Σελίδες

18 Δεκεμβρίου 2009

Ο φίλος μου ο Σταύρος


Του Παναγιώτη Τσιάλα

Δεν έχει περάσει καλά-καλά ούτε ένας χρόνος από τότε, κι ωστόσο ακόμα θυμάμαι με συγκίνηση, την χαρά που μ’ είχε κυριεύσει εκείνες τις ημέρες. Ο λόγος; Ο καλός μου φίλος και συμφοιτητής Σταύρος Μ. είχε καταφέρει να κερδίσει επάξια μία θέση στα γραφεία της Βουλής, θέση που του προσφέρθηκε, με στόχο να γνωρίσει καλύτερα τον τρόπο λειτουργίας του Κοινοβουλίου και να αποκτήσει χρήσιμη κατάρτιση σχετικά με τα τεκταινόμενα στο Ναό της Δημοκρατίας. Η διαδικασία ανάδειξης δεν ήταν ιδιαίτερα περίπλοκη, η επιλογή του όμως ήταν εξαιρετικά τιμητική.
Και να πως έγινε: Το Χειμώνα του 2009, η Νομική Σχολή της Αθήνας ανακοίνωσε στην ιστοσελίδα της, ότι διατίθενται γύρω στις 10 θέσεις μαθητείας, για όσους φοιτητές ενδιαφέρονταν να εντρυφήσουν στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, παρακολουθώντας τες να εξελίσσονται καθημερινά στο εσωτερικό του μεγάρου της πλατείας Συντάγματος. Οι υποψήφιοι θα κρίνονταν και θα κατατάσσονταν με βάση μια σειρά κριτηρίων, όπως οι επιδόσεις τους στις ξένες γλώσσες και στα οικεία μαθήματα της σχολής (π.χ. Κοινοβουλευτικό Δίκαιο). Στη συνέχεια, οι επιτυχόντες θα προσλαμβάνονταν για ένα τετράμηνο στα γραφεία της Βουλής, απ’ όπου θα παρείχαν καθημερινή τετράωρη εργασία, ως μορφή άσκησης, ενώ ως αντάλλαγμα, πέρα από την πολύτιμη εμπειρία, θα τους χορηγούνταν και αποζημίωση 300€ μηνιαίως, ως έγγιστα.
Ευκαιρία από τις σπάνιες, και δεν χρειάζεται να πω ότι το γραφείο του υπεύθυνου καθηγητή είχε αρχίσει να πολιορκείται από αιτήσεις φιλόδοξων υποψηφίων, ήδη από την υστεραία της ανακοινώσεως. Μεταξύ αυτών και ο φίλος μου ο Σταύρος, άσος στα μαθήματα δημοσίου δικαίου και οξύς φιλοσοφικός νους. Που τελικά τα κατάφερε! Οποία χαρά και ικανοποίησις! Και απολύτως δικαιολογημένα, εδώ που τα λέμε. Στην εποχή της δεσποτείας των ετερόφωτων φωστήρων, η εντελώς προσωπική επιτυχία του φίλου μου, καί εμένα γέμισε με ελπίδα καί στον ίδιο το Σταύρο χάρισε επιβεβαίωση και μειδίαμα. Να σημειώσω, δε, ότι εφέτος το ίδιο πρόγραμμα όπου να’ ναι θα ξανα-ανακοινωθεί, και ίσως δοθεί και σε μένα η ευκαιρία να δοκιμάσω τις δυνάμεις μου.
