Συνιστά κοινή αντίληψη μεγάλης μερίδας του ελληνικού λαού ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κατάσταση υποδούλωσης και κατοχής από ευρωεταίρους, Γερμανούς, τρόικα και λοιπούς που επιδίωξή τους είναι να εξασφαλίσουν τα χρήματα που μας έχουν δανείσει (ίσως και να βγάλουν και άλλα) απομυζώντας τον ελληνικό πλούτο. Στις πρόσφατες μάλιστα διαμαρτυρίες του ελληνικού λαού όπως εκφράστηκαν μέσω του κινήματος των Αγανακτισμένων, κυρίαρχα ήταν συνθήματα και φράσεις( ιδιαίτερα στην πρώτη περίοδο του φαινομένου), όπως Δοσίλογοι, Προδότες, η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, Προδότες του έθνους, της πατρίδας. Κρατώντας ελληνικές σημαίες και με αίσθημα ευθύνης για την υπεράσπιση της πατρίδας που ξεπουλιέται, μεγάλη μερίδα της ετερόκλητης αυτής μάζας διαδήλωνε ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, ως πολιτική που υπονομεύει την εθνική ανεξαρτησία και καταβαραθρώνει την εθνική υπερηφάνεια. Η αντίσταση πήρε τη μορφή του εθνικού αγώνα.
Είναι, όμως, αυτή η αλήθεια; Είναι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μια κυβέρνηση δοσιλόγων που ξεπουλάει την πατρίδα και υποτάσσεται στα αλλοεθνή συμφέροντα και δη στη...
...νεοφασιστική Γερμανία (το τέταρτο οικονομικό Ράιχ που λέει και ο Τράγκας), η οποία επιθυμεί να επιβάλλει οικονομική, αυτή τη φορά, δικτατορία; Τα ερωτήματα αυτά που εύλογα δημιουργούνται, κάνουν ξανά επίκαιρη τη συζήτηση για τη μαρξιστική αντίληψη περί έθνους καθώς και για τη λειτουργία που αυτό επιτελεί στα πλαίσια ενός καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού.
Τί είναι έθνος; Σε αντίθεση με την ιδεαλιστική προσέγγιση της έννοιας του έθνους, για το μαρξισμό, το έθνος συνιστά την ιστορικά διαμορφωμένη (φαντασιακή) καπιταλιστική ενότητα ανάμεσα στις ανταγωνιστικές τάξεις ενός καπιταλιστικού κοινωνικού σχηματισμού. Η κυριαρχία των καπιταλιστικών σχέσεων οδηγεί στη δημιουργία άνισων κοινωνικών τάξεων με κυρίαρχο πόλο αυτόν της εργασίας-κεφαλαίου και ως εκ τούτου σε αντικρουόμενα συμφέροντα. Έτσι, το έθνος έρχεται για να καλύψει και να απαλύνει τη σύγκρουση αυτή και να εμπεδώσει την αντίληψη στον εκμεταλλευόμενο ότι το συμφέρον του έθνους είναι ισχυρότερο από οποιονδήποτε ταξικό διαχωρισμό στο εσωτερικό της χώρας του.
Το έθνος παρουσιαζόμενο ως υπεριστορικά υπαρκτή ιδέα αναπαράγεται στο εσωτερικό του κράτους μέσα από τη δημιουργία εμπειριών, συμφερόντων και εθνικών ταυτοτήτων. Νιώθουμε Έλληνες γιατί μέσα στην Ελλάδα έχουμε προνόμια, δικαιώματα, ιδιαίτερη αναγνώριση και μεταχείριση ως ατομικά υποκείμενα. Στο σχολείο, κυρίαρχο ιδεολογικό μηχανισμό του κράτους, το έθνος και η πατρίδα παρουσιάζονται ως ύψιστες αξίες που οφείλουμε αυστηρά να σεβόμαστε και να τιμάμε (συνοδευόμενες συχνά από διάφορες αερολογίες περί αθάνατου ελληνικού πνεύματος, ανωτερότητας του ελληνικού γένους κλπ). Έτσι, ηγεμονεύει η έννοια του εθνικού συμφέροντος λειτουργώντας ομογενοποιητικά, ενοποιητικά ως προς τους έχοντες την ελληνική ιθαγένεια και δημιουργώντας μια ιδεατή αντιπαράθεση με κάτι Άλλο, Ξένο, μη εθνικό. Συνεπώς ,το ιδεολόγημα του έθνους επιτελεί μια λειτουργία διατήρησης και αναπαραγωγής των σχέσεων εξουσίας σε μία ταξικά δομημένη κοινωνία. Παρά την ταξική εκμετάλλευση, το συμφέρον των ομοεθνών (ακόμα και του Βγενόπουλου!) εμφανίζεται ισχυρότερο από το ταξικό λόγω της αναπόδραστης πολιτιστικής, ιστορικής και βιολογικής ενότητας.
