Το μήνυμα της κάλπης

Του Ιάσονα Καρανίκα

Το βασικό μήνυμα των εκλογών της 6ης Μαΐου είναι ότι ο ελληνικός λαός είναι δυσαρεστημένος με την λιτότητα. Εδώ και δύο χρόνια βλέπει το εισόδημά του να μειώνεται και για τον λόγο αυτό αποφάσισε να τιμωρήσει σκληρά τα τρία κόμματα (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑΟΣ) που κυβέρνησαν σύμφωνα με το Μνημόνιο.

Το δεύτερο μήνυμα των εκλογών είναι ότι ο λαός είναι δυσαρεστημένος με τον παλαιοκομματισμό. Αυτός είναι ένας πρόσθετος λόγος για τον οποίο τα ποσοστά των δύο μεγάλων κομμάτων είναι τόσο μειωμένα σ’ αυτές τις εκλογές. Άλλωστε και στις προηγούμενες εκλογές ο δικομματισμός έχανε ήδη τη δύναμή του. Η οικονομική κρίση ήταν η χαριστική βολή.

Αυτά όμως λίγο πολύ ήταν γνωστά από καιρό. Αυτό που φάνηκε στις 6 Μαΐου ήταν ότι η δυσαρέσκεια τόσο από την ύφεση όσο και από τον παλαιοκομματισμό (διαφθορά, ανικανότητα, έλλειψη οράματος, ξύλινος λόγος κλπ) κατευθύνθηκε μαζικά προς την άκρα Δεξιά και την Αριστερά. Αντί δηλαδή να δημιουργηθεί ένας κεντρώος πόλος ανανέωσης του πολιτικού συστήματος, επικράτησαν οι φωνές που ζητούν ουσιαστικά ένα νέο πολίτευμα ή έστω ένα νέο οικονομικό ή κοινωνικό σύστημα. Το αποτέλεσμα των εκλογών σηματοδοτεί την παταγώδη αποτυχία του Κέντρου να αναδείξει ανθρώπους και πολιτικούς φορείς που να εξυγιάνουν την πολιτική ζωή της χώρας και να πείσουν τον πολίτη με μετριοπάθεια. Κόμματα με αυτή την αποστολή απέτυχαν να περάσουν το μήνυμά τους.

Αναλύοντας λοιπόν το αποτέλεσμα των εκλογών θα πρέπει να αποφύγουμε ένα λάθος που κάνουν πολλοί. Είναι λάθος να θεωρήσουμε, όπως τείνουν να πιστέψουν στο εξωτερικό, ότι όσοι δεν ψήφισαν ΠΑΣΟΚ ή Νέα Δημοκρατία επιθυμούν την καταγγελία της δανειακής σύμβασης και την μη εφαρμογή των μέτρων για τον εκσυγχρονισμό της χώρας που προβλέπει το Μνημόνιο. Όλοι βλέπουμε γύρω μας ότι οι περισσότεροι σώφρονες άνθρωποι μιλούν με τα χειρότερα λόγια για τα δύο μεγάλα κόμματα ανεξάρτητα από την γνώμη τους για το Μνημόνιο. Μεγάλο μέρος της κριτικής που δέχονται τα δύο μεγάλα κόμματα είναι από την αντίθετη πλευρά. Από ανθρώπους που τα κατηγορούν ότι δεν μπόρεσαν να συγκρουστούν με τον εαυτό τους και να εφαρμόσουν διαρθρωτικές αλλαγές και έτσι αρκέστηκαν στην δημοσιονομική αυστηρότητα, που όμως δεν δίνει διέξοδο. Με άλλα λόγια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δεν πείθουν κανέναν, ούτε τους «μνημονιακούς» ούτε τους αντιμνημονιακούς, γιατί δεν αποτελούνται από ηγέτες αλλά από άβουλους πολιτικάντες.

Κατά συνέπεια η κυρία Μέρκελ έχει επιλέξει λάθος σύμμαχο στην Ελλάδα. Οι μισοί κατακρίνουν τα δύο κόμματα για την λιτότητα και οι άλλοι μισοί για τους λόγους για τους οποίους και οι ξένοι δεν είναι ευχαριστημένοι μαζί τους και τελικά κανείς σχεδόν δεν τους ψηφίζει, παρά μόνο από φόβο. Ήρθε η ώρα να αντιληφθούν στο εξωτερικό ότι ο ελληνικός λαός δεν μπορεί να δεχθεί και λιτότητα και ανικανότητα και διαφθορά μαζί. Ήρθε η ώρα να αντιληφθούν ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν είναι στην πραγματικότητα σύμμαχοι της ΕΕ αλλά αντίθετα αποτελούν τον χειρότερο συκοφάντη της με τις πράξεις τους και τις παραλείψεις τους. Η ταύτιση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας με την παλαιοκομματική σαπίλα της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ είναι εγκληματική. 

