Tου Δώρου Γεωργίου
Η είδηση είναι σαφής: τη Δευτέρα έρχεται στην Αθήνα κλιμάκιο του οίκου πιστοληπτικής αξιολόγησης Moody’s. Μη βιαστείτε να καταπνίξετε την αυθόρμητη αγανάκτηση που μπορεί να νιώσατε στο άκουσμα αυτής της είδησης. Στην τελευταία Σύνοδο Κορυφής και ο Γάλλος Πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί είπε ότι δεν μπορεί η οικονομική πολιτική μιας χώρας να καθορίζεται από τους διεθνείς οίκους. Ενώ και ο δικός μας Πρωθυπουργός, ο Γιώργος Παπανδρέου, στη χθεσινή του συνέντευξη είπε ότι δεν μπορεί να είμαστε εξαρτημένοι από τους πιστωτές μας. Την Τετάρτη υιοθέτησε ακόμα πιο δραματικούς τόνους λέγοντας ότι απειλείται η εθνική μας κυριαρχία.
Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση έχει έρθει αντιμέτωπη το τελευταίο διάστημα με τη στυγνή κερδοσκοπία των αγορών που είναι πάντα έτοιμες να κατασπαράξουν όποια χώρα φαίνεται ευάλωτη. Η ίδια βέβαια δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Ακολουθώντας την πεπατημένη της Μεταπολίτευσης δε φείσθηκε καταγγελιών εναντίον της απελθούσας κυβέρνησης φτάνοντας να την κατηγορεί ότι μας έφερε στο χείλος της χρεοκοπίας. Ενώ ακόμα και το ύψος του ελλείμματος είναι αμφισβητούμενο αφού κανείς δεν μπορεί να...
...είναι σίγουρος ότι η κυβέρνηση δεν υπέκυψε στον πειρασμό να το φουσκώσει για να μεταθέσει το πολιτικό κόστος στη Νέα Δημοκρατία. Όποια και αν είναι η αλήθεια, το γεγονός είναι ότι πάνε χρόνια από την εποχή Σημίτη, όταν μας διαβεβαίωναν ότι η «ισχυρή Ελλάδα» είναι πλέον στο σκληρό πυρήνα της Ευρώπης.
Πόσο ισχυρή ήταν, όμως, εκείνη η Ελλάδα; Μετά από άλλον έναν κύκλο άγριας λιτότητας, στον οποίο χαμένοι ήταν οι συνήθεις ύποπτοι, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες και οι συνταξιούχοι, η Ελλάδα κατάφερε να μπει στην ΟΝΕ. Και τότε άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Άφθονο, φτηνό, μεθυστικό χρήμα έρρεε στη ζώνη του Ευρώ, που ήταν κάτι σαν τη Γη της Επαγγελίας. Ο δανεισμός, δημόσιος και ιδιωτικός, εκτοξεύθηκε. Μία επίπλαστη ευημερία διαχεόταν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Η περίφημη ελληνική ανάπτυξη, μονίμως πάνω από τον κοινοτικό μέσο όρο, είχε πήλινα πόδια. Το παραγωγικό μοντέλο της χώρας δεν άλλαξε, η ανάπτυξη βασίστηκε σε ένα κλειστό κύκλωμα διαπλεκόμενων εργοληπτών δημοσίων έργων και εκδοτών, το υπέρογκο κράτος έγινε ακόμα πιο υπέρογκο και ακόμα πιο παρασιτικό και η διαφθορά συνέχισε να ζει και να βασιλεύει.
Είναι ακριβώς αυτά τα οικονομικά συμφέροντα, που επωφελήθηκαν από την ανάπτυξη εκείνης της περιόδου, που τώρα ασκούν έντονες πιέσεις, μέσω των ΜΜΕ που διαθέτουν, ούτως ώστε η κυβέρνηση να λάβει σκληρά μέτρα. Είναι αυτά τα συμφέροντα που θέλουν να αποκρύψουν από το λαό την σκληρή αλήθεια. Ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι μία από τις πιο κοινωνικά άδικες χώρες της Ευρώπης αφού στην ουσία κράτος πρόνοιας δεν υπάρχει. Η συστημική διαφθορά, μαζί με το παρασιτικό και πελατειακό κράτος, λειτουργεί ακόμα, όπως λειτουργούσε ήδη από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, ως μηχανισμός άμβλυνσης των κοινωνικών εντάσεων. Η οικονομία παραμένει σε μεγάλο βαθμό μεταπρατική μια και στην ουσία δεν παράγουμε τίποτα. Η φοροδιαφεύγουσα μικρομεσαία επιχειρηματικότητα είναι ακόμα η ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας, ενώ οι περισσότερες μεγάλες επιχειρήσεις είναι κρατικοδίαιτες.