Πώς αντανακλάται η ιδεολογική κυριαρχία του έθνους στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και κυρίως πώς επηρεάζει τα δυναμικά κινήματα που πρωτοεμφανίζονται στον ελληνικό και όχι μόνο χώρο; Ακριβώς με την απόκρυψη του πραγματικού χαρακτήρα της κυβερνητικής πολιτικής. Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ δεν είναι πολιτική υποταγής στη Γερμανία, τους Ευρωπαίους ή την Τρόικα, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν είναι μια κατοχική κυβέρνηση. Η πολιτική του ΠΑΣΟΚ ως ταξική πολιτική είναι ξεκάθαρα μια πολιτική υποταγής στο κεφάλαιο. Είναι μια πολιτική που έχει ξεκάθαρο ταξικό πρόσημο. Εφαρμόζοντας το δόγμα του νεοφιλελευθερισμού διαλύει τα εργασιακά δικαιώματα, παρακάμπτει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, ξεπουλά κοψοχρονιά τις τεράστιας σημασίας δημόσιες επιχειρήσεις στο μεγάλο κεφάλαιο, τόσο ελληνικό όσο και διεθνές , μειώνει τους συντελεστές φορολόγησης για τις μεγάλες επιχειρήσεις, μειώνει την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, δίνει προκλητικές εγγυήσεις στις τράπεζες, διατηρεί τις εξοργιστικές φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές, τη στιγμή μάλιστα που επιβάλλει έκτακτες εισφορές στον καλούμενο με αίμα να πληρώσει ελληνικό λαό. Το μεγάλο κεφάλαιο δεν βιώνει καμία κρίση αντίθετα κερδίζει από αυτή.
Έτσι η αντίληψη περί κατοχής και εθνικής υποδούλωσης λειτουργούν αποπροσανατολιστικά. Η στοχοθεσία μετατοπίζεται. Στόχος δεν είναι πλέον το κεφάλαιο, αλλά οι Γερμανοί, οι Άγγλοι, οι Αμερικάνοι κλπ. Επομένως, η ριζοσπαστικότητα των κινημάτων φαλκιδεύεται και η επιτυχία τους υπονομεύεται. Ακόμα και αν πέσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και έλθει η κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», δηλαδή ο συνασπισμός του αστικού μπλοκ εξουσίας, η κατάσταση για τον εργαζόμενο (και μη) λαό δε θα καλυτερέψει, δε θα αλλάξουν οι όροι της ζωής του καθώς θα συνεχιστεί η ταξική πολιτική απλώς από διαφορετικούς πλέον φορείς εξουσίας.
Ως εκ τούτου η αριστερά βρίσκεται μπροστά σε μία τεράστια πρόκληση. Έχοντας να αντιπαλέψει την κυριαρχία της ιδέας του έθνους στο συλλογικό υποσυνείδητο, κάθε προοπτική επιτυχίας έχει εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση την ανάδειξη της ταξικής διάστασης της πολιτικής που ακολουθείται, διαλύοντας κάθε αυταπάτη περί μελλοντικής εθνικής συναίνεσης. Να καταδείξει ως κυρίαρχο πόλο αυτόν της εργασίας- κεφαλαίου και όχι της περιφέρειας- κέντρου (πόλος που αφορά περισσότερο το κεφάλαιο και λιγότερο τους λαούς). Και κυρίως να αποφεύγει τους εθνικιστικούς λαϊκισμούς και την άκαρπη και λανθασμένη προσπάθεια επανανοηματοδότησης της έννοιας του έθνους με αριστερά χαρακτηριστικά και περιεχόμενο. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάει ότι αστική τάξη και έθνος βλασταίνουν στο ίδιο έδαφος και στο «εθνικό» έδαφος ηγεμονεύει πάντα η αστική τάξη.
