Τα μη άδικα αλλά ανεπαρκή μέτρα

Του Οδυσσεά Θεοφάνη

Θα είμαστε άμεσοι: η Ελλάδα έπρεπε να έχει αφεθεί στην τύχη της και να ακολουθήσει τον δρόμο της χρεοκοπίας. Οι υπόλοιποι ευρωπαίοι πολίτες δεν έχουν καμία υποχρέωση να διακινδυνεύουν τα χρήματά τους προκείμενου να διασωθεί αυτό το διεφθαρμένο κράτος που συντηρεί διαπλεκόμενους πολιτικούς, κρατικοδίατιους συνδικαλιστές, συντάξεις που εγκλωβίζουν τους νέους στην ανεργία και που παρέχει προνόμια σε διάφορες επαγγελματικές ομάδες(φορτηγατζήδες, συμβολαιογράφους κλπ). Οι ευρωπαίοι πολιτικοί φαίνεται να έχουν τον βρει τον δάσκαλό τους, την ελληνική κοτζαμπάσικη άρχουσα τάξη που αρνείται πεισματικά να προχωρήσει σε αλλαγές που θα σώσουν την χώρα και τους πολίτες της από την χρεοκοπία. Έτσι παρ’ ότι δεν εφαρμόζονται τα μέτρα, οι εταίροι μας συνεχίζουν να δανείζουν την χώρα μας, προκαλώντας την εντύπωση πολλών με την αφέλειά τους(ή την ιδεολογική τους προσκόληση πως μέσα από την κρατική βοήθεια και χωρίς αυταρχικά μέτρα μπορούν να πείσουν την Ελλάδα να λάβει μέτρα).

Το τελευταίο επεισόδιο του ελληνικού φρενοκομείου εκτυλίσσεται τις προηγούμενες ημέρες ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς και την τρόικα, με διαμεσολαβητή τον πρωθυπουργό. Τα επίμαχα ζητήματα που έχουν τεθεί στο τραπέζι είναι οι μειώσεις των κατώτατων μισθών και των συντάξεων. Για το πρώτο έχουν γραφεί ενδιαφέροντα άρθρα, που μας δείχνουν πως η εσωτερική υποτίμηση είναι αναπόφευκτη προκειμένου να μειωθεί η ανεργία και να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας. Η φιλελεύθερη απάντηση για την πιο ανώδυνη μείωση των μισθών θα ήταν...

...να καταργηθεί η υποχρεωτική ασφάλιση, ώστε ο εργαζόμενος να λαμβάνει όλο τον μισθό και όχι ένα μέρος(περίπου τα 3/5) όπως συμβαίνει τώρα, αξιοποιώντας τον όπως αυτός επιθυμεί. Το δεύτερο μέτρο θα ήταν να καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις ώστε να μειωθεί η ανεργία και οι τιμές των προϊόντων. Δεν είναι δυνατόν ακόμη να πιστεύουμε ότι οι μισθοί ανεβαίνουν με νόμο και όχι με την συνολική άυξηση της παραγωγικότητας, ακούγοντας τις σειρήνες της αριστεράς και των αδαών κρατιστών σχετικά με την μείωση του κατώτατου μισθού(η βασική αιτία αυξημένης ανεργίας είναι οι υπερβολικά ρυθμισμένες εργασιακές σχέσεις, επομένως όποιος είναι υπέρ τέτοιων ψευδοπροστατευτικών ρυθμίσεων είναι ταυτόχρονα υπέρ της αύξησης της ανεργίας. Αυτό ας το έχουν υπόψη τους οι όψιμοι καλοκάγαθοι διαδηλωτές). Τα παραπάνω να συνδυαστούν με ένα δίχτυ ασφαλείας, κατά προτίμηση τον λεγόμενο αρνητικό φόρο που έχει προτείνει ο Μίλτον Φρίντμαν και με γενικότερες μειώσεις της έμμεσης φορολογίας προκειμένου να πέσουν οι τιμές.