Όταν λοιπόν ο Παπανδρέου λέει ότι το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι παρόμοιο με αυτό της Ιρλανδίας έχει δίκιο. Το πρόβλημα της χώρας μας είναι όλα τα παραπάνω και αυτά ακριβώς είναι που πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστούν. Η φοροδιαφυγή είναι τόσο μεγάλη, που αν ποτέ την εξαλείφαμε θα είχαμε λύσει όλα μας τα προβλήματα. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι η Ελλάδα, η οποία κατά τους φιλελεύθερους είναι ο παράδεισος του κρατισμού, έχει χαμηλότερο ποσοστό κρατικών εσόδων επί του ΑΕΠ από τους περισσότερους εταίρους της στην ΕΕ. Αυτό είναι πράγματι ένα ελληνικό παράδοξο. Το ίδιο ισχύει και με τη γραφειοκρατία. Μια χώρα τόσο μικρή και παρόλα αυτά έχει πέντε επίπεδα διοίκησης με μόνιμο αποτέλεσμα την αναποτελεσματικότητα και τη σύγχυση αρμοδιοτήτων με τραγικές επιπτώσεις κάποιες φορές. Θυμηθείτε την περίπτωση των τελευταίων πυρκαγιών.
Τα μεγάλα συμφέροντα που πιέζουν αδίστακτα την κυβέρνηση, έχουν και συμμάχους εντός της. Ω της συμπτώσεως είναι ακριβώς εκείνοι που είχαν στηρίξει Βενιζέλο το 2007 και ακριβώς εκείνοι που μετέχουν του περίφημου εκσυγχρονιστικού μπλοκ. Εκείνου του μπλοκ δηλαδή, που την οχταετία 1996-2004 έκαναν το ΠΑΣΟΚ ίδιο και απαράλλακτο με τη Δεξιά. Υπάρχουν, όμως, και άλλοι σύμμαχοι. Ο Μπαρόζο, ο Τρισέ, ο Αλμούνια, ο Γιούνκερ και όλοι οι προαναφερθέντες διεθνείς οίκοι. Όταν ο Παπουτσής είπε το αυτονόητο, ότι δηλαδή ο λαός στις 4 Οκτώβρη δεν ψήφισε τον κύριο Τρισέ και τον κύριο Αλμούνια, έπεσαν να τον κατασπαράξουν, εντάσσοντάς τον στο «βαθύ ΠΑΣΟΚ», που ένιωσε τάχα ριγμένο από τη διαδικασία των βιογραφικών (άλλη αποτυχία κι αυτή παρεμπιπτόντως) και έτσι έπαιρνε εκδίκηση. Αλλά και η Λούκα Κατσέλη, υπέρμαχος κι αυτή των ήπιων μέτρων, δεν έχει καλύτερη αντιμετώπιση από τα φιλοκυβερνητικά κατά τα άλλα ΜΜΕ. Απεναντίας, όποιος ανήκει στο αντίπαλο μπλοκ, τυγχάνει διθυραμβικών σχολίων, όπως ο Χρυσοχοΐδης ή η Διαμαντοπούλου.
