Λόγια ψεύτικα

Του Δώρου Γεωργίου

Ο παρουσιαστής του ΒΗΜΑ FM δίσταζε. «Να το πω ή να μην το πω; Είναι πολύ λαϊκίστικο και ήδη είπα πολλά σήμερα!» Την προηγούμενη μέρα ο Τάσος Μαντέλης είχε καταπλήξει το πανελλήνιο με την αποκάλυψη ότι έπαιρνε μίζες από τη Ζήμενς. Η έως τότε ανυποψίαστη κοινή γνώμη εμβρόντητη είχε συνειδητοποιήσει ότι κάποιοι πολιτικοί λαδώνονται και πλουτίζουν, ίσως γιατί η κοινή γνώμη δεν είχε ιδέα για λάδωμα και άλλα παρεμφερή πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα φαινόμενα. Η κοινή γνώμη δεν είχε ποτέ λαδώσει για να πάρει δίπλωμα, ούτε είχε φοροδιαφύγει, ούτε είχε μπει στο μετρό χωρίς εισιτήριο, ούτε είχε διπλοπαρκάρει, ούτε είχε πετάξει σκουπίδια σε παραλία. Η κοινή γνώμη λοιπόν εξεπλάγη γιατί μέχρι τότε είχε πιστέψει πως οι πολιτικοί της χώρας ήταν σαν την ίδια. Νομιμόφρονες και έντιμοι άνθρωποι.

Ο Τάσος Μαντέλης είχε πάρει μίζες γύρω στα 150.000 ευρώ. Τα μισά από αυτά δεν ήξερε καν από πού. Απλά βρέθηκαν στο λογαριασμό του, αδέσποτα χρήματα που με κάποιο τρόπο κατέληξαν στην τσέπη του και...

...ο ίδιος βέβαια δεν το έψαξε και ιδιαιτέρως. Στα μικρά παιδιά λέμε όταν βρίσκουν ένα πορτοφόλι στο δρόμο να το πηγαίνουν στο πλησιέστερο αστυνομικό τμήμα, αλλά αυτό ισχύει αυστηρά μόνο για τα πορτοφόλια, όχι για καταθέσεις από αγνώστους στον τραπεζικό μας λογαριασμό. Ο κύριος Μαντέλης το 1997 είχε γίνει Υπουργός Μεταφορών, όταν παραιτήθηκε από τη θέση αυτή ο Χάρης Καστανίδης.

Επί των ημερών του, ανατέθηκαν απευθείας, χωρίς διαγωνισμό, στη Ζήμενς διάφορες προμήθειες πολύ μεγάλης αξίας, ενώ ο προκάτοχός του είχε προτείνει οι αναθέσεις να γίνουν από ανεξάρτητη επιτροπή. Συμπτώσεις.

Τι ήθελε όμως να πει ο παρουσιαστής; Ήθελε να πει πως τα λεφτά που έβγαλε από μίζες ο Μαντέλης πολλοί άνθρωποι δεν τα βγάζουν σε ολόκληρη τη ζωή τους. Θα ήταν πολύ λαϊκίστικο αν δεν ήταν τραγικά αληθές. Φυσικά υπάρχει και αντίλογος. Ο Μαντέλης ανταμείφθηκε επειδή έκανε πολύ καλά τη δουλειά του. Η δουλειά του ήταν να κλείνει επικερδείς μπίζνες για τη Ζήμενς στην Ελλάδα και υπήρξε εξαιρετικά πετυχημένος σ' αυτό. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ήταν ο κορυφαίος στον κλάδο του, αν και δεν ξέρουμε άλλους του κλάδου του ακόμα, πέρα από τον κ. Τσουκάτο. Αν βέβαια οι υπόλοιποι είναι σαν αυτούς τους δύο, δε χρειάζεται παρά να ψάξουμε στο στενό περιβάλλον του κ. Σημίτη. Γιατί Τσουκάτος και Μαντέλης ήταν στενότατοι συνεργάτες του Σημίτη, τα εξαπτέρυγά του τολμώ να πω. Βέβαια σύμφωνα με τον ΔΟΛ όταν μυρίστηκε ότι τα παίρνανε τους έδιωξε. Είναι απορίας άξιον βέβαια γιατί, ενώ είχε στοιχεία, δεν τους έστειλε στον εισαγγελέα, όπως μετ' επιτάσεως ζητούσε τότε από όποιον έκανε καταγγελίες για σκάνδαλα. Δύο εκδοχές υπάρχουν: η πρώτη είναι η συγκάλυψη. Η δεύτερη ότι δεν είχε πάρει χαμπάρι και ο ΔΟΛ κάνει προπαγάνδα. Επιλέγετε και παίρνετε.

