Αυτονοήτως χρεοκοπήσαμε

Του Δώρου Γεωργίου

Τι θα έπρεπε να προκαλεί περισσότερη έκπληξη; Το γεγονός ότι το 65% θεωρεί άδικα τα μέτρα που συναποτελούν το ελληνικό «austerity plan» ή ότι το 33% τα θεωρεί δίκαια; Εύλογη η απορία, δύσκολη όμως η απάντηση. Ίσως όχι τόσο δύσκολη αν σκεφτεί κανείς το μένος πολλών Ελλήνων εναντίον των δημοσίων υπαλλήλων. Ο μέσος Έλληνας θεωρεί ότι ο μέσος δημόσιος υπάλληλος είναι άχρηστος, τεμπέλης, αντιπαραγωγικός και διεφθαρμένος.

Μια τέτοια αλληλουχία γενικεύσεων μας έχει οδηγήσει στο θέριεμα του λαϊκίστικου πολιτικού λόγου. Ο δημόσιος υπάλληλος βολεμένος, ο αγρότης κάφρος, ο μετανάστης εγκληματίας, ο βουλευτής λαμόγιο, και δεν έχει τέλος αυτός ο κατάλογος. Μια κοινωνία που δείχνει να χάνει τον συνεκτικό της ιστό και να κατακερματίζεται σε πλήθος αλληλοσπαραζόμενων ομάδων στα πλαίσια της διεκδίκησης μεγαλύτερου κομματιού από την μειούμενη πίτα. Όχι λοιπόν δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση που ένας στους τρεις συμπολίτες μας θεωρεί δίκαια αυτά τα εξ ορισμού άδικα μέτρα.

Η κατάσταση θυμίζει τη Γερμανία του Μεσοπολέμου. Είναι γνωστό άλλωστε το παρακάτω ποίημα: «Όταν ήρθαν να πιάσουν τους Εβραίους, σκέφτηκα: εγώ δεν είμαι Εβραίος και δεν μίλησα. Όταν ήρθαν να πιάσουν τους κομμουνιστές, σκέφτηκα: εγώ δεν είμαι κομμουνιστής και δεν μίλησα. Όταν ήρθαν να πιάσουν τους σοσιαλιστές, σκέφτηκα: εγώ δεν είμαι σοσιαλιστής, και δεν μίλησα. Και όταν ήρθαν να πιάσουν Εμένα, δεν υπήρχε πλέον κανείς να μιλήσει». Φοβάμαι μήπως εκεί καταντήσει αυτό το 33% που τώρα αδιαφορεί για την τύχη των δημοσίων υπαλλήλων, που ναι είναι πολλοί και ναι πολλοί είναι και τεμπέληδες. Αυτό το 33% που δεν ακούει ότι οι Βρυξέλλες πιέζουν τα μέτρα να εφαρμοστούν και στον ιδιωτικό τομέα. Ίσως αυτό το 33% να πείστηκε ότι πρέπει να πιάσουμε πάτο, να γίνουμε Βουλγαρία για να αναπτυχθούμε ξανά, σαν το φοίνικα που αναγεννιέται από τις στάχτες του.

Πόσες φορές όμως να πίασουμε πάτο; Πόσες φορές είπαμε ότι εδώ είναι το τέλος του κατήγορου αλλά διαψευστήκαμε γιατί πήγαινε κι άλλο κάτω; Τις ίδιες μέρες που 1000000 άνθρωποι έμαθαν ότι θα υποστούν σοβαρότατη μείωση των εισοδημάτων τους, στα περίπτερα κυκλοφόρησε μια τσόντα με πρωταγωνίστρια την Τζούλια Αλεξανδράτου. Το πρόβλημα δεν είναι ότι η Τζούλια πρωταγωνιστεί σε τσόντα, αλλά το ότι εδώ και 4 χρόνια η Τζούλια, δηλαδή μια πορνοστάρ, πρωταγωνιστεί στη δημόσια ζωή της χώρας μας. Εδώ και 4 χρόνια υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που κάθε μεσημέρι κάθονται μπροστά από τις τηλεοράσεις τους και περιμένουν να μάθουν τα τελευταία νέα της Τζούλιας και της κάθε Τζούλιας. Αυτό είναι το πρόβλημα Και μάλλον είναι οι ίδιοι άνθρωποι των οποίων την αντίδραση περιμένουμε και δε βλέπουμε. Κι ούτε θα τη δούμε, γιατί η αποβλάκωση μάλλον έχει φτάσει πλέον βαθιά στα σωθικά της κοινωνίας μας, τόσο βαθιά που 200.000 άνθρωποι έχουν ήδη αγοράσει αυτή την τσόντα. Βέβαια υπάρχει και ένα θετικό: η τσόντα αυτή τώρα εξάγεται σε άλλες χώρες, τονώνουμε την οικονομία μας, παράγουμε επιτέλους, ξεφεύγουμε από το απηρχαιωμένο παραγωγικό μοντέλο που μας έφερε στο χείλος της καταστροφής.