Δεν πρέπει να κατηγορούμε Γερμανούς, Γάλλους και τους υπόλοιπους Ευρωπαίους για την οικονομική κατάσταση που βιώνουμε. Πίσω από τα θετικά ισοζύγια και τους πλεονασματικούς προϋπολογισμούς κάποιων από αυτών των χωρών σοβεί μια άλλη πραγματικότητα, αυτή του κόσμου της εργασίας. Εκατομμύρια Άγγλων ζουν γκετοποιημένοι και περιθωριοποιημένοι, οι Ισπανοί εξορμούν στις πλατείες από την ανεργία, τα εργασιακά δικαιώματα των Γερμανών έχουν αρθεί ήδη μία δεκαετία πριν περάσει από την πατρίδα μας το τσουνάμι του ΔΝΤ. Ακόμα και στην πατρίδα του νεοφιλελευθερισμού την Αμερική, εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε άθλιες συνθήκες, εκατοντάδες χιλιάδες πεθαίνουν το χρόνο επειδή δεν έχουν ιατρική ασφάλιση. Δεν είναι αυτοί ο εχθρός. Δεν προέρχεται από αυτούς η εκμετάλλευση. Οι αστοί, το κεφάλαιο είναι ο ταξικός εχθρός. Και ήρθε πλέον η στιγμή οι λαοί, ως αυτόνομοι πρωταγωνιστές της ιστορίας, να το αντιμετωπίσουν, παίρνοντας την κατάσταση τα χέρια τους, με όπλο την αλληλεγγύη.
Παρ' όλα αυτά, η ηγεσία της αριστεράς εξακολουθεί να εντάσσει στη φρασεολογία της την έννοια της "εθνικής προδοσίας". Για κάποιο λόγο το έθνος είναι μια λέξη που συσπειρώνει πάρα, μα πάρα πολλούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπενθυμίζω ότι ακόμα και τα μέλη του αριστερού ΕΑΜ προήλθαν κατά βάση από τους συσπειρωμένους γύρω από την ιδέα της ΕΘΝΙΚΗΣ αντίστασης.
Εξαιρετικό κείμενο μικρέ! ;)
Πάντως η συγκυρία συγκρότησης του ΕΑΜ είναι τελείως διαφορετική από την παρούσα. Θ.Π.
ΑπάντησηΔιαγραφήμπράβο θανασάρα!!πολύ σωστός.. :))
ΑπάντησηΔιαγραφήΝόμιζα πως αυτός ο ξύλινος αριστερός λόγος περί "ταξικά δομημένης κοινωνίας", "κυρίαρχου πόλου της εργασίας- κεφαλαίου", "δόγματος του νεοφιλελευθερισμού" που "διαλύει τα εργασιακά δικαιώματα", "αστών", "ταξικών εχθρών" και μιας αριστεράς που ως μόνη ικανή να δώσει λύση στα προβλήματά μας, βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι μπλα μπλα μπλα, είχε αποχωρήσει μια και καλή από τους κόλπους του blog.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌχι τίποτε άλλο, αλλά δεν υπάρχει λόγος να χαραμίζονται τέτοια άρθρα στον ΦΟΠΠ, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να δημοσιευθούν στην Αυγή, να τα διαβάσει και περισσότερος κόσμος και να έχουν και απήχηση σε μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που θα τα διαβάσουν.
Γράφω, νομίζω, εκφράζοντας την μεγάλη πλειονότητα των αναγνωστών του blog: Οι ταξικές αηδίες περί κεφαλαίου, αστών κτλ. είναι παντελώς αδιάφορες στους μη-Δικτυάδες απο εμάς.
Όταν ακούμε για κρίση και μνημόνια, η "επανανοηματοδότηση της έννοιας του έθνους με αριστερά χαρακτηριστικά και περιεχόμενο" (παράδειγμα) δεν μας ενδιέφερε ποτέ ως πρόβλημα που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Κακό του κεφαλιού μας.
Στην κρίση ελλείμματος, χρέους, ύφεσης κτλ θα δώσει λύση η επανίδρυση της Αριστεράς;
Για αυτό εγώ επαναλαμβάνω: Αυγή και πάλι Αυγή.