Μόνιμη επωδός όλων αυτών είναι ότι πρέπει να ληφθούν σκληρά μέτρα. Τι σημαίνει αυτό; Έχουν ακουστεί διάφορα, όπως μειώσεις μισθών, κόψιμο του 14ου μισθού και άλλα τέτοια ευχάριστα. Η ίδια, παλιά δοκιμασμένη συνταγή της λιτότητας, που αρνείται να κοιτάξει κατάματα τα δομικά προβλήματα της Ελλάδας και προτείνει λύσεις που πάντα επιβαρύνουν τους μη έχοντες αφήνοντας στο απυρόβλητο τους έχοντες. Μία πολιτική λογιστική, κοντόφθαλμη και βεβαίως αντιλαϊκή. Με ποιον από αυτούς θα συνταχθεί όμως ο Παπανδρέου; Τα δημοσιεύματα λένε ότι αμφιταλαντεύεται. Την Τετάρτη φάνηκε να προσχωρεί στο εκσυγχρονιστικό στρατόπεδο, χθες όμως η Λούκα πήρε τη ρεβάνς, όπως σημειώνουν σήμερα τα Νέα. Πού θα κάτσει η μπίλια; Θα υποκύψει τελικά στη συντονισμένη αυτή επίθεση εναντίον της κυβέρνησης ή θα επιμείνει στις προεκλογικές του εξαγγελίες, αυτές για τις οποίες δηλαδή ψηφίστηκε;
Γιατί τελικά πίσω από αυτή την ανοιχτή πλέον σύγκρουση, υπάρχει και ένα θέμα δημοκρατίας. Αυτό που ο καθένας με τον δικό του τρόπο υπαινίχθηκαν ο Σαρκοζί, ο Γιώργος και ο Παπουτσής. Τελικά, όταν προσερχόμαστε στις κάλπες, ψηφίζουμε μία κυρίαρχη κυβέρνηση ή μία κυβέρνηση έρμαιο των πιστωτών, των διαπλεκόμενων ΜΜΕ και του Αλμούνια; Πόσο πραγματική και ουσιαστική είναι η δημοκρατία μας; Γιατί αν μη τι άλλο, αυτό που ζητάνε όλοι αυτοί από την κυβέρνηση, είναι να αγνοήσει στην ουσία τη λαϊκή εντολή που έλαβε προ διμήνου. Πόσο επιτρεπτό μπορεί να είναι αυτό στην αυγή του 2010; Υπό το πρίσμα μάλιστα ενός Δεκέμβρη που ακόμα φαντάζει απειλητικός…
Πόσο ισχυρή ήταν, όμως, εκείνη η Ελλάδα; Μετά από άλλον έναν κύκλο άγριας λιτότητας, στον οποίο χαμένοι ήταν οι συνήθεις ύποπτοι, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες και οι συνταξιούχοι, η Ελλάδα κατάφερε να μπει στην ΟΝΕ. Και τότε άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Άφθονο, φτηνό, μεθυστικό χρήμα έρρεε στη ζώνη του Ευρώ, που ήταν κάτι σαν τη Γη της Επαγγελίας. Ο δανεισμός, δημόσιος και ιδιωτικός, εκτοξεύθηκε. Μία επίπλαστη ευημερία διαχεόταν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα. Η περίφημη ελληνική ανάπτυξη, μονίμως πάνω από τον κοινοτικό μέσο όρο, είχε πήλινα πόδια. Το παραγωγικό μοντέλο της χώρας δεν άλλαξε, η ανάπτυξη βασίστηκε σε ένα κλειστό κύκλωμα διαπλεκόμενων εργοληπτών δημοσίων έργων και εκδοτών, το υπέρογκο κράτος έγινε ακόμα πιο υπέρογκο και ακόμα πιο παρασιτικό και η διαφθορά συνέχισε να ζει και να βασιλεύει.
Είναι ακριβώς αυτά τα οικονομικά συμφέροντα, που επωφελήθηκαν από την ανάπτυξη εκείνης της περιόδου, που τώρα ασκούν έντονες πιέσεις, μέσω των ΜΜΕ που διαθέτουν, ούτως ώστε η κυβέρνηση να λάβει σκληρά μέτρα. Είναι αυτά τα συμφέροντα που θέλουν να αποκρύψουν από το λαό την σκληρή αλήθεια. Ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι μία από τις πιο κοινωνικά άδικες χώρες της Ευρώπης αφού στην ουσία κράτος πρόνοιας δεν υπάρχει. Η συστημική διαφθορά, μαζί με το παρασιτικό και πελατειακό κράτος, λειτουργεί ακόμα, όπως λειτουργούσε ήδη από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, ως μηχανισμός άμβλυνσης των κοινωνικών εντάσεων. Η οικονομία παραμένει σε μεγάλο βαθμό μεταπρατική μια και στην ουσία δεν παράγουμε τίποτα. Η φοροδιαφεύγουσα μικρομεσαία επιχειρηματικότητα είναι ακόμα η ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας, ενώ οι περισσότερες μεγάλες επιχειρήσεις είναι κρατικοδίαιτες.