Δεν τελειώνουν εδώ τα πρωτόφαντα της προηγούμενης εβδομάδας. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, ο Χρήστος Παπουτσής, λίντσαρε (αυτός ο όρος χρησιμοποιήθηκε από τα μέσα μαζικής προπαγάνδας) στο κοινοβούλιο τον υφυπουργό της δικής του κυβέρνησης. Πώς τόλμησε; Αυτό αναρωτήθηκαν όλοι οι επιφανείς δημοσιογράφοι της χώρας μας, όλοι αυτοί οι άμεμπτοι λειτουργοί του δημοσιογραφικού επαγγέλματος. Πώς είναι δυνατόν η κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος να μην είναι πια πειθήνιο όργανο του πρωθυπουργού; Διασαλεύονται τα ιερά και όσια του πολιτικού μας συστήματος, αυτού του ίδιου συστήματος που μας έχει φέρει εδώ που μας έχει φέρει και τώρα μας ζητάει να πληρώσουμε. Πώς τόλμησε; Πώς τόλμησε να μη φιμωθεί από μόνος του και τώρα θα πρέπει να τον φιμώσουμε εμείς οι ίδιοι.

Τα επιχειρήματα της προπαγάνδας δεν αντέχουν σε σοβαρή κριτική, γι' αυτό άλλωστε είναι και προπαγάνδα. Ο λαός, λένε, εξέλεξε το ΠΑΣΟΚ συνολικά και όχι μόνο τον Γιώργο Παπανδρέου. Ο λαός, στην πραγματικότητα, εξέλεξε τους 300 βουλευτές του κοινοβουλίου στους οποίους και έδωσε ελεύθερη εντολή. Οι 300 αυτοί βουλευτές έχουν απόλυτη ελευθερία γνώμης και, κυρίως, ψήφου. Αυτά όλα είναι βασικές διατάξεις του Συντάγματος, τις οποίες οι προπαγανδιστές φαίνεται να αγνοούν. Αυτό που είναι προβληματικό είναι όταν οι βουλευτές της συμπολίτευσης είναι απλοί χειροκροτητές της κυβέρνησης, αφήνοντας την κυβέρνηση στην ουσία ανεξέλεγκτη και καθιστώντας την παντοδύναμη. Ευτυχώς που υπάρχουν και βουλευτές όπως ο Παπουτσής που υπενθυμίζουν στην κυβέρνηση ότι ο μόνος λόγος που είναι κυβέρνηση είναι επειδή πήρε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή, δηλαδή από τους ίδιους.

Έχουμε φτάσει πλέον να πρέπει να ορίσουμε τα αυτονόητα. Δεν είναι πια αυτονόητο ότι ένας βουλευτής μπορεί να ασκεί, έστω σκληρή, κριτική προς μέλη της κυβέρνησης. Δεν είναι αυτονόητο ότι δεν μπορεί μια ατάλαντη πορνοστάρ να μονοπωλεί επί χρόνια το δημόσιο ενδιαφέρον. Δεν είναι αυτονόητο ότι τα μέτρα της 3^ης Μάρτη είναι άδικα. Τι είναι άραγε αυτονόητο; Ίσως ότι χρεοκοπήσαμε, αν όχι οικονομικώς, σίγουρα πνευματικώς και πολιτικώς. Ή ότι αυτονοήτως χρεοκοπήσαμε. Το περίεργο θα ήταν να μην είχαμε χρεοκοπήσει!