Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης(;)

Του Πέτρου Πούγγουρα

Οι εξελίξεις τις τελευταίες ημέρες διαδέχονταν η μία την άλλη. Τα θέματα που ανέκυψαν πολλά, τα περισσότερα από τα οποία έγιναν αντικείμενο σχολιασμού σε προηγούμενα κείμενα στο blog. Πορείες, αστυνομική βία, επεισόδια από τους «γνωστούς άγνωστους», ξυλοδαρμός βουλευτή. Το δικό μου κείμενο  θα απασχολήσει η στάση που τήρησαν τα ΜΜΕ απέναντι σε όλα αυτά τα γεγονότα  και η οποία σε μεγάλο βαθμό αντιπροσωπεύει  τη γενικότερη στάση που καθημερινά επιδεικνύουν.

Ξεκινώντας από τις πορείες, αυτό που διαπιστώνω είναι ότι η εικόνα που σχημάτισε όποιος βρέθηκε στο δρόμο ή πληροφορήθηκε από τους παριστάμενους τα συμβάντα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη από αυτή που σχημάτισε όποιος ενημερώθηκε από την τηλεόραση κυρίως, αλλά και από τον τύπο. Όσοι ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία, ήτοι η τεράστια πλειοψηφία, σήμερα είναι πεπεισμένοι ότι οι γνωστοί τύποι κατέβηκαν, τα σπάσανε, ρίξανε κανα-δυο μολότοφ και αυτό είναι όλο. Δεν γνωρίζουν ότι μπλοκ φοιτητών, μεταξύ των οποίων και αυτό της Νομικής, διασπάστηκαν και ξυλοκοπήθηκαν άγρια από τα ΜΑΤ. Δεν γνωρίζουν ...

.   

Κένταυροι

Του Δημήτρη Κυριαζή

Force is the vital principle and immediate parent of despotism. 

Thomas Jefferson

Το θέμα γνωστό και τετριμμένο: βία. Βία «πολιτική» -τελολογικά και εξ αντικειμένου-, γιατί εκφράζει πολιτική δυσαρέσκεια, και γιατί εσχάτως ασκήθηκε πάνω σε πολιτικούς, με τελευταίο τον πρώην υπουργό Κωστή Χατζηδάκη.

Δεν ξέρω πώς νιώσατε μόλις είδατε το βίντεο. Εγώ στην αρχή έκπληξη και θλίψη. Πλέον μπορώ να πω πως ψιλοσυνήθισα, άνθρωπος ων, δηλαδή ον παμφάγο, σαν το γουρούνι, που μετά τους φυσικούς νόμους μία δύναμη τον...

Περίληψη εισήγησης του Γ. Κασιμάτη

Προσφάτως στη ζωή μας εισήλθε η λέξη «Μνημόνιο». Η λέξη αυτή επιλέχθηκε σκοπίμως, καθώς ενέχει δύο παραπλανητικά στοιχεία. Πρώτον, δημιουργεί την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα πολιτικό κείμενο χωρίς νομική δεσμευτικότητα. Δεύτερον, ότι περιλαμβάνει περιορισμούς μόνο των δικαιωμάτων των πολιτών και όχι του κράτους. Κάτι τέτοιο όμως, δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Πρόκειται για τρεις συμβάσεις νομικά δεσμευτικές, οι οποίες εφαρμόζονται βάσει νόμου. Μάλιστα, η βασική από τις τρεις, η λεγόμενη «σύμβαση δανειακής διευκόλυνσης», χωρίς την οποία το Μνημόνιο δεν μπορεί να ισχύσει,  θα λέγαμε ότι «δένει χειροπόδαρα» το κυρίαρχο κράτος.

Η εν λόγω σύμβαση αποτελεί ένα πρωτοφανές κείμενο στη διεθνή πρακτική, παραβιάζοντας πολλές από τις αρχές του διεθνούς δικαίου. Ας δούμε μερικούς από τους όρους που περιέχονται στη σύμβαση. Καταρχάς, στο κείμενο αναγράφεται ότι η Ελλάδα παραιτείται αμετακλήτως και άνευ όρων από όλες τις ασυλίες, τις οποίες έχει στη διάθεσή της, συμπεριλαμβανομένων και όσων αφορούν την εθνική της κυριαρχία. Στην παραίτηση αυτή του ελληνικού κράτους από τη εθνική του κυριαρχία περιλαμβάνονται και τα δικαιώματά του επί ιστορικών και πολιτισμικών αντικειμένων, όπως είναι η Ακρόπολη και οι αρχαιότητες. Ακόμη, δεν θα ήταν υπερβολή να χαρακτηρίσουμε τη σύμβαση ως λεόντειο, αφού σε πολλά σημεία...

