Συνελεύσεως Εγκώμιον

Του Δημήτρη Κυριαζή

Παθιασμένα ντιμπέιτ, καλλιστεία και μίνι αγώνες kick boxing, σε γρήγορη εναλλαγή. Πρόγραμμα που θα ζήλευαν πολλοί τηλεοπτικοί σταθμοί. Αν επιτρέπαμε τη μαγνητοσκόπηση των συνελεύσεών μας, είμαι πεπεισμένος πως τα τηλεοπτικά δικαιώματα θα έλυναν για καιρό το ζήτημα της χρηματοδότησης που τόσο μας απασχολεί.

Τι βλέπει κανείς μπαίνοντας σε συνέλευση του τμήματος Νομικής; Αρχικά πολύ κόσμο, κυρίως οργανωμένο σε παρέες. Αυτοί που έχουν έρθει για να ακούσουν δεν μπορούν αν δεν είναι μπροστά μπροστά. Οι λοιποί έρχονται για να δουν και να τους δουν. Η αλήθεια είναι πως, μιας και μπεις, έχεις πολλές επιλογές. Είτε κόβεις κίνηση για κανά δεκάλεπτο και μόλις ντουμανιάσεις φεύγεις, είτε...

 

...συναντάς την παρέα σου και κάνεις πηγαδάκι (εκεί τουλάχιστον θα ακούγεσαι), είτε απλώς χαζεύεις το τζέρτζελο, πιάνοντας μόνο τα υψηλά πολιτικά νοήματα –κορώνες.

Πάντως στη ΓΣ έρχεσαι εμπρός σε ένα σπάνιο θέαμα: ο πολιτικός διάλογος γίνεται μια μορφή ηδονής, τόσο έντονης που σκέφτεται κανείς μήπως δεν πρέπει να λαμβάνει χώρα δημοσίως. Τρελαινόμαστε να λέμε τη γνώμη μας, πηδώντας από τον ένα στον άλλον, ζητώντας εκτιμήσεις και προβλέψεις. Το μυστικό για τη μεγιστοποίηση της απόλαυσης ένα: όσο μιλάει ο άλλος προετοίμαζε τη δική σου «απάντηση», και προσπάθησε να φανείς ενημερωμένος και προβληματισμένος. Θα ξεθυμάνει, θα ξεθυμάνεις, θα συνεχίσετε.

Σοβαρευόμενος, νομίζω ότι ένα από τα ασχημότερα στοιχεία της ΓΣ είναι ότι συχνά νιώθει κανείς πως επίκειται μια βίαιη εκτόνωση της συγκεντρωμένης έντασης. Σπρωξιές, απομακρύνσεις, αφαίρεση του λόγου, σύντομη κλωτσοπατινάδα, και πίσω στη συζήτηση. Αυτό είναι κάτι το αδιανόητο και το αυτονόητα καταδικαστέο. Είναι επίσης ένα θέαμα που σου προκαλεί άμεσα ταραχή και την επιθυμία να φύγεις, σκεπτόμενος αν πρέπει να επιστρέψεις.

Ξέρω πως κανείς δεν έχει ανάγκη να ακούσει κάτι που ήδη γνωρίζει. Η περιγραφή που επιχειρώ είναι γνωστή, η καταδίκη αυτής της κατάστασης τετριμμένη, η διατήρηση της – δυστυχώς – σχεδόν βέβαιη. Αυτό που θέλω να τονίσω είναι το εξής: Η Γενική Συνέλευση Φοιτητών Νομικής, το όργανο που υποτίθεται πως υπάρχει για να προσελκύει όλους τους φοιτητές που θέλουν να εκφραστούν, στην πραγματικότητα τους απωθεί. Θέλει υπομονή και γερά νεύρα για να κάτσεις πάνω από μισή ώρα, πόσο μάλλον μέχρι τη ψηφοφορία.

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι υπάρχουν φοιτητές που είναι ικανοποιημένοι με αυτήν την κατάσταση. Λίγους εξυπηρετεί αυτή. Ποιους; Ξεκάθαρα αυτούς που δε θέλουν να δουν τον παρονομαστή του κλάσματος να ανεβαίνει, γιατί φοβούνται

πως ο αριθμητής τους θα μείνει ο ίδιος, υποβαθμίζοντας τη δύναμη-αξία τους. Αυτοί όμως οι φόβοι είναι βαθιά αντιδημοκρατικοί, και σκοπό έχουν η προσέλευση ποτέ να

μην ξεπερνάει σε αριθμό αυτόν που αντιστοιχεί σε ένα μόνο έτος Νομικής.

Επιπλέον, όσο πειστικό και αν είναι το επιχείρημα: "αν ήθελαν κάτι άλλο ας ερχόντουσαν να ψηφίσουν", αυτό καθόλου δεν αναιρεί την υποχρέωση όλων όσων πηγαίνουν να συμπεριφέρονται ανθρώπινα, ώστε η ΓΣ να μη γίνεται για λίγους, αλλά για όλους. Αρκεί να περάσει κανείς μια Τετάρτη από το Παιδαγωγικό στη Ναυαρίνου, και θα νομίσει πως οι φοιτητές που ψηφίζουν εκεί είναι από άλλη χώρα.

Μόνο να χάσουμε έχουμε από το να φιλοξενούμε την πιο απολίτιστη ΓΣ. Δεν είμαστε εμείς μάγκες και παθιασμένοι και οι άλλοι φλώροι κ απολιτίκ. Απλώς έχουν καταλάβει κάτι απλό: όσο πιο απολίτιστη μια ΓΣ, τόσο μικρότερη η συμμετοχή, τόσο ισχνότερη η νομιμοποίηση των αποφάσεων της, τόσο μεγαλύτερη η απελπισία των φοιτητών.