Στο σημείο αυτό τελειώνει η αφήγηση των πραγματικών περιστατικών και από εδώ και κάτω αρχίζει να εξυφαίνεται μία εξωπραγματική μυθοπλασία. Για να αποφύγω τις παρεξηγήσεις και να περιορίσω τις επεξηγήσεις, δηλώνω ευθύς εξαρχής πως ό, τι ακολουθεί είναι ένα εντελώς φανταστικό σενάριο, ανύπαρκτο σαν τους δράκους των πιο παλιών παραμυθιών.
Έστω, λοιπόν, ότι οι περσινοί 10 επιτυχόντες, αποφάσιζαν και εφέτος να κρούσουν τη θύρα του υπεύθυνου καθηγητή, όχι όμως για να του υποβάλουν αίτηση συμμετοχής, αλλά για να του ζητήσουν γλοιωδώς να ενεργήσει υπόγεια, ούτως ώστε να παραμείνουν στη θέση τους στη Βουλή, αντί των δέκα νέων συναδέλφων τους, που διεκδικούν με ζέση τις εν λόγω θέσεις. Με άλλα λόγια, διαπιστώνοντας ότι πολύ θα τους εξυπηρετούσε να παίρνουν και εφέτος την αποζημίωση των 300 €, οι 10 συμπαθητικοί τύποι, ζητούν να γίνουν εκ νέου δεκτοί στο πρόγραμμα, παρανόμως αυτή τη φορά, όχι ασφαλώς για να καταρτιστούν (αυτό άλλωστε έχει ήδη συμβεί), αλλά για να δουλεύουν part-time στο Κοινοβούλιο.
Η συνέχεια του παραμυθιού είναι ακόμα πιο φρικτή. Ο διεφθαρμένος καθηγητής, μολονότι γνωρίζει καλά ότι ουδείς φοιτητής δικαιούται να μετάσχει δύο φορές στο πρόγραμμα, ενδίδει στο αίτημα της δεκάδος, ζητώντας όμως ως αντάλλαγμα, στήριξη στις προσεχείς πρυτανικές εκλογές. Η δεκάς, με τη σειρά της αποδέχεται την προσφορά, υπό τον όρο ότι οι δέκα θέσεις στη Βουλή θα επιφυλάσσονται μονίμως γι’ αυτήν και ποτέ για τους άλλους υποψηφίους. Και η συμφωνία της ντροπής κλείνει.
Ας υποθέσουμε, τώρα, ότι 6 τετράμηνα αργότερα, ο μέχρι τώρα υπεύθυνος καθηγητής αντικαθίσταται από έναν νεότερο και πιο ευυπόληπτό συνάδελφό του, ο οποίος, έχοντας εντοπίσει την πλεκτάνη, αποφασίζει να δώσει ένα οριστικό τέλος διακόπτοντας τη συμμετοχή των δέκα στο Κοινοβούλιο και αποκλείοντας τους από τη διαδικασία.
Ύστερα απ’ όλα αυτά, ειλικρινά αναρωτιέμαι: Μπορούν «οι δέκα» να ζητήσουν να τους καταβληθούν ένσημα για απασχόληση διάρκειας 5 τετραμήνων, επειδή, όπως λένε, δεν μαθήτευαν αλλά εργάζονταν; Δικαιούνται να ζητήσουν μιαν αυξημένη μοριοδότηση ένεκα 20-μηνης επαγγελματικής κατάρτισης, ήτοι ένα πρόκριμα έναντι των λοιπών συν-υποψηφίων τους στο ΑΣΕΠ, οι οποίοι, ανόητοι όντες, δεν εδέησαν να καταφύγουν σε παρόμοιες μεθόδους υφαρπαγής κατάρτισης; Τέλος, διερωτώμαι: έχουν δικαίωμα οι δέκα, να απαιτούν, να μεταταχθούν και να μονιμοποιηθούν σε κάποιο άλλο τομέα του δημοσίου, σαν αποζημίωση για τον πρόωρο απογαλακτισμό τους από τις κρατικές θηλές;