Όταν λοιπόν ο Παπανδρέου λέει ότι το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι παρόμοιο με αυτό της Ιρλανδίας έχει δίκιο. Το πρόβλημα της χώρας μας είναι όλα τα παραπάνω και αυτά ακριβώς είναι που πρέπει άμεσα να αντιμετωπιστούν. Η φοροδιαφυγή είναι τόσο μεγάλη, που αν ποτέ την εξαλείφαμε θα είχαμε λύσει όλα μας τα προβλήματα. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι η Ελλάδα, η οποία κατά τους φιλελεύθερους είναι ο παράδεισος του κρατισμού, έχει χαμηλότερο ποσοστό κρατικών εσόδων επί του ΑΕΠ από τους περισσότερους εταίρους της στην ΕΕ. Αυτό είναι πράγματι ένα ελληνικό παράδοξο. Το ίδιο ισχύει και με τη γραφειοκρατία. Μια χώρα τόσο μικρή και παρόλα αυτά έχει πέντε επίπεδα διοίκησης με μόνιμο αποτέλεσμα την αναποτελεσματικότητα και τη σύγχυση αρμοδιοτήτων με τραγικές επιπτώσεις κάποιες φορές. Θυμηθείτε την περίπτωση των τελευταίων πυρκαγιών.
Τα μεγάλα συμφέροντα που πιέζουν αδίστακτα την κυβέρνηση, έχουν και συμμάχους εντός της. Ω της συμπτώσεως είναι ακριβώς εκείνοι που είχαν στηρίξει Βενιζέλο το 2007 και ακριβώς εκείνοι που μετέχουν του περίφημου εκσυγχρονιστικού μπλοκ. Εκείνου του μπλοκ δηλαδή, που την οχταετία 1996-2004 έκαναν το ΠΑΣΟΚ ίδιο και απαράλλακτο με τη Δεξιά. Υπάρχουν, όμως, και άλλοι σύμμαχοι. Ο Μπαρόζο, ο Τρισέ, ο Αλμούνια, ο Γιούνκερ και όλοι οι προαναφερθέντες διεθνείς οίκοι. Όταν ο Παπουτσής είπε το αυτονόητο, ότι δηλαδή ο λαός στις 4 Οκτώβρη δεν ψήφισε τον κύριο Τρισέ και τον κύριο Αλμούνια, έπεσαν να τον κατασπαράξουν, εντάσσοντάς τον στο «βαθύ ΠΑΣΟΚ», που ένιωσε τάχα ριγμένο από τη διαδικασία των βιογραφικών (άλλη αποτυχία κι αυτή παρεμπιπτόντως) και έτσι έπαιρνε εκδίκηση. Αλλά και η Λούκα Κατσέλη, υπέρμαχος κι αυτή των ήπιων μέτρων, δεν έχει καλύτερη αντιμετώπιση από τα φιλοκυβερνητικά κατά τα άλλα ΜΜΕ. Απεναντίας, όποιος ανήκει στο αντίπαλο μπλοκ, τυγχάνει διθυραμβικών σχολίων, όπως ο Χρυσοχοΐδης ή η Διαμαντοπούλου.
