ένα δεύτερο επιχείρημα λέει ότι το να καταλάβει κανείς τη σχολή του είναι μια άκρως δραστική κίνηση. Άρα, εάν υποθέσουμε ότι δικαιολογείται υπό ορισμένες προϋποθέσεις, σίγουρα μία από αυτές είναι να πεισθεί μια αρκετά ευρεία πλειοψηφία. Δεν αρκεί η τυπική πλειοψηφία των ελαχίστων φοιτητών, αλλά πρέπει να δείξει τη συμφωνία του με τη συγκεκριμένη κίνηση ένας αρκετά υψηλός αριθμός φοιτητών. Θα παρατηρούσα υπό διαφορετική οπτική μια κατάληψη, βάση της οποίας θα ήταν πχ. μια συνέλευση χιλίων φοιτητών, απ’ ότι μια κατάληψη που στηρίζεται στην ελάχιστη τυπική πλειοψηφία. Αν δεν υπάρχει η υποστήριξη μεγάλης μερίδας των φοιτητών, τότε δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν σε αυτόν που διεξάγει την κατάληψη. Είτε δεν τον ενδιαφέρει καν η θέση της (πραγματικής και όχι τυπικής) πλειοψηφίας της φοιτητικής κοινότητας, είτε, έχοντας ισχυρή την πεποίθηση ότι η δική του θεώρηση είναι σωστή (και πράγματι, ορισμένες φορές μπορεί να είναι σωστή, πλην όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία) επεμβαίνει πατερναλιστικά για να «σώσει» τους πολλούς που δεν ξέρουν ποιο είναι το πραγματικό συμφέρον τους.  

Αν πρέπει να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα, αυτό είναι το εξής: πιο σημαντικό από το αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με ένα νόμο, είναι ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνει τη διαφωνία του. Σημασία δεν έχει μόνο ο στόχος αλλά και ποιο μέσο επιλέγεται για την επίτευξή του. Γιατί βασικό γνώρισμα σε μια δημοκρατική κοινωνία είναι ο σεβασμός των αποφάσεων της πλειοψηφίας. Όχι αναγκαστικά η συμφωνία με αυτές, αλλά ο σεβασμός τους. Η όποια προσπάθεια ανατροπής τους δεν μπορεί παρά να υπακούει σε όρους συμβατούς με τους δημοκρατικούς θεσμούς.

8 σχόλια:

  1. Aγάπητε φίλε Πέτρο διαβάζω με προσοχή την τοποθέτηση σου για το ζήτημα των μέσων αλλά ομολογώ ότι δε με πείθεις στην κεντρική ιδέα του άρθρου σου για τον εξής λόγο.Αν δε κάνω λάθος στηρίζεις το αθέμιτο του μέσου στο γεγονός ότι προσβάλλει δικαιώματα τρίτων.
    Κατ αρχην εχεις δικιο να θεωρεις οτι το να διακοπτεις την τυπικη ακαδημαικη λειτουργια του πανεπιστημιου εχει σαφως δυσμενεις συνεπειες για τους τριτους .Συνεχιζοντας παρατηρεις οτι αν δεχτουμε το οτι μπορει ενα σωμα φοιτητων να κλεινει τη σχολη μπαινεις στη διαδικασια να μετρας κεφαλια.Εγω δεχομαι οτι πρεπει να υπαρχει ενας ικανος αριθμος φοιτητων για να κλεινει τις σχολες,εσυ τελικα το δεχεσαι?Ποια ειναι η τοποθετηση σου για τις καταληψεις εν γενει και τη συνεισφορα τους στους κοινωνικους αγωνες?Αυτο το κειμενο σου το απανταει με ξεκαθαρα αντιφατικο τροπο.Απο τη μια δε δεχεσαι την καταληψη ως μεσο παλης και απο την αλλη μπαινεις στη διαδικασια να ψαχνεις νουμερα απαρτιας.Ορθα?
    Συνεχιζοντας,οποια αντιληψη και αν εχει καποιος για τους δημοκρατικους θεσμους αναιρεις τη βασικη διασταση της νομιμοτητας και της νομιμοποιησης?Αναλογισου τους κοινωνικους αγωνες οχι μονο στην Ελλαδα αλλα και στο εξωτερικο που συνετελεσαν ουκ ολιγες φορες στο να ανατραπουν νομοι,συνταγματικες αναθεωρησεις κτλ.Kλασσικοτερο παραδειγμα ολων νομιζω το γαλλικο CPE και ο τροπος που συντελεσε το εργαζομενο και το νεολαιστικο κινημα στην αποσυρση του νομου.
    Αλλο ζητημα που θιγεις ειναι η συναινεση.Το οτι αποφασιζει κατι το Κοινοβουλιο με ευρεια πλειοψηφια (για μενα επιπλαστη κιολας αν και ποσως με ενδιαφερει για το επιχειρημα μου) αναιρει το γεγονος οτι μπορει να υπαρχει διασταση νομιμοτητας και νομιμοποιησης?
    Εν κατακλειδι.Το θεμιτο ενος μεσου δεν κρινεται με αυστηρα θετικιστικες προσεγγισεις αλλα πολλες φορες προσεγγιζεται και με βαση το κοινωνικο γιγνεσθαι.Η τελευταια αποψη οντως ειναι επικινδυνη για τους δημοκρατικους θεσμους γι αυτο και καλουμαστε να ορισουμε κριτηρια και μαλιστα αυστηρα.Αλλα αυτο ειναι μια αλλη κουβεντα.