8 σχόλια:

  1. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ...
    ΕΝ ΕΤΗ 2009 ΝΑ ΜΗ ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΙ Η ΑΝΑΣΦΑΛΙΣΤΗ ΕΡΓΑΣΙΑ..ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΑΘΗΤΕΙΑ..ΑΣ ΡΩΤΗΣΟΥΜΕ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΚΑΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΣΕ STAGE.ΣΥΝ ΤΟΙΣ ΑΛΛΟΙΣ ΕΚΕΙ ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΕ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΧΑΡΤΖΙΛΙΚΙ ΟΠΩΣ ΠΟΛΥ ΠΙΘΑΝΟΝ ΕΚΑΝΕ Ο ΑΝΩΘΕΝ ΣΤΑΥΡΑΚΑΣ.ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΗΚΕ ΠΟΙΟΝ ΑΣ ΜΗΝ ΤΟ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΕΤΣΙ ΕΥΚΟΛΑ ΚΑΙ ΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΤΟΥΜΕ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ας δούμε μια άλλη όψη αυτής της ιστορίας. Έστω ότι ο φίλος σου ο Σταύρος δεν ήταν φοιτητής της Νομικής αλλά είχε τελειώσει κάποιο ΙΕΚ. Ο φίλος σου ο Σταύρος επίσης δεν είχε την πολυτέλεια να τον τρέφουν οι γονείς του, οπότε έπρεπε να δουλέψει. Ήταν δύσκολο γι' αυτόν να βρει δουλειά, ευτυχώς όμως οι γονείς του ήξεραν τον Μαρκόπουλο ας πούμε, ο οποίος τους είπε ότι θα τον βάλει στο Δημόσιο με στέιτζ και ότι κάποια στιγμή θα γίνει μόνιμος. Έτσι ο Σταύρος, προσδοκώντας την μονιμοποίησή του στο απώτατο μέλλον, πήγε και δούλευε με 500 ευρώ το μήνα σε κάποιο υπουργείο, ας πούμε το Δημόσιας Τάξης.

    Παρόλο που ήταν σύμβαση μαθητείας, η σύμβασή του ανανεωνόταν διαρκώς και είχε φτάσει να "μαθητεύει" σ' αυτό το υπουργείο για τρία χρόνια πλέον. Μάλιστα σε εκείνο το υπουργείο, έκανε πολλή δουλειά, κάλυπτε δηλαδή πάγιες και διαρκείς ανάγκες που υπήρχαν. Κάποια στιγμή, η νέα κυβέρνηση, θέλοντας να μειώσει τα ελλείμματα, αποφάσισε να καταργήσει όλα τα stage στο Δημόσιο, μία απόφαση καταρχήν θεμιτή. Ο Σταύρος θα έφευγε και πράγματι από τη μια θα ήταν δίκαιο που θα έφευγε, γιατί ο Σταύρος είχε παρανομήσει, είχε ίσως και εκμαυλιστεί και έπρεπε να τιμωρηθεί. Από την άλλη, όμως, ο Σταύρος θα ήταν πλέον άνεργος. Κυρίως, όμως, ο Σταύρος δε μαθήτευσε στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης αλλά εργάστηκε κανονικότατα, καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Μετά από δύο χρόνια εργασίας, δε θα του δίνανε καν επίδομα ανεργίας. Ούτε αποζημίωση, όπως παίρνει κάθε εργαζόμενος που απολύεται. Ο Σταύρος είχε μεν παρανομήσει, είχε εργαστεί όμως σε αυτό το υπουργείο και το κράτος, που είχε και το ίδιο παρανομήσει, αυτό δεν το αναγνώριζε καν. Απλά τον πετούσε στο δρόμο.

    Δυστυχώς όμως, η δική μου ιστορία δεν είναι παραμύθι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητοί μου φίλοι,

    Κατ' αρχάς σας ευχαριστώ πολύ που μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε το κείμενό μου και ακόμα περισσότερο σας ευχαριστώ για τα σχόλια. Ομολογώ και εγώ ότι το κείμενο είναι σκληρό. Πολύ σκληρό, θα έλεγα. Γι' αυτό και αμφιταλαντευόμουν αν τελικά θα έπρεπε να το αναρτήσω η όχι, τουλάχιστον υπ' αυτήν τη μορφή, η οποία σε πρώτη όψη αποπνέει μια αναλγησία και μια απολυτότητα. Οφείλω, λοιπόν, να δώσω ορισμένες εξηγήσεις, γιατί στ' αλήθεια δεν είχα καμία πρόθεση να τα βάλω με τον εργαζόμενο, που στο κάτω κάτω δεν φέρει και τη μεγαλύτερη ευθύνη σε αυτή τη δύσκολη υπόθεση.