Σχετικά με τις συντάξεις θα πρέπει να υπενθυμίσουμε πως οι περισσότεροι συνταξιούχοι δεν έχουν πληρώσει αντίστοιχες εισφορές τα εργάσιμά τους χρόνια, λαμβάνοντας πολλαπλάσια χρήματα σε σχέση με το αν τα είχαν τοποθετήσει σε ατομικούς επενδυτικούς λογαριασμούς. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν περιθώρια μείωσης των συντάξεων χωρίς να είναι αυτές άδικες(κάτω κι από τα 1000 ευρώ του κου Παπανδρέου, που κάνει ακόμα και τώρα ό,τι μπορεί για να διασώσει τα ευγενή ταμεία που παρασιτούν εις βάρος της κοινωνίας). Επομένως όλες οι συντάξεις θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να μειωθούν στο ποσό που έχουν καταβληθεί εισφορές, το κράτος να πάψει να χρηματοδοτεί τα ταμεία των κρατικοδίαιτων συνδικαλιστών(βλ. ΔΕΗ) και να θεσπίσει μια εθνική βασική σύνταξη για όλους(ή ακόμη καλύτερα να θεσπισθεί ο παραπάνω αρνητικός φόρος). Δεν νοείται να βρισκόμαστε εν μέσω δημοσιονομικής κρίσης και να δίνουμε συντάξεις των 1500 ευρώ για 30 χρόνια σε ασφαλισμένους που έδιναν 600 ευρώ το μήνα για 30 χρόνια αντίστοιχα. Όπως επίσης δεν γίνεται να συνεχίσουμε να δίνουμε 800 εύρα σε άγαμες θυγατέρες, σε γυναίκες που έχουν βγει στην σύνταξη από τα 40, εξαψήφια εφάπαξ σε στρατιωτικούς και επιδόματα προίκας στα παιδιά τους! Αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τα ταμεία και τα δημοσιονομικά στην χρεοκοπία. Δεν έχει χαρακτηριστεί άδικα το ασφαλιστικό ως το μεγαλύτερο Ponzi scheme.

Οι δαπάνες πρέπει επιτέλους να μειωθούν προκειμένου να μειωθούν οι φόροι και να υπάρξει επιτέλους ανάπτυξη. Ενώ το αρχικό μνημόνιο πρόεβλεπε αναλογία φόρων-δαπανών 1/3 περίπου, τελικά το πρόγραμμα της σοσιαλιστικής κυβέρνησης με την αγαστή στήριξης της τρόικας, είχε ακριβώς την αντίθετη σύνθεση. Για να γίνει αντιληπτό το πρόβλημα: η αναλογία δαπανών προς ΑΕΠ το 2009 ήταν μικρότερη απ’ ότι το 2011. Αυτό σημαίνει ότι η θέση του κράτους στην οικονομία έχει αυξηθεί, ενώ θα έπρεπε να έχει συμβεί το αντίθετο. Αντίστοιχα ιδιωτικοποιήσεις και ανοίγματα επαγγελμάτων ακόμα βρίσκονται στα χαρτιά. Δυστυχώς οι ελπίδες πολλών ότι οι ευρωπαίοι θα μας έσωζαν αποδείχτηκαν όνειρα θερινής νυκτός με την χρεοκοπία να πλησιάζει με γοργούς ρυθμούς και με πολίτες κατά πολύ φτωχότερους απ’ ότι πρίν 2 χρόνια.

Το ζήτημα είναι, άσχετα με το αν θα έχουμε δραχμή ή ευρώ, μνημόνιο ή όχι, ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία, οι πολίτες να αντιληφθούν ποια μέτρα είναι υπέρ του γενικού συμφέροντος και ποια όχι. Να αντιληφθούν ότι παρά την κρίση, υπάρχουν πολιτικές που θα αυξήσουν την ευημερία μελλοντικά ενώ οι αντίθετες επιλογές διατηρήσης του κρατισμού που ακολουθεί η κυβέρνηση τα τελευταία 2 χρόνια μας οδηγούν στην φτώχεια.

Αυτές είναι οι φιλελεύθερες πολιτικές, που συνδυάζονται με ένα μοντέλο πρόνοιας για τους αδύναμους, με ένα κράτος που δεν θα παρεμβαίνει στην οικονομία και δεν θα συντηρεί ομάδες πίεσης. Αυτές οι πολιτικές έχουν δοκιμαστεί και χώρες πάμφτωχες έγιναν πλούσεις μέσα σε μερικές δεκαετίες(όπως η Ν. Κορέα σε αντίθεση με την κομμουνιστική Β.Κορέα). Το σημαντικότερο είναι πως πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να θεωρούμε άδικη οποιαδήποτε πολιτική μειώνει τα προνόμια κάποιων ομάδων και ατόμων που χάρη στην πρόσβαση που έχουν στον κρατικό αναδιανεμητικό μηχανισμό, επωφελούνται εις βάρος των υπολοίπων.