    Υ.Γ Βtw στη σταθμιση δικαιωματων που πρεπει να κανει ο καθενας,π.χ στην υποθεση του αρθρου 16 εσυ τι επιλεγεις?Την απροσκοπτη προσβαση του φοιτητη στις ακαδημαικες αιθουσες ή την ευθεια κατοχυρωση του δικαιωματος στην εκπαιδευση και στις 3 βαθμιδες χωρις κοινωνικες διακρισεις?
    Υ.Γ 2 Λιγο ασχετο,αλλα πιστεψε με οσο αποκρουστικη ειναι η ατμοσφαιρα για τους αντικαταληψιες το ιδιο ειναι και για πολλους υπερμαχους της καταληψης.
    Υ.Γ 3 και μαλλον πιο καιριο.Δυναται κατ εσε η πλειοψηφια να εντεινει τους οικονομικους φραγμους στην εκπαιδευση και να στερει το δικαιωμα στη μορφωση σε πολλες κοινωνικες κατηγοριες ακομα και αν υπαρχει εστω και ενας που διαφωνει με τα 6/6 του κοινοβουλιου?

    Φιλικα Ντουντα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τα δικαιώματα όπως αυτό της παιδείας και της ακαδημαϊκής ελευθερίας δεν εξαρτώνται από τις πλειοψηφίες. Κάθε άλλο. Κατοχυρώνονται για να προστατεύουν τους φορείς τους από αυτές. Οπότε το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία δεν μπορεί να το στερήσει καμία κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε καμία κοινωνική κατηγορία. Πόσο μάλλον παραταξιακή (επί της ουσίας) μειοψηφία σε Γ.Σ. Σχολής, χωρίς καν έγκυρο καταστατικό Φ.Σ., να στερήσει- de facto- το δικαίωμα από τον φοιτητή και τον καθηγητή να διεξάγουν/συμμετάσχουν σε μαθήματα κι εξετάσεις.
    Βάλτε το καλά στο μυαλό σας πρωτού επιχειρηματολογήσετε υπέρ της κατάληψης: Η κατάληψη είναι ποινικό αδίκημα, το οποίο μάλιστα θεμελιώνεται σε πλήθος συνταγματικών διατάξεων εγγυητικών θεμελιωδών ελευθεριών. Οι "κοινωνικοί σας αγώνες" γίνονται στο βωμό αυτών των ελευθεριών. Έχοντας τα παραπάνω στη μείζονα πρόταση βγάλτε όποιο μαρξιστικό συμπέρασμα
    σας έρχεται.

    Και είναι πραγματικά κρίμα που έχουμε φτάσει στο σημείο να εκτιμούμε κείμενα σαν το παραπάνω. Που τί λενε; Το αυτονόητο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ''Οπότε το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία δεν μπορεί να το στερήσει καμία κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε καμία κοινωνική κατηγορία.''
    Ευχαριστώ .

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Παρακαλώ.
    Πήγες να χαρείς με την αρχή και πιάστηκες από αυτή.