    Πράγματι, τα stage από συμβάσεις μαθητείας κατέληξαν να λειτουργούν ως συμβάσεις (μερικής) εργασίας. Σ' αυτό έχει δίκιο ο φίλος ανώνυμος. Στην πραγματικότητα όμως, προορισμός του stage είναι και παραμένει η μαθητεία, γι' αυτό και η σχετική σύμβαση μπορεί να ανανεωθεί νομίμως το πολύ μία φορά, και μάλιστα μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Τούτο σημαίνει ότι ουδείς και σε καμία απολύτως περίπτωση δεν δικαιούται να μείνει στο stage για περισσότερο από 1-1.5 χρόνο, πράγμα γνωστό σε όλους τους υποψηφίους, άσχετα αν εν όψει των αναγκών τους, μεγαλύτερων ή μικρότερων, πολλοί stagiers πίεζαν για περισσότερες ανανεώσεις.

    Απ'ό,τι καταλαβαίνω, συμφωνούμε όλοι ότι ανασφάλιστη εργασία δεν πρέπει να γίνεται δεκτή στις μέρες μας για κανένα λόγο, άρα, μάλλον καλώς καταργήθηκε το σταζ στο δημόσιο. Επιπλέον, συμφωνούμε ότι δεν ευθύνεται μόνο ο εργαζόμενος που συνειδητά παρανομεί αλλά και το διεφθαρμένο κράτος/εκμαυλιστής -κυρίως αυτό-, που εκμεταλλεύεται ασύστολα τον απροστάτευτο εργαζόμενο. Στο άρθρο μου, το ρόλο του κράτους τον έχω χαρίσει στον ανυπόληπτο καθηγητή, για να μην θεωηθεί ότι στόχος μου είναι να ρίξω όλο το φταίξιμο στον εργαζόμενο. Μέχρις εδώ όλα καλά. Τώρα, όμως, αρχίζουν τα δύσκολα.

    Τα σταζ καταργούνται. Τί ακολουθεί; Προσωπικά πιστεύω ότι οι stagiers δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μοριοδοτηθούν. Ακούγεται σκληρό και το ξέρω, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι και άλλοι άνθρωποι είχαν μεγάλη ανάγκη, ίσως και μεγαλύτερη από κάποιους stagiers και όμως, προστάτευσαν τον εαυτό τους από την εμπλοκή στην αισχρή σχέση της αμοιβαίας εκμετάλλευσης και εκμαυλισμού. Αναζήτησαν άλλες οδούς, απέφυγαν τα σκοτεινά κατατόπια και τις ατραπούς και προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν τις εξίσου πιεστικές καθημερινές τους ανάγκες με άλλους τρόπους, νομιμότερους, έστω και αν αυτό σήμαινε προσωρινή παραμονή εκτός εργασίας και ματαίωση της επιθυμητής άεσης οικονομικής "αποκατάστασης". Πώς να το κάνουμε, δεν ήθελαν να παραβούν τον νόμο, δεν ήθελαν να παρακαλέσουν τον κάθε ελεεινό, δεν ήθελαν να καταχραστούν έναν θεσμό που υπήρχε για άλλους λόγους, δεν ήθελαν να επιλέξουν την εύκολη λύση: Μ' ένα λόγο, ήθελαν να διαφυλάξουν την ηθική τους ακεραιότητα, αναλαμβάνοντας το προσωρινό κόστος. Και η σιστορία αυτής, επίσης δεν αποτελεί κινέζικο παραμύθι.