Μόνιμη επωδός όλων αυτών είναι ότι πρέπει να ληφθούν σκληρά μέτρα. Τι σημαίνει αυτό; Έχουν ακουστεί διάφορα, όπως μειώσεις μισθών, κόψιμο του 14ου μισθού και άλλα τέτοια ευχάριστα. Η ίδια, παλιά δοκιμασμένη συνταγή της λιτότητας, που αρνείται να κοιτάξει κατάματα τα δομικά προβλήματα της Ελλάδας και προτείνει λύσεις που πάντα επιβαρύνουν τους μη έχοντες αφήνοντας στο απυρόβλητο τους έχοντες. Μία πολιτική λογιστική, κοντόφθαλμη και βεβαίως αντιλαϊκή. Με ποιον από αυτούς θα συνταχθεί όμως ο Παπανδρέου; Τα δημοσιεύματα λένε ότι αμφιταλαντεύεται. Την Τετάρτη φάνηκε να προσχωρεί στο εκσυγχρονιστικό στρατόπεδο, χθες όμως η Λούκα πήρε τη ρεβάνς, όπως σημειώνουν σήμερα τα Νέα. Πού θα κάτσει η μπίλια; Θα υποκύψει τελικά στη συντονισμένη αυτή επίθεση εναντίον της κυβέρνησης ή θα επιμείνει στις προεκλογικές του εξαγγελίες, αυτές για τις οποίες δηλαδή ψηφίστηκε;
Γιατί τελικά πίσω από αυτή την ανοιχτή πλέον σύγκρουση, υπάρχει και ένα θέμα δημοκρατίας. Αυτό που ο καθένας με τον δικό του τρόπο υπαινίχθηκαν ο Σαρκοζί, ο Γιώργος και ο Παπουτσής. Τελικά, όταν προσερχόμαστε στις κάλπες, ψηφίζουμε μία κυρίαρχη κυβέρνηση ή μία κυβέρνηση έρμαιο των πιστωτών, των διαπλεκόμενων ΜΜΕ και του Αλμούνια; Πόσο πραγματική και ουσιαστική είναι η δημοκρατία μας; Γιατί αν μη τι άλλο, αυτό που ζητάνε όλοι αυτοί από την κυβέρνηση, είναι να αγνοήσει στην ουσία τη λαϊκή εντολή που έλαβε προ διμήνου. Πόσο επιτρεπτό μπορεί να είναι αυτό στην αυγή του 2010; Υπό το πρίσμα μάλιστα ενός Δεκέμβρη που ακόμα φαντάζει απειλητικός…
offtopic: Παιδιά θα υπάρξει και άλλη εκδήλωση; Και αν ναι πότε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυμφωνώ κατά βάση με το κείμενο, επίτρεψέ μου όμως να προσθέσω δύο παρατηρήσεις:
ΑπάντησηΔιαγραφή- Κατά την άποψή μου, δεν ερμηνεύεις σωστά τις συνέπειες των δηλώσεων Παπουτσή. Στ' αλήθεια πιστεύεις ότι έπεσαν να τον κατασπαράξουν; Εγώ, να πω την αλήθεια, εισέπραξα ακριβώς το αντίθετο. Εννοώ ότι ένα "μπου" έκανε το βαθύ ΠΑΣΟΚ, δια των δηλώσεων Παπουτσή, και ο εκσυγχρονισμός έτρεξε περιδεής να κρυφτεί!!
- Το ερώτημα αν δια της ψήφου μας αναδεικνύουμε ή όχι εθνική κυριαρχική κυβέρνηση είναι εξαιρετικά κρίσιμο, πλην όμως, δεκτικό διττής απαντήσεως.
1.Αν η κυβέρνηση που ανέδειξες, αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και προβεί στα αναγκαία και επιτακτικά μέτρα (π.χ. μαζέψει τους φόρους, όπως σωστά παρατηρείς), ασφαλώς και θα είναι οικονομικά ανεξάρτητη άρα κυριαρχική.
2.Απεναντίας, μια κυβερνητική αδράνεια, θα διαιωνίσει την οικονομική μας καχεξία, καθιστώντας μας όλο και πιο εξαρτημένους οικονομικά, επομένως και εθνικά. Θεωρητικά μπορείς ως κράτος να κάνεις κοινωνική πολιτική με ξένα λεφτά, με δανεικά. Δυστυχώς όμως, αυτή η επίπλαστη κοινωνική ευημερία δεν πρόκειται να διαρκέσει για πολύ, ενώ είναι προφανές ότι τοιουτοτρόπως υπονομεύεται ξεκάθαρα το μέλλον της επόμενης γενιάς.