Genika oroi opws taksika domimeni koinwnia, dogma tou neofileleutherismou p esi xaraktirizeis ws ksilini glwsa, taksikes aidies mpla mpla mpla, exoun ginei apodektoi kai antikeimeno meletis,ereunas kai epeksergasias apo anthrwpous pou to nixaki tous dn mporeis na ftaseis . Kai oso gia to periexomeno tou blog nomizw oti apo to poioi exoun grapsei tin pleionotita twn arthrwn fainetai oti dn stereitai aristerwn analusewn. Twra an se peirazei i leksi taksi kai ta paragwga tis pragmatika einai diko sou provlima. Kai gamw ti dimokratia pantws pou se ena blog politikou provlimatismou dn exoun xwro oi taksikes aidies. Θ.Π.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑριστερών αναλύσεων βεβαίως και δεν στερείται το blog. Ούτε πρέπει. Ποτέ τους άλλωστε δεν αποκήρυξαν φρασεολογίες και ιδεολογίες οι διαχειριστές του. Και δικαίως. Αυτό όμως είναι άσχετο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα είναι ότι η συγκεκριμένη φρασεολογία και επιχειρηματολογία όταν χρησιμοποιείται τουλάχιστον για τη συγκεκριμένη θεματολογία (κρίση, μνημόνιο κτλ.) δεν θα βρει απήχηση και σοβαρή ανταπόκριση στους αναγνώστες του blog (εκτός από τους Δικτυάδες- εν ευρεία εννοία).
Και είναι κρίμα γιατί το συγκεκριμένο κείμενο πληροί, κατά την άποψη μου, και από άποψη ποιότητας και από άποψη συλλογιστικής, όλες τις προϋποθέσεις για να δημοσιευτεί σε μια εφημερίδα, όπως η Αυγή. Για αυτό και "χαραμίζεται". Δες το σαν συμβουλή, ιδέα, όχι σαν κριτική.
Όσο για το σχόλιό σου ότι κάποιος που δυσφορεί ερχόμενος σε επαφή με τους κλισέ αριστερούς όρους που προαναφέρθηκαν δεν μπορεί να φτάσει ούτε το νυχάκι αυτών που τους ανέλυσαν, πέρα από το ότι είναι επιπόλαιο, στερείται και σημασίας. Αφού ανακατέβεται με τους όρους, γιατί να τον ενδιαφέρει να φτάσει το νυχάκι αυτών που τους επεξεργάστηκαν; Μάλλον θα αδιαφορεί... (καλώς ή κακώς είναι άλλο ζήτημα)
Αυτό με τη δημοκρατία δεν το καταλαβαίνω. Ούτε σου απαγόρευσε κανείς να εκφραστείς ούτε σου υπαγόρευσε κανείς το πώς θα το κάνεις. Απλώς, αφού εγίναν τα παραπάνω, ένας φλώρος ανώνυμος δεν συμφώνησε μαζί σου και το εξωτερίκευσε. Δημοκρατία.
Mporeis na adiaforeis kai dikaiwma sou , alla xrisimopoiwntas ton oro taksikes aidies ekrazesai profanws upotimitika gia osous tis xrisimopoioun kai tis xrisimopoiousan. Epomenws mporw na kanw kritiki gia to poios eisai esi ( egw, oloi mas) pou tha tis xaraktirisis aidies kai xwris malista kritiki epi tou periexomenou tous, otan toso megala miala tis exoun skeftei,epeksergastei meletisei kai sinexizoun na to kanoun. Telos profanws kaneis den mou apagorepse na grapsw alla legontas oti dn tairiazei to arhro me to pneuma tou fopp, sunista prospatheia ( oxi me tin ennoia tis apagoreusis) peristolis tou plouralismou apopsewn. Kai pragmatika skepsou poso stenomualo einai na min thes na akougontai apopseis peri <> Ypo auti tin ennoia milaw gia dimokratia. Θ.Π.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι βέβαια θέλω να ακούγονται ΟΛΕΣ οι απόψεις και προφανώς θέλω να υπάρχει πλουραλισμός απόψεων. Από πουθενά δεν προκύπτει προσπάθεια περιστολής του. Εκτός αν ο επικριτικός σχολιασμός των κειμένων σου απαγορεύεται. Αυτό θα ήταν προσπάθεια περιστολής του. Ἀρα τα περί δημοκρατίας συνεχίζουν να είναι άσχετα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνεται όμως πως σε αντίθεση με εσένα, εμένα με ενδιαφέρει μια άποψη σαν τη δικιά σου όχι απλώς να ακούεται, αλλά και να εισακούεται σε όσους περισσότερους γίνεται να την αφομοιώσουν. Για αυτό εκτίμησα ότι, για το τελευταίο, το blog του ΦΟΠΠ δεν είναι το γονιμότερο. Αν δεν συμφωνείς με την εκτίμησή μου, δεν έχω πρόβλημα. Απλώς ήθελα να την εκφράσω. Τέλος.