ΕΚΔΗΛΩΣΗ 11η: "Το διακύβευμα των εκλογών της 6ης Μαΐου: Στρατηγικά διλήμματα και προοπτικές"

Ο Φοιτητικός Όμιλος Πολιτικού Προβληματισμού επανέρχεται μετά από αρκετό καιρό με μία εκδήλωση εστιασμένη στην - κρισιμότερη κατά πολλούς μεταπολιτευτική- εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου.

Μεταξύ των κυρίαρχων παραμέτρων της συζήτησης αναμένεται να αναδειχθούν η ιστορική διάσταση και σημασία των εκλογών, τα κυρίαρχα διλήμματα τους, καθώς και η επομένη της 6ης Μαΐου, τόσο σε επίπεδο κοινοβουλευτικών συσχετισμών και κυβερνητικής βιωσιμότητας, όσο και σε επίπεδο ακολουθητέων κεντρικών επιλογών.

 
Ομιλητές:

-Θανάσης Διαμαντόπουλος, Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης Τμήματος Δ.Ε.Σ. Παντείου Πανεπιστημίου

-Μάνος Ματσαγγάνης, Επ. Καθηγητής Ευρωπαϊκών Κοινωνικών Πολιτικών και Πολιτικών Απασχόλησης Τμήματος Δ.Ε.Ο.Σ. Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών

-Φίλιππος Σπυρόπουλος, Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου Τμήματος Νομικής Πανεπιστημίου Αθηνών

Θα ακολουθήσει διάλογος με το ακροατήριο.


Τη συζήτηση, εκ μέρους του ΦΟΠΠ, θα συντονίσει ο Μάκης Μυλωνάς.

Πέμπτη 3 Μαΐου - Ώρα 13.00 μ.μ. - Αίθουσα 2 του Νέου Κτηρίου της Νομικής (οδός Σόλωνος και Σίνα)

Το τελευταίο μνημόνιο

Του Οδυσσέα Θεοφάνη

Σήμερα ψηφίζεται ένα από τα σημαντικότερα νομοσχέδια των τελευταίων δεκατετίων, κρίσιμο για την πορεία της Ελλάδας και την θέση των Ελλήνων, οικονομικά και πολιτικά. Το λεγόμενο μνημόνιο 2 έρχεται εν μέσω πολλαπλών αποκλίσεων στην κομματική γραμμή με πάνω από 20 βουλευτές κι από τα δύο μεγάλα κόμματα να έχουν δηλώσει ότι δεν θα το ψηφίσουν. Το αν θα αυξηθούν θα μας το δείξει η ψηφοφορία σήμερα. Πρέπει όμως να ψηφιστεί το μνημόνιο 2;

Το κεντρικό ερώτημα για το αν είμαστε υπέρ ή όχι του μνημονίου είναι αν μπορεί αυτό να δώσει διέξοδο στην οικονομική κρίση. Δυστυχώς η μέχρι πρότινος εμπειρία μας έδειξε πως η τρόικα και η Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν έδειξαν καμία διάθεση να συγκρουστούν με την ελληνική πολιτική τάξη, η οποία δεν κατάφερε να μειώσει παρά ελάχιστα τις δαπάνες του κράτους, να μην προβεί σε ιδιωτικοποιήσεις και να αυξήσει δραματικά την φορολογία. Κατάφερε δηλαδή αυτή η ελίτ κρατικοδιαίτων πολιτικών, συνδικαλιστών και δημοσιογράφων να διατηρήσει τα προνόμια τα δικά της όπως και...

Τα μη άδικα αλλά ανεπαρκή μέτρα

Του Οδυσσεά Θεοφάνη

Θα είμαστε άμεσοι: η Ελλάδα έπρεπε να έχει αφεθεί στην τύχη της και να ακολουθήσει τον δρόμο της χρεοκοπίας. Οι υπόλοιποι ευρωπαίοι πολίτες δεν έχουν καμία υποχρέωση να διακινδυνεύουν τα χρήματά τους προκείμενου να διασωθεί αυτό το διεφθαρμένο κράτος που συντηρεί διαπλεκόμενους πολιτικούς, κρατικοδίατιους συνδικαλιστές, συντάξεις που εγκλωβίζουν τους νέους στην ανεργία και που παρέχει προνόμια σε διάφορες επαγγελματικές ομάδες(φορτηγατζήδες, συμβολαιογράφους κλπ). Οι ευρωπαίοι πολιτικοί φαίνεται να έχουν τον βρει τον δάσκαλό τους, την ελληνική κοτζαμπάσικη άρχουσα τάξη που αρνείται πεισματικά να προχωρήσει σε αλλαγές που θα σώσουν την χώρα και τους πολίτες της από την χρεοκοπία. Έτσι παρ’ ότι δεν εφαρμόζονται τα μέτρα, οι εταίροι μας συνεχίζουν να δανείζουν την χώρα μας, προκαλώντας την εντύπωση πολλών με την αφέλειά τους(ή την ιδεολογική τους προσκόληση πως μέσα από την κρατική βοήθεια και χωρίς αυταρχικά μέτρα μπορούν να πείσουν την Ελλάδα να λάβει μέτρα).