Πριν την πτώχευση, τα spreads θα έχουν εκτιναχθεί, και τα ποσά που θα δεσμεύονται από τον κρατικό προϋπολογισμό προς εξυπηρέτησή τους θα ροκανίζουν τις λοιπές παροχές, καθιστώντας τις κοινωνικές ανισότητες πιο οξείες απ' ό, τι σήμερα. Και αν και τότε αδιαφορήσεις, προσφανώς θα πτωχεύσεις και τότε ακριβώς είναι που δημιουργούνται οι συνθήκες για να εκδηλωθεί η πραγματικά ξένη κυριαρχία στην Ελλάδα.
Δες το πρακτικά. Θεωρητικά, μπορείς αύριο να ζητήσεις και να λάβεις ένα στεγαστικό δάνειο για να πιάσεις ένα μεγαλύτερο σπίτι, ακόμα και αν γνωρίζεις ότι δεν μπορείς να το εξυπηρετήσεις. Τρισευτυχισμένος για το νέο σου απόκτημα και αγκυροβολημένος στη σπιτική θαλπωρή και την άνεση που σου παρέχει το μεγαλύτερο σπίτι, περνάς ευχάριστα τον καιρό σου. Αυτό όμως δεν θα κρατήσει για πολύ. Μπορεί να νομίζεις ότι είναι σπίτι σου αυτό που αγόρασες αλλά σύντομα θα σου ζητηθεί να αρχίσεις να μειώνεις κάθε άλλο σου έξοδό -ακόμα και το πλέον βασικό- προς εξυπηρέτηση του δανείου. Κατά πάσα πιθανότητα δεν θα συμμορφωθείς με τις αυστηρές αυτές επιταγές και ακολούθως θα κηρυχθείς αναξιόχρεως. Εδώ πλέον θα αρχίσεις να αισθάνεσαι δραστική την έλλειψη αυτοκαθορισμού σου. Γιατί έχεις αρχίσει πλέον να φαντάζεσαι ποιό θα είναι το οριστικό πλήγμα. Καλώς όρισες στην οικογένεια των αστέγων...
Συμπέρασμα: Είμαστε ανεξάρτητη και κυρίαρχη κυβέρνηση υπό έναν όρο: Ότι έχουμε αντιληφθεί ότι κανείς δεν υπάρχει εκεί έξω για να μας βοηθήσει και άρα πρέπει να προβούμε στις αναγκαίες δράσεις από μόνοι μας, με τις δικές μας δυνάμεις. Όταν δανείζεσαι αλόγιστα, είσαι εσύ πρώτος που έχεις εκχωρήσει την κυριαρχία σου.
lamogio 18
Πράγματι και η δική μας κυβέρνηση, και κυρίως βεβαία το κατεστημένο του οποίου τα συμφέροντα κατά την άποψή μου όλες οι κυβερνήσεις πιστά υπηρετουν, φέρουν την κύρια ευθύνη για το γεγονός της εξάρτησης. Γιατί τη στιγμή που ασκούν μία πενιχρή έτσι κι αλλιώς κοινωνική πολιτική με δανεικά όπως πολύ σωστά παρατήρησες κι εσύ, οι ίδιοι θησαυρίζουν χωρίς να έχουν δημιουργήσει μία παραγωγική δομή στην οικονομία. Όπως λέω, αυτή η κατάσταση τους συμφέρει, γιατί όταν τα χρέη μαζεύονται, όπως τώρα, τελικά τα πληρώνουμε όλοι μας, όπως επισημαίνεις, ενώ τα δικά τους συσσωρευμένα κέρδη μένουν ανέγγιχτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο εκσυγχρονιστικό μπλοκ ηττήθηκε κατά κράτος στις εσωκομματικές εκλογές του 2007, κοινώς δεν έχει πια τους συσχετισμούς μέσα στο ΠΑΣΟΚ. Δεν είναι ότι έτρεξαν να κρυφτούν, απλά δεν μπορούν πια να επιβάλλουν τις απόψεις τους. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε στηρίζονται απο τα media της διαπλοκής, σε αντίθεση με τα στελέχη του "βαθεος" ΠΑΣΟΚ...
offtopic(@ανώνυμος 12.04): Η επόμενη εκδήλωση με θέμα τη Συνθήκη της Λισσαβώνας και τις αλλαγές που η τελευταία καθιερώνει στη λειτουργία της Ε.Ε. θα πραγματοποιηθεί κατά πάσα πιθανότητα στις 13 Ιανουαρίου. Θα ακολουθήσει σίγουρα ανακοίνωση, ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η συστημική διαφθορά, μαζί με το παρασιτικό και πελατειακό κράτος, λειτουργεί ακόμα, όπως λειτουργούσε ήδη από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, ως μηχανισμός άμβλυνσης των κοινωνικών εντάσεων. Η οικονομία παραμένει σε μεγάλο βαθμό μεταπρατική μια και στην ουσία δεν παράγουμε τίποτα. Η φοροδιαφεύγουσα μικρομεσαία επιχειρηματικότητα είναι ακόμα η ραχοκοκαλιά της οικονομίας μας, ενώ οι περισσότερες μεγάλες επιχειρήσεις είναι κρατικοδίαιτες." Δώρε, υπέροχη ανάλυση, αν δεν σε ήξερα θα ορκιζόμουν ότι είσαι νεοφιλελεύθερος...
ΑπάντησηΔιαγραφήΈλα όμως που με ξέρεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιατί όμως; Η Αριστερά θέλει το κράτος, όχι όμως το παρασιτικό κράτος. Η Αριστερά θέλει το κοινωνικό κράτος, αλλά όχι την κοινωνική πολιτική με δανεικά. Το παρασιτικό και διεφθαρμένο κράτος δεν μπορεί να είναι και κράτος πρόνοιας. Τρανό παράδειγμα το σύστημα υγείας, το οποίο στην ουσία είναι ιδιωτικό, απλά η πληρωμή γίνεται κάτω από το τραπέζι με το γνωστό φακελάκι.
Η Αριστερά δε θέλει τη μεταπρατική οικονομία, άλλωστε ήταν η πρώτη που μίλησε για εκβιομηχάνιση, και αυτό άλλωστε έκανε σε όλες τις σοσιαλιστικές χώρες.
Φοροδιαφεύγουσα μικρομεσαία επιχειρηματικότητα: η αριστερή λογική εδώ δεν εστιάζει τόσο στη φοροδιαφυγή ως σπατάλη πόρων όσο στη φοροδιαφυγή ως μηχανισμό συντήρησης της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, η οποία είναι η άλλη όψη του μεταπρατικού χαρακτήρα της οικονομίας.
Όσο για τις κρατικοδίαιτες μεγάλες επιχειρήσεις, δε χρειάζεται να εξηγήσω γιατί ένας αριστερός δε θέλει να κερδοφορούν οι καπιταλιστές με χρήματα του κράτους έτσι; Είναι αυτονόητο.
Το θέμα λοιπόν δεν είναι να καταργηθεί το κράτος, όπως λένε οι νεοφιλελεύθεροι, αλλά να μετασχηματιστεί σε πραγματικά κοινωνικό και παραγωγικό κράτος, που θα μπορεί να αναδιανέμει τον πλούτο και ενισχύει την οικονομική ανάπτυξη. Αυτό στην Ελλάδα θα μπορούσε να προκαλέσει μεγάλες συγκρούσεις γιατί η διαφθορά είναι συστημική και ένας πιθανός περιορισμός της θα μπορούσε να υπονομεύσει τη θέση ορισμένων κοινωνικών στρωμάτων.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚοίτα να δεις που συμφωνούμε! Όντως, η κατάργηση του κράτους δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός. Τέτοιος μπορεί να είναι μονάχα η μετατροπή του σε κερδοφόρο παραγωγικό μέσο με απώτερο στόχο την άσκηση ευρείας και αποτελεσματικής κοινωνικής πολιτικής. Και κάτι ακόμα, το γράφει κι η Μαργαρίτα σε πρόσφατο κείμενό της, η διαφθορά δεν είναι απλώς χαρακτηριστικό του κρατικού -και όχι μόνο- συστήματος αλλά και εγγενές στοιχείο της νοοτροπίας αυτών που το επανδρώνουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥγ. Το προηγούμενο post ήταν δικό μου και το άλλαξα. Μην ανησυχείτε, δεν άρχισα τη λογοκρισία.