Euxaristw gia to endiaferon sou na diavastei to keimeno mou oso to dinaton perissotero alla oso kai na prospatheis na to allakseis to noima tou to prwtou sxoliou eixe kathara eirwniko xaraktira kai elege panw katw dn mas endiaferoun auta pou grafeis einai aidies grapsta stin augi. Kai o sxoliasmos sou eixe ksekathara xaraktira ad hominem eixeirimatos pou opws mporei na ksereis dn exei logiki isxu. Den eleges: den prepei na xrisimopoieis tin leksi taksikotita giati einai lathos gia auto kai gia auto alla eleges: pwpw eseis oi aristeroi me tin ksilini glwssa sas
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ είσαι αυτός που ακολούθησες ad hominem επιχειρηματολογία (για νυχάκια κτλ) αντιδρώντας στον ειρωνικό χαρακτήρα του σχολίου μου (τον οποίο ούτε αρνούμαι, αλλά και για τον οποίο ούτε μετανιώνω) στα comments, χωρίς να ασχοληθείς καθόλου με την ουσία του, δηλαδή να απαντήσεις για το αν πράγματι το κείμενο σου θα ταίριαζε καλύτερα στην Αυγή, παρά στον ΦΟΠΠ και στους αναγνώστες της Αυγής, παρά στην πλειονότητα αυτών του ΦΟΠΠ. Ὀπως και στο κομμάτι "Όταν ακούμε για κρίση και μνημόνια, η "επανανοηματοδότηση της έννοιας του έθνους με αριστερά χαρακτηριστικά και περιεχόμενο" (παράδειγμα) δεν μας ενδιέφερε ποτέ ως πρόβλημα που οδήγησε στη σημερινή κατάσταση. Κακό του κεφαλιού μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην κρίση ελλείμματος, χρέους, ύφεσης κτλ θα δώσει λύση η επανίδρυση της Αριστεράς;"
Και μην βιαστείς να το κάνεις τώρα. Ήθελες να υπεκφύγεις και το έκανες. Εξάλλου θα εκθέσεις την προηγούμενη απόφασή σου να αγνοήσεις τις δικές μου σύντομες αυτές θέσεις. Δεν πειράζει. Εξάλλου κι εγώ το ίδιο έκανα πάνω κάτω με τις δικές σου.
Αλλά όχι και να μου αποδίδεις μεθόδους ad hominem, ενώ εσύ τις ακολουθείς.
Isxuei oti kai to diko m epixeirima itan ad hominem alla to ekana ws apantisi sti logiki pou prwtos etheses peri aristerw aidiwn kai ksilinwn glwsswn. Mpa den itan stoxeumeno na min apantisw aplws edwsa varos kuriws se alla kommatia tou sxoliou sou. Kai genika dn tha katsw na apantisw se sxolia tupou: den mas endieferei h "επανανοηματοδότηση της έννοιας του έθνους με αριστερά χαρακτηριστικά και περιεχόμενο" otan akoumai gia mnimonia, kathws thetwntas to zitima me ton tropo pou to etheses apokleieis opoiadipote dinatotita gonimou dialogou.Θ.Π.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα πράγματα είναι απλά. Ο ΦΟΠΠ φιλοξενεί κάθε καλοπροαίρετο κείμενο των μελών του και όποιος δεν θέλει να διαβάσει κάποιο κείμενο ΔΕΝ το διαβάζει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό εκεί και πέρα, το άρθρο του Θ. Παππά υποστηρίζει με επιχειρήματα ότι το λεγόμενο "εθνικό" συμφέρον που συσπειρώνει διαχρονικά τους διαδηλωτές στην Ελλάδα δεν συμπίπτει με το συμφέρον του συνόλου της ελληνικής κοινωνίας αλλά υπηρετεί το συμφέρον μιας μερίδας της, ήτοι των προσώπων που διαθέτουν μιαν αυξημένη οικονομική δύναμη.