Το τελευταίο επεισόδιο του ελληνικού φρενοκομείου εκτυλίσσεται τις προηγούμενες ημέρες ανάμεσα στους πολιτικούς αρχηγούς και την τρόικα, με διαμεσολαβητή τον πρωθυπουργό. Τα επίμαχα ζητήματα που έχουν τεθεί στο τραπέζι είναι οι μειώσεις των κατώτατων μισθών και των συντάξεων. Για το πρώτο έχουν γραφεί ενδιαφέροντα άρθρα, που μας δείχνουν πως η εσωτερική υποτίμηση είναι αναπόφευκτη προκειμένου να μειωθεί η ανεργία και να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητα της χώρας. Η φιλελεύθερη απάντηση για την πιο ανώδυνη μείωση των μισθών θα ήταν...

Οικονομική Κρίση, άλλο ένα Πολτικό Καπρίτσιο

Του Ερρίκου Μελισσινού

Όλο και περισσότεροι σήμερα προσπαθούν να δώσουν μία ερμηνεία, μία εξήγηση στην οικονομική κρίση. Σε αυτό το άρθρο, χωρις να ειμαι εξειδικευμενος οικονομολογος αλλά απλός φοιτητής νομικής, θα κάνω και εγώ ακριβώς το ίδιο, θα δώσω άλλη μία εξήγηση. Αυτό που θα προσπαθήσω να προσθέσω είναι η απάντηση στο ερώτημα πώς γίνεται να πλήττονται όλες οι πλευρές ταυτόχρονα με αυτά που συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα. Πώς γίνεται, δηλαδή, να πλήττονται οι φορολογούμενοι, οι δανειστές του κράτους, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, οι επιχειρηματίες, οι ιδιοκτήτες ακινήτων, οι τράπεζες, οι δανειολήπτες και πολλές άλλες κατηγορίες όλοι ταυτόχρονα και σε τοσο σημαντικό βαθμό; Η κατανόηση της απάντησης μπορεί να μας βοηθήσει να υπερβούμε την κρίση και να αποφύγουμε παρόμοια λάθη στο μέλλον.

Μία πρώτη απάντηση για το πώς έχουν πληγεί όλες οι κοινωνικές ομάδες είναι, ακόμη και αν φαίνεται αυτό αντιδιαισθητικό, ότι σε μία οικονομική κρίση γενικά χάνουν ΌΛΕΣ οι ομάδες ή οι τάξεις της κοινωνίας. Το προϊόν της οικονομίας μειώνεται και η κοινωνία συνολικά επιμερίζεται τη χασούρα (άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο). Πράγματι και στις ΗΠΑ τελικά όλοι φαίνεται να έχασαν από την κρίση. Πρώτοι, όμως, επλήγησαν...

ΕΚΔΗΛΩΣΗ 10η: "Στόχοι και προκλήσεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση"

Συλλογική αμνησία;

Του Ηλία Τριανταφυλλάκη

"History is a people's memory, and without

memory, man is demoted to the lower animals."

Malcolm X

Ο ΛΑ.Ο.Σ., το κόμμα της κοινοβουλευτικής ακροδεξιάς εκπροσώπησης, ανέλαβε κυβερνητικά καθήκοντα. Η καινοφανής αυτή -για τα δεδομένα της Μεταπολίτευσης- εξέλιξη έτυχε μικρής αντίδρασης αν όχι σιωπής στον εγχώριο δημόσιο βίο, αντίθετα με τον ευρωπαϊκό τύπο[1]. Πώς φθάσαμε όμως ως εδώ; Πάσχουμε από συλλογική αμνησία ή βρισκόμαστε σε κατάσταση μετατραυματικού σοκ αδυνατώντας να ενεργοποιήσουμε το πολιτικό ένστικτο του αναστοχασμού περί το πρόσφατο παρελθόν;

Η συμπερίληψη του ΛΑ.Ο.Σ. στην "μεταβατική κυβέρνηση" ή"κυβέρνηση ανάγκης" (όροι κατά πολύ προτιμότεροι από τους αντίστοιχους "εθνικής ενότητας, σωτηρίας" κτλ ωσάν να διακυβεύεται το έθνος) συνιστά μια προσβολή ακόμη και για όσους ψύχραιμα αντιλαμβάνονται τις έκτακτες περιστάσεις και την κρισιμότητα των στιγμών. Η χρησιμοποίηση του ως...