    Από εκεί και πέρα, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι διαθέσιμες θέσεις στο Δημόσιο είναι δεδομένες και ότι οι υποψήφιοι γι' αυτές είναι τόσοι όσοι περίπου και οι πολιορκητές μιας καλά οχυρωμένης πόλης. Το ευκταίο θα ήταν να υπήρχαν θέσεις ή ορθότερα δουλειές για όλους. Αλλά κάτι τέτοιο δεν υπάρχει, ούτε θα υπάρξει ποτέ. Και εν όψει αυτής της πραγματικότητας οφείλουμε να επιλέξουμε ποιούς θα προσλάβουμε, ποιοί θα διοριστούν. Πείτε μου τώρα με το χέρι στην καρδιά: στον αδυσώπητο αγώνα δρόμου για την κάλυψη αυτών των θέσεων, θα δώσουμε το αβαντάζ στους stagiers έναντι των υπολοίπων υποψηφίων; Θα πριμοδοτήσουμε τη σύμπραξη τους σε μια κοινωνικά ανάλγητη πρακτική, έστω λόγω βιοτικής ανάγκης (αν και όχι σε όλες τις περιπτώσεις), εις βάρος της καρτερικής πλην όμως τίμιας υπομονής των υπολοίπων, οι οποίοι προφανώς είχαν και αυτοί τις δικές τους ανάγκες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. (συνέχεια γιατί δεν χώραγε σε ένα post)

    Μέχρι πότε ρε παιδιά θα ρίχνουμε καμτσικιές στους τιμιότερους συγχωρώντας τα παραστρατήματα των λιγότερο έντιμων; Πάλι τα ίδια λάθη; Αν μοριοδοτήσουμε τους stagiers αντιλαμβάνεστε τί λέμε σε αυτούς που προέβαλαν αντιστάσεις στη λογική της κατουρουμένης ποδιάς; Είναι σαν να τους λέμε επίσημα ότι ήταν ηλίθιοι που δεν υπέκυψαν, αφελείς που δεν φίλησαν κατουρημένες ποδιές, ανοητίζοντες που δεν ακολούθησαν τον εύκολο δρόμο του βολέματος. Περί αυτού πρόκειται φίλοι μου. Έχουμε το ηθικό δικαίωμα να οδηγήσουμε προς αυτήν την κατεύθυνση τα πράγματα; Για τους λόγους αυτούς, λέω όχι στην μοριοδότηση των stagiers. Ανάλγητο και σκληρό το όχι μου, δεν αντιλέγω, πλην όμως θα ήταν ακόμα σκληρότερο να φερθούμε ευνοϊκά σε αυτούς και όχι στους άλλους. Κατά μείζονα λόγο απορρίπτεται, με τις ίδιες σκέψεις, και το ενδεχόμενο της μονιμοποίησης των stagiers.

    Αντι-εργατικός λόγος δεν είναι αυτός που λέει στο stagier να πάρει τη θέση του στη γραμμή εκκίνησης, δίπλα και μαζί με όλους τους άλλους. Αντι- εργατική είναι η αδικαιολόγητη επιμονή μας στο να τοποθετήσουμε κάθε άλλο εργαζόμενο σε οπίσθια θέση εκκίνησης, από την οποία μετά βίας θα ατενίζει υπό γωνίαν τις πλάτες των stagiers. Ελπίζω, κατόπιν αυτού, να αποσαφηνίστηκαν οι πιο πάνω θέσεις μου.

    lamogio 18

    Υ.Γ. --> Οφείλω, πάντως, να απαντήσω και εγώ καταφατικά στο πρώτο ερώτημα που θέτω στην τελευταία παράγραφο. όντως, οι ασφαλιστικές εισφορές πρέπει να καταβληθούν στους stagiers, ως ελάχιστη αποζημίωση για τον άθλιο τρόπο, με τον οποίο τους μεταχειρίστηκε το κράτος (χωρίς πάντως να είναι πάντοτε και όλοι τους άμοιροι ευθυνών).

    Υ.Γ.2 --> Αγαπητέ lvpb, ευελπιστώ να δω σύντομα άρθρο σου στο blog, στο οποίο θα εξετάζεις το αυτό φαινόμενο από την πλευρά του κράτους, στηλιτεύοντας τις πρακτικές διαφθοράς και εκμετάλλευσης που ακολούθησε το κράτος, και που οδήγησαν ως εδώ τα πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δηλαδή κατ' εσέ ζούμε σε μία κοινωνία αγγέλων όπου μία ενοχλητική εξαίρεση είναι οι stagiers; Μήπως αγιοποιείς αυτούς που απλά δεν είχαν την τύχη να έχουν ένα κονέ; Τι σε κάνει να πιστεύεις ότι άμα αυτοί είχαν τα κονέ δε θα τα αξιοποιούσαν; Οι άγγελοι στην εποχή μας σπανίζουν!