Αν φίλε Ανώνυμε διαφωνείς κάπου με αυτή τη θέση του συντάκτη μας (π.χ. πιστεύεις ότι το εθνικό συμφέρον που επικαλείται η κυβέρνηση συμπίπτει με το συμφέρον των φτωχότερων στρωμάτων) μπορείς να το εκφράσεις και να δώσεις τη δική σου εκδοχή των πραγμάτων. Κάθε άλλο σχόλιο για το ΠΟΥ έπρεπε να βρει ή να μην βρει θέση το πιο πάνω κείμενο δεν αφορά τις θέσεις που εκφράζει ο συντάκτης ούτε συμβάλλει καθ' οιονδήποτε τρόπο σε ένα γόνιμο διάλογο.
Έχεις δίκιο lamogio, δεν έπρεπε να είχα συνεχίσει τέτοιο διάλογο, γιατί εξ αρχής δεν προδιεγράφετο γόνιμος. Απλώς, από τυφλό εγωισμό, αν θες, το "apo anthrwpous pou to nixaki tous dn mporeis na ftaseis", τα περί δημοκρατίας, περιστολής πλουραλισμού απόψεων και ad hominem δεν μπόρεσα να τα αφήσω αναπάντητα και (αυτο-)παρασύρθηκα ως εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘαναση, μπραβο για την αρχιδατη απαντηση που εδωσες στο πρωτο σχολιο με greeklish που εγραψες. Αν και γαμω τα greeklish σου, εχεις αρχιδια μικρε! Μπραβο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνας συντροφος.
Θανάση, η απάντηση, όπως και το άρθρο, ήταν όντως αρχιδάτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύντροφοι, να μην ξεχνάμε να πολεμάμε εκτός απ' τις σάχλες των Ανώνυμων και το σεξισμό.
Ο ανώνυμος έχει ένα δίκιο: τα μαρξιστικά ερμηνευτικά σχήματα είναι σαχλαμάρες. Δεν υπάρχει ενιαίο συμφέρον ελλήνων εργατών με αυτό των γερμαμών(γιατί τους συμφέρει να δανείσουν τους Έλληνες αντί να τα κρατήσουν για τον εαυτό τους) ούτε καν μεταξύ ελλήνων εργατών σκέτο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό που κι ως που έχει ένας έλληνας ιδιωτικός υπάλληλος τα ίδια συμφέροντα με τον αργόμισθο του δημοσίου και της ΔΕΚΟ; Γιατί να πληρώνει αυτούς τους ανθρώπους που δεν εργάζονται βάσει αξιοκρατικών κριτηρίων, αλλά αμείβονται περισσότερο απ' ότι αξίζουν, και πλήρωνονται από τους φόρους του πρώτου;
Ούτε υπάρχει ένα γενικό, αόριστο συμφέρον της ελληνικής κοινωνίας. Υπάρχουν συμφέροντα ατόμων και ομάδων που ενίοτε συμπίπτουν και ενίοτε όχι.
Σκοπός είναι να έχουμε ένα σύστημα που να εμποδίζει τις ομάδες που έχουν πρόσβαση στην πολιτική εξουσία να επιβάλλονται στις υπόλοιπες.
@Ανώνυμος, εκείνος που λέει για ταξικές αηδίες
ΑπάντησηΔιαγραφή@Οδυσσέας Θεοφάνης, παρομοίως
http://news.bbc.co.uk/2/hi/461545.stm
http://www.ft.com/intl/cms/s/2/e4b0a624-87e5-11e0-a6de-00144feabdc0.html#axzz1bueueBL3
Κάποιοι τον έχουν πάρει πολύ ψηλά τον αμανέ. Στο BBC και τους TIMES θεματοποιείται ο μαρξισμός, και ο ΦΟΠΠ κρίνει πως αυτές οι ''ταξικές αηδίες'' είναι ξεπερασμένες, σαχλαμάρες, ανάξιες λόγου?