Πολλοί, όχι μόνο στο ΔΟΛ, αλλά και σε άλλες εφημερίδες της διαπλοκής (δηλαδή εφημερίδες των οποίων οι εκδότες είναι ταυτόχρονα και εργολήπτες δημοσίων έργων και οι οποίοι πλούτισαν την περίοδο 1996-2004 επειδή το ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη τους έδινε όλα τα έργα) μας λένε ότι ο Σημίτης ήταν ο καλύτερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης. Μας έβαλε στο ευρώ λένε. Μετά βέβαια μάθαμε ότι μπήκαμε στην ΟΝΕ με δημιουργική λογιστική. Τα ίδια έκανε και ο Μπερλουσκόνι μας είπανε τότε. Πάντα άλλωστε έχουν κάτι να πουν. Το σημαντικότερο όμως ζήτημα που προκύπτει από το θέμα Μαντέλη, είναι ότι δεν μπορεί να θεωρείται καλύτερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης αυτός που άφησε είτε από ανικανότητα είτε από πρόθεση να ανθούν στην αυλή του τα άνθη της διαφθοράς. Και αυτό σε μια περίοδο που όλοι πλέον καταλάβαμε πως η Ελλάδα υποφέρει εξαιτίας ακριβώς της εκτεταμένης διαφθοράς, η οποία έχει μολύνει και το τελευταίο κύτταρο της κοινωνίας μας; Πώς είναι δυνατόν ο καλύτερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης να είχε για πιο στενούς του συνεργάτες δύο εντελώς διεφθαρμένους ανθρώπους; Και πώς είναι δυνατόν ο καλύτερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης όχι μόνο να μην αντιμετώπισε το σοβαρότερο πρόβλημα της χώρας, αλλά να το άφησε να θεριεύει μέσα στο ίδιο του το περιβάλλον;


Το θέμα μας δεν είναι ποιος είναι ο καλύτερος πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης. Το θέμα είναι να καταλάβουμε πως όλοι αυτοί που κατηγορούν όποιον πάει να διαμαρτυρηθεί για την κατάσταση για λαϊκισμό και ανευθυνότητα είναι οι ίδιοι που δε λένε κουβέντα για το Σημίτη, αλλά απεναντίας τον υπερασπίζονται κιόλας. Είναι σίγουρο πως αυτό συμβαίνει επειδή τους προσέφερε τότε πολύτιμες υπηρεσίες. Συμβαίνει επίσης επειδή γι' αυτούς δεν πειράζει κι αν κάποιοι τα αρπάξανε (πολύ περισσότερο όταν τα αρπάξανε οι ίδιοι), αν η Ελλάδα εκσυγχρονίστηκε. Πώς όμως εκσυγχρονίστηκε η Ελλάδα όταν διαιωνίστηκαν όλες αυτές οι πρακτικές και οι αντιλήψεις που αιώνες την κρατάνε πίσω; Είναι παραπάνω από προφανές πως όταν στο στενό κύκλο του Σημίτη γινόταν πάρτυ με μίζες, ο εκσυγχρονισμός του ήταν ψευδεπίγραφος, μια ωραία λέξη για να δικαιολογηθούν ένα σωρό άσχημα πράγματα, από τη λιτότητα μέχρι τα σκάνδαλα. Ακόμα και η ένταξη στην ΟΝΕ ήταν μια απάτη.

Χορτάσαμε από ωραίες λέξεις. Από τον εκσυγχρονισμό περάσαμε στην επανίδρυση του κράτους που υποσχέθηκε ο Καραμανλής. Και μετά στην πράσινη ανάπτυξη του Γιωργάκη. Και μετά χρεοκοπήσαμε. Γιατί πίσω από τις ωραίες λέξεις και τις πανάκριβες προεκλογικές εκστρατείες κρύβονται χιλιάδες διψασμένα για χρήμα και εξουσία κομματόσκυλα. Οι λέξεις αυτές ήταν κενές περιεχομένου. Τώρα πια είναι αργά. Τουλάχιστον όμως ας αντισταθούμε στη φτηνή προπαγάνδα. Ας ξεκαθαρίσει το τοπίο. Και ας βρει ο κ. Σημίτης την αξιοπρέπεια να πάει στην εξεταστική επιτροπή να καταθέσει. Δεν μας αρκεί η βαθιά του θλίψη. Θέλουμε επιτέλους μια έντιμη στάση. Ούτε καν την αλήθεια. Απλώς ντομπροσύνη.