    Από τη στιγμή που παραδέχεσαι κι εσύ ότι δεν ήταν σχέση μαθητείας αλλά εργασίας, αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να αντιμετωπιστούν ως εργαζόμενοι, ειδικά όσοι εργάστηκαν για πάρα πολλά χρόνια. Και μένα θα με ενοχλούσε η μονιμοποίησή τους για να είμαι ειλικρινής, αν και το ίδιο έγινε με όσους συμβασιούχους κάλυπταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες και μάλιστα κατά κοινοτική επιταγή. Δε διαφωνώ καθόλου όμως με τη μοριοδότηση. Έίναι πιστεύω ένας καλός συγκερασμός της αναγκης να μην επικροτηθεί η σύμπραξη σε ένα (διαχρονικό βέβαια) αλισβερίσι κράτους και πολιτών από τη μία και να μην αγνοηθεί η μακροχρόνια πολλές φορές προσφορά αυτών των ανθρώπων.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μπορεί να ζούμε σε κοινωνία αγγέλων, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει διαρκώς να επιβραβεύονται όσοι ακολουθούν την πλάγια οδό. Εξαιρετικό κείμενο, ανοίγει δρόμους στο νέο λογοτεχνικό είδος των πολιτικών παραβολών!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Το κειμενο δεν ειναι σκληρο , ειναι απαραδεκτο και ατοπο. Αν διαβασει κανεις την πρωτη αναρτηση , χωρις τις επεξηγησεις που ακολουθουν , βρισκεται μπροστα σε μια πολιτικη θεση που αρνειται καθε ειδους δικαιωμα στους εργαζομενους στα προγραμματα stage , αγνοωντας την εργασιας τους η τις συνθηκες αυτης της εργασιας και εστιαζει σε μια ξαφνικη αναγκη για νομιμοφροσυνη και αξιοκρατια. Πουθενα δεν αναφερεται το οξυμωρο σχημα , μαλλον γιατι πια δεν μας ξαφνιαζει : το κρατος παρανομησε!!! Αντιθετα , παρατηρω εναν φοβο , οχι βεβαιως προσωπικο , εναν γενικευμενο φοβο , μην μας αρπαξει ο διπλανος εκεινα που αξιζουμε (παραδειγμα με μια επιπλεον μοριοδοτηση) .(δεν προκειται για φοβο; μα εσυ το ειπες :"στον αδυσώπητο αγώνα δρόμου για την κάλυψη αυτών των θέσεων, θα δώσουμε το αβαντάζ στους stagiers έναντι των υπολοίπων υποψηφίων;") Για μενα ειναι ατοπο. Ατοπος παραλληλισμος αναμεσα σε φοιτητες που μαθητευουν και μαθητευομενους που κυριολεκτικα δουλευουν για το κρατος. Ατοπη και η θεοποιηση της νομιμοτητας στην κοινωνια που ζουμε. Αλλα πιο πολυ ατοπη η ενοχοποιηση των stagiers . Τιποτε περισσοτερο απο μια υποχωρηση στα (ηδη μειωμενα )εργασιακα δικαιωματα ολων μας . Κι αυτο ειναι που θα πρεπε να σε φοβιζει.
    Με εκτιμιση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Τα προγράμματα stage ήταν γνωστό ότι πουλούσαν φύκια για μεταξωτές κορδέλες.

    Κάποιοι τύποι που θελανε να μπουν στο δημόσιο με εμμεσο τρόπο. Καποιοι γλείφτρες που τους βρηκαν μποσικους οι βολευτές τους και τους χωσανε σε δουλειες...

    Τωρα τρώνε τη φάπα και ησυχάζουν!! ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορουσε να γινει Δημοσιος Υπαλληλος απλουστατα γιατι ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΛΟΥΣ ΤΕΜΠΕΛΗΔΕΣ

    ΑπάντησηΔιαγραφή