Δυστυχώς, κάποιοι δεν ξέρουν που πατούν και πού βρίσκονται. Τα μαρξιστικά ερμηνευτικά σχήματα μπορούν να απορρίπτονται ή να επιδοκιμάζονται, όμως τύποι σαν αυτόν http://rdwolff.com/ δεν μπορούν να ασχολούνται με σαχλαμάρες. Ο κύριος Οδυσσέας βέβαια σε μία πρόταση μπορεί να φτιάξει τον δικό του πλατωνικό-χαμπερμασιανό παράδεισο, θέτοντας τον ''σκοπό''. Βέβαια, στην καθημερινή πρακτική κρίνεται ο καθένας αν τείνει στην προσωπική του ουτοπία.
Αγαπητέ wannabe μαρξιστή, ο μαρξισμός δεν λέει ότι δεν υπάρχει διαβάθμιση συμφερόντων μεταξύ Γερμανού και Έλληνα εργάτη. Η ανισότητα και ανισομέρεια της κεφαλαιοκρατικής υπανάπτυξης δημιουργεί σχέσεις υπαγωγής και κυριαρχίας, οι οποίες καταλήγουν να διαστρωματώνουν και τα ίδια τα εργατικά πλήθη στο εσωτερικό τους. Το κοινό συμφέρον των εργαζομένων (όχι όλων, γιατί υπάρχουν και oi managers), μπορεί να ιδωθεί από την σκοπιά του επαναστατικού μέλλοντος (το ξέσπασμα, όχι η νίκη, αναπόφευκτα έρχονται). Ο Ernest Mandel όταν ήταν σύμβουλος οικονομικών των ΗΠΑ (αν και τροτσκιστής), έκανε έναν υπολογισμό που ποτέ δεν αμφισβητήθηκε. Συνεταιρισμένοι όλοι οι εργαζόμενοι που είναι οργανωμένοι στα συνδικάτα (το 1980), θα μπορούν να ρίξουν τον χρόνο εργασίας τους στις 4.5 ώρες, έχοντας πολύ γενικές κατευθύνσεις στην παραγωγή (ούτε καν ''σοβιετικό σχεδιασμό'').
Τελοσπάντων, αυτή είναι μεγάλη κουβέντα. Δεν έχεις ιδέα από μαρξιστικά ερμηνευτικά σχήματα. Άσε που δεν υπάρχει ένας μαρξισμός. Σιγά μην έχεις ασχοληθεί με ιταλικά, γαλλικά, λατινοαμερικάνικα, και ανεπίσημα σοβιετικά μαρξιστικά ρεύματα.
Κάθε διαφορά κρύβει μια ταυτότητα (διαλεκτική). Ο ''πλουραλισμός'' των διαφορετικών απόψεων υποκρύπτει την ταυτότητα της αστικοδημοκρατικής βλακολογίας. Αυτό αποδεικνύεται από το ότι, εκείνη η ''διαφορετική γνώμη'' που εξέφρασε ο Θανάσης, απαξιώθηκε χωρίς να συζητηθεί στην ουσία της, ακριβώς γιατί ξεφεύγει από αυτήν την υποκρυπτόμενη ταυτότητα. Επομένως βλέπουμε ότι και η διαφορά που ανέχεστε, οριοθετείται από την απαξιούμενη ''σαχλαμάρα'' του μαρξισμού.
Ξέχασα να πω, Γιάννης Ευσταθίου από Νομική εδώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς γράψω και κάτι επί της ουσίας στον φίλο μου τον Σάκη (Θανάση).
Εκείνο αγαπητέ φίλε που πρέπει να τονιστεί περισσότερο (όχι πως δεν ενυπάρχει στο κείμενό σου), είναι ότι τα φαντασιακό έχει πολλές φορές υλικότητα μεγαλύτερη και από το υλικό. Θυμίζω την ανάλυση του Μάρξ για τον φετιχισμό του εμπορεύματος. Επομένως, τίθεται το ζήτημα της παραγωγής της έννοιας του ''έθνους''. Το έθνος δεν είναι απλώς μια καπιταλιστική φαντασιακή ενότητα των διαφόρων τάξεων και στρωμάτων ενός κοινωνικού σχηματισμού. Το έθνος δεν έρχεται να επενδύσει φαντασιακά τις ταξικές αντιθέσεις, αλλά uno acto παράγεται από την στιγμή της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής.