Περίληψη εισήγησης του Β. Βουτσάκη

Όλοι μας λέμε ότι ζούμε σήμερα σε μία μεταβατική περίοδο για το πολιτικό μας σύστημα, ορισμένοι μάλιστα έχουν ήδη ονομάσει την συγκεκριμένη περίοδο ως «το τέλος της μεταπολίτευσης». Το ερώτημα που τίθεται στη συγκεκριμένη συγκυρία για τους νομικούς και ιδίως του δημοσίου δικαίου είναι το εξής: «Μπορεί το Σύνταγμά μας να στεγάσει αυτή τη μετάβαση, χωρίς να διαρραγεί η ενότητά του στο πεδίο, όπου κατοχυρώνονται τα ατομικά δικαιώματα;». Ένα δεύτερο σημείο που αξίζει να εξετάσουμε είναι η ευδιάκριτη τάση κόπωσης , η οποία εντοπίζεται στη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας (ιδίως του Δ’ Τμήματος), αναφορικά με την κρατούσα αντίληψη περί δικαιωμάτων στην Ελλάδα. Η διερεύνηση των ανωτέρω ζητημάτων θα γίνει με πλαίσιο αναφοράς το περιεχόμενο της εισήγησης, στην δίκη της προσφυγής του ΔΣΑ και άλλων 32 σωματείων, κατά περισσότερων Υπουργικών Αποφάσεων, οι οποίες εκτελούν τους νόμους 3833/2010 και 3485/2010. Το αίτημα των προσφευγόντων ήταν το ακόλουθο: «Να αναγνωριστεί η αντισυνταγματικότητα των ανωτέρω νόμων και να ακυρωθούν οι σχετικές διοικητικές πράξεις, με τις οποίες επιβάλλεται η μείωση επιδομάτων εργαζομένων στο Δημόσιο Τομέα και συνταξιούχων». Η εισήγηση ήταν –ως γνωστόν- αρνητική για τους αιτούντες. Και ενώ η συλλογιστική της απόφασης δεν είναι –κατά τη γνώμη μου- ορθή,  παρ’ όλα αυτά, το συμπέρασμα είναι ορθό. 

Πίσω από το περιεχόμενο της εισήγησης κρύβονται ορισμένα θεμελιώδη ερωτήματα, μεταξύ των οποίων και το ερώτημα «τι είναι κοινωνικά και τι είναι ατομικά δικαιώματα». Είναι τα κοινωνικά και ατομικά δικαιώματα δεκτικά περιορισμού και σταθμίσεως, μάλιστα δε σταθμίσεως έναντι του γενικού συμφέροντος; Σε αυτά τα ερωτήματα, η αντίληψη που έχει επικρατήσει στη νομολογία του ΣτΕ είναι...

Περίληψη εισήγησης του Σ. Τσακυράκη

Α’ ΜΕΡΟΣ:

Εάν επιθυμεί κάποιος να ερμηνεύσει το Μνημόνιο, κάνοντας λόγο για απεμπόληση εθνικής κυριαρχίας, με συνέπεια να μπορούν τρίτα κράτη να έρθουν στην Ελλάδα, για να μας πάρουν την Ακρόπολη, μπορεί ασφαλώς να το κάνει, πλην όμως το συγκεκριμένο επιχείρημα δεν είναι σε καμία περίπτωση πειστικό. Δεν νομίζω ότι θα υπάρξει ούτε ένας διεθνολόγος, ο οποίος να ερμηνεύσει έτσι αυτή τη σύμβαση. Δεν υπάρχει περίπτωση να μας πάρουν, ούτε την Ακρόπολη, ούτε κάποια παραλία κλπ. Αυτό που αναφέρει το μνημόνιο είναι ότι το κράτος-δανειολήπτης παραιτείται από όλες τις ασυλίες του. Και είναι φυσικό να το αναφέρει αυτό, διότι οι δανειστές μας θέλουν να έχουν απέναντι στο ελληνικό κράτος όλα τα δικαιώματα που έχει και ένας απλός πολίτης κατά του κράτους του: πάνω απ’ όλα θέλουν να μπορούν να εκτελέσουν μια απόφαση σε βάρος της περιουσίας του Ελληνικού Δημοσίου, σε περίπτωση που διαπιστωθεί ότι αυτό τους χρωστάει χρήματα. Και ασφαλώς η εκτέλεση αυτή δεν θα έχει ως αντικείμενο, ούτε την Ακρόπολη, ούτε κάποια παραλία αλλά ορισμένα άλλα στοιχεία της περιουσίας του ελληνικού Δημοσίου. Αυτά λέει και το Μνημόνιο. 

Όσοι διαφωνούν πολιτικά με το Μνημόνιο έχουν χιλιάδες άλλα επιχειρήματα να προβάλουν εναντίον του και καλό θα ήταν να εγκαταλείψουν το μη πειστικό επιχείρημα ότι κινδυνεύει η Ακρόπολη. Όσο για τους πιο επιφυλακτικούς ανθρώπους, οι οποίοι δεν πείθονται από εύκολα λόγια, ο μόνος τρόπος για να διαπιστώσουν του λόγου το αληθές είναι...

Oργή λαού

Του Κώστα Σερδάρη

"Έχουμε πόλεμο"; Ρωτούσε ένα σύνθημα, το οποίο παρατήρησα διαδηλώνοντας στην πορεία της Τετάρτης 15/12, γραμμένο πρόχειρα με μαύρο μαρκαδόρο σε έναν τοίχο. Λίγο πιο κάτω ήρθε η απάντηση από ένα άλλο σύνθημα παρόμοιου ύφους το οποίο έλεγε λακωνικά: "Έχουμε πόλεμο. Κοινωνία και Κράτος." Οι εικόνες που ξετυλίχτηκαν μπροστά στα μάτια, τόσο των χιλιάδων διαδηλωτών, όσο και των ειδησεογραφικών πρακτορείων-στην πλειοψηφία τους ξένα- απέδειξαν την τόσο μεγάλη αλήθεια που κρύβεται πίσω από δύο αυθόρμητα συνθήματα.


Τι δεν είχε η γενική απεργιακή κινητοποίηση της περασμένης Τετάρτης: ξύλο, δακρυγόνα, πετροπόλεμο, προπηλακισμούς, συνθήματα, αντεγκλήσεις. Πάνω απ' όλα, όμως, είχε μια μεγαλειώδη πορεία από άτομα διαφορετικών ηλικιών, κοινωνικών τάξεων και ιδεολογικών πεποιθήσεων. Παιδιά, φοιτητές, εργαζόμενοι, συνδικαλιστές, συνταξιούχοι ένωσαν τις φωνές τους...

Εκδήλωση - συζήτηση για το Μνημόνιο

κλικ στην εικόνα

Παρακαλείσθε να προσέλθετε εγκαίρως στο χώρο διεξαγωγής της εκδήλωσης, διότι έχει προγραμματιστεί να ξεκινήσει ακριβώς στην ώρα της.

Η βία δεν είναι λύση (ποια είναι όμως η λύση;)

Του Δώρου Γεωργίου

Σε μια μακρινή επαρχιακή πόλη ένας φίλος δεν γνωρίζει καν ότι σήμερα γινόταν πορεία στην Αθήνα. «Εδώ είμαστε ειρηνική πόλη», μου λέει. «Η σιωπή ταιριάζει μόνο στο νεκροταφείο», απαντώ. Γελάει. Αύριο τα προπαγανδιστικά μέσα ενημέρωσης θα τον ταΐσουν κι αυτόν με μπόλικα, χορταστικά επεισόδια, δακρυγόνα, μολότοφ. Θα αναφωνήσει: «Πάλι τα σπάνε εκεί στην Αθήνα;». Και αναλόγως με τις προτιμήσεις του, θα συμπληρώσει: «Καλά τους κάνουνε» ή «Τα κωλόπαιδα, λίμπα τα κάνανε πάλι». Και μετά θα αλλάξει κανάλι. Σίγουρα δε θα πληροφορηθεί ποτέ ότι η σημερινή πορεία ήταν μια από τις μεγαλύτερες που έχουν γίνει ποτέ. Ούτε θα μάθει ότι απλοί διαδηλωτές έφαγαν μεγάλες ποσότητες χημικών ασκώντας το στοιχειώδες δικαίωμα της διαδήλωσης. Στη φράση «πάλι τα σπάνε», η έμφαση πρέπει να δοθεί στη λέξη «πάλι». Είναι αυτή η λέξη που προσδίδει σε αυτή τη φράση...

Διαβούλευση για το προσωπικό των ΑΕΙ

Του Παναγιώτη Τσιάλα

Οι σύγχρονοι πανεπιστημιακοί νόμοι επιλέγουν κατ’ απόκλιση του παραδεδομένου Πανεπιστημίου, του διευθυνομένου υπό των τακτικών καθηγητών, τον οργανωτικόν τύπον του ούτω καλουμένου «Ομαδικού Πανεπιστημίου».

Το οργανωτικόν τούτο σύστημα εκκινεί από την άποψιν, ότι «αι υποθέσεις του Πανεπιστημίου ως   σ υ λ λ ό γ ο υ διδασκόντων και διδασκομένων ανήκουν βασικώς εις την συμβουλευτικήν και αποφασιστικήν αρμοδιότητα απάντων των μελών του».

Με τις ανωτέρω σκέψεις και με μια εκτενή νομική επιχειρηματολογία, το Γερμανικό Συνταγματικό Δικαστήριο αναγνώρισε, με μια ιστορικής σημασίας απόφασή του, ήδη από την 29.5.1973 τον περίφημο θεσμό του «Πανεπιστημίου των Ομάδων», ο οποίος έμελλε να εισαχθεί και στην Ελλάδα εννέα περίπου χρόνια αργότερα. Όπως παρατηρεί εύστοχα ο Ν. Αλιβιζάτος, με την υιοθέτηση του νέου μοντέλου πανεπιστημιακής οργάνωσης, παραδιόθηκε οριστικά στην ιστορία...

Aν δεν πληρώσουν οι φτωχοί, πώς θα ζήσουν οι πλούσιοι;

Του Κώστα Σερδάρη

Σήμερα ήταν μια άκρως κουραστική ημέρα για τον αξιότιμο κύριο Πρωθυπουργό. Όλο το πρωί είχε αλλεπάλληλες συναντήσεις με τους πολιτικούς αρχηγούς με τους οποίους είχε πολύ σημαντικές συζητήσεις, ενώ παράλληλα τους άκουσε με ιδιαίτερη προσοχή, καθώς η γνώμη και οι απόψεις τους του χρησιμεύουν για τη χάραξη της εθνικής πολιτικής. Και μην ακούσω κανέναν κακεντρεχή να λέει ότι σ' αυτήν εδώ τη χώρα κυβερνάει το ΔΝΤ και άλλες τέτοιες σαχλαμάρες. Μόνον αυτός ο Τσίπρας -το μαύρο πρόβατο της πολιτικής- αποφάσισε να μη συναντηθεί με τον κ. Παπανδρέου. Φυσικά, δεν το έκανε λόγω της νεανικής του αφέλειας, αλλά πολύ απλά επειδή το κόμμα του είναι αναχρονιστικό και δεν έχει καμία απολύτως πρόταση να κάνει για να βοηθήσει τον κ. πρωθυπουργό. Πληροφορίες από το Μέγαρο Μαξίμου λένε πως ο πρωθυπουργός στεναχωρήθηκε ιδιαίτερα με την απουσία του κ. Τσίπρα και πέρασε όλο το μεσημέρι κλεισμένος στο γραφείο του πίνοντας ουίσκι, ενώ από το ραδιόφωνο ακούγονταν μοιρολόγια και πένθιμα τραγούδια. Το άγριο παιδί της πολιτικής απάντησε πως δε γουστάρει "ανούσιες χειραψίες", κάτι που ακόμα δεν έχει μεταβιβαστεί στον πρωθυπουργό, καθώς οι συνεργάτες του φοβούνται πως άμα το ακούσει θα φαρμακωθεί.


Πικρό, όμως, ήταν το ποτήρι που κέρασαν τον αρχηγό της Κυβέρνησης και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί, οι οποίοι βγαίνοντας από το Μέγαρο Μαξίμου προέβησαν σε σκληρές και απάνθρωπες δηλώσεις. Ειδικότερα ο κ. Σαμαράς δήλωσε πως...

We live just once...

                                                                                                   

Του Δώρου Γεωργίου

Ο Τζούλιαν Ασάνζ μεγάλωσε ταξιδεύοντας σε όλη την Αυστραλία. Ο θετός πατέρας του και η μάνα του είχαν έναν περιοδεύοντα θίασο, ο οποίος πήγαινε από πόλη σε πόλη και έδινε παραστάσεις. Ίσως γι’ αυτό ακόμα και σήμερα, μέχρι να συλληφθεί, οι φήμες έλεγαν ότι δεν κοιμόταν στο ίδιο μέρος πάνω από μια φορά. Είχε συνηθίσει να είναι νομάς. Ο θετός πατέρας του θυμάται ότι στο σχολείο πάντα εξαγριωνόταν όταν παρέες παιδιών διασκέδαζαν τρομοκρατώντας ή και ξυλοφορτώνοντας άλλους συμμαθητές του. Είχε πάντα μια πολύ καλή αίσθηση της ισότητας και της δικαιοσύνης. Τι κρίμα που δεν πήγαινε στο ίδιο σχολείο με τον Μπράντλεΐ Μάνινγκ, τον οποίον τα παιδιά τον κορόιδευαν στο σχολείο επειδή υποψιάζονταν ότι είναι γκέι. Δεν έπεσαν έξω. Όταν όμως αυτό έφτασε και στ’ αφτιά του πατέρα του, ενός συντηρητικού στρατιωτικού από την Οκλαχόμα, αυτός τον έδιωξε από το σπίτι. Τότε, άφραγκος και μόνος, κατατάχθηκε στο στρατό....

Η οικουμενικότητα της παιδείας, η εκλεκτικότητα της κατάρτισης

Του Φάνη Κρυστάλλη

Η συμφόρηση στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα είναι μια διαπίστωση κοινής όρασης. Το αίτημα για προσιτή, δωρεάν, έγκυρη επαγγελματική κατάρτιση κατέστη σύνθημα των συνεχώς αυξανόμενων τις τελευταίες δεκαετίες φοιτητικών συλλόγων, με την ελπίδα να γίνει κατορθωτό το ιδεώδες της ευρύτατης καλλιέργειας, ισοτίμως όλων των κοινωνικών στρωμάτων. 

Υποστηρίζω πως χάθηκε, στη πορεία αυτής της  πάλης, η αναγκαία προσήλωση στο εννοιολογικό φορτίο της πολύσημης μάθησης, ώστε κατάρτιση και παιδεία να συμπλεχθούν επικίνδυνα συμπαρασύροντας  το Πανεπιστήμιο σε μια κρίση ταυτότητας, ανήκοντας ταυτόχρονα το ίδιο σε ένα σύστημα  παιδείας που δεν κατόρθωσε ποτέ με αξιοσημείωτη αποτελεσματικότητα να αποκτήσει χαρακτήρα διηθητικό και μορφή κωνική ανάμεσα στις κάθετες βαθμίδες του, ως και ώφειλε.

Εξάλλου, η πρόκληση αυτή έτυχε μιας αήθους παρά απερίσκεπτης, πολιτικής διαχείρισης. Εννοώ πως...

Ή με τις κουκούλες ή με τις γραβάτες!

συνταχθέν υπ' Αναστασίου Πετρολέκα

Από τη Δευτέρα μέχρι σήμερα, σπατάλησα τον ελεύθερό μου χρόνο στο δρομολόγιο Κ.Α.Τ.-Γ.Α.Δ.Α.-Ευελπίδων-Νομική, και δεν είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την αρθρογραφία των (νεο)φιλελεύθερων φίλων μου. Ωστόσο, σ' ένα μικρό διάλειμμα του δρομολογίου θα προσπαθήσω να δώσω μια πρόχειρη απάντηση, αφενός για ν' απαντήσω πολιτικά εκεί που διαφωνώ, αφετέρου για ν' ανασκευάσω κάποια γεγονότα, που παρουσιάζονται -λόγω άγνοιας θέλω να πιστεύω- στρεβλά.

Κατ' αρχάς πρέπει να κάνουμε μία βασική παραδοχή: Δε μπορεί να μιλάς για τα επιχειρήματα του φοιτητικού κινήματος χωρίς να τα γνωρίζεις. Δε μπορεί να ασκείς κριτική σε Γενικές Συνελεύσεις, απ' τις οποίες συστηματικά απέχεις, και η πληροφόρησή σου στην καλύτερη περίπτωση προέρχεται από τους μηχανισμούς των καθεστωτικών παρατάξεων, οι οποίες επίσης κατά κανόνα απέχουν! Η δημοκρατία είναι συμμετοχή, και οι "αντεπαναστάτες του πληκτρολογίου" είναι αυτοί που ο Περικλής θα αποκαλούσε ιδιώτες. Αγγλιστί idiots, όταν όχι μόνο απέχουν, αλλά αισθάνονται υποχρεωμένοι και να μας πληροφορήσουν (!) για το τι συνέβη στην "παράνομη συνέλευση" ή στην "παράνομη κατάληψη" στην οποία ωστόσο ποτέ δεν πάτησαν το πόδι τους.


Για τα γεγονότα της Δευτέρας 6/12 καλύπτομαι από το κείμενο του Κώστα.

Τι συνέβη όμως την Τρίτη;
Επειδή έτυχε να είμαι εκεί, αισθάνομαι την ανάγκη να δώσω μία διαφορετική εκδοχή των πραγμάτων, και ας βγάλει ο καθείς τα συμπεράσματά του...

Διαβούλευση με κλειστές σχολές και προκαθορισμένες προθέσεις

Του Μάκη Μυλωνά

Το κείμενο αυτό δεν καλύπτει τόσο μια ανάγκη έκφρασης μου για το μέλλον του Πανεπιστημίου αλλά στην ουσία ένα μακροσκελές σχόλιο στην καλά τεκμηριωμένη ανάρτηση του Παναγιώτη Τσιάλα με τίτλο "Διαβούλευση για το αυτοδιοίκητο" που δημοσιεύθηκε χθες σε αυτό εδώ το blog.

Διαβάζοντας κανείς το κείμενο, βρίσκεται για ακόμα μια φορά αντιμέτωπος με τα πραγματικά αδιέξοδα του σημερινού Πανεπιστημίου που αφορούν κυρίως τον τρόπο σκέψης των φοιτητών, ειδικά των πολιτικά και παραταξιακά ενεργών.

Αν κάτι απαιτεί ένας διάλογος είναι κυρίως οι καλές προθέσεις και για όποιον μπορεί μια έγκυρη επίκληση των πραγματικών γεγονότων. Σε ένα άρθρο λοιπόν με το οποίο συμφωνώ απόλυτα στα περί του νέου νομοσχεδίου, εντόπισα αρκετές μισές αλήθειες, όμορφα βολικές γι'αυτoύς που εργολαβικά έχουν αναλάβει την υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας.

Το κείμενο ξεκινά με την περιγραφή της πρόσφατης επικαιρότητας των Δημόσιων Πανεπιστημίων που είναι γεμάτη καταλήψεις και "αγώνες". Ξεχνά ο συντάκτης να αναφέρει ότι οι περισσότερες καταλήψεις είναι εθιμοτυπικές...

Διαβούλευση για το αυτοδιοίκητο

Του Παναγιώτη Τσιάλα

Τα ελληνικά πανεπιστήμια βρίσκονται –για ακόμη μια φορά- σε αναβρασμό. Καταλήψεις, διαδηλώσεις, Γενικές Συνελεύσεις και συντονιστικά αγώνα βάζουν φωτιά στην τρέχουσα πολιτική agenda του Υπουργείου Παιδείας, το οποίο εμφανίζεται μάλλον ψύχραιμο στις πρώτες του αντιδράσεις. Η αιτία που πυροδότησε αυτό το ξέσπασμα είναι η κατάθεση των βάσεων διαλόγου για την ανώτατη εκπαίδευση, στις οποίες αποτυπώνονται οι κυβερνητικές θέσεις για το νέο Πανεπιστήμιο, όπως αυτές εξαγγέλθηκαν στην τελευταία σύνοδο των πρυτάνεων στο Ρέθυμνο. Δυστυχώς, με το πέρασμα των ημερών, επιβεβαιώνεται ολοένα και περισσότερο, ότι  τόσο οι άμεσα ενδιαφερόμενοι φοιτητές, όσο και το έμμεσα ενδιαφερόμενο κοινωνικό σύνολο, ελάχιστα έχει ενημερωθεί σχετικά με τις μεταρρυθμίσεις που δρομολογούνται στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.

Συγχρόνως, σαν φωτιά σε δάσος, κατέλαβε όλους η  ακλόνητη πεποίθηση, πως οι φοιτητές αντιδρούν άνευ λόγου και αιτίας στα σχεδιαζόμενα μέτρα, μάλιστα δε, χωρίς να παρουσιάζουν κάποια συγκεκριμένα και μελετημένα αιτήματα ή προτάσεις. Ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, κυριάρχησε για πολλοστή φορά η εντύπωση...

Μια επανάσταση που δεν έγινε ποτέ

Του Γιάννη Πήλιουρα

Δεν χρειάστηκε να περάσουν παραπάνω από 2 χρόνια για να αντιληφθούμε τη σημασία των επεισοδίων που συνέβησαν ύστερα από το θάνατο ενός μαθητή από πυρά αστυνομικού. Οι φετινές εκδηλώσεις μνήμης και οργής, όπως χαρακτηριστικά ονομάστηκαν από τους διοργανωτές, έδωσαν το έναυσμα για νέες συζητήσεις σχετικά με τα περιστατικά του 2008.

Ο χρόνος πάντοτε είναι ο καλύτερος σύμμαχος για να μπορέσει κανείς, με την ασφάλεια της απόστασης από συναισθηματικούς παρορμητισμούς, να αναλύσει και να παρουσιάσει καλύτερα τα δεδομένα. Φαίνεται πως μετά από δυο χρόνια, η ημέρα του θανάτου του Αλέξη, σηματοδοτεί μια ημέρα χωρίς σαφές πλαίσιο σκέψης και νοήματος.

Η θεωρία της εξέγερσης και της μικρής επανάστασης έπεσε όπως φαίνεται στο κενό, αφού το κύμα οργής που είχε ξεχειλίσει εκείνες τις ημέρες, έγινε σταγόνα αποχής και υδρατμοί απάθειας μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια. Η απουσία σταθερής αναφοράς, πέρα από το μίσος στα όργανα της τάξης και...

To κράτος της βίας και της τρομοκρατίας

Του Κώστα Σερδάρη

Αν μπορούσα να περιορίσω σε μία φράση τα χθεσινά γεγονότα που εκτυλίχτηκαν κατά τη διάρκεια της πορείας στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, καθώς και τα σημερινά έκτροπα στο προαύλιο της Ευελπίδων -όπου μπλοκ φοιτητών διαμαρτύρονταν για τις παράνομες χθεσινές συλλήψεις και δέχθηκαν ανελέητη αστυνομική βία- η φράση θα ήταν πως η χούντα παραχώρησε τη θέση της στη νομιμοποιημένη κρατική καταστολή και στην τρομοκρατία. Γιατί μόνο έτσι θα μπορούσε κάποιος να περιγράψει την απίστευτη βιαιότητα της αστυνομίας και την ωμή βία που δέχθηκαν ανυπεράσπιστοι φοιτητές. Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που τα καθοδηγούμενα μέσα ενημέρωσης αποσιωπούν τεχνηέντως τα γεγονότα που έλαβαν χώρα, αποφάσισα να σας περιγράψω τις σκηνές τρόμου που εκτυλίχτηκαν μπροστά στα μάτια μου και οι οποίες μου κόστισαν προσωπικά αρκετούς μώλωπες και μια διάσειση εξαιτίας χτυπήματος στο κεφάλι από γκλοπ οργάνου "προστασίας" του πολίτη....

Η πολιτικοποιημένη "γενιά απολιτίκ"

Γράφει ο Θωμάς Ροζής

Είναι σχεδόν βέβαιο πως η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών στο άκουσμα της έννοιας της  ιδεολογίας δίνει, πλέον, μόνο θεωρητικό περιεχόμενο. Οι ιστορικές εμπειρίες και η πολλαπλότητα των πολιτικών προσεγγίσεων που γνώρισε η χώρα μας από τότε που η πολιτική αφέθηκε– απεμπολώντας κάθε είδος κυριολεκτικά εμπόλεμης σύρραξης - στην πλήρη εξέλιξή της δεν είναι άμοιρες ευθυνών για τη νέα αυτή πραγματικότητα. Τοποθετώντας το ορόσημο αυτό στο τέλος και του εμφυλίου πολέμου, από το 1949 μέχρι σήμερα η ελληνική δημοκρατία κυβερνήθηκε από περίπου 25 πρωθυπουργούς και ανάλογα κυβερνητικά σχήματα.

Η πυκνότητα των πολιτικών εναλλαγών είχε ως αποτέλεσμα στο πολιτικό προσκήνιο να αφήσουν το στίγμα τους πολιτικές και σχηματισμοί που κάλυψαν σχεδόν όλες τις πλευρές μιας νοητής ιδεολογικής πυξίδας. Από τη μετεμφυλιακή δεξιά και τη μακρά παραμονή της περάσαμε στη δυναστική 7ετία και από κει στον ευρωπαϊκό και φιλελεύθερο ''καραμανλισμό'' για να ανοίξει ολοκληρωτικά  ο κύκλος της μεταπολίτευσης με την εδραίωση της σοσιαλιστικής αλλαγής του '81. Εις το εξής οδηγηθήκαμε σε ένα συνονθύλευμα πολιτικών παλινδρομήσεων που μόνο ο πολιτικός επιστήμονας του μέλλοντος θα κατορθώσει με ασφάλεια να κατατάξει έκαστη σε συγκεκριμένη ιδεολογική σταθερά.

Η επί έτη σιγοβράζουσα λαϊκή απέχθεια που ξέσπασε επ' αφορμή του ντροπιαστικού γεγονότος της οικονομικής μας κηδεμονίας και των συνεπειών της μετράει ήδη ισχυρή αρνητική  εκλογική δύναμη. Είναι σαφές πως...

Ακραίος νεο-φιλελευθερισμός επικρατεί στους Φοιτητικούς Συλλόγους

Του Ερρίκου Μελισσινού

Με αφορμή το κείμενο διαβούλευσης που προήλθε από το υπουργείο παιδείας, πολλές σχολές τελούν υπό κατάληψη, που σημαίνει ότι δεν παρέχουν τα κανονικά τους καθήκοντα στους φοιτητές. Χιλιάδες πολιτικοί ερμηνευτές και διανοούμενοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν τις παραπάνω ενέργειες των φοιτητών, οι οποίοι σε πολλές σχολές συνεπικουρούνται και από καθηγητές. Κάποιοι λένε ότι όλα αυτά είναι μία προσπάθεια της ακαδημαϊκής κοινότητας να αντισταθεί στις άθλιες πολιτικές που σχεδιάζει για την Ελλάδα η Τρόικα. Άλλοι λένε ότι οι φοιτητές δεν αντέχουν άλλο την προσπάθεια ιδιωτικοποίησης των δημοσίων πανεπιστήμιων που είχε τόσο αρνητικά αποτελέσματα με το γνωστό νόμο Γιαννάκου και θέλουν να πουν ένα ηχηρό: «Ως εδώ και μη παρέκει», σε αυτή τη νέα άνευ προηγουμένου προσπάθεια της κυβέρνησης να ιδιωτικοποιήσει το δημόσιο πανεπιστήμιο. Τέλος κάποιοι άλλοι είπαν ότι το βασικό στο οποίο θέλει να αντιταχθεί η ακαδημαϊκή κοινότητα είναι σε αυτή την απαράδεκτη και αντισυνταγματική προσπάθεια της κυβέρνησης να καταργήσει τελείως την αυτοδιοίκηση του Πανεπιστημίου, ώστε να μπορεί ανενόχλητη να εξυπηρετεί τα ιδιωτικά συμφέροντα των δικών της ανθρώπων.

Όλες όμως οι παραπάνω αναλύσεις βλέπουν το περιτύλιγμα και αρκούνται στις πρώτες εντυπώσεις αυτού του κινήματος. Αν κάποιος ψάξει λίγο βαθύτερα το θέμα θα αντιληφθεί ένα απίστευτο βάθος συνειδητοποίησης, στο οποίο έχει φθάσει η ακαδημαϊκή κοινότητα και το οποίο την οδηγεί σε καινούργια μονοπάτια.

Πρώτον...

Μία ακόμη 6η Δεκέμβρη;

Γράφει ο Σταύρος Μακρής

«Ανασύνθεση του παρελθόντος δεν σημαίνει αναγνώριση του ''με τον τρόπο που υπήρξε πραγματικά''. Σημαίνει το άρπαγμα μιας μνήμης καθώς αστράφτει σε μια στιγμή κινδύνου»

(W. Benjamin, Θέσεις για τη Φιλοσοφία της Ιστορίας)

Το τηλεφώνημα ενός φίλου στον απόηχο του σαββατοκύριακου λίγες ώρες πριν την 6^η ενός ακόμη Δεκέμβρη με έφερε αντιμέτωπο με τον εαυτό μου για άλλη μια φορά. Οι ερωτήσεις του ήταν αιχμηρές: θα κατεβείς αύριο σε μια πορεία μνημόσυνο που πρόκειται να καταλήξει σε επέτειο εκτρόπων;  Το ένα ερώτημα έφερε το άλλο και έμεινα να αναρωτιέμαι ξανά τι πράγματι συνέβη τον Δεκέμβρη του 2008 και αν αυτό μας αφορά ή σχετίζεται με κάποιον τρόπο με το σήμερα.

Ο Δεκέμβρης υπήρξε πραγματικά -όπως κάθε γνήσιο ιστορικό συμβάν- μία «εμπειρία κατάπληξης»· η αδυναμία τυποποίησης, ταξινόμησης,  κατηγοριοποίησης των γεγονότων που συνέβησαν φαίνεται καταρχάς από τη δυσκολία χαρακτηρισμού τους αλλά και από το πλήθος χαρακτηρισμών που αβασάνιστα αποδόθηκαν.  Οι χαρακτηρισμοί, άλλωστε τιθασεύουν κομφορμιστικά το καινοφανές και το φέρνουν στα μέτρα μας. Ωστόσο, διαρκώς δοκιμάζονται βάσει του κατά πόσον μας βοηθούν να κατανοήσουμε και να πράξουμε.

Επιδιώκοντας να αποφύγουμε τις συμπληγάδες αυτές θα λέγαμε ότι ο Δεκέμβρης του ’08 φαντάζει ως μια κοινωνική έκρηξη που συμπύκνωσε...

Όχι, όχι, όχι!

Του Οδυσσέα Θεοφάνη

Ένας νέος γύρος καταλήψεων έχει ξεκινήσει στη χώρα από τις γνωστές αντιδραστικές δυνάμεις που με φασίζουσες πρακτικές διατρανώνουν την αντίθεσή τους στο σχέδιο διαβούλευσης της Άννας Διαμαντοπούλου και στο μνημόνιο.

Σίγουρα όμως κάποιο καλό λόγο θα έχουν να αντιδρούν στα σχέδια του υπουργείου και σκέφτομαι ας ρίξω μια ματιά στο πρόγραμμα του ΣΥΝ για να πάρω μια ιδέα. Και τι βλέπω;

Ότι ο ΣΥΝ έχει προτείνει κάτι σαν προπαρασκευαστικό έτος γενικής κατεύθυνσης, μέσα στα πανεπιστήμια, ύστερα από το οποίο θα δίνονται πανελλαδικής εξετάσεις. Ω θεοί! Μα νόμιζα πως η πρόσβαση στο πανεπιστήμιο θα ήταν ελεύθερη. Δεν μπορεί να ζητά τα ίδια πράγματα με το ανάλγητο- νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ!

Δηλαδή θα διαβάζουμε μαθήματα άσχετα με το αντικείμενό μας για ένα χρόνο, ο οποίος θα προσμετράται στο πτυχίο και ύστερα τα νομικά. Άρα τρία χρόνια σπουδών; Όσο και τα ΚΕΣ; Αυτό είναι υποβάθμιση του πτυχίου μας! Τσ τσ τσ...

Πάω παρακάτω, μου έρχεται κι άλλο σοκ! Μακροχρόνιος αναπτυξιακός/ακαδημαϊκός προγραμματισμός των ΑΕΙ μέσα από την εγγραφή των απαραίτητων πόρων στον προϋπολογισμό του κράτους. Αλί και τρισαλί, αυτό μου θυμίζει τα τετραετή πλάνα της Γιαννάκου. Και τελικά επιβεβαιώνομαι Αυτός ο προγραμματισμός θα είναι κάθε τέσσερα χρόνια. Καταρρέω..

Προχωρώντας διαβάζω ότι θα πρέπει να κατοχυρώνεται η αυτοτέλεια και η διαφάνεια στα πανεπιστήμια, αλλά εγώ ξέρω ότι...

Βουλευτική ή κομματική έδρα;

Του Πέτρου Πούγγουρα

Τελευταία παρατηρείται έντονο το φαινόμενο να ζητείται πίσω η βουλευτική έδρα από τους βουλευτές που ανεξαρτητοποιούνται. Οι πιέσεις αυτές ασκούνται βάσει της άποψης  ότι η βουλευτική έδρα δεν ανήκει στον ίδιο το βουλευτή αλλά στο κόμμα με το οποίο αυτός εξελέγη.

Αρχική μου πρόθεση ήταν το κείμενο αυτό να ασχοληθεί μόνο με το πολιτικό σκέλος του ζητήματος αλλά κάνοντας λίγο googling έπεσα πάνω σε μια νομικού περιεχομένου τοποθέτηση του Κώστα Τζαβάρα. Ο κ. Τζαβάρας, βουλευτής της ΝΔ και νομικός, προσπαθεί - περισσότερο με την πρώτη παρά με τη δεύτερη ιδιότητα του - να θεμελιώσει νομική υποχρέωση του βουλευτή που εκλέχθηκε με ένα κόμμα και στη συνέχεια ανεξαρτητοποιήθηκε ή μετέβη σε άλλο, να παραιτείται της βουλευτικής του έδρας. Στηριζόμενος στο Σύνταγμα και στην εκλογική νομοθεσία, χρησιμοποιεί ως κύριο επιχείρημα το γεγονός ότι οι βουλευτικές έδρες κατανέμονται πρώτα σε κόμματα και ύστερα σε υποψηφίους. Άρα οι έδρες ανήκουν στο κόμμα, το οποίο μετέπειτα τις παραχωρεί στους βουλευτές του.

Ωστόσο με μια πρόχειρη ματιά, μπορεί κανείς να εντοπίσει συνταγματικές διατάξεις που μάλλον το ακριβώς αντίθετο καθιερώνουν. Το άρθρο 60§1 του Συντάγματος προβλέπει ότι ο βουλευτής έχει το απεριόριστο γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση. Εάν ίσχυαν τα όσα λέει ο κ. Τζαβάρας, ...

Συνδικαλισμός σε κρίση

Του Σαρίφ Σάττι

Αίσθηση προκάλεσε αυτές τις μέρες η απόφαση της διοίκησης της ΔΕΗ να χορηγήσει στη ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ δάνειο ύψους μισού εκατομμυρίου ευρώ. Η είδηση αυτή δεν απασχόλησε ιδιαίτερα την κοινή γνώμη· άλλωστε «δεν πουλάει» τόσο για να εκτοπίσει «το θρίλερ της 4^ης δόσης» από τα δελτία των οκτώ. Στις παρέες και στα πανεπιστήμια όμως συζητήθηκε αρκετά τη βδομάδα που μας πέρασε. Στο ιστολόγιο του ΦΟΠΠ δημοσιεύθηκε ήδη ένα άρθρο για αυτό το θέμα, το οποίο στάθηκε η αφορμή για να καταθέσω και εγώ τις σκέψεις μου για το ζήτημα.

Πρώτα απ’ όλα –και ανεξάρτητα από τις πολιτικές θέσεις του καθενός- το γεγονός ότι η Διοίκηση μιας επιχείρησης (έστω δημόσιας) δανειοδοτεί τον υποτιθέμενο κοινωνικό της αντίπαλο ξενίζει. Ο νόμος 1264/1982 «Για τον εκδημοκρατισμό του Συνδικαλιστικού Κινήματος και την κατοχύρωση των συνδικαλιστικών ελευθεριών των εργαζομένων» απηχεί τη βούληση του νομοθέτη να μην παρατηρούνται τέτοια φαινόμενα που μπορεί να υποκρύπτουν ποδηγέτηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Η ανεξαρτησία των συνδικαλιστικών οργανώσεων και...