    Και δεν θα το στερήσει (το δικαίωμα στη δωρεάν παιδεία), όσο υπάρχουν δικαστήρια να το κρίνουν αντισυνταγματικό. Αν δεν το κρίνουν, τότε δεν στερείται κανείς και του δικαιώματος.
    Βέβαια αν είσαι παλαβοαριστερός δεν σε πολυνοιάζει τι θα πουν δικαστηριάκια όπως το ΣτΕ. Ιδίως όταν υπάρχει παλιά και σταθερή νομολογία του Τσίπρα, του Σάκη του Αναρχοαυτόνομου, του Άλεξ του Αντιδραστικού και κυρίως του "φοιτητικού κινήματος"...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητέ Ντούντα,
    Όσον αφορά το που στηρίζεται το αθέμιτο του μέσου. Αν και όταν ξεκίνησα να γράφω το κείμενο βρισκόμουν πιο κοντά στην άποψη ότι η ΓΣ μπορεί να αποφασίσει κατάληψη υπό τη συνδρομή πολύ αυστηρών προϋποθέσεων, τελικά τείνω προς την άποψη ότι η ΓΣ δεν έχει τη δυνατότητα να αποφασίσει κλείσιμο της σχολής. Κι αυτό γιατί δεν βρίσκω κάποιο ικανοποιητικό τρόπο να παρακάμψω το δικαίωμα του κάθε φοιτητή να προσέρχεται στη διδασκαλία.

    Ο λόγος που μπήκα στη διαδικασία να υπολογίζω νούμερα και πλειοψηφίες είναι για να καταδείξω ότι η συγκεκριμένη κατάληψη είναι λάθος από όποια οπτική κι αν την παρατηρήσει κανείς. Όχι μόνο από την οπτική του υποστηρικτή της άποψης περί δικαιώματος του φοιτητή και άρα αδυναμίας της ΓΣ για τέτοιας φύσης απόφαση, αλλά και από την οπτική εκείνου που δέχεται ότι η ΓΣ έχει την εξουσία να κλείσει τη σχολή, αλλά υπό ορισμένες προϋποθέσεις.

    Όσον αφορά το αν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία (όσο μεγάλη κι αν είναι) μπορεί να στερήσει τη δωρεάν παιδεία. Προφανώς και δεν μπορεί, από τη στιγμή που υπάρχει συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα. Ωστόσο, αν κάποιος θεωρεί ότι ο συγκεκριμένος νόμος καταργεί τη δωρεάν παιδεία, τότε γιατί δεν χρησιμοποιεί όλα τα νόμιμα μέσα που του παρέχει το κράτος; Εγώ κι εσύ θα κρίνουμε το αν ο νόμος θίγει το δικαίωμά μας από το Σ16 ή τα δικαστήρια; Η προσφυγή σε αθέμιτα μέσα θα γίνει, εάν σου στερήσουν όλα τα νόμιμα, πχ. σου απαγορεύσουν την πρόσβαση σε δικαστήριο, η δικαιοσύνη έχει απολέσει πλήρως την ανεξαρτησία της κλπ.

    (συνεχίζεται)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. «Το θεμιτο ενος μεσου δεν κρινεται με αυστηρα θετικιστικες προσεγγισεις αλλα πολλες φορες προσεγγιζεται και με βαση το κοινωνικο γιγνεσθαι» Ενδεχομένως και να υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις όπου μπορεί το μέσο να κριθεί με όχι αυστηρά θετικές προσεγγίσεις, εντούτοις θεωρώ ότι δεν μπορεί να προσεγγισθεί με βάση μια κοινωνική αντίληψη αλλά με μια στέρεη ηθική δικαιολόγηση που να πείθει ότι μπροστά στο επιθυμητό (και αποκαταστατικό μιας αδικίας) αποτέλεσμα, το παράνομο του μέσου ωχριά. Θα μπορούσα δηλαδή να δικαιολογήσω τη χρήση ενός παράνομου μέσου, αλλά σε όλως εξαιρετικές περιπτώσεις. Ας πάρουμε για παράδειγμα, την κατάληψη του κτιρίου της Σόλωνος από τους μετανάστες. Αφήνω στην άκρη τη συζήτηση για το αν παρακινήθηκαν από κάποιους και αν το κτίριο αυτό ετοιμαζόταν να δοθεί στους φοιτητές ή η κατάληψη αυτού του κτιρίου επηρέαζε το μάθημα στο διπλανό. Λαμβάνω, λοιπόν, ως υπόθεση ότι κινήθηκαν αυτοβούλως 100% και ότι, για να δημοσιοποιήσουν το πρόβλημά τους, κατέλαβαν ένα κτίριο δημόσιο μεν, σε πλήρη αχρησία και χωρίς να ενοχλούν κανέναν δε. Σε αυτή την περίπτωση, παρότι η κατάληψη πάλι τυπικά παράνομη είναι, μπορώ να τη δικαιολογήσω. Πρώτον, γιατί υφίστανται μια κατάφωρη αδικία, παραμένοντας και δουλεύοντας για πολλά χρόνια σε μια χώρα που δεν αναγνωρίζει καν την ύπαρξή τους. Δεύτερον, γιατί δύσκολα θα βρουν άλλο μέσο για να αναδείξουν το θέμα τους. Τρίτον, γιατί δεν ενοχλούν κάποιον άλλο. Τέταρτον, γιατί μπροστά στο θεμελιώδες ζήτημα της αναγνώρισής τους από το κράτος, η κατάληψη ενός αχρησιμοποίητου δημοσίου χώρου μοιάζει σχεδόν ασήμαντη. Συμπερασματικά, θα έλεγα πως το συγκεκριμένο επιχείρημα, ότι δηλαδή η μεγάλη αδικία που υφίστανται και άρα το αποτέλεσμα που επιδιώκουν (άρση αυτής της αδικίας) υπερτερούν μιας πρόσκαιρης και με σχεδόν ασήμαντες συνέπειες παραβίαση της νομιμότητας, φαίνεται πολύ δυνατό από ηθικής πλευράς περί δικαίου και αδίκου.