Δηλαδή ο ''ιδεαλισμός'' του έθνους είναι ανεστραμμένη συνείδηση, άρα ανήκει και στην αντικειμενική υλική παραγωγή και αναπαραγωγή, του ανθρώπου ως παραγωγική δύναμη. Ο υπερτονισμός από τους αλτουσεριανούς των ΙΜΚ, ξεχνά να τονίσει όσο πρέπει την πτυχή αυτή. Εν ολίγοις, όσοι ''κομμουνιστική προπαγάνδα'' και αν κάνουμε, κραυγές όπως περί ''εθνικής προδοσίες'' μόνο να τις περιορίσουμε μπορούμε, όχι να τις εξαλείψουμε. Υπάρχει άλλωστε γλωσσολογική, διαγενεακή, πολιτισμική ενότητα ''ελληνισμού'', κοινωνικές σχέσεις που για τον Κάρολο στα Grundrisse ιστορικά προηγούνται και από τις καθεαυτό παραγωγικές σχέσεις. Βέβαια οι τελευταίες στην ανάπτυξή τους μετασχηματίζουν τις πρώτες και μετατρέπονται οι ίδιες στα βασικά κοινωνικο-οικονομικά θεμέλια.
Μπουρδολογικό παραλήρημα περί μαρξισμού με 3 εβδομάδες καθυστέρηση θυμίζει το Κ.Κ.Ε. των 3 δεκαετιών καθυστέρησης.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤουλάχιστον έχουμε να θυμόμαστε πού και πού ότι μπορούσαμε και χειρότερα σαν χώρα 3 δεκαετίες πριν.
@Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπουρδολογικό μικρο-παραλήρημα από δεξιόστροφους ''κουκουλοφόρους'', δηλαδή ανώνυμους. Δυστυχώς όποιον και να υποστηρίζεις (εγώ πάντως δεν υποστηρίζω το ΚΚΕ), δεν έχεις διέξοδο διαφυγής γτ:
O μπαμπάς Παπανδρέου (μπορεί να τον αναπολείς), το έπαιζε νεομαρξιστής
Ο Κωστάκης ο Καραμανλής έχει, λέει, διαβάσει το ''Κεφάλαιο''.
Ο Μ.Βορίδης κάνει ''γκραμσιανές'' αναλύσεις στη Βουλή.
Όλοι οι άλλοι (Συν, εξωκοινοβουλετικοί κλπ), είναι λίγο ''μαρξιστές'', με το δικό τους τόπου.
Οι υπόλοιποι ας κατηγοριοποιηθούν μόνοι τους, έστω ως μη κατηγοριοποιήσιμοι, άρα χωρίς συνεκτική κοσμοαντίληψη.
Για τις προσφιλείς σου, σίγουρα, πηγές ενημέρωσης, το BBC και τους Financial Times, ούτε λόγος.
Τώρα πώς γίνεται να ασχολήθηκαν με το μαρξισμό, σε διάφορες βαθμίδες έντασης, στοχαστές του βεληνεκούς του Ντεριντά, του Μπαντιού, του Χάιντεγκερ παλιότερα, παρά τις αρχικές τους και ισχυρές ενστάσεις, πώς γίνεται ο Ρουμπίνι να βγάζει το καπέλο στην μαρξιστική πολιτική οικονομία, ο Wolff να είναι μαρξιστής και ο Βάλερστάιν να κάνει προγνώσεις σε ακτίνα δεκαετιών, δεν ξέρω...Η αυτού εξοχότης σου βέβαια, έχοντας διαβάσει το μανιφέστο και κανά δυο άλλα, μάλλον από δεύτερο χέρι, κρίνει πως μαρξισμός+ΕΣΣΔ=ΚΚΕ. Βέβαια υπάρχουν και μυαλά που σκαμπάζουν μόνο από την αντιμεταθετική ιδιότητα.
@Ανώνυμος 12:54
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τις τρεις εβδομάδες καθυστέρηση συγχώρεσέ με, δεν ήμουν τακτικός επισκέπτης του ΦΟΠ, και υπάρχουν και κάποιες κινητοποιήσεις οι οποίες με απομυζούν.