Του Γιάννη Πήλιουρα
Δεν χρειάστηκε να περάσουν παραπάνω από 2 χρόνια για να αντιληφθούμε τη σημασία των επεισοδίων που συνέβησαν ύστερα από το θάνατο ενός μαθητή από πυρά αστυνομικού. Οι φετινές εκδηλώσεις μνήμης και οργής, όπως χαρακτηριστικά ονομάστηκαν από τους διοργανωτές, έδωσαν το έναυσμα για νέες συζητήσεις σχετικά με τα περιστατικά του 2008.
Ο χρόνος πάντοτε είναι ο καλύτερος σύμμαχος για να μπορέσει κανείς, με την ασφάλεια της απόστασης από συναισθηματικούς παρορμητισμούς, να αναλύσει και να παρουσιάσει καλύτερα τα δεδομένα. Φαίνεται πως μετά από δυο χρόνια, η ημέρα του θανάτου του Αλέξη, σηματοδοτεί μια ημέρα χωρίς σαφές πλαίσιο σκέψης και νοήματος.
Η θεωρία της εξέγερσης και της μικρής επανάστασης έπεσε όπως φαίνεται στο κενό, αφού το κύμα οργής που είχε ξεχειλίσει εκείνες τις ημέρες, έγινε σταγόνα αποχής και υδρατμοί απάθειας μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια. Η απουσία σταθερής αναφοράς, πέρα από το μίσος στα όργανα της τάξης και...
...τη μηδενιστική υποκουλτούρα, δεν κατάφεραν να συγκινήσουν τον άνευρο κοινωνικά και πολιτικά νεολαίο. Δεν μπορούμε φυσικά να μην αναφέρουμε τις τραγελαφικές εικόνες συνθημάτων τύπου «Βάρκιζα τέλος», υπολείμματα ενός ακραίου σταλινισμού που συνεχίζει να τροφοδοτεί με τον κομπλεξισμό του τις θεωρίες νομιμοποίησης της βίας απέναντι στο δεξιό κράτος.
Όσο κι αν προσπαθούν μέσα από βαθυστόχαστα άδειες σε ουσία εκφράσεις, οι διάφοροι αναλυτές και θεωρητικοί μιας εποχής που δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ, τα γεγονότα του Δεκεμβρίου θα παραμείνουν μια καλογυρισμένη ταινία playground πραγματικότητας μεταξύ αστυνομικών κι αναρχικών. Η ριζοσπαστικοποίηση κομματιών της λεγόμενης Αριστεράς και η προπαγάνδα των ΜΜΕ υπέρ της μιας ή της άλλης πλευράς, προκειμένου να γίνουν πιο συναρπαστικές οι επόμενες σκηνές, είναι θέματα που θα απασχολήσουν τον αυριανό μελετητή. Αυτά που μένουν πάντοτε χαραγμένα στη μνήμη μας και συνεχίζουν να μας συγκινούν είναι τα φαντασμαγορικά animations της καταστροφής.
Παράλληλα, ακόμη κι αν εξετάσουμε το επόμενο στάδιο αυτής της προσπάθειας της βίαιης αλλαγής των πραγμάτων, που περνά στο επίπεδο της τρομοκρατίας και του ποινικού εγκλήματος, οι «επαναστάτες» αποδείχτηκαν σαφέστατα ανεπαρκείς προκειμένου να συμπαρασύρουν το κοινό αίσθημα. Τυφλωμένοι από το ιδεολογικό μίσος και ψυχικά άρρωστοι, βρέθηκαν με το όπλο στο χέρι, αδύναμοι να κρίνουν τις τύχες ενός υποτίθεται κινήματος. Παρέμειναν άπραγοι και δειλοί στο μέγεθος της ευθύνης του ρόλου που μόνοι τους επέλεξαν να παίξουν.
Κλείνοντας, θεωρώ πως είναι αρκετά σαφές ότι η μεταμοντέρνα ιδεολογία της κενολογίας, σε αγαστή συνεργασία με τα νεοφιλελεύθερα υλικά του ολιστικού ατομικισμού, έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους. Φέτος η βία είχε πάλι επέτειο. Ίσως γι’ αυτό το λόγο το γεγονός αυτό να φέρνει εκατοντάδες αναρχικούς απ’ το εξωτερικό στη χώρα μας, χιλιάδες αστυνομικούς στο κέντρο και τους πολίτες να χαίρονται ακόμη μιαν αργία.
Μία επέκταση του προβληματισμού και μία διαφωνία:
ΑπάντησηΔιαγραφήΩς προς την επέκταση του προβληματισμού: Αν αφήσουμε για λίγο στην άκρη τα χειροπιαστά αποτελέσματα του Δεκέμβρη, τόσο τα βραχυπρόθεσμα όσο και εκείνα που αναδείχθηκαν σε βάθος χρόνου, πότε επιτέλους θα καθίσουμε να κάνουμε μια ουσιαστική συζήτηση για τα αίτια του ξεσπάσματος; Τί προκάλεσε το Δεκμέμβρη του 2008; Γιατί συνέβη τότε και όχι σε κάποια άλλη χρονική συγκυρία;;
Ως προς τη διαφωνία: Η ερμηνευτική εκδοχή που προτείνεται στο άρθρο, παραβλέπει έναν σημαντικό -κατά τη γνώμη μου- παράγοντα. Αφήνει εντελώς έξω από την εξίσωση μία εδραία συνιστώσα των τότε κινηματικών διαδικασίων, δηλαδή τη μαθητιώσα και φοιτητική νεολαία, καθώς επίσης και τους λοιπούς ειρηνικούς διαδηλωτές.
Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να μαζευτούν ξανά τόσοι νεολαίοι στο δρόμο, επί τόσες ημέρες και παρά το φόβο των επεισοδίων; Αν δεν εντάξουμε και αυτόν τον πολύ βασικό παράγοντα στα ερμηνευτικά σχήματα που προτείνουμε, τότε αυτά μοιραία θα παραμείνουν ημιτελή.
1. Το να ρίχνεις το βάρος στο δίπολο αναρχικοί-μπάχαλοι είναι μάλλον μιντιακή κριτική.
ΑπάντησηΔιαγραφή2. Το lamogio 18 έχει δίκιο πίσω από τις παθογένειες ή μη του Δεκέμβρη υπάρχουν κοινωνικές διεργασίες.
3. Επίσης ο Δεκέμβρης είχε και άλλα χαρακτηριστικά και άλλους μετέχοντες που χαρακτηριστικά αγνοείς.
4. "κι αν εξετάσουμε το επόμενο στάδιο αυτής της προσπάθειας της βίαιης αλλαγής των πραγμάτων, που περνά στο επίπεδο της τρομοκρατίας και του ποινικού εγκλήματος, οι «επαναστάτες» αποδείχτηκαν σαφέστατα ανεπαρκείς προκειμένου να συμπαρασύρουν το κοινό αίσθημα": μήπως συγχέεις τον επαναστάτη με τον τρομοκράτη ή τον βίαιο χουλιγκάνο;
Σ.Μ.
Επίσης: πώς γίνεται να μιλάς για playground πραγματικότητα;
ΑπάντησηΔιαγραφήμήπως συγχέεις τη δική σου αντίληψη για τα γεγονότα με την πραγματικότητα;
έχουμε φτάσει σε αυτό το σημείο ως κοινωνία ώστε να συγχέουμε τα δύο επίπεδα και ως νέοι ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε την υλικότητα της βίας;
κι αν ναι αυτό ισχύει και για τη βία της εξουσίας; Ή εκεί υπάρχει πλήρης συνείδηση;
Σίγουρα υπάρχει ένα φαντασιακό πίσω από τα γεγονότα του Δεκέμβρη, μήπως όμως αγνοούμε-αγνοείς(ελπίζω όχι σκόπιμα) την απόλυτα πραγματική βία των οργάνων αποκατάστασης της τάξης;
Αγαπητέ Γιάννη,
ΑπάντησηΔιαγραφήστηριζόμενος και στα προηγούμενα σχόλια θα ήθελα να εστιάσω την προσοχή σου στην απουσία επιχειρημάτων σε αυτά που γράφεις. Επίσης, νομίζω πως έχεις κάτι πιο ουσιαστικό να πεις, το οποίο χρίζει αυτό το κείμενο αρκετά σκοτεινό και επιφανειακό.
Με απλά λόγια λες ότι αυτό που μένει μετά από τις συγκεντρώσεις του Δεκέμβρη είναι η βία και ο πετροπόλεμος με τα όργανα της τάξης, διότι η αριστερά έχει μείνει στο ράφι της ιστορίας, ορίζοντας το λόγο της ως κενό ιδεολογικής αναφοράς, οπότε ανούσιο.
Λυπάμαι αλλά δεν μπορώ να βρω κάποιο ουσιαστικά αξιοποιήσιμο επιχείρημα. Αναιρείς, όπως αναφέρθηκε, την ύπαρξη της ανιδιοτελούς συγκέντρωσης μιας μερίδας πολιτών που βγήκαν πραγματικά για να διαμαρτυρηθούν. Επίσης, δεν νομίζω ότι αναιρείται η θέση ότι ήταν μια συγκέντρωση απλής κοινωνικής οργής, για έναν άδικο θάνατο. Αυτό από μόνο του διαθέτει στοιχεία πολιτικής σκέψης και ενεργοποίησης. Το αν απέτυχαν ορισμένοι θεωρητικοί να το βασίσουν στην πάλη των τάξεων, στο πρόβλημα της νομιμοποίησης της βίας του κράτους κοκ είναι άλλο ζήτημα. Η ύπαρξη αυτών των ανθρώπων δεν αναιρείται. Το πρόβλημά σου είναι οι αντιεξουσιαστές και κάποια υποδόρια μνησικακία στην "αριστερή" ιδεολογία, όποια και αν έχεις στο νου σου.
Με την τοποθέτησή σου αυτή, ξεκινάς μια ασύμμετρη, ως προς την επιχειρηματολογία σου, επίθεση. Αν θεωρείς ότι ο αριστερός λόγος είναι κενός, τότε το ζήτημα του πετροπόλεμου αναρχικών- οργάνων της τάξης είναι επουσιώδες. Η ουσία είναι η δυστυχής ύπαρξη πολιτικού μονολόγου. Πράγμα τερατώδες. Ο Γιανναράς έχει ήδη αναφερθεί σε αυτό το θέμα δεκάδες φορές.
Το να γράφεις ένα κείμενο μερικών εκατοντάδων λέξεων για να πεις κάτι τόσο σημαντικό δείχνει είτε α) ότι δεν έχεις εκτιμήσει σωστά την ουσία της θέσης σου, είτε β)την ανεπάρκεια της επίθεσής σου στον αριστερισμό.
Προσωπικά διατηρώ κοινές φιλοσοφικές θέσεις με τον Ράμφο. Όχι μόνο, δεν βλέπω πολιτικό μονόλογο. Δεν βλέπω λόγο. Αυτό το λέω τυπικά για να μη μου βάλεις ταμπελίτσα πριν να σκεφτείς αυτά που γράφω.
Καλή συνέχεια.
Ζ.Π.