    Δεν νομίζω ότι συμβαίνει το ίδιο με την παρούσα κατάληψη. Δύσκολα μπορεί να γίνει λόγος για κατάφωρη αδικία απορρέουσα από το νέο νόμο, περισσότερο πρόκειται για πολιτικές επιλογές σχετικές με τον χαρακτήρα του πανεπιστημίου. Εξάλλου, για όποια σημεία θεωρούμε ότι μας θίγουν (πχ. δωρεάν παιδεία), υπάρχει ο δρόμος της προσφυγής στη δικαιοσύνη. Ακόμα, η κατάληψη ενός πανεπιστημιακού κτιρίου βλάπτει συμφοιτητές μας.

    Σχετικά με το ΥΓ. Δεν καταλαβαίνω ακριβώς πως και από ποιον θα γίνει αυτή η στάθμιση. Εγώ, ως Πέτρος Πούγγουρας και φοιτητής Νομικής, θα σταθμίσω αυτά τα δύο και αναλόγως θα καταλάβω τη σχολή μου ή όχι? Μου μοιάζει με μια μορφή αυτοδικίας. Όπως έγραψα και πριν, τα δικαστήρια είναι αρμόδια να επιλύσουν το αν θίγεται η όχι το δικαίωμα σε δωρεάν παιδεία. Αν τώρα φτάσουμε σε σημείο που υποπτευόμαστε ότι οι δικαστές δεν είναι πλέον ανεξάρτητοι ή αποφασίζουν εντελώς αυθαίρετα χωρίς καμία νομική αιτιολογία, εκεί ανοίγει μια τελείως διαφορετική συζήτηση με πολύ ιδιαίτερους όρους.

    Σχετικά με το ΥΓ2 σε πιστεύω απόλυτα.

    Πέτρος Πούγγουρας ( ή αλλιώς, Ο φίλος σου Ζοτς)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. "Εξάλλου, για όποια σημεία θεωρούμε ότι μας θίγουν (πχ. δωρεάν παιδεία), υπάρχει ο δρόμος της προσφυγής στη δικαιοσύνη"."τα δικαστήρια είναι αρμόδια να επιλύσουν το αν θίγεται η όχι το δικαίωμα σε δωρεάν παιδεία". (απο το τελευταίο σχόλιο του Πέτρου Πούγγουρα)

    Τα δικαστήρια θα επιλυσουν σίγουρα τό αν θίγεται ή όχι το δικάίωμα σε δωρεάν παιδεία.
    Όπως έλυσαν και το ζήτημα της αντισυνταγματικότητας του μνημονίου.

    Απλά, ανεξάρτητα και με ωραιότατη πολιτική, συγγνώμη, νομική αιτιολογία.


    Η κοινωνία προσπαθεί να αντισταθεί στο δίκαιο της ανισότητας.
    Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ξυπνήσουμε απο τον ύπνο του δικαίου αυτού.

    Α

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Το πρόβλημά σου με τις αποφάσεις του ΣτΕ (αν έχεις διαβάσει και καμία εκτός από αυτήν για την ιθαγένεια) είναι ακριβώς ότι η αιτιολογία τους δεν είναι πολιτική, αλλά νομική.
    Αυτό που πραγματικά θα ήθελες είναι να ήταν πολιτική και να αναφερόταν σε "δίκαιο της ανισότητας" και άλλες τέτοιες μπούρδες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή