Γράμμα στους φιλελεύθερους φίλους...

Του Λεωνίδα Καραδήμου

Είμαι ο πρώτος που θα συμφωνήσει ότι η κυριότερη των αιτιών που οδήγησαν την ελληνική οικονομία στον όλεθρο είναι το γιγαντιαίο, ρουσφετολογικό και δυσλειτουργικό ελληνικό δημόσιο. Βάζω επίσης το χέρι μου στη φωτιά για το ότι, με τον τρόπο που λειτουργούσε όλα τούτα τα χρόνια, η ελληνική οικονομία αποστρεφόταν την καινοτομία, πάγωνε την πρωτοβουλία, έπνιγε τον υγιή ανταγωνισμό και τιμωρούσε το κέρδος. Είμαι ακόμη ο τελευταίος που θα αναμασήσει τα περί εχόντων και κατεχόντων (στη θέση των οποίων άλλωστε ενδεχομένως να βρισκόμουν ήδη στη Μεγαλόνησο, το Πριγκιπάτο ή το Μεγάλο Δουκάτο) και με το Κεφάλαιο του Μαρξ ανά χείρας θα βγω έξω από τη Βουλή να κραυγάσω ''I still hate Thatcher'' (ή μήπως Merkel;).

Ακόμη και να συμφωνούσα σε όλα, η αλήθεια είναι πως ανέκαθεν έβρισκα τις πορείες μιαν αναποτελεσματική και παρωχημένη μορφή αντίθεσης στις αποφάσεις του κράτους, μιαν ακραία έκφραση βεβιασμένου και μαζικοποιημένου φιλελευθερισμού δηλαδή.
(Κι αφού οι αριστεροί φίλοι έβγαλαν σπυράκια κι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν ήδη το κείμενο, ας απευθυνθώ στο target group καθ'αυτό)

Κανείς δεν αμφιβάλλει, εντούτοις, ότι η συγκυρία κάθε άλλο παρά την εμμονή στις αγκυλώσεις του καθενός απαιτεί. Δε χρειάζεται να στραφεί κάποιος στους θεωρητικούς της μετανεωτερικότητας και του τέλους των ιδεολογιών για επιχειρήματα, καθώς το πειστικότερο απ'όλα είναι η ίδια η απτή πραγματικότητα, που απαιτεί συναίνεση ακόμη και σε νεοκεϋνσιανές πολιτικές.

Φυσικά και προσωπικά τάσσομαι κριτικά και όχι καθολικάυπέρ των ληφθέντων περιοριστικών μέτρων, τα οποία θεωρώ αναγκαία μολονότι ανεπαρκή (και με πολλά ελαττώματα, όπως και με πολλά σημεία που θίγουν και εμένα τον ίδιο), δεδομένης όμως της ανακοίνωσής τους urbi et orbi συνιστώ ψυχραιμία και επισημαίνω πως είναι απλώς άσκοπες -αν όχι εθνικά επιζήμιες- οι πιέσεις για ακόμη περισσότερα στην παρούσα συγκυρία.

Τώρα που επιτέλους αποφασίστηκαν από την κυβέρνηση και έγιναν αποδεκτά από τους Ευρωπαίους εταίρους μας, στοίχημα αποτελεί πρωτίστως η εφαρμογή τους (implimentation) και δευτερευόντως η κατά το μάλλον δυνατόν αποδοχή τους από τη διεθνή αγορά. Η οποία θα θεωρήσει -εάν θεωρήσει- την Ελλάδα αξιόπιστη ως επενδυτικό προορισμό κυρίως βάσει της συνέπειας μεταξύ λόγων και έργων και σε καμιά περίπτωση βάσει των ταλαντεύσεών της.


Επιπλέον, προσωπικώς θεωρώ στη δεδομένη συγκυρία χρήσιμη την εφαρμογή (και) νεοκεϋνσιανών αναπτυξιακών μέτρων και ρυθμίσεων. Είναι γεγονός πως από πολλούς θεωρούνται ανορθόδοξα και μακροπρόθεσμα τείνουν να αποβαίνουν βλαπτικά. Λυπάμαι, αλλά είναι επίσης γεγονός πως μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί. Και πως δε χρειάζονται τώρα επιδείξεις πυγμής αιτία μεταχρονολογημένης δικαίωσης κατ'έικόνα του ΚΚΕ, ούτε εύκολα αναθέματα στην κακή σοσιαλδημοκρατία.

Εκείνο που χρειάζεται, αντίθετα, είναι το να δοθεί έμφαση στο πώς -διότι (και) τέτοιες νεοκεϋνσιανές συνταγές η έχουσα τη δεδηλωμένη πλειοψηφία κυβέρνηση (ως verbis σοσιαλιστική) είναι βέβαιον ότι θα εφαρμόσει. Στην αξιολόγηση δηλαδή καθεμιάς από τις θεσμικές αποφάσεις καθ'εαυτές, αλλά και της εφαρμογής τους κατά τρόπο όσο το δυνατόν πιο ορθολογικό, διαφανή και με κριτηρια πέραν των κομματικών.

Δεν μπορείτε να απαιτείτε το τέλειο, ιδίως τη στιγμή που η παράταξη την οποίαν οι περισσότεροι εξ υμών εξακολουθείτε να στηρίζετε αντί της κατηγορηματικής απόρριψης της εξεταστικής επιτροπής για την οικονομία αντιπρότεινε, ωθούμενη από τις ίδιες ακριβώς μικροκομματικές σκοπιμότητες, τη σύσταση επιτροπής από το 1981 ή έχει ορίσει ως συντονιστή του συνδικαλιστικού της τομέα ένανα άνθρωπο που ακόμη και κατά τα χρόνια της ''ήπιας προσαρμογής'' ωρυόταν σε καθημερινή βάση στα παράθυρα κατά των ''αντιλαϊκών επιθέσεων''...